Μαθήματα φιλοσοφίας για τη ζωή έδωσαν οι Έλληνες φιλόσοφοι και ιδιαίτερα ο μαθητής του Σωκράτη Πλάτωνας. Αναφερόμαστε στον Πλάτωνα, γιατί είναι ο κλασικότερος των φιλοσόφων κι εκείνος που έχει επηρεάσει περισσότερο τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Ο τρόπος δε που αναφέρεται σε συγκεκριμένα θέματα, αποτελεί ένα αληθινό εγχειρίδιο για την τέχνη του ζην. Ο Πλάτων διδάσκει πραγματικά, μαζί με τα άλλα πολλά και αυτό που ονομάζουμε φιλία και πώς να απολαμβάνουμε τις φιλίες σε όλη μας τη ζωή.
Θα θυμούνται οι πιο ηλικιωμένοι πως το πρώτο μάθημα των αρχαίων Ελληνικών στην Α Γυμνασίου ήταν για τη φιλία… «Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις γιγνώσκει…» και «ο φίλος τον φίλον ου λείπει». Ο φίλος τον φίλο δεν εγκαταλείπει και όπως έλεγε ο Πλάτωνας «μην αφήνεις να χορταριάσει ο δρόμος της φιλίας».
Δεν είναι τυχαίο πως η Ελληνική ιστορία και μυθολογία, από την αρχαιότητα ακόμα αναφέρεται στη φιλία των ανθρώπων. Αχιλλέας και Πάτροκλος, Αλέξανδρος και Ηφαιστίωνας κλπ. Είναι όμως ανάγκη να φροντίζουμε εκείνο που αγαπάμε για να μην μαραθεί και να είμαστε απέναντι στο φίλο αληθινοί. Η φιλία είναι σαν το σπασμένο παράθυρο, αν δεν το διορθώσεις, ο αέρας που θα μπαίνει στο δωμάτιο θα είναι κρύος και θα χαλάει τη διάθεση.
Για τη συγκεκριμένη στιγμή κρατήσαμε μια ξεχωριστή ιστορία, που θεωρείται ένας ύμνος στη φιλία. Αναφέρεται στην Ελληνική μυθολογία, την άγραφη δηλαδή ιστορία των αρχαίων Ελλήνων. Είναι η ιστορία του Απόλλωνα, του θεού του φωτός και των τεχνών και του Υάκινθου, του αιώνιου έφηβου. Η φιλία τους είχε περάσει όλες τις δοκιμασίες και ήταν ο ένας για τον άλλο ο «άλλος εαυτός» του.
Ο Απόλλωνας δίδαξε στο φίλο του όλα τα μυστικά της ζωής. Του έμαθε όλες τις λεπτομέρειες της μουσικής, της μαντικής τέχνης, να χειρίζεται άριστα το τόξο κλπ.
Όλοι χαιρόταν την άδολη φιλία των δύο νέων, κάποιος όμως ζήλευε και ήθελε να τους κάνει κακό. Ήταν ο πανίσχυρος άνεμος Ζέφυρος, που παιδευόταν να πηγαινοέρχεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να μη βρίσκει ησυχία. Στερούνταν φιλίας και αγάπης και αυτό που έβλεπε στον Απόλλωνα και τον Υάκινθο, τον γέμιζε κακία. Η ζήλεια δεν τον άφηνε να ησυχάσει!
Ήθελε το κακό τους και κάποια στιγμή βρήκε την ευκαιρία. Ο Απόλλωνας και ο Υάκινθος έπαιζαν το άθλημα της δισκοβολίας και όταν ο Υάκινθος πέταξε το δίσκο ψηλά, εκείνη τη στιγμή ο Ζέφυρος εκμεταλλεύτηκε για να φυσήξει με όλη του την ορμή κόντρα στο δίσκο. Ο δίσκος κόντρα στην ορμή του ανέμου που φύσηξε ο Ζέφυρος, για μια στιγμή σταμάτησε την πορεία του και ξαναγύρισε με ορμή προς τον Υάκινθο. Ο δίσκος χτύπησε τον Υάκινθο στο κεφάλι και τον σκότωσε!
Τα δάκρυα του Απόλλωνα δεν θα ξαναγύριζαν στη ζωή τον αδικοχαμένο του φίλο και αυτός δεν έχασε χρόνο. Έπρεπε να διατηρήσει τη μνήμη του αδερφικού του φίλου ζωντανή. Ο Υάκινθος έπρεπε να ζήσει αιώνια στη μνήμη του κόσμου. Από το αίμα του Υάκινθου ο Απόλλωνας έφτιαξε ένα πολύ ωραίο λουλούδι και στο οποίο έδωσε το όνομα του φίλου του, Υάκινθος!
Έτσι λοιπόν, ο φίλος του θα ζούσε στους αιώνες των αιώνων για πάντα και δεν θα χανόταν ποτέ!
… «Ο φίλος τον φίλον ου λείπει…», αλλά ας έχουμε κατά νου το κακό μάτι και τη ζήλεια των κακών πνευμάτων που γυρίζουν στις πόλεις και τα χωριά, τα βουνά και τα λαγκάδια.
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος
1 comment
Μάλλον εννοουσατε ένας ύμνος στην “ομοφυλοφιλία”…
Ή δεν κάνατε έρευνα Ή εσκεμμένα αφαιρέσετε μερικές μικρό λεπτομερείες. Και στις δύο περιπτώσεις, κακο για εσάς.