Όνειρα… απάτες!
Η μιζέρια των Ελλήνων είναι ένα γεγονός διαχρονικό, από τη στιγμή «ανεξαρτησίας» του νέου Ελληνικού κράτους. Και καλά να λέμε πως η Ελλάδα έγινε «ανεξάρτητο» κράτος, πως διώξαμε τον Τούρκο… αλλά σοβαρό και ανεξάρτητο κράτος έγινε ποτέ;
Τα ίδια προβλήματα – αγκυλώσεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Γραφειοκρατία, πολυνομία, ανικανότητα κρατικής μηχανής, πελατειακό κράτος, διαφθορά και φοροδιαφυγή!
Αν αναλογιστούμε όμως τη θέση του Ελληνικού κράτους στον γεωστρατηγικό χάρτη, θα διαπιστώσουμε μια μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια όμως που μένει κλειδωμένη στο συρτάρι… για μελλοντική τάχα χρήση.
Η Ελλάδα είναι κόμβος της Ευρώπης για διεθνείς δρόμους μεταφοράς και εμπορικές συναλλαγές, διακλάδωση του νέου δρόμου του μεταξιού, που συνδέει την Κίνα με την Ευρώπη και την Αφρική.
Είναι όμως και η νέα ενεργειακή γραμμή, μέσω της οποίας διοχετεύονται η ηλιακή ηλεκτρική ενέργεια και το αέριο, από την Ανατολική Μεσόγειο στο ευρωπαϊκό δίκτυο.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποτελέσει ένα υλοποιήσιμο σχέδιο και πολλά από αυτά να είχαν ήδη γίνει. Το σχέδιο για την βιομηχανική ανάπτυξη της Ελλάδας το είχε καταγράψει-προτείνει από το 1946 ο Δημ. Μπάτσης, αλλά δυστυχώς το Ελληνικό κράτος τον εκτέλεσε με εντολή ξένης δύναμης. Έκτοτε η μιζέρια των Ελλήνων αποτελεί αυτοσκοπό και έχει την έγκριση της Βουλής των Ελλήνων. Πάνω στο σχέδιο αυτό πατάνε όλες οι πολιτικές των μνημονιακών κομμάτων, που μοιάζουν με αποστολή αυτοκτονίας… Όνειρα-απάτες!
Ανεργία, ανάπτυξη φανταστική, πλεονάσματα με αίμα και όλα να εκποιούνται αντί πινακίου φακής. Λείπει η παραγωγή και οι επενδύσεις. Η φιλοσοφία της δημοκρατίας της μεταπολίτευσης, αφού έκλεισε κάθε παραγωγική μονάδα (γεωργία-κτηνοτροφία-βιομηχανία…), έβαλε και όλες τις παγίδες για να μην υπάρξουν επενδύσεις. Ποια επιχείρηση θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα, όταν λείπει η ασφάλεια προγραμματισμού και δικαίου, όταν όλοι είναι επιρρεπείς στη δωροδοκία; Όταν όλα τα στοιχεί για μίζες τύπου Siemens και Novartis υπάρχουν, αλλά κανείς δεν τιμωρείται; Όταν ο πολιτικός αυνανισμός προστατεύεται με το νόμο «περί ευθύνης υπουργών»;
Συνδικαλιστικό κίνημα ή κάλπικη λίρα;
Παλιός πολιτικός είχε πει πως το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα από τα βάθρα της δημοκρατίας. Μπορεί αυτό, στην εποχή που το είπε ο αείμνηστος να ήταν έτσι, αλλά πόσο αυτό ισχύει σήμερα; Στην εποχή μας τα πάντα κατεδαφίζονται και στο ξεπούλημα αυτό όλα είναι δεδομένα, φτάνει να υπάρξει η κατάλληλη τιμή. Όταν ο θεματοφύλακας «βάθρο της δημοκρατίας» και υπερασπιστής του εργατικού συμφέροντος, απλά ακολουθεί την πεπατημένη. Όταν το συνδικάτο έχει καταντήσει κάλπικη λίρα, ποιος τη θέλει, όταν δεν έχει αντίκρισμα στην αγορά; Ποιος μπορεί να πιστέψει στις αερόφουσκες, όταν δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει με το σαπισμένο συνδικαλιστικό κατεστημένο;
Όταν δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει στον εργασιακό σου βίο, με έναν συνδικαλισμό δίγλωσσο, που έχει στο μυαλό του αντιφατικές πεποιθήσεις; Όταν μπροστά στον εργοδοτικό μηχανισμό φοράει γραβάτα, έχει σκυφτή μέση και στο πεζοδρόμιο φοράει ζιβάγκο, το ένα χέρι σχηματίζει γροθιά, στο άλλο κρατάει φραπέ και με το στόμα φωνάζει «δεν πουλάμε»; Αντιφάσεις, αντιθέσεις και όσο κάποιοι αγοράζουν απ’ αυτή την πραμάτεια, αυτοί θα πουλάνε!
Πώς να εξηγήσεις την παθητικότητα των κορυφαίων οργάνων (ΓΣΕΕ κλπ.), από την αρχή των μνημονίων, αλλά και στη συνέχεια όλη την πορεία με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (λιμάνια, αεροδρόμια κλπ); Πώς να εξηγήσεις την παθητικότητα στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και στον εξευτελισμό των συνταξιούχων; Όταν, για τους απόμαχους της εργασίας, όχι μόνον οι συντάξεις κατάντησαν φιλοδώρημα, αλλά καθυστερούν και να καταβάλλουν τη σύνταξη, το συνδικάτο είναι απόν!
Ποιοι και γιατί όμως να νοιαστούν για ό,τι συμβαίνει, όταν το τελευταίο παράδειγμα σε εργατικό κέντρο του νομού μας δείχνει – κατά κάποιο τρόπο – γιατί αυτή η παθητικότητα. Αν αυτό το πολλαπλασιάσεις με το σύνολο του «κινήματος», θα καταλήξεις και στο… γιατί όλα αυτά!!
Όταν συγγενείς, σύζυγοι, αδέλφια, ξαδέλφια, γιοι και κόρες ανατρέπουν μεθοδευμένα τη νομιμότητα, η μετριότητα και οι γκρίζες ζώνες φέρνουν την καταχνιά. Όταν το κόμμα και ο βουλευτής έχουν τον πρώτο λόγο για το γεγονός, γιατί έτσι συμφέρει στις επιλογές του, όταν οι κολαούζοι ζουν στον δικό τους κόσμο, γιατί έτσι συμφέρει και σ’ αυτών τις επιλογές, τότε το κίνημα έχει ξεφουσκώσει και με καθισμένες τις ζάντες το όχημα δεν πάει!
Μια κουλτούρα μετριότητας στην καλύτερη περίπτωση, με τον βάλτο να μυρίζει άσχημα και τα βατράχια να κοάζουν.
Για το αν έχουμε λανθασμένη άποψη για το συνδικάτο, μας το λένε οι γνώμες του κόσμου. Η μεγάλη πλειοψηφία λέει τα χειρότερα και αυτό πρέπει να προβληματίσει αυτούς που αγαπάνε αληθινά το «βάθρο της δημοκρατίας». Ας βάλουν το καθαρό νερό στο αυλάκι και ας αφήσουν το βάλτο στα βατράχια του. Στο αυλάκι, που θα γίνει ποτάμι, το νερό είναι καθαρό και δεν μυρίζει άσχημα. Μέσα στο καθαρό νερό ζουν και αναπτύσσονται καθαροί οργανισμοί, κάτι που δεν συμβαίνει στο βάλτο με τα λασπόνερα.
Ο συνδικαλισμός ως παράγωγο της οικονομίας
Επειδή γίνεται λόγος περί συνδικαλισμού και επειδή το θέμα είναι επίκαιρο λόγω κινητοποιήσεων στη ΔΕΗ, αναφερόμαστε για άλλη μια φορά στο συνδικαλισμό.
Κάνοντας μια γενική τοποθέτηση ως προς τον όρο «συνδικαλισμός», θα λέγαμε πως συνδικαλισμός ορίζεται το σωματείο εργαζομένων σε κάποιο οργανισμό-επιχείρηση με σκοπό την βελτίωση των αμοιβών του, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης, καθώς και άλλες δραστηριότητες που διέπονται από το καταστατικό του.
Ωστόσο, διαχρονικά παρατηρείται το φαινόμενο, η πλειοψηφία των πάσης φύσεως συνδικαλιστών κάθε χρώματος και ιδεολογίας, ενώ δείχνουν πως αγωνίζονται για τα δικαιώματα και το δίκαιο των συναδέλφων τους, στην πραγματικότητα, εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, συναλλάσσονται με την εργοδοσία!
Επίσης, έχει παρατηρηθεί πως οι περισσότεροι φροντίζουν να υλοποιούν τις κομματικές οδηγίες με περίσσια σπουδή, άσχετο αν αυτό μπορεί να λειτουργεί σε βάρος των συναδέλφων τους, αλλά και του ίδιου του οργανισμού στον οποίο εργάζονται.
Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ πιο έντονο, αν πρόκειται για επιχείρηση που ανήκει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Η ανωτέρω συμπεριφορά αποτελεί προϊόν ανταπόδοσης για τη σπουδή που επέδειξαν τα λειτουργούντα στη χώρα μας κόμματα, φροντίζοντας να διαχωρίσουν τα μέλη των συνδικαλιστικών σωματείων από το υπόλοιπο σύνολο των εργαζομένων.
Η συνδικαλιστική ιδιότητα απολαμβάνει ιδιαιτέρων προνομίων, όπως της απόσπασης από τον εργασιακό χώρο, ιδιαίτερες συνθήκες εργασίας που κατά βάση εστιάζονται στη συλλογή πληροφοριών γύρω από τις συνθήκες εργασίας, ενώ επιπροσθέτως εξασφαλίζεται η βαθμολογική και οικονομική ανέλιξή τους και απολαμβάνουν ιδιαίτερης προβολής στην επιχείρηση ή στον οργανισμό και με προεκτάσεις στην κοινωνία γενικότερα!
Απέναντι σ’ αυτή την εξαίρετη προσφορά δεν θα μπορούσαν οι περισσότεροι να παραβλέψουν την εκτέλεση κομματικών εντολών! Σε αντίθετη περίπτωση, η παραμικρή αμφισβήτηση των εντολών του οποιουδήποτε κομματικού ιερατείου, θα σημάνει αυτόματα την περιθωριοποίησή τους.
Με βάση τα παρακάτω, μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο συνδικαλισμός λειτουργεί στη βάση εξυπηρέτησης των σκοπών ενός συστήματος ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, που αντιπροσωπεύεται από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Σύμφωνα με τους οικονομολόγους Adam Smith και David Ricardo, πολιτική και οικονομία αλληλοσυνδέονται!
Και για να γίνουμε πιο σαφείς, όταν μία λίαν αποδοτική αγορά προκύπτει μέσα από μια ιδιωτική, αλλά και δημόσια δραστηριότητα, σίγουρα αναδύθηκε από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο την προστάτευε και την ανέδειξε, ενώ στη συνέχεια η διαμορφωθείσα οικονομική πραγματικότητα είναι υποχρεωμένη να βοηθά και να στηρίζει το πολιτικό σύστημα.
Η επιτυχία όμως μιας τέτοιας αλληλουχίας δεν θα ήταν δεδομένη, αν δεν συνέβαλλε προς την κατεύθυνση αυτή ο συνδικαλιστικός παράγων, ποδηγετώντας και αποπροσανατολίζοντας πολλές φορές το σύνολο των εργαζομένων.
Και εν κατακλείδι, μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε εκ του αποτελέσματος, πως αποτελεί τη δύναμη κρούσεως κομμάτων-εργοδοσίας για την εξυπηρέτηση παντός σκοπού ή στόχου που τους αφορά.
Ένα από τα αίτια, ευθυνόμενο για την κατάντια της χώρας μας!