Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο στην υπηρεσία της νέας τάξης πραγμάτων. Ο ρόλος κομμάτων-συνδικάτων και πνευματικών ανθρώπων
Έτσι πως κατάντησαν τον κόσμο, όλα μοιάζουν με ένα βρώμικο αποχωρητήριο, με τη βρώμα του να χτυπάει κόκκινο!
Κάποτε το κάθε χρώμα είχε και την ιδεολογία του και όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις έριχναν το βάρος για περισσότερο κοινωνικό κράτος. Πρώτο μέλημα ο άνθρωπος, η κοινωνία, κυρίως των σοσιαλιστικών κομμάτων.
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση άλλαξε το χάρτη των πολιτικών αποχρώσεων και πολιτικά κόμματα, όπως οι σοσιαλιστές, έγιναν οι εντολοδόχοι και αιχμή του δόρατος του «νέου δόγματος». Είναι αυτοί, που η πολιτική τους δεν είναι τίποτα λιγότερο από εγκληματική. Έτσι, οι σοσιαλιστές δεν είναι πια σοσιαλιστές, αφού δολοφόνησαν τον σοσιαλισμό από τη στιγμή που έγιναν εξουσία!
Από τη μια ο αρρωστημένος σοσιαλισμός και από την άλλη οι «ορίτζιναλ» νεο-φιλελεύθεροι. Όλοι σε αγαστή συνεργασία με το ευρωπαϊκό διευθυντήριο των ανώμαλων αποφάσεων, που σε αρρωσταίνει με το που ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί και που δημιούργησαν με τα καμώματά τους, την τάση του ευρωσκεπτικισμού!
Κατάφεραν όλοι αυτοί να ακούει ο πολίτης τη λέξη σοσιαλισμός και να τη θεωρεί βρισιά, αφού στο άκουσμά της δημιουργείται άγχος, με τάσεις ναυτίας και έντονου πονοκέφαλου. Όσο για την άλλη «τάση» των νεο-φιλελεύθερων, οι πολίτες, επειδή γνώρισαν την πολιτική της Θάτσερ, δεν έχουν αμφιβολίες για το αποτέλεσμα. Το πρόβλημα προέκυψε όταν όλα έγιναν «σούπα» και δεν υπήρξε διαφορά. Όταν ο σοσιαλισμός έγινε ο σύγχρονος καπιταλισμός (π.χ. Κλίντον – Σρέντερ – Γκονζάλες – Σημίτης – ΓΑΠ και όλο το εν Ελλάδι «δημοκρατικό τόξο»).
Ο συνδικαλισμός, άλλο ένα ξεφτισμένο κομμάτι στην εξάρτηση της «νέας τάξης», με τους εργατοπατέρες να τζογάρουν στη ρουλέτα για φαύλες συναλλαγές. Μαύρο χρήμα, χλιδάτες βίλες στα παραθαλάσσια και στην εξοχή, με το ιδιόκτητο κότερο να αποτελεί τη διαφορά του μεγάλου συνδικαλιστή από τον «απλό» της «σειράς»!
Όλα και όλοι υποταγμένοι, με το αζημίωτο, στη «νέα κοινωνία» και απ’ αυτή την υποταγή δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι πνευματικοί άνθρωποι και οι καλλιτέχνες. Αυτοί που άλλοτε ξεσήκωναν τον κόσμο στα αμφιθέατρα και στα στάδια, τώρα εξαργυρώνουν τις «αξίες» τους με τα «τριάντα αργύρια». Συμμετέχουν κανονικά και επί πληρωμή στη δημιουργία του «νέου ανθρώπου» σε έναν κυνικό κόσμο, έναν ριζικά εκφυλισμένο κόσμο!
Σήμερα ο νεοφιλελεύθερος σοσιαλιστικός καπιταλισμός, παρέα στο ίδιο τραπέζι με τον ιμπεριαλισμό, εκδηλώνονται παντού για οικονομικά κέρδη. Η λεηλασία του πλανήτη. Στην Ευρώπη όμως που ζούμε, κινείται αυτή η λεηλασία και με άλλες ταχύτητες.
Για να επιτύχουν το σκοπό τους, να τσακίσουν κάθε αντίσταση και να γκρεμίσουν το κοινωνικό σύστημα που εδραιώθηκε μετά τον πόλεμο, εφεύραν το σύστημα της πολυπολιτισμικότητας. Είναι ο εποικισμός της Ευρώπης με ταλαιπωρημένους ανθρώπους της μαύρης ηπείρου. Ανθρώπων που οι ίδιοι ξεσπίτωσαν με διάλυση κρατών και με την προπαγάνδα τους φέρνουν στην Ευρώπη.
Με προγραμματισμό δημιούργησαν τις συνθήκες φυγής των ανθρώπων αυτών προς την Ευρώπη. Με πολέμους και διάλυση κρατών, εξανάγκασαν ανθρώπους να μετοικήσουν στον «ευρωπαϊκό παράδεισο»
Το σύστημα χρειάζεται φθηνά εργατικά χέρια και για να πετύχει το σχέδιο πρέπει να τσακίσουν το κοινωνικό και ηθικό κράτος που υπήρχε. Οι άνθρωποι όμως που έρχονται είναι άλλης κουλτούρας, δεν αφομοιώνονται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά το σύστημα της νέας τάξης ξέρει να το διαχειριστεί. Οι πληρωμένες ΜΚΟ με πλήθος έμμισθων υπαλλήλων τους δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για μια άλλη Ευρώπη.
Όλο αυτό όμως έχει δημιουργήσει τον ευρωσκεπτικισμό και τις ακραίες τάσεις στο εκλογικό σώμα. Μετά τον Τραμπ στις ΗΠΑ, έχουμε τα εκλογικά αποτελέσματα σε Ιταλία, Γαλλία, Ολλανδία κλπ. με τελευταίο κρούσμα στη Γερμανία. Έντονος ο προβληματισμός στην Άγκελα Μέρκελ για το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και σε όλο το ευρωπαϊκό διευθυντήριο. Το εκλογικό σώμα όμως δεν είναι ούτε ακροδεξιό, ούτε ρατσιστικό. Αντιδρά σ’ αυτή τη διαλυτική μανία των λίγων που τα θέλουν όλα και με αυτές τις λογικές, ίσως συντομεύσουν τη διάλυση αυτής της Ευρώπης!
Οι λαοί δεν είναι ούτε ρατσιστές, ούτε ξενοφοβικοί. Απλά αντιδρούν στις ανώμαλες ορέξεις ενός διευθυντηρίου που τα θέλει όλα δικά του, θυσιάζοντας την ευρωπαϊκή ευημερία.
Ο ηγέτης-ήρωας που περιμένουν οι μάζες
Ένα πολιτικό σύστημα γεμάτο οβιδιακές μεταμορφώσεις. Κάποια άλλη εποχή και για ψύλλου πήδημα, είχαμε γεμάτους δρόμους με διαδηλωτές. Σήμερα, που περικόπτονται μισθοί και επιδόματα, τσεκουρώνονται συντάξεις, γκρεμίζεται το εργασιακό οικοδόμημα και το κοινωνικό κράτος, δεν «ανοίγει ρουθούνι». Άλλοτε η Αθήνα καιγόταν με πορείες και διαδηλώσεις και ξαφνικά όλα αυτά σταμάτησαν, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ακόμη κι εκείνοι οι «μπαχαλάκηδες», οι πανταχού παρόντες σε κάθε πορεία, ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν!
Το συνδικαλιστικό κατεστημένο έχει υποστείλει τη σημαία του αγώνα! Γιατί; Τι συμβαίνει; Πήρε κάποια εντολή γι’ αυτό ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Πού είναι εκείνες οι συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος; Πόσο ρόλο έπαιξε η φούσκα των μνημονιακών διαπραγματεύσεων και το δημοψήφισμα στην μετέπειτα αδράνεια της κοινωνίας;
Ο τόπος χρειάζεται ανασυγκρότηση. Βουλιάζει, χάνεται. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν έχει μέλλον και εδώ ίσως βρίσκεται ο λόγος για την αδράνεια της κοινωνίας. Ο χρόνος τελειώνει και το αδιέξοδο οδηγεί σε έκρηξη με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Πώς όμως θα οδηγηθεί η χώρα στην κανονικότητα για να πάει μπροστά;
Δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι (Ηράκλειτος), γι’ αυτό και είναι λάθος να ξαναγυρίζουμε πίσω, στους ίδιους πολιτικούς που μας οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο. Ο δρόμος αυτός που πάει προς τα πάνω, είναι ο ίδιος που πάει προς τα κάτω. Όταν σε οδήγησε μια φορά σε λάθος μονοπάτι, γιατί να το ξανακάνεις;
Όπως έλεγε ο Ηράκλειτος «για εμένα ο ένας αξίζει όσο δέκα χιλιάδες, εάν είναι άριστος». Αφού έχουν δοκιμαστεί όλοι αυτοί του «Συνταγματικού-ευρωπαϊκού τόξου» και έχουν αποτύχει… ας ψάξουμε αυτόν τον «έναν που αξίζει όσο δέκα χιλιάδες και είναι άριστος».
Από το 1989 που έπεσε η «δυαρχία» και κυριάρχησε η μία ΗΠΑ-Υπερδύναμη, η κατάσταση παγκόσμια πήρε την κατηφόρα. Κυριάρχησε η παγκοσμιοποίηση και τις συνέπειες τις ζούμε. Όπως έλεγε ο Λένιν «ο ιμπεριαλισμός είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού». Σ’ αυτό το στάδιο βρισκόμαστε σήμερα!
Η ιστορία φτιάχνεται από τις μάζες, αλλά χρειάζεται ο ηγέτης. Ο ήρωας, μια μεγάλη προσωπικότητα που θα κινητοποιήσει τις μάζες.
Όπως σημειώνει ο ιστορικός-διεθνολόγος Δημ. Κιτσίκης, τον μεγάλο δεν τον επιλέγει η μάζα. Είναι θέλημα Θεού, θεόπνευστος.
Έτσι βλέπουμε τον ρου της ιστορίας να τον αλλάζει πάντα ο ένας, που κατευθύνει τις μάζες. Π.χ. Μέγας Κωνσταντίνος, Μέγας Αλέξανδρος, Μέγας Ναπολέων, Λένιν, Μάο, Κάστρο, Τσε Γκεβάρα κλπ.
Στην Ελλάδα της μνημονιακής ξεφτίλας, λείπει αυτός ο ένας. Δεν έχουμε τον ήρωα που θα υλοποιήσει αυτό, που θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα. Αυτόν περιμένουμε; Το ζητούμενο είναι εάν υπάρχουν άλλες αντοχές!
Εξουσία – Ισχύς – Χρήμα
Αυτό είναι το ψωμοτύρι της ιστορίας. Από χιλιάδες χρόνια όλα είναι ίδια. Η κρίση του συστήματος ανακυκλώνεται στους αιώνες και τη λύση δίνει προς το δικό του συμφέρον ο ισχυρός. Αυτός που κατέχει την εξουσία και έχει το χρήμα.
Το έγκλημα είναι το ψωμοτύρι της ιστορίας και αυτό που μετράει, είναι το αποτέλεσμα υπέρ του κατέχοντος την ισχύ. Από τότε που ο άνθρωπος έπεσε από τον παράδεισο, όλος ο κύκλος της ιστορίας είναι ίδιος.
Χώρα που δεν έχει εξουσία-ισχύ-χρήμα, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη. Το μεγάλο παραμύθι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» είναι για αφελείς ποπολάρους. Όταν η Ελλάδα εξέπεσε στο φαύλο κύκλο των δανεικών, αυτό οδήγησε στα μνημόνια και δεν μπορεί πλέον να είναι ανεξάρτητη.
Όταν κάποτε η Ελλάδα είχε εξουσία-ισχύ-χρήμα, ήταν αυτοκρατορία και διαφέντευε σε όλο τον γνωστό κόσμο. Όταν τα έχασε αυτά, έγινε υποτελής στους Ρωμαίους, στους Οθωμανούς, στους Άγγλους, στις ΗΠΑ και τώρα στους Γερμανούς του Σόιμπλε και του Ντάισεμπλουμ. Με μνημόνια και το υποτακτικό πολιτικό προσωπικό «στα τέσσερα» δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη η Ελλάδα.
Ξαναγυρίζουμε στην ίδια σκέψη-πρόταση, ευχή εάν θέλετε… χρειάζεται ο ηγέτης-ήρωας που θα κινητοποιήσει τις μάζες. Ένας Καποδίστριας, ένας Βενιζέλος, ένας Μεταξάς, ένας που θα ξεσηκώσει-ενώσει τις μάζες απέναντι σ’ αυτούς που παίζουν τη χώρα στη ρουλέτα… με την Ελλάδα πάντα χαμένη και το παιχνίδι «σικέ». Απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα ανέντιμο και ανήθικο, όπου η ηθικότητα του Παλαιοκώστα είναι πολύ υψηλότερη. Ένα πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, όπου ο ιστορικός του μέλλοντος θα σημειώσει πως ήταν η πιο σάπια και διεφθαρμένη περίοδος από τη γέννηση του «Ελλαδιστάν»!
Για να ξαναγίνει η Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος, χρειάζεται ο «ένας» που θα κάψει το «χθες», θα ξεσηκώσει τις μάζες και δεν θα αφήσει λίθον επί λίθου. Γιατί το θλιβερό σύστημα της μεταπολίτευσης θυμίζει περισσότερο «οίκο ανοχής» αν και αυτοί οι «οίκοι» ποτέ δεν έβλαψαν την Ελλάδα!
Σημείωση: Στο «φανάρι του Διογένη, Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017, το άρθρο «Ποιος είπε το ΟΧΙ και η ιστορική αλήθεια».