Η Αρχαία Μακεδονία και ο Μέγας Αλέξανδρος προκαλούν, αναμφισβήτητα, σεβασμό, θαυμασμό ακόμη και δέος. Η ιστορία και τα επιτεύγματα της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας είναι γνωστά, ίσως περισσότερο οποιασδήποτε άλλης, σ’ ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο. Η σχηματισθείσα άποψη για τον Στρατηλάτη Αλέξανδρο, τον Μέγα, ενδεχομένως να είναι και η καλύτερη απ’ οποιονδήποτε άλλον κατακτητή. Πολλοί μάλιστα τον θεωρούν ως τον μόνο κατακτητή που «κατέκτησε» και τους κατακτημένους. Ποιός λοιπόν δεν θέλει να θεωρείται απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κληρονόμος της ένδοξης ιστορίας και του μεγαλείου της πολιτισμικής κληρονομιάς που άφησε; Ελάχιστοι! Το ερώτημα όμως δεν είναι ποιός θέλει, αλλά ποιός δικαιούται και ποιά είναι εκείνα τα αποδεικτικά στοιχεία που τον νομιμοποιούν να διεκδικεί αυτή τη θέση. Η απάντηση δε στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί να είναι άλλη από τα ευρήματα στους διάφορους αρχαιολογικούς χώρους και δη όταν αυτά είναι προσιτά στους πάντες για έρευνα και για μελέτη!
Η ελληνικότητα της Μακεδονίας είναι ιστορικά δεδομένη και επιστημονικά πλήρως τεκμηριωμένη. «Η Μακεδονία είναι μία, λάμπει από Ελλάδα και Ορθοδοξία»∙ αναπόσπαστο τμήμα της Ιστορίας, της Παράδοσης και του Πολιτισμού του ελληνικού Έθνους. «Η Μακεδονία είναι Ελληνική»!
Η «φαρέτρα», λοιπόν, του κράτους των Σκοπίων στη διαμάχη του με την Ελλάδα σχετικά με το ζήτημα της ονομασίας του είναι κενή! Εάν το 1991 οι βόρειοι γείτονές μας επέλεγαν για το νεοσύστατο κράτος τους ένα οποιοδήποτε άλλο συνταγματικό όνομα, εκτός απ’ αυτό που τελικά επέλεξαν, θα είχε δημιουργηθεί κάποιο ζήτημα; Πιθανόν κανένα. Την επόμενη χρονιά μάλιστα ο πρόεδρός του κ. Γκλιγκόροφ δήλωνε «Είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε σε αυτή την περιοχή τον 6ο αιώνα… δεν είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Μακεδόνων […]». Ο μόνος λόγος, επομένως, που επελέγη το συγκεκριμένο όνομα ήταν η παράνομη ιδιοποίηση του κύρους, της αίγλης, της δόξας, της φήμης και της αναγνωσιμότητας που συνοδεύουν το όνομα Μακεδονία. Η κίνηση αυτή ενός νεοσύστατου κράτους να στηριχθεί σε ξένα προσδιοριστικά κριτήρια της έννοιας του έθνους, υποδηλώνει αυτομάτως παραδοχή ανυπαρξίας δικής του ιστορίας, παράδοσης και πολιτισμού. Χαρακτηριστικό δε παράδειγμα αυτής της παραδοχής αποτελεί η προκλητικότατη απόφαση του ¨μακεδονικού¨ κοινοβουλίου της ιδίας χρονιάς (1992) να τοποθετήσει τον δεκαεξάκτινο Ήλιο ή Άστρο της Βεργίνας στη σημαία της ¨Δημοκρατίας της Μακεδονίας¨. Ένα σύμβολο, δηλαδή, της μακεδονικής βασιλικής οικογένειας το οποίο κοσμούσε τη χρυσή λάρνακα όπου υπήρχαν τα οστά του Φιλίππου, τού πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και βρισκόταν σε έναν ασύλητο αρχαίο βασιλικό μακεδονικό τάφο στη Βεργίνα τον οποίο είχε ανακαλύψει ο αρχαιολόγος καθηγητής Μανόλης Ανδρόνικος το έτος 1977. Σαν η μόνη ελπίδα επιβίωσης του νεότευκτου κράτους να ήταν η παρασιτική συντήρηση…
Το κράτος των Σκοπίων μπορεί να ονομαστεί όπως θέλει, αρκεί στην ονομασία του να μην περιλαμβάνεται ο όρος Μακεδονία ή κάποιο παράγωγό του. Διότι, επιπρόσθετα, η ονοματοδοσία ενός κράτους έχει οικονομική και πολιτική σημασία, όπως κατ’ αναλογία, η ονοματοδοσία των παιδιών δεν είναι ανεξάρτητη από πρακτικές μεταβίβασης της οικογενειακής περιουσίας και εξουσίας. Τα δε υπάρχοντα κράτη έχουν ιδιαίτερη και σπουδαία υποχρέωση να προασπίζονται τα εθνικά τους συμφέροντα, όταν αυτά απειλούνται από ένα νεοσύστατο ή μη κράτος. Ενδεικτική είναι τόσο η περίπτωση των Συμμάχων που μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εμπόδισαν τη νεότευκτη Αυστρία να χρησιμοποιήσει το όνομα «Γερμανική Αυστρία» όσο και αυτή της Κίνας που εναντιώθηκε στην προσπάθεια της κυβέρνησης της Ταϊβάν να διεκδικήσει το όνομα «Κίνα». Συνεπώς, η τελική επιλογή του ονόματος του κράτους των Σκοπίων είναι μείζονος εθνικής σημασίας για τη Χώρα μας.
Ο ηρωικός αγώνας και οι αιματηρές θυσίες των προγόνων μας για την ελληνικότητα της Μακεδονίας συγκροτούν, αναμφισβήτητα, ένα πολύτιμο απόθεμα ιστορικής μνήμης. Σ’ εμάς επαφίεται η ηθική υποχρέωση να το αξιοποιήσουμε και ως αστείρευτη πηγή έμπνευσης και άντλησης ψυχικής δύναμης και αλάνθαστη πυξίδα εθνικού προσανατολισμού την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων για την Πατρίδα.
Και κρίσιμες αποφάσεις για την Πατρίδα δεν είναι μόνον αυτές που αντιμετωπίζουν τις απειλές εναντίον της εδαφικής της ακεραιότητας. Οι προσπάθειες ενός έθνους να οικειοποιηθεί κάποια όψη της Ιστορίας ή του Πολιτισμού ενός άλλου έθνους, ορισμένες φορές προσήκει να αντιμετωπίζονται με την ίδια σοβαρότητα που αντιμετωπίζονται και οι απειλές εναντίον της εδαφικής του ακεραιότητας. Η Ιστορία και ο Πολιτισμός, όπως και η εδαφική ακεραιότητα, αποτελούν στοιχεία εκδήλωσης της ύπαρξης του Έθνους. Έθνος που δεν γνωρίζει το παρελθόν του, δεν μπορεί να οικοδομήσει το μέλλον του.
Ας έχουμε, λοιπόν, στο μυαλό και την καρδιά μας τα επίκαιρα λόγια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλου «Η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα, γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει…», όταν υποστήριζε πως όλοι οι Έλληνες καλό θα είναι να έρχονται στη Μακεδονία, «[…] Και να προσέχουμε πού πατάμε, γιατί σε κάθε βήμα μπορεί να πατήσεις χώμα ιερό, μπορεί να πατήσεις έναν τάφο, μπορεί να πατήσεις ένα λείψανο. Είναι διάσπαρτος ο τόπος από θυσία. Αυτή η θυσία μας δίνει ζωή. Αυτή η θυσία μας συντηρεί […]».
Είναι αδιανόητο, λοιπόν, να χάσουμε εν καιρώ ειρήνης ό,τι οι πρόγονοί μας διασφάλισαν σε καιρούς πολέμων. Το οφείλουμε στους νεκρούς και τους αγέννητους, στα παιδιά και τα εγγόνια μας.
- Ζήσης Πλούσκας
Πτυχιούχος του Τμήματος Βαλκανικών Σπουδών (Π.Δ.Μ.)
Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στις Γλώσσες και τον Πολιτισμό των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (Π.Δ.Μ.).