Αϊ σιχτίρ πια ρεεεεε!
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης με αποκορύφωμα τη μνημονιακή εποχή θέλει να μας πείσει πως το νόμισμα έχει κάτσει όρθιο στην κόψη του και πως αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό.
Σε αυτή τη στρογγυλεμένη «λογική» δίνουν τα ρέστα τους τα ΜΜΕ, με το αζημίωτο φυσικά, αφού γι αυτό το μόχθο τους ευελπιστούν να χαριστούν τα δάνεια εκατομμυρίων που πήραν και να γίνουν αγύριστα!
Μετά από οχτώ χρόνια επίπονων προσπαθειών εκ μέρους των σωτήρων του «δημοκρατικού τόξου» να σώσουν την Ελλάδα, αυτή (η Ελλάδα και οι Έλληνες), «κατόρθωσε» ως εκ θαύματος να ζει χωρίς να λειτουργούν ούτε αυτές οι κοινωνικές δομές!
Τα προβλήματα πλέον είναι πολλά και αφορούν όλους μας. Το χρήμα λείπει από τις περισσότερες κοινωνικές τάξεις, με τη μεσαία τάξη να διαλύεται και ο πλούτος να συγκεντρώνεται σε όλο και πιο λίγους. Οι συντάξεις γίνονται όλο και μικρότερες, η ανεργία αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερους, η παιδεία και η υγεία μοιάζουν με ανέκδοτο και ο λαός φαίνεται να κοιμάται έναν ανήσυχο ύπνο στον καναπέ του.
Σε καιρό ειρήνης η Ελλάδα μοιάζει να ζει σε εμπόλεμη οικονομική κατάσταση. Η Βουλή με την πλειοψηφία των κομμάτων «μένουμε ευρώ» μας υποχρεώνει να πληρώνουμε ό,τι βαφτίζει υποχρεώσεις, όταν κι αυτοί εκτελούν εντολές του ευρωπαϊκού «διευθυντηρίου», που χθες ήταν τρόικα και σήμερα «θεσμοί»!
Ο λαός πρέπει να αντιδράσει για τις κομμένες συντάξεις, την ανεργία, την παιδεία, την υγεία, για τη νεολαία που αναγκάζεται να ξενιτευτεί, για την κατάντια της χώρας σε προτεκτοράτο, για όλα τα δικαιώματα που του κλέβουν στην καθημερινότητα.
Ποιος άνθρωπος που έχει «σώας τας φρένας» θα πιστέψει πως τα πράγματα είναι καλά, όταν οι συντάξεις των ηλικιωμένων δεν φτάνουν ούτε για τα φάρμακά τους; Όταν ακόμα κι αυτό το δικαίωμα στο όνειρο έχει χαθεί; Ποιος πιστεύει πως το καλοκαίρι θα φύγουν τα μνημόνια και θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες; Όταν κάποιος χαμογελάει μόνον επειδή του έμειναν χρήματα να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, την εφορία, τη ΔΕΗ, το τηλέφωνο; Αυτό λέγεται ζωή;
Έφτασε να είναι ή να θεωρείται η καλύτερη ευχή να έχουμε την υγεία μας. Όταν με όλα όσα συμβαίνουν μας έχουν αφαιρέσει ακόμα και το δικαίωμα στο όνειρο. Να σκέφτεσαι μόνο να πληρώσεις τις υποχρεώσεις για να μη σου κατασχέσουν το σπίτι σου, όταν σου κόβουν το μισθό και τη σύνταξη. Η αξιοπρέπεια σε αυτή την κόλαση είναι κάτι το υποκειμενικό, όταν στεγνώνεις και το σάλιο σου για να ξεπληρώσεις τις υποχρεώσεις σου. Αυτοί που ζουν πλούσια με τις μίζες της Siemens και της Novartis βρίσκονται στο κτίριο της πλατείας Συντάγματος και ’συ βλάκα ψηφοφόρε ακόμα τους ανέχεσαι!
«Έχει ο Θεός», μια συνηθισμένη ευχή, αλλά μια ατάκα του Θανάση Βέγγου έλεγε «ο Θεός μπορεί να έχει, εμείς δεν έχουμε». Αυτή η ατάκα έχει πολύ βάθος και κρύβει πόνο και γέλιο. Δείχνει μια εισβολή στην Ελλάδα, όχι με όπλα, αλλά με γραβάτες και κουστούμια. Δυστυχώς βρισκόμαστε σε εμπόλεμη οικονομική κατάσταση εν καιρώ ειρήνης και τα θύματα ολοένα και αυξάνονται!
Ο ύπνος του καναπέ φαίνεται πως σταμάτησε για λίγο με τα συλλαλητήρια για το εθνικό θέμα της Μακεδονίας. Το ότι ο κόσμος ξεσηκώθηκε και γέμισε τις πλατείες, έχει τη σημασία του. Το ότι κινητοποιήθηκαν προσωπικότητες σαν τον Μίκη Θεοδωράκη, έχει επίσης μέγιστη σημασία και αυτό φάνηκε από την αντίδραση του «συστήματος» που εκφράζεται με τη φωνή των ΜΜΕ!
Η τρομοκρατία τους δεν πέρασε και όταν επιστράτευσαν ακόμα και τους Ρουβίκωνες. Άνθρωποι όλων των «χρωμάτων» κινητοποιήθηκαν, γιατί έχουν γνώση του ρόλου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με τη διχοτόμηση της Κύπρου το 1974 και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας το 1999.
Αυτό όμως που κυρίως έκανε το «σύστημα» να ταρακουνηθεί, ήταν μήπως αυτό έχει και συνέχεια. Μήπως ο Έλληνας σηκωθεί από τον καναπέ και πει «αϊ σιχτίρ ρε κλέφτες, ψεύτες, απατεώνες». Αυτό που ίσως λείπει, είναι ο ΕΝΑΣ για να ηγηθεί. Αυτός που θα ενώσει τα πρόβατα και θα τα κάνει λιοντάρια. Αυτό φοβούνται… τη συνέχεια στο πεζοδρόμιο, διότι το πεζοδρόμιο ελέγχει το κράτος.
Όταν το χελιδόνι είναι προάγγελος της Άνοιξης
Μια οχταετία κόλαση με τους Έλληνες να «ξεκουράζονται» στους καναπέδες, αντί να βγουν στους δρόμους. Να δέχονται παθητικά τις αποφάσεις της τρόικας-θεσμών, αλλά και αυτών που θα έσκιζαν τα μνημόνια!
Η παθητικότητα αυτή έδωσε το δικαίωμα στους επιβήτορες του «δημοκρατικού τόξου» να θεωρούν δεδομένο πως οι Έλληνες έχουν αποδεχθεί τη μοίρα του εξευτελισμού και της ταπείνωσης. Πως έγιναν παθητικοί αποδέκτες κάθε απόφασης, χωρίς να έχουν πλέον διάθεση για αντίδραση σε όσα συμβαίνουν.
Τα συλλαλητήρια για το εθνικό θέμα της Μακεδονίας, όμως, ήρθαν να ταράξουν τα νερά. Η μαζική συμμετοχή ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα και τους έξωθεν εντολείς, διότι λειτούργησε ενωτικά και όχι διαιρετικά. Η λαϊκή ενότητα και η μαζική συμμετοχή τους τρόμαξε. Παρόλο που επιστρατεύτηκαν τα πληρωμένα ΜΜΕ, Μπουτάρικες φωνές εν Καμίνω, ακόμα και οι Ρουβίκωνες, ο λαός σήκωσε ψηλά το ΟΧΙ. Αυτό είναι που φόβισε. Τρέμουν την ενότητα αυτή μήπως και έχει συνέχεια και μετατραπεί σε ένα «νέο Γουδί». Μια αλλαγή που θα φέρει αλλαγές έξω από τα παρακμιακά κόμματα της μεταπολίτευσης. Το αυθόρμητο και ακηδεμόνευτο τρομάζει τα κόμματα της ντροπής και τους ξένους επιβήτορες.
Σε μια χώρα πνιγμένη σε γενικευμένη κρίση, το πολιτικό σύστημα παγιδευμένο στη λάσπη των εξωχώριων, της λίστας Λαγκάρντ, της Siemens και της Novartis, το λαό για οχτώ χρόνια παγιδευμένο στον καναπέ, τώρα, η μαζική έκρηξη με τα συλλαλητήρια ενόχλησε!
Τα συλλαλητήρια έδειξαν πως για τον Έλληνα εξακολουθεί να έχει αξία η εθνική συνείδηση και όχι η πολυπολιτισμικότητα και ο διεθνισμός των «ανοιχτών συνόρων». Τα «πέτρινα χρόνια» πυροβολήθηκαν μέσα από τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.
Ένα δυναμικό ΟΧΙ στην παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, αγκαλιασμένο με το ΟΧΙ στην φτωχοποίηση και τον εξευτελισμό. Ένα ΟΧΙ στις εθνομηδενιστικές πολιτικές και στην οικονομική εξαθλίωση. Ένα ΟΧΙ, πριν φτάσουμε σε απώλεια ακόμα και της εθνικής μας ταυτότητας. Σε μια καταστροφή όμοιας με αυτή του 1922!
Όπως έλεγε ο ηγέτης Βιετκόνγκ Χο Τσι Μινχ «ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Είναι όμως προάγγελος της άνοιξης». Αυτό το χελιδόνι φοβούνται οι εξουσιαστές, που αν έχει συνέχεια, έχει την αρχή στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.
ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ