Όπως ξέρουμε (όσοι ξέρουμε), η φράση είναι από την Αινειάδα του ποιητή Βιργίλιου. Ήταν τότε που οι Δαναοί (: Έλληνες) σοφίστηκαν το στρατήγημα με τον Δούρειο ίππο για να κυριέψουν με δόλο την Τροία. Οι Τρώες, γεμάτοι χαρά, ετοιμάζονταν να βάλουν το «δώρο» των Ελλήνων μέσα στην πόλη τους. Ανυποψίαστοι για τη δολοπλοκία που είχαν σοφιστεί οι πολέμιοί τους. Αλλά ενώ όλοι αλαλάζανε από χαρά, ο συνετός και καχύποπτος Λαοκόων προσπαθούσε να τους αποτρέψει, λέγοντάς τους: «Φοβούμαι τους Δαναούς και δώρα φέροντας»! Δεν εισακούστηκε, όμως, ο υποψιασμένος Λαοκόων (ιερέας του θεού Απόλλωνα) που συνιστούσε να είναι επιφυλακτικοί απέναντι στους εχθρούς τους. Και το μοιραίο ακολούθησε, ενώ και ο ίδιος ο ιερέας και τα παιδιά του πνίγηκαν από δύο φίδια που έστειλε ο ίδιος ο θεός – «φίλα προσκείμενος προς τους Δαναούς». Έτσι γίνεται πάντα, όταν οι άνθρωποι αρέσκονται στα πολλά και ευχάριστα λόγια και λιθοβολούν αυτούς που με λίγα λόγια (ίσως πικρά!) συμβουλεύουν τα αληθινά, όσο δυσάρεστα κι αν είναι. Ο μύθος είναι πολύ διδαχτικός, ιδιαίτερα στον καιρό μας. Αλλά και πάλι λέγεται «σε ώτα μη ακουόντων».
Πολυώνυμες Σειρήνες γύρω μας τάζουν «λαγούς με πετραχήλια». Κάποιοι Λαοκόωντες «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου», αλλά μάταια. Και όταν το καράβι βουλιάζει, αρχίζουν οι κραυγές και τα αναθέματα! Αλλά «κατόπιν εορτής». Δυστυχώς. Γιατί εκείνο που έχει αξία είναι το «προνοείν» και όχι το «μετανοείν». Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες των τραγικών συνεπειών αυτής της απρονοησίας μας που οδηγεί από το κακό στο χειρότερο. Η πολιτική σκηνή είναι μια αρένα, όπου οι κάθε λογής πολιτικάντηδες συναγωνίζονται μεταξύ τους, κατά τρόπο εξόφθαλμα απατηλό, ποιος θα τάξει περισσότερα στα άβουλα πλήθη. Και ενώ οι (όσοι) υποψιασμένοι προειδοποιούν για τα επικείμενα δεινά, τα πλήθη ζητωκραυγάζουν τους λαοπλάνους που υπόσχονται ό,τι αρέσει στο αφελές και εύπειστο πόπολο. Οι ανυποψίαστοι «Τρώες» πληθυναν τριγύρω μας! Χωρίς περίσκεψη, αλαλάζουν, χειροκροτούν, ενδίδουν και αυτοκαταδικάζονται σε ανέχεια, εξαθλίωση και αβεβαιότητα.
Όταν οι πολιτικάντηδες τους… παρέχουν τα πάντα με τα λόγια, ευφραίνονται και προσμένουν την ανατολή της χλιδάτης ευημερίας! Και όταν, αντί της ευημερίας, πλακώνει το σκοτάδι και η δυστυχία, οι εκλέκτορές τους καταριούνται την ώρα που πίστεψαν τους αφερέγγυους δημαγωγούς των αμέτρητων παροχών, χωρίς να σκεφτούν πως πρέπει «να φοβούνται τους πολιτικάντηδες και όταν τους τάζουν δώρα». Και, βέβαια, θα πείτε, η πλάνη είναι αναπόφευκτη μέσα στη ζωή. «Το πλανάσθαι ανθρώπινον», λέγεται. Δεκτό. Απαράδεχτο, όμως, είναι το να επιμένει κανείς στην πλάνη! Και, δυστυχώς, αυτό συμβαίνει με τους σημερινούς πολίτες στη χώρα μας (πιθανόν ή σίγουρα και σε άλλες χώρες, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που δεν θα το ερευνήσουμε εδώ, τώρα). Νομίζω ότι είναι σαφές αυτό που υπαινίσσομαι. Αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις γίνονται κατά διαστήματα και οι ψηφοφόροι του Α πολιτικού συνασπισμού, απογοητευμένοι από την ασυνέπεια των πολιτικών που εκλέξανε με την ψήφο τους, μετακινούνται σε άλλον πολιτικό συνασπισμό. Αλλά και πάλι βλέπουν τα όνειρά τους να είναι ψεύτικα. Και τότε, ω του θαύματος, αγαναχτισμένοι και μετανιωμένοι «παίρνουν εκδίκηση» επιστρέφοντας πάλι στον προηγούμενο συνασπισμό (κόμμα, τελοσπάντων), απ’ όπου είχαν αποχωρήσει οργισμένοι!
Και αυτή η «ανακύκλωση» γίνεται αμέτρητες φορές, ενώ οι κραυγές απόγνωσης συνεχίζονται – κατά κανόνα στους καφενοκαυγάδες! Αυτή η «πολιτική» εικόνα είναι περίπου το «σήμα κατατεθέν» του ελληνικού εκλογικού Σώματος! Περίεργο; Όχι! Φυσικό και επόμενο, αφού πολιτικά (και όχι μόνον!) ο νεοέλληνας, όντας αδαής, παρασταίνει τον παντογνώστη! Αυτό είναι το μεγάλο κουσούρι που μας χαρακτηρίζει. Όχι μόνον δεν ξέρουμε! Το χειρότερο είναι πως δεν ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε! Το τραγικό αποτέλεσμα αυτού είναι να μην προσπαθούμε να μάθουμε. Κ’ έτσι ο δρόμος συνεχίζεται στραβά, ανάποδα και ατελέσφορα. Γιατί χωρίς γνώση ή – ακόμα χειρότερα! – με ημιμάθεια και υπεροψία, οι δρόμοι θα γίνονται ολοένα και πιο αδιάβατοι. Οι επισημάνσεις αυτές δεν γίνονται με την έννοια ότι τα πάντα έχουν τελεσιδικήσει και το παιχνίδι έχει χαθεί. Κάθε άλλο, μάλιστα. Αντίθετα, υπογραμμίζουν την ανάγκη για αλλαγή πορείας και αναζήτηση του δρόμου εκείνου που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Και, βεβαιότατα, ο δρόμος αυτός υπάρχει. Πρέπει, όμως, να παλέψουμε με γνώση και επιμονή να τον βρούμε και να τον περπατήσουμε. Μας ανήκει. Και μπορούμε να τον κατακτήσουμε, αν αγωνιστούμε με πείσμα και γυρίσουμε την πλάτη στους πλειοδότες ωραιολόγους του ψεύδους, της απάτης και της πολιτικής ασυνέπειας. Αν αυτά δεν τα συνειδητοποιήσουμε και δεν τα κάνουμε πράξη, θα πηγαίνουμε «από τον Άννα στον Καϊάφα» και η ζωή μας θα είναι μόνιμη και αβάσταχτη δοκιμασία. Τελικά, είναι ζήτημα επιλογής μας. «Όπως στρώσαμε έτσι θα κοιμηθούμε». Τα σημερινά, άκρως δραματικά, γεγονότα στη χώρα μας είναι (ή τουλάχιστον πρέπει να είναι) πολύ διδαχτικά. Οψόμεθα.