39) Ο ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ Η ΔΗΘΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Δυσάρεστη έκπληξη προκάλεσε σε όλους τους Έλληνες η εκφώνηση των επισήμων Χριστουγεννιάτικων ευχών του Πάπα Βενέδικτου 16ου – μεταξύ πολλών άλλων γλωσσών – και στην ψευδεπίγραφη «Μακεδονική» γλώσσα. Ορθώς του απήντησε ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής παραθέτοντας πλούτο ιστορικών στοιχείων, αλλά νομίζω ότι πρέπει να γίνουν και άλλα επισημότερα διαβήματα από το αρμόδιο υπουργείο. Άλλωστε στο κράτος των Σκοπίων δεν υπάρχουν Ρωμαιοκαθολικοί – πλην ελαχίστων – επομένως η ενέργεια αυτή προξενεί απορίες ως προς την σκοπιμότητά της.
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο σημερινός Πάπας είναι από τους καλύτερους γνώστες και μελετητές της Ελληνικής παιδείας και του Ελληνικού πολιτισμού στον ευρωπαϊκό χώρο. Ως καθηγητής σε ανώτατα θεολογικά ιδρύματα της Γερμανίας ο τότε επίσκοπος Γιόζεφ Ράτσινγκερ απέδειξε την εντυπωσιακή επιστημονική του κατάρτιση και έκτοτε διετήρησε φιλικές σχέσεις με πολλούς Έλληνες Ορθοδόξους επιστήμονες. Ως Πάπας σε σημαντικά κείμενά του κατέδειξε τον σεβασμό του προς την Ελληνική ιστορία. Θυμίζω το περίφημο κείμενο που ενόχλησε τους μουσουλμάνους τον Σεπτέμβριο του 2006. Στο κείμενο εκείνο ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας έδειξε ότι μελετά τις βυζαντινές πηγές και το κυριότερο, τόνιζε ότι η διάδοση του Χριστιανισμού ωφελήθηκε πολύ από την Ελληνική παιδεία και φιλοσοφία. Επίσης σε μήνυμά του προ δύο μηνών, με αφορμή τα 1600 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο Πάπας Βενέδικτος τον χαρακτήριζε ως στυλοβάτη της συνδέσεως του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό. Εξ άλλου η εκλογή του έθρεψε πολλές ελπίδες στον Ορθόδοξο χώρο για την βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών, γεγονός που οδήγησε στην επίσκεψη του Πάπα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και στην επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στο Βατικανό.
Είναι, όμως, προφανές, ότι ο Πάπας Βενέδικτος 16ος, όπως και κάθε Πάπας άλλωστε, δεν διοικεί μόνος του ούτε τα αποφασίζει όλα μόνος του. Είναι δέσμιος μιας μακροχρονίου διπλωματικής παραδόσεως, η οποία τηρείται από την Κουρία, την γραφειοκρατία του Βατικανού. Μεταξύ των συνεργατών του δεν αποκλείεται να υπάρχουν ορισμένοι αμετανόητοι υποστηρικτές της Ουνίας, η οποία αποτελεί το μεγάλο αγκάθι στις σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών και οδήγησε αρκετές φορές σε τελμάτωση τον θεολογικό Διάλογο. Η Ουνία χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σε προηγουμένους αιώνες για την προσέλκυση Ορθοδόξων στον Καθολικισμό. Η μέθοδος αυτή αφήνει τους Χριστιανούς να τηρούν τα άμφια, τις εικόνες και το λατρευτικό τυπικό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τους ζητεί, όμως, να αναφέρονται διοικητικά και ποιμαντικά στον Πάπα. Η δράση της Ουνίας υπήρξε έντονη στην Πολωνία, στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή. Οι Ουνίτες ονομάζονται ενίοτε Ελληνόρρυθμοι Καθολικοί. Στα τέλη του 19ου αιώνος ο Καθολικισμός χρησιμοποίησε την Ουνία ως μέθοδο προσεγγίσεως με τον βουλγαρικό εθνικισμό και αναφέρονται Βουλγαρο-ουνίτες κληρικοί στο Κιλκίς, στη Γευγελή κ.α.
Στην εποχή μας πολλοί Ορθόδοξοι ανησυχούν για μία νέα σύνδεση του Μακεδονικού με την Ουνία. Συγκεκριμένα η λεγόμενη «Ορθόδοξη Μακεδονική Εκκλησία» των Σκοπίων είναι σχισματική από το 1967 και δεν αναγνωρίζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία παγκοσμίως. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, να γίνονται κάποιες σκέψεις στο Βατικανό ή στα Σκόπια για ένταξη των σχισματικών Σκοπιανών κληρικών στην Ουνία. Αν γίνει αυτό είναι ευνόητο ότι η προπαγάνδα των Σκοπίων θα αποκτήσει ισχυρά ερείσματα στον εκκλησιαστικό χώρο.
Ο προκάτοχος του Πάπα Βενέδικτου 16ου, δέσμιος παλαιοτέρων αντιλήψεων, είχε ανεχθεί ορισμένους απαράδεκτους αλληθωρισμούς της Βατικάνειας διπλωματίας προς την σκοπιανή προπαγάνδα, γεγονός το οποίο είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος (π.χ. έκθεση «Μακεδονικών» εικόνων σε χώρους του Βατικανού). Προσωπικά πιστεύω ότι δεν συμμερίζεται τέτοιες απόψεις ο Πάπας Βενέδικτος. Όμως πρέπει να του επισημανθεί καταλλήλως ότι μας στενοχωρούν οι ενδεχόμενες μεθοδεύσεις των συνεργατών του καθώς και η δική του άστοχη ενέργεια να χρησιμοποιήσει στις ευχές του την κατασκευασμένη από τον Τίτο διάλεκτο των Σκοπίων. Ο Πάπας Βενέδικτος γνωρίζει καλά την ιστορία. Εύχομαι να μη διαψεύσει την καλή του φήμη.
38) ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΟΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ
Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ και ο νέος ισχυρός ανήρ της Γαλλίας, ο πρωθυπουργός Νικολά Σαρκοζί, έχουν αναλάβει εκστρατεία για να ξαναδώσουν ζωή στην Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη, πιο γνωστή ως Ευρωσύνταγμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία Συνθήκη που καθορίζει τις αρχές, τις αξίες και τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και κρίνεται απαραίτητη για να μπορέσει να λειτουργήσει εύρυθμα η Ευρώπη των 27. Δεν είναι Σύνταγμα, Διότι η Ευρ. Ένωση δεν είναι ενιαίο κράτος και ούτε πρόκειται να γίνει.
Μέχρι σήμερα η προσπάθεια για επικύρωση της Συνθήκης έχει εμποδισθεί από τα δύο αρνητικά δημοψηφίσματα. Στην Γαλλία και στην Ολλανδία η πλειοψηφία του λαού είπε ΟΧΙ για πολλούς και διάφορους λόγους. Σήμερα Γάλλοι και Γερμανοί πολιτικοί και συνταγματολόγοι προσπαθούν να αλλάξουν τα επίμαχα σημεία της Συνθήκης ώστε να δημιουργηθεί ένα κείμενο πιο μικρό και πιο αποδεκτό. Ο Σαρκοζί την ονομάζει μίνι – Συνθήκη και ζητεί το νέο κείμενο να μην περάσει από δημοψήφισμα. Έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια ζητήματα κρίθηκαν ότι ενοχλούσαν την πλειοψηφία των πολιτών και τώρα αλλάζουν ή αφαιρούνται.
Πρόκειται κυρίως για τα σημεία εκείνα της Συνθήκης, τα οποία έδιναν την εντύπωση ότι η Ευρώπη θέλει να μεταβληθεί σε υπερκράτος εις βάρος των εθνικών κρατών. Προτείνεται, λοιπόν, να καταργηθούν οι διατάξεις περί σημαίας και εθνικού ύμνου της Ένωσης καθώς και η διάταξη που όριζε ότι κάθε κοινοτική νομοθεσία υπέρκειται του εσωτερικού δικαίου των κρατών – μελών. Είναι προφανές ότι η πλειοψηφία των χωρών αλλά και των πολιτών επιθυμούν την διατήρηση των εθνικών κρατών και δεν θέλουν να μεταβληθούν σε νομαρχίες ενός γραφειοκρατικού τέρατος που εδρεύει στις Βρυξέλλες.
Βεβαίως η συμμετοχή κάθε χώρας στην Ένωση προϋποθέτει την παραχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Όχι όμως ολόκληρης της κυριαρχίας. Το μήνυμα της εποχής μας μετά την διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ., της Γιουγκοσλαβίας και άλλων πολυεθνικών κρατών είναι ότι η έννοια του έθνους, της εθνικής συνειδήσεως και της εθνικής ταυτότητος δεν έχουν σβήσει ούτε είναι εύκολο να σβήσουν, παρά τις προσπάθειες των πάσης φύσεως διεθνιστών.
Είναι επίσης δεδομένο ότι στη νέα Συνταγματική Συνθήκη της Ευρ. Ενώσεως θα διατηρηθούν οι διατάξεις που προβλέπουν το δικαίωμα κάθε χώρας να αποφασίζει μόνη της, χωρίς ευρωπαϊκές οδηγίες ή παρεμβάσεις, για θέματα όπως το νομικό καθεστώς των Εκκλησιών και το περιεχόμενο της παιδείας. Το αρχικό κείμενο, που συνέταξε η συντακτική επιτροπή υπό τον Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, ξεκαθαρίζει αυτά τα ζητήματα και είναι βέβαιο ότι θα παραμείνουν οι σχετικές διατάξεις. Η Ευρώπη, λοιπόν, δεν πρόκειται να έλθει ποτέ να μας υποδείξει ποιές πρέπει να είναι οι σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας ούτε τι πρέπει να γράφουν τα βιβλία των Θρησκευτικών και της Ιστορίας. Αφήνει αυτά τα θέματα στην εσωτερική νομοθεσία κάθε κράτους σεβόμενη την πολιτιστική ταυτότητα και εθνική κληρονομιά κάθε λαού. Τούτο έχει σημασία να γίνει γνωστό, διότι ορισμένοι «εκσυγχρονιστές» στην χώρα μας για να δικαιολογήσουν τις ιδεοληψίες τους επικαλούνται την Ευρώπη ισχυριζόμενοι ότι δήθεν μας ζήτησε αλλαγές σε θέματα Εκκλησίας και παιδείας.
Δύσκολη φαίνεται η προσπάθεια ορισμένων Ευρωπαίων ηγετών να αναγραφεί ρητά στο προοίμιο της τροποποιημένης Συνθήκης η Χριστιανική κληρονομιά της γηραιάς ηπείρου. Παρά ταύτα αναγνωρίζεται στην πράξη ο κοινωνικός και πολιτιστικός ρόλος των θρησκειών. Στις 15-5-2007 η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Άγκελα Μέρκελ, ο πρόεδρος της Ευρ. Επιτροπής (Κομισιόν) Μ. Μπαρόζο και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Χανς Πέττεριγκ δέχθηκαν σε μακρά συζήτηση περί του ρόλου της θρησκείας τους εκπροσώπους των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών. Χριστιανοί (Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί, Λουθηρανοί κ.α.), Εβραίοι και Μουσουλμάνοι είχαν εποικοδομητικό διάλογο με τους προέδρους των τριών κορυφαίων θεσμών της Ε.Ε. και συμφώνησαν ότι οι θρησκευτικές διαφορές δεν πρέπει να προκαλούν εντάσεις και φανατισμούς. Στο τέλος της συναντήσεως η κ. Μέρκελ δήλωσε ότι η ίδια τάσσεται υπέρ της χριστιανικής αναφοράς στο προοίμιο, αλλά είναι απαισιόδοξη λόγω πολλών αντιδράσεων. Η συνάντηση της 15-5-2007 έγινε σε εφαρμογή του άρθρου 1-52 του μετέωρου μέχρι σήμερα Ευρωσυντάγματος, το οποίο αναφέρει ότι η Ένωση καθιερώνει θεσμικό διάλογο με τις Εκκλησίες και τις μεγάλες θρησκευτικές κοινότητες.
Πιστεύω ότι όσο παραμένει ανοικτό το θέμα των τροποποιήσεων και προσθαφαιρέσεων στην Συνταγματική Συνθήκη οι Χριστιανοί όλης της Ευρώπης δεν πρέπει να σταματήσουμε την προσπάθεια για την αναγραφή των ριζών του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αρχαιοελληνική γραμματεία, ρωμαϊκό – ορθότερα βυζαντινορωμαϊκό – δίκαιο και Χριστιανική Ηθική αποτέλεσαν τα θεμέλια της Ευρώπης. Αν η σύγχρονη Ευρώπη τα γκρεμίσει κινδυνεύει να μην έχει μέλλον.
37) ΚΟΣΣΟΒΑΡΟΙ, ΤΣΑΜΗΔΕΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ
Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζωρτζ Μπους ήταν σαφής. Κατά την πρόσφατη περιοδεία του στα Βαλκάνια δήλωσε ότι τάσσεται υπέρ ενός ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου. Οι ρωσικές απειλές για βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας και η σερβική πανεθνική αντίδραση δεν τον πτοούν. Λειτουργεί προφανώς ο εγωισμός της Υπερδύναμης. Έστω κι αν καταλαβαίνουν ότι ανοίγει και πάλι ο ασκός του Αιόλου στην ταλαιπωρημένη περιοχή μας, εν τούτοις δεν είναι δυνατόν να παραδεχθούν οι ΗΠΑ ότι ήταν λάθος οι βομβαρδισμοί του 1999 και η υποστήριξή τους προς τον Αλβανικό Απελευθερωτικό Στρατό. Μία Υπερδύναμη δεν κάνει λάθος και όταν το κάνει δεν πρέπει να το παραδεχθεί. Θεμελιώδης κανών της πολιτικής ισχύος. Οι Κοσσοβάροι Αλβανοί σχεδιάζουν το νέο εθνόσημό τους, ο Σέρβος πρωθυπουργός Κοστούνιτσα απειλεί ότι η χώρα του θα διακόψει διπλωματικές σχέσεις με όποια χώρα αναγνωρίσει το ανεξάρτητο Κόσσοβο και οι Σλάβοι των Σκοπίων ανατριχιάζουν με την ιδέα ότι θα είναι ο επόμενος στόχος του αλβανικού αλυτρωτισμού.
Η Ελλάς αφ’ ενός μεν δεν είναι εύκολο να αντιτεθεί στην εκπεφρασμένη βούληση των ΗΠΑ και των περισσοτέρων Ευρωπαίων, αφ’ ετέρου όμως οφείλει να σκεφθεί πρώτα το δικό της συμφέρον και να εκτιμήσει τις πιθανές αρνητικές συνέπειες για τον μείζονα Ελληνισμό. Η ανεξαρτησία της μέχρι σήμερα σερβικής επαρχίας ανοίγει ένα επικίνδυνο κεφάλαιο στις διεθνείς σχέσεις. Υπονομεύει τον σεβασμό των συνόρων και δημιουργεί προηγούμενο για αποσχίσεις εδαφών και διαλύσεις κρατών με δικαιολογία τα δικαιώματα διαφόρων μειονοτήτων. Ήδη στον γαλλικό Τύπο εγράφη ότι ένα ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο θα αποτελέσει το παράδειγμα για την ανεξαρτητοποίηση του κατεχομένου τμήματος της Κύπρου. Επί πλέον η ενθάρρυνση των ΗΠΑ στον αλβανικό αλυτρωτισμό φαίνεται ότι ανοίγει την όρεξη και στους Τσάμηδες. Δεν πρόκειται απλώς για τους απογόνους των μουσουλμάνων της Θεσπρωτίας που συνεργάσθηκαν με τους Γερμανοϊταλούς κατακτητές, αλλά για ένα ευρύτερο εθνικιστικό ρεύμα που διαπερνά όλους τους πολιτικούς χώρους στα Τίρανα και προβάλλει απαράδεκτα αιτήματα έναντι της Ελλάδος. Είναι λάθος να λέγεται ότι το ζήτημα των Τσάμηδων απασχολεί μόνο κάποιους ακραίους κύκλους στην Αλβανία. Δυστυχώς υπάρχει στα συρτάρια των περισσοτέρων κομμάτων ως μοχλός πιέσεως προς την χώρα μας κυρίως ως αντιπερισπασμός στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών. Όσο περισσότερο οι ΗΠΑ ενθαρρύνουν τον αλβανικό αλυτρωτισμό μέσω Κοσσυφοπεδίου τόσο περισσότερο θα αυξάνονται οι… χορευτές του Τσάμικου στην γείτονα χώρα.
Ακριβώς τώρα που αναμένονται μεγαλύτερες αλβανικές πιέσεις προς την Ελλάδα πρέπει και εμείς να επανατοποθετήσουμε επί άλλης βάσεως τις ελληνοαλβανικές σχέσεις και τα προβλήματα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Όσο κι αν φαινομενικά η κατάσταση στον χώρο της ελληνικής μειονότητος – ή κοινότητος αν προτιμάτε – βαίνει προς βελτίωση στην πραγματικότητα τα κυριότερα προβλήματα παραμένουν άλυτα. Τα Τίρανα συνεχίζουν να αναγνωρίζουν ως Έλληνες μόνον όσους ζουν στις μικρές μειονοτικές ζώνες που καθόρισε το κομμουνιστικό καθεστώς Χότζα και Αλία. Ελληνικά σχολεία ιδρύονται μόνο σε αυτή την περιορισμένη ζώνη. Οι Βλαχόφωνοι Έλληνες, που ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες, δεν αναγνωρίζονται ως Έλληνες από την Αλβανία με αποτέλεσμα στην Κορυτσά, στην Μοσχόπολη, στην Αυλώνα, στην Μπομποτίτσα και αλλού να μην έχουν επισήμους δασκάλους της ελληνικής. Έτσι αρκούνται σε ορισμένα φροντιστήρια που χρηματοδοτούνται από ιδιώτες και σωματεία από την Ελλάδα. Τα περιουσιακά δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών κινδυνεύουν διαρκώς από περίεργες δικαστικές αποφάσεις. Η εκλογή Έλληνα δημάρχου στην Χειμάρρα παρεμποδίζεται κάθε φορά με κρατική επέμβαση. Ιδρύματα, ναοί και κατασκηνώσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας στις περιοχές της ελληνικής μειονότητος καταστρέφονται από «γνωστούς – αγνώστους». Η τρομοκράτηση των ηλικιωμένων συνεχίζεται για να φύγουν από τα χωριά τους. Και το σπουδαιότερο, η αλβανική κυβέρνηση αρνείται την πιεστική πρόταση της Ευρ. Ενώσεως να διεξαγάγει έντιμη απογραφή με διεθνείς παρατηρητές για να μάθουμε ποιες είναι οι εθνικές ομάδες εντός της χώρας και πόσο πληθυσμό αριθμεί η κάθε μια. Σήμερα όλοι υπολογίζουμε αυθαίρετα τον αριθμό των Αλβανών υπηκόων ελληνικής εθνικής καταγωγής. Πρέπει επιτέλους να καταγραφούν αντικειμενικά όλοι όσοι δηλώνουν Έλληνες, είτε μιλούν ελληνικά είτε βλάχικα είτε αλβανικά.
Η Ελλάς είναι ίσως η μόνη χώρα που μπορεί να περιορίσει τις απαιτήσεις του αλβανικού αλυτρωτισμού. Αξίζει να θυμίσουμε το αξίωμα της εξωτερικής μας πολιτικής που εξεφράσθη το 1991-1992 με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη και υπουργό Εξωτερικών τον Α. Σαμαρά. Ότι για την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία δεν ζητούμε τίποτε περισσότερο αλλά και τίποτε λιγότερο από εκείνα που ζητεί η Αλβανία για τους Αλβανούς εκτός Αλβανίας. Το 1914 η Αλβανία υπέγραψε με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας την παραχώρηση αυτονομίας στους Βορειοηπειρώτες με την μορφή ευρείας εκπαιδευτικής, εκκλησιαστικής και αστυνομικής αυτοδιοικήσεως. Μία τέτοια ευρεία αυτοδιοίκηση δικαιούμεθα να ζητήσουμε για τους Βορειοηπειρώτες με πλήρη σεβασμό στα υπάρχοντα σύνορα. Άλλωστε το αίτημα για μία μορφή αυτονομίας έθεσε προ ολίγων ετών και η επίσημη οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητος και πιο πρόσφατα ο δήμαρχος της Χειμάρρας Βασίλης Μπολάνος. Κι αν ακόμη δεν υλοποιηθεί αξίζει να το επαναφέρουμε στο τραπέζι ως μήνυμα προς την Αλβανία ότι όταν θέτει αιτήματα και διεκδικήσεις πρέπει να είναι έτοιμη και για παραχωρήσεις.
Η προβολή σαφών και ρεαλιστικών αιτημάτων προς την Αλβανία είναι προϋπόθεση για την προστασία του εκεί Ελληνισμού.
36) Ο ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΑΓΑΠΗΝΟΣ (ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑΣ)
Στις 7 Ιουνίου 2007 συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τον μαρτυρικό θάνατο του Μακεδονομάχου Σαράντη Αγαπηνού, περισσότερο γνωστού με το πολεμικό ψευδώνυμο Καπετάν Άγρας. Πρόκειται για τον πρωταγωνιστή του βιβλίου «Τα Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα, με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Ο Άγρας και ο Ναουσαίος συνεργάτης του Αντώνης Μίγγας κρεμάσθηκαν από μέλη του βουλγαρικού κομιτάτου σε μια καρυδιά στο χωριό Βλάντοβο, σημερινό χωριό Άγρας κοντά στην Έδεσσα. Ο Πελοποννήσιος Μακεδονομάχος ήταν μόλις 27 ετών. Η σύντομη ζωή του υπήρξε ένας συνεχής αγώνας για τα ιδανικά της πατρίδας, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας. Εκατό χρόνια μετά την θυσία του αξίζει να τον θυμόμαστε και να τον τιμούμε.
Ο Σαράντης Αγαπηνός γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1880. Ο πατέρας του υπηρετούσε εκεί ως δικαστικός, αλλά έγραψε το παιδί στα μητρώα αρρένων των Γαργαλιάνων Μεσσηνίας, απ’ όπου κατήγετο η ιστορική οικογένεια των Αγαπηνών. Οι προγονοί του είχαν σπουδαία δράση κατά την Επανάσταση του 1821, αναφέρεται δε στις πηγές της εποχής ο αγωνιστής Διονύσιος Αγαπηνός. Ο μικρός Σαράντης, που οι συγγενείς του αποκαλούσαν χαϊδευτικά Τέλλο (Σαραντέλλο), έχασε τον πατέρα του και οι συγγενείς τον έφεραν στην Αθήνα μαζί με τη μητέρα του και άλλα δύο αδέλφια. Η πίστη του στον Θεό και στην Ελλάδα και ο νεανικός ενθουσιασμός του τον ώθησαν να εγγραφεί στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, απ’ όπου απεφοίτησε με πολύ καλή επίδοση.
Θα μπορούσε να παραμείνει στην Φρουρά των Αθηνών, αλλά ο ίδιος ζήτησε επιμόνως να σταλεί στον Τύρναβο, τότε μεθοριακή πόλη, δεδομένου ότι η Μακεδονία ήταν τουρκοκρατούμενη. Εκεί έλαβε πιο ζωντανά τα μηνύματα του Μακεδονικού Αγώνος που προετοιμαζόταν και άκουσε τον πόνο και την γοερή κραυγή των Ελλήνων Μακεδόνων που κατεπιέζοντο από δύο δυνάστες Οθωμανούς κατακτητές και Βουλγάρους ενόπλους (κομιτατζήδες). Όταν ξεκίνησε η αντίδραση των γηγενών Ελλήνων Μακεδόνων κατά της τρομοκρατίας των κομιτατζήδων η Αθήνα αποφάσισε να προσφέρει διακριτικά την βοήθειά της. Όσοι αξιωματικοί ήθελαν να βοηθήσουν απεστέλλοντο κρυφά με ψευδώνυμο και με ιδιότητα παραπλανητική για να μην κινήσουν την υποψία Τούρκων και Βουλγάρων.
Ένας από τους εθελοντές αξιωματικούς, πιστός στο παράδειγμα του ήρωος Παύλου Μελά, ήταν και ο Σαράντης Αγαπηνός. Επισήμως κατεγράφη ότι ζήτησε άδεια από τον Στρατό, για να μεταβεί στο εξωτερικό. Όμως εκείνος ξεκινούσε για τον δύσκολο πόλεμο, τον διμέτωπο αγώνα. Οι τοπικοί σύνδεσμοι τον μετέφεραν στη Νάουσα και με οδηγίες του «Κέντρου Θεσσαλονίκης», δηλαδή του προξένου Λάμπρου Κορομηλά, μετέφεραν το κέντρο των επιχειρήσεων στον περίφημο Βάλτο, στη λίμνη των Γιαννιτσών. Η λίμνη αυτή έχει σήμερα αποξηρανθεί. Όμως τότε αποτελούσε στρατηγικό κόμβο για τρεις λόγους. Πρώτον, διότι βρισκόταν επάνω στο πέρασμα των διαδρομών από την Θεσσαλονίκη προς την Δυτική Μακεδονία.Δεύτερον, διότι εκεί είχαν εγκατασταθεί Βούλγαροι κομιτατζήδες μετά την εξέγερσή τους το 1903. Και τρίτον, διότι η γεωφυσική ιδιομορφία της βαλτώδους λίμνης την καθιστούσε ιδανική κρυψώνα για αντάρτες και πεδίο ανταρτοπολέμου. Τα καλάμια, το ραγάζι (τοπικό χόρτο), τα άλλα φυτά, τα κουνούπια, οι βδέλλες, τα άγρια ζώα και πτηνά διαμόρφωναν ένα κλίμα επικίνδυνο για την υγεία των ανταρτών που κρυβόντουσαν εκεί. Όμως ο Αγαπηνός έπρεπε να πάει. Ήδη είχε αποκτήσει το ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας και όλοι πλέον οι συμμαχητές του τον αποκαλούσαν Καπετάν Άγρα. (Καπετάνιος τότε λεγόταν ο αρχηγός αντάρτικου σώματος). Εγκαταστάθηκε σε μία καλύβα καλά οχυρωμένη και με τις πλάβες, τις ειδικές βάρκες χωρίς καρίνα, κυνηγούσε τους Βουλγάρους. Μετά από μάχες κατέλαβε την Κούγκα, την μεγαλύτερη καλύβα τους. Έζησε στον Βάλτο το Φθινόπωρο και τον χειμώνα του 1906, αλλά αναγκάσθηκε να φύγει λόγω της ελονοσίας και κυρίως λόγω σοβαρού τραυματισμού που υπέστη στο χέρι από πυροβολισμό.
Μετά από σύντομη παραμονή στην Θεσσαλονίκη ήλθε στη Νάουσα για να αποθεραπευθεί με την βοήθεια του λαμπρού πατριώτη γιατρού Ζαφειρίου Λόγγου. Εκεί, τον Μάιο του 1907, έμαθε ότι ο πρώην αρχηγός των τοπικών κομιτατζήδων, ο βοεβόδας Ζλατάν, ζητεί να τον συναντήσει. Παρά τις επιφυλάξεις των Ναουσαίων φίλων του ο Άγρας αποφάσισε να επιδιώξει αυτή την συνάντηση με την ελπίδα να εντάξει τον Ζλατάν στις δυνάμεις του Ελληνισμού και να τον αποσπάσει από την βουλγαρική προπαγάνδα. Άλλωστε το ίδιο είχε επιτύχει προ ολίγων ετών ο μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης με τον πρώην βουλγαρίζοντα Καπετάν Κώττα, ο οποίος θυσιάστηκε τελικά για την Ελληνική ιδέα.
Έτσι, λοιπόν, πήρε μαζί του μερικούς συντρόφους και πήγε στην μοιραία συνάντηση. Ο Ζλατάν και ο αιφνιδίως εμφανισθείς κομιτατζής Κασάπτσε άφησαν τους υπόλοιπους και συνέλαβαν τον Άγρα και τον σλαβόφωνο Έλληνα Αντώνη Μίγγα, έγγαμο ράφτη από τη Νάουσα. Επί ημέρες τους περιέφεραν δεμένους στα χωριά, τους διαπόμπευαν και τους βασάνιζαν. Τελικά τους θανάτωσαν δι’ απαγχονισμού στις 7 Ιουνίου 1907. Ο Ζλατάν πρόδωσε την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Άγρας. Τα δύο Ελληνόπουλα άφησαν την πνοή τους εκεί επάνω στην καρυδιά, στην φιλόξενη και ιστορική γη της Μακεδονίας. Ο Άγρας ως εθελοντής που ήλθε από την ελεύθερη Ελλάδα για να μεταδώσει την στρατιωτική εμπειρία του, ο Μίγγας ως εντόπιος που αγωνίσθηκε για την ελληνικότητα της Μακεδονίας έστω και αν διάφορες ιστορικές περιπέτειες τον είχαν αναγκάσει να χρησιμοποιεί ένα ελληνοσλαβικό γλωσσικό ιδίωμα. Τάφηκαν και μοιρολογήθηκαν από τις Μακεδόνισσες γυναίκες. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη το Ψυχοσάββατο, παραμονή της Πεντηκοστής. Σήμερα τα λείψανά τους φυλάσσονται σε μικρό εκκλησάκι – μνημείο, ακριβώς στον τόπο της θυσίας τους, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού Άγρας του Νομού Πέλλης.
Η θυσία του Σαράντη Αγαπηνού, του Καπετάν Άγρα, ενέπνευσε πολλούς εθελοντές που έσπευσαν να βοηθήσουν τον Μακεδονικό Αγώνα.
Ενέπνευσε επίσης πολλούς ποιητές, όπως τον Ρήγα Γκόλφη, τον Γεώργιο Σουρή κ.α. Η Ιερά Μητρόπολις Εδέσσης τιμά την μνήμη του Άγρα και του Μίγγα εκεί ακριβώς που είδαν για τελευταία φορά το φως του ήλιου. Αιωνία τους η μνήμη! Δεν θα τους ξεχάσουμε. Δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε.
35) ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ
Στις 21 Μαΐου, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ταξιδεύοντας προς την Αυστραλία έστειλε αυστηρό μήνυμα προς την κυβέρνηση των Σκοπίων ότι πρέπει να εγκαταλείψει την αλυτρωτική προπαγάνδα κατά της Ελλάδος. Μια ημέρα νωρίτερα η υπουργός Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη μέσα από το ίδιο αεροπλάνο τόνιζε ότι τα Σκόπια έχουν αυξήσει τις εχθρικές προπαγανδιστικές ενέργειές τους προς την χώρα μας. Όλη η συζήτηση έχει ιδιαίτερη σημασία για δυο λόγους. Πρώτον, διότι από ορισμένα δημοσιεύματα θεωρείται πιθανή η αμερικανική πίεση για ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ χωρίς καθυστέρηση, άρα καλείται η Ελλάς να αποφασίσει αν θα θέσει βέτο ή θα συναινέσει.Δεύτερον, διότι από μερίδα του Τύπου οι επίσημες δηλώσεις περί της σκοπιανής εμπλοκής συνδέονται με την πιθανότητα προκηρύξεως εκλογών το Φθινόπωρο.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι έφθασε η στιγμή για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ούτε είμαι βέβαιος ότι οι ΗΠΑ κόπτονται για κάτι τέτοιο. Αντιθέτω, τις τελευταίες ημέρες του Μαΐου ο Τύπος στην γειτονική μας χώρα παρουσίαζε τις ΗΠΑ να έχουν στείλει διαφορετικά μηνύματα. Ότι, δηλαδή, η κατάσταση της οικονομίας και των δημοκρατικών ελευθεριών δεν βρίσκεται στο επιθυμητό επίπεδο, άρα η ΠΓΔΜ δεν είναι ακόμη κατάλληλη για ένταξη. Επί πλέον η κοινή λογική λέει ότι δεν είναι εύκολο για τις ΗΠΑ να εντάξουν στο ΝΑΤΟ μία προβληματική χώρα, στην οποία η ισχυρή αλβανική κοινότητα (30% του πληθυσμού) απειλεί ανά πάσα στιγμή να ξαναπάρει τα όπλα που άφησε το 2001, αν δεν της δοθεί καθεστώς ισοτιμίας με την σλαβική πλειοψηφία. Δεν είναι τυχαία και η εμφάνιση δημοσιευμάτων στον αμερικανικό Τύπο περί βαλκανικού Ισλάμ και φανατικών πυρήνων του με έδρα το Κοσσυφοπέδιο και τις αλβανικές επαρχίες της ΠΓΔΜ. Πριν από λίγες εβδομάδες συνελήφθησαν στις ΗΠΑ έξι νεαροί μουσουλμάνοι που ετοιμάζονταν να ανατινάξουν ένα κυβερνητικό κτίριο. Οι τρεις από αυτούς κατάγονται από την πόλη Ντέμπαρ στην αλβανοκρατούμενη δυτική περιοχή του σκοπιανού κράτους. Ο αμερικανικός Τύπος μιλά για πιθανή διασύνδεση με μεσανατολικούς πυρήνες του μαχητικού Ισλάμ και έτσι το κράτος των Σκοπίων χάνει πόντους στα μάτια της αμερικανικής διοίκησης.
Ποια αμερικανική κυβέρνηση θα ήθελε μέσα στο ΝΑΤΟ μία χώρα, της οποίας οι δυτικές επαρχίες είτε ετοιμάζονται να αποσχισθούν είτε φιλοξενούν παρακλάδια επικίνδυνων ισλαμιστικών ομάδων;
Σε κάθε περίπτωση η ελληνική εξωτερική πολιτική οφείλει να αναπροσαρμόσει την στάση της έναντι της προκλητικότητας του σκοπιανού κρατιδίου, χωρίς να περιμένει ή να εξαρτάται από την οποιαδήποτε αμερικανική θέση περί εντάξεως της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Εφ όσον μαρτυρείται από τα πιο επίσημα χείλη το γεγονός ότι κλιμακώνεται η προπαγάνδα των Σκοπίων και η διεκδίκηση ονόματος, ιστορίας, μειονοτήτων (ανυπάρκτων) κλπ, καλόν είναι να αναθεωρήσουμε την ήπια και χαλαρή στάση μας, αφού ομολογουμένως δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Οι δυνατότητές μας για μία σκληρότερη και πιο αποτελεσματική στάση θα μπορούσαν να περιλάβουν τα ακόλουθα μέτρα:
α) Να προβάλουμε διεθνώς τα ντοκουμέντα και τα πειστήρια της προκλητικότητας. Χάρτες, σχολικά βιβλία, ιστοσελίδες, ομιλίες πολιτικών και άλλα στοιχεία που δείχνουν τις διαστρεβλώσεις και τις διεκδικήσεις των γειτόνων μας πρέπει να αποσταλούν σε όλες τις κυβερνήσεις των μελών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.
β) Αντί να δεχόμαστε παθητικά τις σκοπιανές ανιστόρητες ενστάσεις περί δήθεν «μακεδονικής» μειονότητας που καταπιέζεται στην Ελλάδα, να προβάλουμε την μόνη πραγματική μειονότητα που είναι θύμα των ελληνοσκοπιανών σχέσεων, δηλαδή τους Έλληνες της ΠΓΔΜ. Δεν τολμούν να εμφανισθούν όλοι και να καταμετρηθούν, διότι φοβούνται την σκοπιανή αστυνομία και την ελληνική αδιαφορία. Να ζητήσουμε από την κυβέρνηση των Σκοπίων να παραχωρήσει το δικαίωμα σε όποιον θέλει να επαναφέρει το ελληνικό επώνυμό του και να δηλώνει στην απογραφή: Έλληνας. Αν δεν το κάνουμε θα μας προλάβουν άλλοι. Δεδομένου ότι πολλά μέλη της ελληνικής μειονότητας είναι Βλαχόφωνοι έχουν αρχίσει να τους πλησιάζουν διάφορες σειρήνες εξωελληνικές. Ας μην λησμονούμε ότι προσφάτως άνοιξε προξενείο στο Μοναστήρι (Μπίτολα) η Ρουμανία, η οποία δεν έπαυσε να θεωρεί τους Βλαχόφωνους Έλληνες ως συγγενείς της!
γ) Να καταγγείλουμε τις παραβιάσεις της ΠΓΔΜ στον τομέα των θρησκευτικών ελευθεριών. Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης που έχει ενταχθεί στο σερβικό Πατριαρχείο μπαινοβγαίνει συνέχεια στις φυλακές και το ποίμνιό του διώκεται. Αυτά συμβαίνουν διότι αρνείται να χρησιμοποιήσει τον τίτλο «μακεδονική» Εκκλησία, όπως πράττει η κρατικού ελέγχου σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων. Δεν μπορεί να είναι υποψήφια για το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. μία χώρα με σοβαρό μητρώο ανθρωπιστικών παραβιάσεων.
δ) Είναι καιρός να αναθεωρήσουμε την περίφημη οικονομική μας διείσδυση προς τα Σκόπια. Φυσικά κάθε λογικός άνθρωπος θέλει την επιτυχία των ελληνικών επιχειρήσεων στον βαλκανικό μας περίγυρο και κανείς δεν αρνείται την χρησιμότητα της οικονομικής διπλωματίας. Όμως εδώ έχουμε μία σοβαρή αποτυχία. Δεν επετεύχθησαν οι πολιτικοί στόχοι της οικονομικής διπλωματίας. Όσο περισσότερες επενδύσεις κάνουμε στην ΠΓΔΜ τόσο η προπαγάνδα των βορείων γειτόνων μας γίνεται εντονότερη εις βάρος μας. Είναι καιρός να αξιοποιήσουμε την οικονομική μας παρουσία και ως πολιτικό όπλο. Να διαμηνύσουμε ότι θα αποσύρουμε κάθε κρατική επένδυση αν συνεχισθεί η προκλητική συμπεριφορά.
Με νόμιμα και δημοκρατικά μέσα ας σπεύσουμε να διασφαλίσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια.
34) Ο ΤΑΣΣΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ
Το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης του 2004 πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στην Κύπρο έφυγαν κάπως νωρίτερα από τους ναούς για να παρακολουθήσουν το τηλεοπτικό μήνυμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, του Τάσσου Παπαδόπουλου. Με το μήνυμά του εκείνο, που συνδύαζε την τεχνοκρατική ανάλυση με τη συναισθηματική προσέγγιση, ο Κύπριος Πρόεδρος έπεισε τους αναποφάσιστους να καταψηφίσουν το σχέδιο Ανάν. Η προσφορά του στον Ελληνισμό υπήρξε μεγάλη και στα μυαλά όλων μας έχει μείνει εντυπωμένη η φράση – καταλύτης: «Παρέλαβα Κράτος, δεν θα παραδώσω Κοινότητα». Ο άνθρωπος που έχει επιβάλει διεθνώς το υποκοριστικό του όνομα και μάλιστα με δύο Σ (Τάσσος), αφήνοντας ελάχιστους να θυμούνται ότι βαπτίσθηκε Ευστάθιος, έχει μία μακρά αγωνιστική ιστορία από τότε που αγωνιζόταν με την ΕΟΚΑ κατά της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Υπήρξε ο νεότερος υπουργός του Μακαρίου και στην τελευταία δεκαετία έχει κατορθώσει να κρατήσει ζωντανό τον χώρο του Κέντρου στην Κύπρο με το Δημοκρατικό Κόμμα (ΔΗΚΟ), του οποίου διετέλεσε πρόεδρος. Μένει στο χωριό Δευτερά κοντά στην Λευκωσία και έχει εντυπωσιακή ενημέρωση επί παντός επιστητού, όπως διαπιστώνουν οι συνομιλητές του.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος κλείνει τον Φεβρουάριο του 2008 την πρώτη πενταετία ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ήδη έγινε γνωστή η πρόθεσή του να διεκδικήσει και δεύτερη πενταετία. Η σοσιαλδημοκρατική ΕΔΕΚ τον στηρίζει. Το μέχρι σήμερα συμπολιτευόμενο ισχυρό ΑΚΕΛ της Αριστεράς δεν έχει αποφασίσει. Κάποια στελέχη του προτείνουν τον γενικό γραμματέα του κόμματος Δημήτρη Χριστόφια που ανήκει μάλλον στην μετριοπαθή πτέρυγα. Αν το ΑΚΕΛ τελικά δεν στηρίξει τον Τάσσο θα έχει διαπράξει το δεύτερο μεγάλο λάθος της ιστορίας του. Το πρώτο ήταν η αποχή του από τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, γεγονός που και σήμερα προκαλεί αντιφατικές κρίσεις και συζητήσεις. Στον χώρο της αντιπολιτεύσεως ο Δημοκρατικός Συναγερμός επουλώνει τα τραύματά του από την στάση του Προέδρου του υπέρ του σχεδίου Ανάν και αναζητεί υποψήφιο για τις Προεδρικές εκλογές. Ο ευρωβουλευτής Γιαννάκης Κασουλίδης έχει αυτοπροταθεί, αλλά αντιμετωπίζει την διστακτικότητα της ηγεσίας. Ορισμένοι αναζητούν ένα στέλεχος του χώρου με περγαμηνές κατά του σχεδίου Ανάν, όπως ο πρώην υπουργός Παιδείας Ουράνιος Ιωαννίδης. Το μικρό, αλλά δυναμικό Ευρωπαϊκό Κόμμα (ΕΥΡΩΚΟ), προφανώς θα διεκδικήσει ρυθμιστικό ρόλο.
Ο Τάσσος ετοιμάζεται να ξεπεράσει τα 50 χρόνια πολιτικής δράσεως. Όλοι οι άλλοι θα έχουν έναν δύσκολο αντίπαλο.
33) ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ΛΟΙΔΟΡΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Πριν από λίγες ημέρες στον γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο δημοσιεύθηκε το τελικό πόρισμα της Ακαδημίας Αθηνών σχετικά με το επίμαχο βιβλίο ιστορίας της Στ’ δημοτικού. Το πόρισμα, το οποίο συνετάγη κατόπιν επισήμου αιτήματος της Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, αφού αναλύει διεξοδικά το βιβλίο του μαθητή και το βιβλίο του δασκάλου καταλήγει σε λίαν επιβαρυντικά συμπεράσματα για το μεταμοντέρνο πόνημα των αρνητών της έννοιας του έθνους. Οι ακαδημαϊκοί επισημαίνουν 81 λάθη και ανακρίβειες μέσα σε 130 σελίδες! Τονίζουν ότι το βιβλίο δεν συντελεί στην διαμόρφωση εθνικής συνειδήσεως, δεν περιγράφει τα δεινά των Ελλήνων επί Τουρκοκρατίας, λησμονεί τον ρόλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του κλήρου στην διατήρηση της εθνικής ταυτότητος των υποδούλων, συρρικνώνει τις επικές μάχες του 1941-42 κατά των Γερμανοϊταλών, παραγράφει τα τουρκικά εγκλήματα κατά των Μικρασιατών και Ποντίων, διχοτομεί αυθαίρετα την Κύπρο κ.α. Το κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα της χώρας καταγράφει αναλυτικά τα πολλά σημεία στα οποία παραβιάσθηκε το αναλυτικό πρόγραμμα. Και το κυριότερο: Στο πόρισμα υπογραμμίζεται η διάταξη του άρθρου 16, παρ. 2 του Συντάγματος, ότι δηλαδή σκοπός της Παιδείας είναι η ανάπτυξη εθνικής συνειδήσεως. Για να είμαστε ακριβέστεροι το Σύνταγμα προσθέτει και την θρησκευτική συνείδηση.
Υπάρχει άραγε καθηγητής ο οποίος θα δεχόταν μαθητική ή φοιτητική εργασία, η οποία θα περιείχε 81 ανακρίβειες σε 130 σελίδες; Αμφιβάλλω. Προφανώς θα την επέστρεφε πίσω και θα χαρακτήριζε ανεξεταστέο τον συντάκτη της. Κι όμως το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ενέκρινε αυτό το βιβλίο! Προσωπικά ανέμενα ότι μετά τη δημοσίευση του πορίσματος της Ακαδημίας οι ίδιοι οι συγγραφείς του βιβλίου θα είχαν την ευθιξία να το αποσύρουν. Αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Επιμένουν ότι καλώς έπραξαν και ότι εκείνοι θα κρίνουν ποιες από τις διορθώσεις της Ακαδημίας θα δεχθούν. Μάλιστα η επικεφαλής της συγγραφικής ομάδος δηλώνει ότι το περιεχόμενο του βιβλίου πρέπει να γίνει λιγότερο ελληνοκεντρικό. Και ορισμένοι προκλητικοί υποστηρικτές του βιβλίου εκφράζουν δημοσίως την άποψη ότι τα σχολικά βιβλία δεν πρέπει να διαμορφώνουν εθνική ταυτότητα! Έχουμε δηλαδή μία ολιγάριθμη παρέα, η οποία γράφει το Σύνταγμα της χώρας στα παλαιά της υποδήματα. Τελικά τί πολίτευμα έχουμε; Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ή κυνική παρεοκρατία;
Κύριε Πρωθυπουργέ και κύριοι βουλευτές της συμπολιτεύσεως, πριν εξηγήσετε στον λαό την αναθεώρηση του Συντάγματος, πρέπει πρώτα να μας πείσετε ότι τηρείται πράγματι το ισχύον Σύνταγμα.
32) Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
Το 1991, δύο χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο διάσημος Γάλλος οικονομολόγος Αλαίν Μένκ έγραψε ένα βιβλίο που πούλησε πολλές χιλιάδες αντιτύπων. Είχε τίτλο «Η εκδίκηση των εθνών» και αναφερόταν στην αναβίωση του εθνικού συναισθήματος μετά από δεκαετίες κομμουνιστικών καθεστώτων και μαρξιστικών διεθνιστικών συνθημάτων. Στην ίδια χώρα, την Γαλλία, η νίκη του Νικολά Σαρκοζί, αποδεικνύει σήμερα ότι η εκδίκηση των εθνών δεν αφορά μόνο την Ανατολική Ευρώπη, αλλά και την Δυτική. Ο νικητής των Προεδρικών εκλογών κατέβηκε με ιδεολογία εντόνως και σαφώς εθνοκεντρική. Χωρίς να αρνείται την Ευρώπη και τις διεθνείς υποχρεώσεις και συνεργασίες της χώρας του, έδωσε έμφαση στην εθνική ταυτότητα και στο δικαίωμα κάθε έθνους να αποφασίζει χωρίς δεσμεύσεις και παρεμβάσεις για καίρια πολιτικά ζητήματα.
Τις ίδιες ημέρες μία άλλη εκλογική αναμέτρηση διεξήχθη στην Σκωτία. Οι εκλογείς έστειλαν ως πρώτο κόμμα στην τοπική Βουλή το εθνικιστικό κόμμα, το οποίο ονειρεύεται την απόσχιση της Σκωτίας από την Βρετανία. Και εδώ βλέπουμε την επιβίωση της εθνικής ταυτότητος και του εθνικού συναισθήματος παρά το γεγονός ότι επί 300 χρόνια δεν λειτουργούσε ξεχωριστή Βουλή στην Σκωτία. Η αξία του έθνους, η εθνική συνείδηση, το εθνικό συμφέρον όχι μόνο δεν υποχώρησαν, ως περίμεναν οι διεθνιστές, αλλά αναδύονται σε ρυθμιστικό παράγοντα των κοινωνικών, πολιτιστικών και διπλωματικών εξελίξεων σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο. Όσο κι αν προσπάθησαν οι πάσης φύσεως διεθνιστές, αριστερόστροφοι ή νεοφιλελεύθεροι, δεν μπόρεσαν να αποκόψουν τους λαούς από αξίες και ιδανικά που είναι έμφυτα στον άνθρωπο και τον δένουν με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του.
Στην δική μας παράδοση και ιστορία έχουμε μάθει να πιστεύουμε στην δυναμική του εθνικού παράγοντος από τον 5ο αιώνα π.Χ. όταν ο Ηρόδοτος έγραφε για το όμαιμον, το ομόγλωσσον, τα κοινά των Θεών ιδρύματα και τα ομότροπα ήθη που ένωναν τις ελληνικές πόλεις-κράτη. Δεν έχουμε κανένα λόγο να παρασυρόμαστε από μεταμοντέρνες θεωρήσεις που βλέπουν το έθνος σαν μία κατασκευή του 18ου αιώνος, η οποία είναι καταδικασμένη να σβήσει. Έχουμε επίσης μάθει από την Ορθόδοξη παράδοσή μας να διακρίνουμε το υγιές εθνικό συναίσθημα από τον καταδικαστέο ρατσισμό και εθνοφυλετισμό. Όσοι κατά καιρούς υποτίμησαν το εθνικό συναίσθημα των λαών απεδείχθησαν ουτοπιστές κα ανιστόρητοι. Η Σκωτία και η Γαλλία το αποδεικνύουν.
31) ΟΙ Η.Π.Α., ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ
Τι γίνεται τελικά με την αμερικανική στάση έναντι των Σκοπίων και συγκεκριμένα όσον αφορά την τελική ονομασία του γειτονικού μας κράτους; Η Γερουσία των ΗΠΑ σε ψήφισμά της ορίζει ότι πρέπει να υποστηριχθεί η είσοδος του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ και αναφέρει στο επίσημο έγγραφο δύο ονομασίες: Δημοκρατία της Μακεδονίας και FYROM. Από την άλλη πλευρά η Αμερικανίδα ΥΠΕΞ Κοντολίζα Ράϊς στέλνει επιστολή στον Σκοπιανό ομόλογό της και του λέει όχι απλώς ότι θα υποστηριχθεί η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, αλλά και ότι οι ΗΠΑ εμμένουν στην αναγνώριση της συνταγματικής ονομασίας, δηλαδή «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Πιστεύω ότι η εναλλαγή αυτή δεν δείχνει διγλωσσία, αλλά έλλειψη ξεκάθαρης γραμμής, σε ένα ευρύτερο βαλκανικό πλαίσιο. Οι ΗΠΑ δεν είναι 100% βέβαιες ότι η ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου είναι η καλύτερη λύση στο πρόβλημα και το κυριότερο: Δεν έχουν καταλήξει στην τελική εκτίμηση για τις συνέπειες αυτής της ανεξαρτησίας ως προς την βιωσιμότητα του σκοπιανού κράτους.
Η αμερικανική πολιτική από τους βομβαρδισμούς του 1999 μέχρι σήμερα έχει δείξει σαφώς ότι επιλέγει στα Βαλκάνια τον αλβανικό εθνικισμό ως τον ευνοούμενο και ανερχόμενο παράγοντα. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι Αμερικανοί αναλυτές αντιλαμβάνονται ότι η υπερβολική στήριξη προς τον αλβανικό αλυτρωτισμό θα ανοίξει και πάλι τον ασκό του Αιόλου και θα δυναμιτίσει την ειρήνη στην περιοχή.
Υπάρχει φυσικά και ο εγωισμός της Υπερδυνάμεως, η ανάγκη να μην τρωθεί το γόητρο και να περισωθεί το «αλάθητο». Δηλαδή έστω και αν καταλαβαίνουν τους κινδύνους που εγκυμονεί το φιλοαλβανικό παιχνίδι δεν είναι εύκολο να βγουν δημοσίως και να το παραδεχτούν. Μία υπερδύναμη δεν κάνει λάθη και όταν τα κάνει δεν τα ομολογεί δημοσίως. Έτσι, λοιπόν, στα αμερικανικά επιτελεία προσπαθούν να ισορροπήσουν την υποστήριξη προς το ανεξάρτητο Κόσσοβο με δωράκια προς τις χώρες που απειλούνται και μία από αυτές είναι τα Σκόπια.
Η αναμενόμενη ανεξαρτησία του Κοσσόβου, δηλαδή η δημιουργία ενός δευτέρου αλβανικού κράτους στα Βαλκάνια, απειλεί να οδηγήσει σε απόσχιση τους Αλβανούς της ΠΓΔΜ που αριθμούν περίπου το 30% και έχουν εγκαθιδρύσει ένα κράτος εν κράτει στις δυτικές επαρχίες. Με την αναγνώριση του ονόματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας» οι ΗΠΑ θέλουν να κατευνάσουν την ανησυχία της σλαβικής πλειοψηφίας, των λεγομένων «Μακεδόνων». Από την άλλη πλευρά με την υπενθύμιση του ονόματος FYROM, με το οποίο τα Σκόπια έχουν γίνει δεκτά στον ΟΗΕ η αμερικανική Γερουσία προσπαθεί να κατευνάσει το ελληνικό λόμπυ – όχι τόσο ισχυρό όσο παλαιότερα – και κυρίως στέλνει το μήνυμα και στην κυβέρνηση των Σκοπίων ότι «είσθε μία χώρα με πολλά προβλήματα και εκκρεμότητες και κοιτάξτε να τα βρείτε με τους γείτονες».
Η αμερικανική προσπάθεια κατευνασμού της σλαβικής πλειοψηφία στην ψευδεπίγραφη «Μακεδονία» έχει ακόμη ένα κίνητρο. Αμέσως μετά το Πάσχα άρχισε στο Ειδικό Δικαστήριο Διεθνούς Ποινικού Δικαίου για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία – εδρεύει στην Χάγη όπως και το Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου – η δίκη δύο πρώην ανωτάτων αξιωματούχων της ΠΓΔΜ, οι οποίοι κατηγορούνται ότι χρησιμοποίησαν υπερβολική βία κατά την καταστολή της αλβανικής εξεγέρσεως το καλοκαίρι του 2001. Η γνωστή εισαγγελεύς Κάρλα Ντελ Πόντε δηλώνει ότι έχει αρκετά στοιχεία που αποδεικνύουν εγκλήματα πολέμου. Όμως μεγάλος αριθμός Σλάβων πολιτών στα Σκόπια πιστεύει ότι οι δύο αξιωματούχοι αναγκάσθηκαν να χρησιμοποιήσουν ένοπλη βία για να διαφυλάξουν την ασφάλεια και εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους που απειλείτο από την βία των ενόπλων αλβανικών ομάδων. Είναι ενδεικτικό ότι η Σχισματική «Ορθόδοξη Εκκλησία της Μακεδονίας», η οποία από την ίδρυσή της το 1967 υπηρετεί πιστά την κυβερνητική προπαγάνδα, τέλεσε την Κυριακή 15 Απριλίου ειδική δέηση για την αθώωση των δύο κατηγορουμένων.
Οι ΗΠΑ, λοιπόν, θα συνεχίσουν να θολώνουν τα νερά ώστε να έχουν ευχαριστημένους και τους μέχρι τώρα ευνοουμένους, δηλαδή τους Αλβανούς, και για να μη δυσαρεστούν την σκοπιανή ηγεσία. Προσωπική μου πρόβλεψη είναι ότι αν χρειασθεί να επιλέξουν μεταξύ των δύο, θα ρίξουν το βάρος υπέρ του αλβανικού παράγοντα και δεν θα στενοχωρηθούν ιδιαιτέρως αν το κράτος των Σκοπίων κινδυνεύσει να διασπασθεί σε φιλοαλβανικό και φιλοβουλγαρικό τομέα. Άλλωστε η Βουλγαρία είναι σήμερα πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ και πολύ πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ. Η ελληνική διπλωματία και στρατηγική ανάλυση πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της και την πιθανότητα διαλύσεως του σκοπιανού κράτους μέσα στα επόμενα χρόνια, γι’ αυτό δεν χρειάζονται βεβιασμένες κινήσεις ή υποχωρητικές διαθέσεις. Εξ’ άλλου στο άμεσο ζήτημα που προκύπτει περί της εντάξεως των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ η ελληνική θέση πρέπει να παραμείνει αυτή που έχει ήδη διακηρυχθεί. Ότι θα θέσουμε βέτο αν προηγουμένως η κυβέρνηση των Σκοπίων δεν συμφωνήσει με την χώρα μας στο θέμα της ονομασίας. Και όπως σωστά τόνισε στις 19 Απριλίου η Ελληνίδα ΥΠΕΞ κ. Ντόρα Μπακογιάννη «η Ελλάς συνορεύει με τα Σκόπια και όχι οι ΗΠΑ». Αν υποχωρήσουμε σε αυτή την αρχική μας θέση κινδυνεύουμε να χάσουμε την αξιοπιστία μας, διότι οι υποχωρήσεις και υπαναχωρήσεις μας ενώπιον ενός μικρού κράτους μεταφράζονται ως ενδείξεις ηττοπαθείας από άλλους πολύ ισχυρότερους γείτονές μας.
30) ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΡΙΑ
Η Γαλλία πορεύεται προς τον δεύτερο γύρο των Προεδρικών εκλογών έχοντας στείλει στο περιθώριο τα κόμματα των δύο άκρων και αναδεικνύοντας τρεις νέες ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το Νικολά Σαρκοζί από την Γκωλική Κεντροδεξιά, τον Φρανσουά Μπαϊρού, αναμορφωτή του κεντρώου χώρου και την σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Μελετώντας τα προγράμματα και τα συνθήματα των τριών αυτών προσωπικοτήτων βλέπουμε ότι στην γαλλική πολιτική συζητούνται με σοβαρότητα και ψυχραιμία θέσεις, προτάσεις και αξίες που δύσκολα τολμά κανείς να εκφράσει στην Ελλάδα.
Χαρακτηριστικά θυμίζω: Ο Σαρκοζί τόνισε την έννοια της εθνικής ταυτότητος, την ανάγκη για μεγαλύτερη τάξη και ασφάλεια και πρότεινε αυστηρό έλεγχο της λαθρομετανάστευσης. Με αυτά τα συνθήματα είναι ένα βήμα πριν από το Προεδρικό Μέγαρο. Αν τα έλεγε στην Ελλάδα θα ελοιδωρείτο από τους ψευδοπροοδευτικούς ως ακροδεξιός και αντιδημοκρατικός. Ο Μπαϊρού δηλώνει με υπερηφάνεια ότι πηγαίνει τακτικά στην Εκκλησία ως πιστός Καθολικός, ζητεί την επαναφορά της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών σε όλα τα γαλλικά λύκεια και τονίζει ότι η Τουρκία δεν έχει θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην Γαλλία θεωρείται κεντρώος. Ακόμη και οι αντίπαλοί του ακούν με σεβασμό τις απόψεις του. Στην Ελλάδα με αυτές τις απόψεις θα εχλευάζετο ως εθνικιστής, αναχρονιστής και αντιδραστικός. Ο Ρουαγιάλ επέβαλε την παρουσία της γαλλικής σημαίας και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου σε όλες τις προεκλογικές της συγκεντρώσεις και ζήτησε αυστηρές ποινές για τον περιορισμό της νεανικής παραβατικότητος. Στην Γαλλία θεωρείται η ελπίδα της Αριστεράς. Στην Ελλάδα αν είχε αυτές τις θέσεις θα ερρίπτετο στο πυρ το εξώτερο από τις θορυβώδεις μειοψηφίες που μονοπωλούν την «προοδευτικότητα».
Στην χώρα μας έχει δημιουργηθεί μία απαράδεκτη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα στρέβλωση της Δημοκρατίας. Πολλοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοητές και πολίτες αυτολογοκρίνονται για να μην υποστούν την χλεύη και την δριμεία επίθεση από την μειοψηφία των δήθεν προοδευτικών. Παρατηρήστε τί ειρωνικές επιθέσεις δέχθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες η Ακαδημία Αθηνών και ο Μίκης Θεοδωράκης, διότι τόλμησαν να κατακρίνουν το προβληματικό βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού.
Ακόμη και την μνήμη του μαρξιστή ιστορικού Νίκου Σβορώνου δεν σεβάστηκαν οι ψευδοπροοδευτικοί, επειδή ανακάλυψαν μετά τον θάνατό του τις απόψεις του για τον πατριωτικό ρόλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Για τα μεγάλα προβλήματα πρέπει να ακούονται όλες οι απόψεις. Η Γαλλία δίνει το παράδειγμα.
29) ΔΙΑΡΚΕΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
Ο στρατηγός Μπουγιούκανιτ είναι ο επικεφαλής των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Στις 17 Απριλίου βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη και προσπάθησε να μας εντυπωσιάσει με το χαμόγελό του και με τις φιλικές δηλώσεις του. Όμως το γεγονός ότι ήταν φιλοξενούμενός μας δεν τον θέτει στο απυρόβλητο της κριτικής. Λίγες ημέρες πριν έλθει στην χώρα μας προέβη σε σημαντικές δημόσιες δηλώσεις, από τις οποίες αξίζει να συγκρατήσουμε δύο σημεία: α) Τόνισε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν θέλουν Πρόεδρο Δημοκρατίας που θα προέρχεται από τον χώρο του πολιτικού Ισλάμ και που θα ξεφεύγει από τις αρχές του Κεμάλ Ατατούρκ. β) Υπογράμμισε ότι δεν αποκλείεται μία εισβολή του τουρκικού στρατού στο υπό κουρδικό έλεγχο Βόρειο Ιράκ.
Δηλαδή, με απλά λόγια ο κ. Μπουγιούκανιτ δήλωσε σαφώς και χωρίς περιφράσεις ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της γείτονος δεν δέχονται την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που ισχύει σε κάθε δημοκρατία, και υποδεικνύουν εκείνες ποιος ΔΕΝ πρέπει να είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Εν προκειμένω ο Ερντογάν. Επίσης ο Τούρκος στρατηγός μας ξεκαθάρισε ότι ο ίδιος και οι Ένοπλες Δυνάμεις του δεν σέβονται την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία των γειτονικών χωρών. Σήμερα εννοεί το Ιράκ. Αύριο πιθανόν κάποιον άλλο γείτονα! Αφού η Ευρώπη δεν αντέδρασε με άμεση και ρητή καταδίκη αυτών των δηλώσεων ποιος ξέρει ποιες ορέξεις ανοίγουν. Δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ, αλλά ομολογώ ότι περίμενα εντονότερη αντίδραση σε αυτές τις δηλώσεις του κ. Μπουγιούκανιτ. Αντίδραση από πλευράς Ελλάδος και από πλευράς Ευρώπης. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να σέρνουμε το ευρωπαϊκό κάρο μιας χώρας, της οποίας ο ισχυρότερος άνδρας τάσσεται υπέρ της πολιτικής εκτροπής και υπέρ της εισβολής σε γειτονικές χώρες.
Η Τουρκία ζει σε μία κατάσταση διαρκούς πραξικοπήματος. Ο στρατός επενέβη βιαίως και εμφανώς το 1960, το 1971 και το 1980 ανατρέποντας κυβερνήσεις και φυλακίζοντας πολιτικούς. Το 1997 το πραξικόπημα ήταν «βελούδινο». Ο Ισλαμιστής Ερμπακάν ανετράπη χωρίς τανκς. Τώρα απειλείται ο μετριοπαθής Ισλαμιστής Ερντογάν να μη θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία.
Αυτή, άραγε, είναι η δημοκρατική πρόοδος που περίμεναν οι οπαδοί της τουρκικής εντάξεως στην Ευρώπη; Είναι η Ευρώπη αντάξια των αρχών της όταν ακούει απαθώς απειλές για αντιδημοκρατικές λύσεις και για εισβολές; Μήπως κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το ανέκδοτο που λέγεται τουρκική ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη;
28) Η ΖΩΗ ΕΚ ΤΑΦΩΝ
Όχι, αγαπητοί αναγνώστες! Δεν είναι λάθος ο τίτλος που διαβάσατε. Μπορεί την Μεγάλη Παρασκευή όλοι να ψάλλαμε «Η Ζωή εν Τάφω», αλλά σε ορισμένες γωνιές της γης πολύ κοντινές μας η Ιστορία στέλνει τα δικά της μηνύματα εκ τάφων. Διαβάστε, αν και πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, τα ευρήματα στους ομαδικούς τάφους έξω από την κατεχόμενη Κυρήνεια της Κύπρου. Τριάντα σκελετοί Ελληνοκυπρίων βρέθηκαν μετά από έρευνα διεθνών Οργανισμών. Πρόκειται για ανθρώπους που δολοφονήθηκαν από τους εισβολείς του Αττίλα και από τις ένοπλες ομάδες Τουρκοκυπρίων, τις οποίες είχε οργανώσει ο Ντενκτάς. Το ομολόγησε άλλωστε ο ίδιος. «Μην ψάχνετε για την τύχη των αγνοουμένων. Έχουν φονευθεί από δικές μου παραστρατιωτικές ομάδες»! Ναι, ο γνωστός μας Ραούφ Ντενκτάς, τον οποίο το Σχέδιο Ανάν ήθελε να εγκαθιδρύσει ως συμπρόεδρο του νέου Κυπριακού κράτους, ισότιμο με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Η ζωή στην Κύπρο συνεχίζεται με τα μηνύματα που έρχονται από τους τάφους της Κυρήνειας. Και η Ιστορία γράφεται ανεξίτηλα παρά τις προσπάθειες των αναθεωρητών και των εξωραϊστών.
Από το Κοσσυφοπέδιο έρχεται η άλλη εικόνα. Οι ελάχιστοι Σέρβοι που απέμειναν, μόλις άκουσαν την τελική πρόταση Αχτισάαρι για ανεξαρτησία της επαρχίας, ξεθάβουν τα φέρετρα των συγγενών τους και τα μεταφέρουν μακριά. Δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στις διαθέσεις του αλβανικού εθνικισμού. Όπως και οι Σουλιώτισσες ξέθαβαν τα κόκαλα των δικών τους όταν παρέδιδαν το Σούλι στον Αλή Πασά. Εκ τάφων και εδώ το μήνυμα. Παρά τους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς του 1999 το πολυεθνικό Κοσσυφοπέδιο δεν επετεύχθη. Η ειρηνική συμβίωση Αλβανών, Σέρβων, Αθιγγάνων κ.ά. αποτελεί μία ουτοπία. Ο αλβανικός αλυτρωτισμός ετοιμάζεται να καταγράψει μία ακόμη διεθνή επιτυχία και τα σερβικά μοναστήρια με την βυζαντινή κληρονομιά δέχονται καθημερινά τις επιθέσεις των θριαμβευτών.
Στην Βόρειο Κύπρο και στο Κοσσυφοπέδιο η Ορθοδοξία σταυρώνεται καθημερινά. Οι Ελληνοκύπριοι και οι Σέρβοι παρατηρούν με δυσάρεστη έκπληξη την διεθνή κοινότητα να επιχειρεί την νομιμοποίηση πράξεων βίας, οι οποίες δεν είχαν καν την κάλυψη του ΟΗΕ. Πολυάριθμοι Ορθόδοξοι Ναοί και Μοναστήρια έχουν καταστραφεί από τον τουρκικό Αττίλα και από τον αλβανικό UCK. Αλλά η ελπίδα παραμένει. Διότι η Ορθόδοξη Παράδοση συνδέεται με το σταυροαναστάσιμο δίδαγμα της Μεγάλης Εβδομάδος. Και διότι γνωρίζουμε ότι μετά την Σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση. Η Αλήθεια και η Ζωή ανασταίνεται εκ τάφων. Αρκεί να το πιστέψουμε!
27) ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Η προεκλογική περίοδος άρχισε επισήμως στην Γαλλία. Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών θα διεξαχθεί στις 22 Απριλίου και η παρισινή εφημερίδα ΛΕ ΦΙΓΚΑΡΟ κάλεσε στην ηλεκτρονική της έκδοση της 4-4-2007 όλους τους υποψηφίους να απαντήσουν σε ερωτήματα θρησκευτικής φύσεως. Πρόκειται για μία τολμηρή πρωτοβουλία δεδομένου ότι στην Γαλλία ισχύει από το 1905 πλήρης χωρισμός του θρησκευτικού φαινομένου από την σφαίρα του Κράτους και της πολιτικής. Όμως οι νομοθεσίες δεν μπορούν να αλλοιώσουν την πραγματικότητα. Η συζήτηση περί Θεού, περί Χριστιανικών ριζών του πολιτισμού, περί της ανάγκης να επανεισαχθεί το μάθημα των Θρησκευτικών, έχει επανέλθει στο προσκήνιο εδώ και μερικά χρόνια. Ο υποψήφιος της Κεντροδεξιάς Νικολά Σαρκοζί δήλωσε προ δύο ετών ότι είναι καιρός να επανεξετασθεί ο νόμος του 1905, υπονοώντας ότι δεν είναι λογικό να μένει η γαλλική κοινωνία δεσμευμένη σε φανατικές επιλογές που έκαναν κάποτε οι αντιεκκλησιαστικοί οπαδοί της Γαλλικής Επαναστάσεως. Ας δούμε, λοιπόν, τι απήντησαν οι κυριότεροι υποψήφιοι:
Ο γκωλικός Σαρκοζί, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, απήντησε ότι οι θρησκείες έχουν θετική συνεισφορά στην κοινωνία. Εκτιμά ότι πρέπει να ακούγεται ο θρησκευτικός λόγος στις μεγάλες συζητήσεις που απασχολούν την κοινωνία και εκφράζει την λύπη του γιατί ο δημόσιος λόγος των θρησκευτικών ηγετών δεν ακούγεται ο συχνά όσο θα έπρεπε. Η δυναμική αντίπαλός του, η σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ υπενθυμίζει την ύπαρξη του νόμου του 1905, αλλά υπογραμμίζει ότι ορισμένες από τις αξίες που ασπάζεται οφείλονται στην εκπαίδευσή της σε ιδιωτικό Ρωμαιοκαθολικό σχολείο. Και καταλήγει: «Το να γίνεις ενήλικος σημαίνει να διατηρήσεις τις καλύτερες από τις αξίες που σου μετέδωσαν για να κατακτήσεις την ελευθερία σου». Ο τρίτος στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, ο Κεντρώος Φρανσουά Μπαϊρού, δηλώνει ευθαρσώς: «Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι είμαι Χριστιανός και ασκώ τα θρησκευτικά μου καθήκοντα. Παράλληλα, όμως, δεν υπακούω στην Εκκλησία όταν ψηφίζω ένα νόμο». Ο ακροδεξιός Ζαν Μαρί Λε Πεν δηλώνει ότι οι κληρικοί δεν πρέπει να αναμιγνύονται στην εκλογική μάχη και η εφημερίδα εξηγεί ότι ο ίδιος υπήρξε πολλές φορές στόχος επικρίσεων από θρησκευτικές προσωπικότητες. Από τον χώρο της Αριστεράς η Μαρί-Ζωρζ Μπυφέτ δηλώνει άθεη, παραδέχεται, όμως, ότι την βοήθησε η Ρωμαιοκαθολική εκπαίδευσή της.
Άραγε οι απόψεις αυτές των υποψηφίων θα επηρεάσουν την κρίση των ψηφοφόρων;
26) ΕΞΟΔΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων το Μεσολόγγι τιμά πανηγυρικά την Έξοδο της Φρουράς του το 1826. Και οι Πανέλληνες θυμόμαστε τους πολλούς που έπεσαν ηρωικά, τους λίγους που σώθηκαν και όλους μαζί που πήραν μία απόφαση με οικουμενική εμβέλεια. Λίγες ημέρες μετά ο Σατωμπριάν εκφωνούσε πύρινο λόγο στην Γαλλική Βουλή υπέρ της Εθνεγερσίας των Ελλήνων και οι Γάλλοι φοιτητές διαδήλωναν στους δρόμους υπέρ των Μεσολογγιτών. Ο Κοζανίτης Νικόλαος Κασομούλης κατέγραψε τον ηρωισμό στα «Ενθυμήματα Στρατιωτικά». Κι όμως σε λίγα χρόνια αυτός ο εορτασμός μπορεί να σβήσει ή να τεθεί στο περιθώριο. Αν έλθει στην εξουσία μία νέα γενιά γαλουχημένη με βιβλία σαν και αυτό της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, πολύ φοβούμαι ότι οι ήρωες και οι θυσίες θα πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων.
Το επίμαχο βιβλίο παρουσιάζει την Έξοδο σαν την «κίνηση των πολιορκημένων Ελλήνων να βγουν από το φρούριο του Μεσολογγίου και να λύσουν έτσι την ασφυκτική πολιορκία των Οθωμανών». Μία απλή κίνηση, λοιπόν. Όπως λέμε «Κίνηση Πολιτών για την σωτηρία της αρκούδας» ή κάτι τέτοιο. Για τους συγγραφείς του βιβλίου δεν υπήρξε ούτε Καψάλης που ανατινάχθηκε ούτε Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ που απαγχονίσθηκε ημιθανής μετά την ανατίναξη. Όλοι αυτοί διαγράφονται. Όπως διαγράφεται η θυσία στο Κούγκι και ο καλόγερος Σαμουήλ, η θυσία στο Αρκάδι με τον Κωνσταντίνο Γιαμπουδάκη και τον ηγούμενο Γαβριήλ. Κι ας φωνάζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι στα παιδιά μας πρέπει να δίνουμε πρότυπα από την Ελληνική Ιστορία. Το πολυσυζητημένο βιβλίο δεν έχει χώρο για ήρωες και μάρτυρες. Προβάλλει άλλα πρότυπα. Όπως λ.χ. τα καφενεία της Αθήνας τον 19ο αιώνα, στα οποία αφιερώνει ολόκληρη σελίδα. Δεν θέλουμε πλέον ήρωες, θέλουμε καφενόβιους!
Εξόδου το ανάγνωσμα. Δεν ξέρω πόσες και ποιες διορθώσεις έχει υποδείξει η Ακαδημία Αθηνών, αλλά και μόνον αυτός ο ορισμός της Εξόδου δείχνει την φιλοσοφία του βιβλίου. Κραυγαλέα παραποίηση της αλήθειας. Διότι η Έξοδος δεν έγινε για «να λύσουν την πολιορκία των Οθωμανών». Ήξεραν οι εξοδίτες ότι πολλοί από αυτούς θα πεθάνουν κατά την Έξοδο και ότι οι Οθωμανοί τελικά θα καταλάβουν «το αλωνάκι», όπως το ονόμασε ο Σολωμός. Αποφάσισαν την Έξοδο γιατί είχαν εθνική αξιοπρέπεια και μεγαλείο ψυχής. Αξίες τις οποίες υποτιμούν οι συγγραφείς του βιβλίου. Γι’ αυτό κάποιος πρέπει να δείξει την θύρα Εξόδου στο ίδιο το βιβλίο!
25) ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
Ο Γερμανός Γκόζιας από την Δημητσάνα ήταν στις αρχές του 1821 ο Επίσκοπος της Πάτρας. Είχε τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου Παλαιών Πατρών, διότι εκείνη την εποχή η Υπάτη της Φθιώτιδας ονομαζόταν Νέαι Πάτραι. Δεν ήταν Επίσκοπος Καλαβρύτων, όπως λανθασμένα τον αναφέρει το προβληματικό βιβλίο ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Επίσκοπος Κερνίτσης και Καλαβρύτων τις ημέρες εκείνες ήταν ο Προκόπιος, ο οποίος υπογράφει μαζί με τον Γερμανό την προκήρυξη της 28ηςΜαρτίου προς τους προξένους των Χριστιανικών Δυνάμεων που διέμεναν στην Πάτρα. Στις 8 Μαρτίου ο Γερμανός και ο Προκόπιος κλείσθηκαν για αρκετές ημέρες στη Μονή της Αγίας Λαύρας κοντά στα Καλάβρυτα και αφού συσκέφθηκαν με προκρίτους και οπλαρχηγούς αποφάσισαν την κήρυξη της Επαναστάσεως. Ο Γερμανός τα αναφέρει αυτά στα Απομνημονεύματά του. Τον αμφισβητούν ορισμένοι, διότι δεν γράφει ότι σήκωσε την σημαία της Επαναστάσεως. Προφανώς δεν γράφει από σεμνότητα ότι αυτός ήταν το επίκεντρο. Έκανε όμως κάτι σημαντικότερο. Έστειλε σε εφημερίδες της Δυτικής Ευρώπης την προκήρυξη της Ελληνικής Εθνεγερσίας.
Έτσι στην εφημερίδα LE CONSTITUTIONNEL (ο Συνταγματικός) των Παρισίων, στις 6 Ιουνίου 1821, δημοσιεύεται σε περίληψη η εθνεγερτική ομιλία του Γερμανού, με την οποία καλεί τους συγκεντρωμένους στην Αγία Λαύρα να αποτινάξουν τον Τουρκικό ζυγό. Η εφημερίδα στο τμήμα των εξωτερικών ειδήσεων αναφέρει ότι η ομιλία του Παλαιών Πατρών Γερμανού έγινε προς τον κλήρο και τον λαό που είχε συγκεντρωθεί στην ανδρική Μονή της Λαύρας στο όρος Βελιά της Πελοποννήσου. Στην τελευταία παράγραφο της δημοσιευμένης ομιλίας του ο Γερμανός καλεί τους επαναστάτες να εφορμήσουν προς την Πάτρα έχοντας ως σημαία το σύμβολο του Σταυρού. Η ομιλία φέρεται να έγινε στις 8 Μαρτίου, δηλαδή την ημέρα που άρχισε η σύσκεψη στην Αγία Λαύρα. Να, λοιπόν, που μία γαλλική εφημερίδα του 1821 αναφέρεται και στον Γερμανό και στην Λαύρα και στην ύψωση της σημαίας, όλα δηλαδή αυτά που αμφισβητούν οι μεταμοντέρνοι ιστορικοί της εποχής μας.
Τα γεγονότα της Αγίας Λαύρας βεβαιώνουν και ο πρόκριτος Κανέλλος Δεληγιάννης και ο Γάλλος πρόξενος στην Πάτρα Πουκεβίλ και πολλοί άλλοι. Όλα αυτά φυσικά δεν έγιναν μόνο στις 25 Μαρτίου. Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε ως Εθνική Επέτειος επειδή οι ίδιοι οι επαναστάτες έτσι το είχαν ορίσει. Ήθελαν να συνδέσουν την Ελευθερία με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, την Ορθοδοξία με την Πατρίδα.
24) ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΤΑ 18
Από επίσημες και ανεπίσημες πηγές πληροφορούμεθα ότι μελετάται σοβαρά το ενδεχόμενο να στρατεύονται οι νέοι μας στα 18, αμέσως μετά το Λύκειο. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η λύση θα αποφέρει πολλά οφέλη, αλλά χρειάζεται πρόβλεψη και για τα πιθανά προβλήματα. Η πρώτη αιτία που ωθεί το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης σε τέτοιες σκέψεις είναι η σοβαρή μείωση των στρατευσίμων και το μεγάλο ποσοστό των διαρροών. Μέσω αναβολών, σπουδών στο εξωτερικό, ασθενειών υπαρκτών και ανυπάρκτων μεγάλος αριθμός στρατευσίμων τελικά αποφεύγει την στράτευση, ενώ παραλλήλως το δημογραφικό πρόβλημα συρρικνώνει τις κλάσεις που καλούνται να υπηρετήσουν.
Η στράτευση στα 18 σημαίνει ότι όσοι επιτυγχάνουν στις εξετάσεις για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ θα κατοχυρώνουν μεν την θέση τους, αλλά θα σπουδάζουν μόλις πάρουν το απολυτήριο του Στρατού. Έτσι ακριβώς γίνεται στην Κύπρο και όπως μαθαίνω ή Εθνική Φρουρά εκεί έχει λύσει το πρόβλημα των μαζικών απαλλαγών. Εξ άλλου στην ηλικία των 18 η σωματική διάπλαση και η ψυχική διάθεση του νέου είναι προσφορότερες για τις συνθήκες της στρατιωτικής θητείας, συγκριτικά με τους στρατεύσιμους των 28 και 30 ετών που κατατάσσονται μετά από μακροχρόνια παραμονή στο εξωτερικό λόγω σπουδών, μεταπτυχιακών κλπ. Το επιχείρημα ότι χρειαζόμαστε πτυχιούχους στον Στρατό έχει πλέον μειωμένη ισχύ, διότι στις δύσκολες και τεχνοκρατικές ειδικότητες τοποθετούνται μόνιμοι ή επαγγελματίες οπλίτες, οι οποίοι έχουν χρόνο στην διάθεσή τους για να εκπαιδευθούν. Επίσης η στράτευση στα 18 εξυπηρετεί και τους ίδιους τους νέους, διότι στα 19 τους χρόνια θα έχουν ήδη ξεπληρώσει την υποχρέωση αυτή και το μέλλον θα είναι ανοικτό μπροστά τους.
Οφείλω όμως να επισημάνω και δύο προβλήματα αυτού του μέτρου. Πρώτον, οι Ένοπλες Δυνάμεις χρειάζονται οπλίτες πτυχιούχους ιατρικής. Προτείνω, λοιπόν, γι αυτή την ειδικότητα να δίδεται αναβολή στρατεύσεως και μετά την λήψη του πτυχίου να κατατάσσονται αμέσως. Οι ιατροί μόνιμοι αξιωματικοί δεν επαρκούν για τις ανάγκες όλων των μονάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Επίσης στην ηλικία των 18 ετών δεν είναι ακόμη ώριμος ο νέος για να επιλεγεί ως έφεδρος αξιωματικός. Αν και στην Κύπρο βλέπουμε ότι πολλοί δεκαοκτάχρονοι διαθέτουν τα διοικητικά προσόντα για την θέση του εφέδρου αξιωματικού. Συμπερασματικά, πιστεύω ότι αν μελετηθούν σωστά όλες οι παράμετροι η στράτευση στα 18 θα έχει επιτυχία.
23) Η ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΙΟΨΗΦΙΩΝ
Ένα από τα σοβαρά προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας είναι η αυθαιρεσία των πάσης φύσεως μειοψηφιών και η προσπάθειά τους να επιβάλλουν τις απόψεις τους ασκώντας ψυχολογική ή και φυσική βία. Καθημερινά η σιωπηρή πλειοψηφία των Ελλήνων παρατηρεί μειοψηφίες φοιτητών να κλείνουν τα πανεπιστήμια, ακραία στοιχεία με αμφίβολη φοιτητική ιδιότητα να κτίζουν τα γραφεία καθηγητών ή να προπηλακίζουν. Πρυτάνεις και αντιπρυτάνεις, μικρές ομάδες να κλείνουν τους κεντρικούς δρόμους επί ώρες και να εμποδίζουν να πάμε στην δουλειά μας και άλλα παρόμοια. Γι’ αυτό η πλειοψηφία των συμπολιτών μας, όπως δείχνουν οι σχετικές δημοσκοπήσεις, συμφωνούν με την Κυβέρνηση ως προς την μεταρρύθμιση που επιχειρεί στην Ανώτατη Παιδεία. Μπορεί ο υπό συζήτησιν νόμος – πλαίσιο να μην είναι τέλειος, μπορεί να διαφοροποιούμαστε ελαφρώς σε επί μέρους σημεία, όμως πρέπει να παραδεχθούμε ότι η κυβερνητική πρωτοβουλία στρέφεται προς την σωστή κατεύθυνση.
Είναι καιρός να περιορισθεί η κατάχρηση του πανεπιστημιακού ασύλου και το δικαίωμα των μειοψηφιών να αποφασίζουν ερήμην των πολλών. Είναι καιρός να τεθούν χρονικά όρια στους αιώνιους φοιτητές, οι οποίοι καταντούν επαγγελματίες συνδικαλιστές. Περιμένουμε και το επόμενο βήμα που θα αφορά την αξιολόγηση των πανεπιστημίων. Όμως για να είναι αξιόπιστοι όσοι επιχειρούν και όσοι υποστηρίζουν αυτές τις πρωτοβουλίες θα πρέπει να τάσσονται εναντίον της αυθαιρεσίας των μειοψηφιών σε όλους τους τομείς. Θεωρώ ότι ένα κατ’ εξοχήν σύμπτωμα της υπερβολικής δύναμης των μειοψηφιών είναι η προσπάθεια να μας επιβάλουν μία Νεοελληνική ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, επηρεασμένη από παρωχημένα διεθνιστικά και αντιεκκλησιαστικά σύνδρομα. Εκπρόσωποι μιας ιδεολογικής μειοψηφίας που έχει αποκτήσει ισχυρά ερείσματα σε ορισμένα ΑΕΙ θέλουν να κάνουν εμάς τουρκολάγνους και τα παιδιά μας γενίτσαρους, όπως φαίνεται από το σχολικό βιβλίο της ιστορίας της Στ’ Δημοτικού.
Όποιος είναι εναντίον των μειοψηφιών που αυθαιρετούν στα πανεπιστήμια, αν θέλει να είναι συνεπής προς τις ιδέες του, οφείλει να είναι αντίθετος και προς τις μειοψηφίες που αυθαιρετούν εις βάρος της Ιστορίας μας. Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τις μειοψηφίες στη μία περίπτωση και να τις υπερασπίζεσαι στην άλλη.
Η αυθαιρεσία των μειοψηφιών είναι γενικότερο πρόβλημα και πρέπει να αντιμετωπισθεί στο σύνολό της, όχι περιπτωσιολογικά. Οι πιο αυθαίρετες μειοψηφίες είναι εκείνες που διεκδικούν το μονοπώλιο της ιστορικής γνώσης και πιστεύουν ότι όλοι οι υπόλοιποι τρώμε κουτόχορτο!
22) Η ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Στις 3 Μαρτίου 1957, πριν από 50 χρόνια, ένα σύνταγμα Βρετανών επιλέκτων καταδρομέων προσπαθούσε επί ώρες να νικήσει τρεις Ελληνοκυπρίους, μέλη της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών, που είχαν κρυφτεί μέσα σε μία σπηλιά. Κάποια στιγμή ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, έδιωξε τους συναγωνιστές του και έμεινε μόνος. Αρνήθηκε να παραδοθεί. Πολέμησε μέχρις εσχάτων. Οι Βρετανοί αδυνατώντας να τον νικήσουν, οι πολλοί τον έναν, έβαλαν φωτιά και έκαψαν την σπηλιά μαζί με τον ήρωα. Ο Σταυραετός του Μαχαιρά έγινε από τότε υπόδειγμα θυσίας και ηρωισμού. Συμβολίζει την ψυχή που νίκησε την ύλη, την λεβεντιά που ταπείνωσε το συμφέρον, το ήθος που δεν φοβάται τον όγκο και τους αριθμούς.
Ο Αυξεντίου με την ζωή του και με τον θάνατό του ανακεφαλαιώνει την γεωγραφική και διαχρονική ενότητα του Ελληνισμού. Γεννήθηκε στην – κατεχόμενη σήμερα – Λύση της Κύπρου και ήλθε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει ως έφεδρος αξιωματικός εθελοντικά, χωρίς να έχει καμία υποχρέωση. Υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ενώνοντας τα βόρεια με τα νότια άκρα του Έθνους. Το αγωνιστικό του ψευδώνυμο παρέπεμπε στο Ζήδρο, τον Δυτικομακεδόνα κλεφταρματολό επί Τουρκοκρατίας. Ο Γρηγόρης κρύφτηκε επί μήνες στην ορεινή Μονή του Μαχαιρά, η οποία συνέχιζε την εθνική δράση των Μοναστηριών του 1821. Η άρνησή του να παραδοθεί στους Άγγλους είναι ευθεία αναφορά στα πολλά Μολών Λαβέ της ελληνικής Ιστορίας. Ακόμη και το γεγονός ότι καταδόθηκε το κρησφύγετό του από προσκυνημένο Έλληνα είναι κι αυτό κομμάτι της μακράς και πικρής Ιστορίας του Ελληνισμού. Εφιάλτες και Πηλιογούσηδες πάντα εμφανίζονταν για να βοηθούν τους κατακτητές. Το καμένο σώμα του δεν παραδόθηκε στους γονείς του να το κηδεύσουν. Ετάφη στα Φυλακισμένα Μνήματα. Η Αποικιοκρατία ήξερε ότι η κηδεία θα εξελισσόταν σε παλλαϊκό συλλαλητήριο.
Ο Γρηγόρης ήλθε στην Αθήνα για να εισαχθεί στην Σχολή Ευελπίδων. Έδωσε εξετάσεις, αλλά κόπηκε λόγω λαθών στην ορθογραφία! Χάσαμε έναν καλό αξιωματικό, κερδίσαμε έναν ήρωα. Και σήμερα το παράδειγμά του αποτελεί ανορθογραφία για τους οπαδούς του ευδαιμονισμού και της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης. Αλλά τέτοιες ανορθογραφίες είναι από αυτές που αξίζει να διδάσκουμε στα παιδιά μας. Να τους θυμίζουμε ότι ο Αυξεντίου, όπως και ο έφηβος ποιητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης που απηγχονίσθη ένδεκα ημέρες αργότερα, θα μπορούσαν σήμερα να ζουν δίπλα μας. Η μνήμη τους δίνει νόημα στην ζωή μας.
21) ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ Δ. ΣΟΛΩΜΟ;
Στις 21 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από εκείνη την ημέρα του 1857, όταν έκλεισε τα μάτια του στην Κέρκυρα ο μεγάλος ποιητής μας, ο Διονύσιος Σολωμός. Αργότερα τα οστά του μεταφέρθηκαν στην γενέτειρά του την Ζάκυνθο και τοποθετήθηκαν στο Μουσείο Επιφανών Ζακυνθίων. Ο Σολωμός δεν πρόλαβε να χαρεί την πανελλήνια αναγνώριση του έργου του, η οποία αποκορυφώθηκε το 1865 με την επίσημη ανακήρυξη των δύο πρώτων στροφών του Ύμνου εις την Ελευθερίαν ως εθνικού μας Ύμνου. Ο συνθέτης του έργου, ο Νικόλαος Μάντζαρος, εισέπραξε εν ζωή αυτή την τιμή. Από τότε εκατομμύρια Ελλήνων σε ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές, σε καιρό πολέμου ή ειρήνης, στην Ελλάδα, στην Κύπρο ή στην Ομογένεια, δάκρυζαν και δακρύζουν τραγουδώντας τους εμπνευσμένους στίχους του εθνικού μας ποιητή. Με τον Εθνικό Ύμνο στο στόμα μαζί με τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής βάδιζαν αγέρωχοι προς την αγχόνη οι Κύπριοι αγωνιστές του 1955-59. Στην ιερά μνήμη του ποιητή γονατίζουν όλοι οι Έλληνες.
Όλοι; Ε, όχι ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια μέσα στο πλαίσιο του «εκσυγχρονισμού», της αμφισβήτησης των πάντων και της αποδόμησης των εθνικών και θρησκευτικών μας παραδόσεων ακούονται κάποιες φωνές που χαρακτηρίζουν τον Σολωμό εθνικιστή, φανατικό, ξεπερασμένο κλπ. Τους ενοχλεί η ελληνολατρεία του και ο αγνός πατριωτισμός του. Τους πειράζει η πίστη του στην διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Βλέπουν αρνητικά την έμφασή του στην Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση του λαού μας. Θεωρούν εμπόδιο για την «ελληνοτουρκική φιλία» ορισμένες σκληρές αναφορές του στους Τούρκους, που καταδυνάστευαν επί 400 χρόνια τον Ελληνισμό. Προσπαθούν να μειώσουν την σπουδαιότητα του έργου του και την πανεθνική του εμβέλεια. Η προπαγάνδα αυτή έχει αρχίσει, δυστυχώς, να αποδίδει καρπούς. Στα σχολικά βιβλία όλων των βαθμίδων έχει συρρικνωθεί αισθητά η παρουσία των έργων του Σολωμού. Δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια τα παιδιά μας να αγνοούν ακόμη και τον Εθνικό μας Ύμνο ή να τον θεωρούν «αναχρονιστικό».
Θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θα αντισταθεί σ’ αυτή την μηδενιστική ισοπέδωση. Και ότι θα συνεχίσουμε να τιμούμε τον ποιητή και να τον διδάσκουμε στα παιδιά μας. Να τους διδάσκουμε για την «διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή» και για το αίμα που χύθηκε «για θρησκεία και για πατρίδα» (Ύμνος, στροφές 144, 148).
20) ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ
Η Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2007 έχει ορισθεί ως ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Αλβανία. Θα εκλεγούν νομάρχες, έπαρχοι και δήμαρχοι, με τον έπαρχο να αντιστοιχεί σε δήμαρχο «καποδιστριακού» δήμου για τα ελληνικά δεδομένα, δηλαδή επικεφαλής πολλών συνενωμένων κοινοτήτων. Η διαδικασία αυτή έχει διπλό ενδιαφέρον. Πρώτον διότι κατά τους τελευταίους μήνες το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερίσα είχε πολύ τεταμένες σχέσεις με το Σοσιαλιστικό της αντιπολιτεύσεως. Και δεύτερον, διότι κατά κανόνα στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση εκδηλώνεται η κρατική αυθαιρεσία κατά των υποψηφίων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητος. Θυμόμαστε την κάλπη να πηγαινοέρχεται στην Χειμάρρα και άλλα… ευτράπελα.
Η παρουσία των Βορειοηπειρωτών ψηφοφόρων εξαρτάται από την διάθεσή τους να μετακινηθούν για λίγες ημέρες από την Ελλάδα όπου ζουν οι περισσότεροι. Ελπίζω να μην αδιαφορήσουν διότι η Αλβανία θα χρησιμοποιεί το μικρό ποσοστό των ελληνικών ψήφων ως άτυπη απογραφή της ελληνικής μειονότητος. Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε μία μεγάλη και ανεκπλήρωτη υποχρέωση της Αλβανίας. Έχει δεσμευθεί προς την Ευρ. Ένωση βάσει του Συμφώνου Σταθερότητος για την Ν.Α. Ευρώπη ότι θα πραγματοποιήσει αντικειμενική και με διεθνή επιτήρηση απογραφή των εθνικών κοινοτήτων που περιλαμβάνονται στα σύνορά της. Αποφεύγει συστηματικά να το κάνει, προφανώς διότι θέλει να συντηρεί το μύθο των 60.000 Ελλήνων. Αν καταγραφούν σωστά όλοι οι ελληνικής συνειδήσεως Αλβανοί υπήκοοι, ελληνόφωνοι, αλβανόφωνοι και βλαχόφωνοι, τότε θα ξέρουμε όλοι το ακριβές αριθμητικό μέγεθος της παρουσίας του Ελληνισμού.
Οι περισσότερες ψήφοι των Βορειοηπειρωτών αναμένεται να στραφούν προς το ΚΕΑΔ, την πολιτική έκφραση της οργανώσεως ΟΜΟΝΟΙΑ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Δήμος της ιστορικής Χειμάρρας. Το ΚΕΑΔ στηρίζει τον νυν δήμαρχο Βασίλη Μπολάνο, η εσωτερική αντιπολίτευση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στηρίζει ένα νέο πρόσωπο με ιστορικό φυλακίσεων επί κομμουνισμού, και τα δύο μεγάλα αλβανικά κόμματα κατεβάζουν τους δικούς τους υποψηφίους. Η ΟΜΟΝΟΙΑ και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι δεν έχουν κατορθώσει μέχρι τώρα να παρουσιάσουν την επιθυμητή ενότητα και έτσι δίνουν λαβή στην κεντρική κυβέρνηση των Τιράνων να αθετεί τις δεσμεύσεις της προς τους Βορειοηπειρώτες. Πάντως θεωρώ επιτυχία για το ΚΕΑΔ των τριών σήμερα βουλευτών το ότι κατόρθωσε να μετέχει και στην προηγούμενη κυβέρνηση των σοσιαλιστών και στην σημερινή των κεντροδεξιών. Μόνο που τα αποτελέσματα υπέρ των εκπαιδευτικών και ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών είναι κατώτερα των προσδοκιών.
19) ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Μία επίσκεψη λίγων ημερών στην Κύπρο μου έδωσε την δυνατότητα να πληροφορηθώ ορισμένα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τον Ελληνισμό της Μεγαλονήσου και πιστεύω ότι αξίζει εν συντομία να τα σχολιάσω για την ενημέρωση των αναγνωστών. Άλλωστε ο Ελληνισμός είναι ενιαίος και υπερβαίνει τα κρατικά σύνορα λόγω των ισχυρών ιστορικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών δεσμών μεταξύ των ανά τον κόσμο Ελλήνων.
1) Η απόφαση της Κυπριακής Δημοκρατίας να ερευνήσει για πετρέλαια τον θαλάσσιο χώρο νοτίως της νήσου έδωσε την ευκαιρία σε όλους να διαπιστώσουμε πόσο έντονη παραμένει η τουρκική επιθετικότητα. Η Κύπρος, ως ανεξάρτητη χώρα, υπέγραψε συμφωνία για κοινές έρευνες με την Αίγυπτο και τον Λίβανο, ενώ στις 15 Φεβρουαρίου θα αποφασισθεί η παραχώρηση των ερευνητικών δικαιωμάτων σε μεγάλες εταιρίες των ΗΠΑ, της Ευρώπης ίσως και της Κίνας, στις 12 διακριτές ζώνες εκμεταλλεύσεως που έχουν χαραχθεί επί χάρτου. Η Άγκυρα και ο Αττίλας απειλούν ότι θα εμποδίσουν – υπονοώντας την βία των όπλων – αυτές τις έρευνες.
Προφανώς η καλή μας διάθεση απέναντι στην Τουρκία, την οποία στηρίζουμε ως υποψήφιο μέλος της Ε.Ε. δεν μετέβαλε ούτε κατ’ ελάχιστον την τουρκική αδιαλλαξία. Ακόμη και την ιστορία μας διαστρεβλώσαμε στα σχολικά βιβλία για «να μας συμπαθήσουν οι Τούρκοι», αλλά εκείνοι προκαλούν συνεχώς. Εμείς χαμογελούμε ευγενικά, εκείνοι αποθρασύνονται.
2) Η κατάσταση διαλύσεως που εμφανίζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια και η αυθαιρεσία των μειοψηφιών, που εμποδίζουν την πλειοψηφία να δώσει εξετάσεις, έχει προβληματίσει πολλούς Ελληνοκυπρίους γονείς και φοιτητές. Η δυσφορία των Κυπριακών οικογενειών, που βλέπουν τα παιδιά τους να εμποδίζονται να πάρουν πτυχίο, οδηγεί στην σκέψη να στραφούν προς τα Βρετανικά πανεπιστήμια. Η ανησυχία εκφράζεται από γονείς ήδη φοιτώντων, αλλά και από γονείς υποψηφίων φοιτητών. Το πρόβλημα των ΑΕΙ, λοιπόν, έχει και αυτή την εθνική παράμετρο. Υποβαθμίζεται το γόητρο της Ελλάδος και αποκόπτονται οι Έλληνες της Κύπρου.
3) Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου έχει αποφασίσει να καταθέτει διαρκώς τον λόγο και την μαρτυρία της στα θέματα της Παιδείας. Με σαφείς δηλώσεις του νέου Αρχιεπισκόπου κ. Χρυσοστόμου Β’ και άλλων Ιεραρχών η Κυπριακή Εκκλησία τονίζει ότι θα υποστηρίξει την ανθρωπιστική παιδεία και την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα των Κυπρίων και θα αντιταχθεί σε προτάσεις «εκσυγχρονιστών», οι οποίοι θέλουν να μεταβάλλουν τους Έλληνες της Κύπρου σε ένα παγκοσμιοποιημένο χυλό χωρίς εθνική και ιστορική συνείδηση.
18) Ο ΕΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΗΘΕΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ
Η μαζική και πανελλήνια κατακραυγή, την οποία έχει προκαλέσει το νέο βιβλίο ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, έκανε ακόμη μία φορά εμφανή την αντιδημοκρατική αντίληψη των δήθεν «προοδευτικών» μειοψηφιών που το υποστηρίζουν. Γράφουν, λοιπόν, ότι δεν έχουν το δικαίωμα να ομιλούν και να κρίνουν το βιβλίο οι βουλευτές ή οι απλοί πολίτες, αλλά μόνον οι ειδικοί ιστορικοί επιστήμονες. Ορισμένοι μάλιστα εκ των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών χρησιμοποιούν βαριές και απαξιωτικές εκφράσεις για εκείνους που ζητούν σεβασμό στην εθνική μνήμη.
Αλήθεια, έχει δικαίωμα να αποφασίζει την διαγραφή της 25ης Μαρτίου, του Γρηγορίου Ε’ και της γενοκτονίας των Ποντίων μία ολιγάριθμη ομάδα διανοουμένων και δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται οι φορολογούμενοι Έλληνες πολίτες, οι οποίοι με το υστέρημά τους χρηματοδότησαν την συγγραφή και εκτύπωση των νέων βιβλίων; Έχει, λοιπόν, δικαίωμα λόγου ένας επιστήμων που έκανε διδακτορικό για την ιστορία π.χ. της Ιταλίας και δεν έχει δικαίωμα να μιλά ο απλός δάσκαλος που καθημερινά πασχίζει να μορφώσει τα παιδιά μας με πολλές δυσκολίες; Έχουν δικαίωμα να ομιλούν μόνον οι εκπρόσωποι μιας ιδεολογίας που εκφράζει το 3% – 5% του Ελληνικού λαού και δεν έχουν δικαίωμα να αντιδρούν τα σωματεία των Ποντίων και των Μικρασιατών, των οποίων τα πολυάριθμα μέλη έχουν ακούσει από γονείς και παππούδες την διήγηση των φρικτών διωγμών εκ μέρους των Κεμαλικών Νεοτούρκων; Έχει, λοιπόν, το μονοπώλιο της κριτικής μία ολιγάριθμη ελιτιστική ομάδα που αποφάσισε να καταργήσει την έννοια του Έθνους και δεν μπορούν να μιλούν οι αιρετοί βουλευτές, οι οποίοι έχουν την υποχρέωση να εφαρμόζουν και να προστατεύουν το Σύνταγμα της χώρας; Θυμίζω, λοιπόν, ότι με βάση το άρθρο 1, παρ. 3 του Συντάγματός μας, άρθρο που δεν υπόκειται σε αναθεώρηση, όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και υπάρχουν υπέρ του λαού και του έθνους. Υπέρ του έθνους λοιπόν πρέπει να εργάζονται και τα Παιδαγωγικά Ινστιτούτα και οι συγγραφείς που αναλαμβάνουν να διδάξουν ιστορία σε εκατομμύρια Ελληνόπουλα.
Πολλά από τα πρόσωπα που υποστηρίζουν το συγκεκριμένο βιβλίο πριν από λίγα χρόνια υπέγραφαν διακηρύξεις υπέρ του σχεδίου Ανάν. Κι όμως δεν είναι ούτε συνταγματολόγοι ούτε διεθνολόγοι. Όταν συμφέρει στους δήθεν προοδευτικούς μπορεί να υπογράφει ο οποιοσδήποτε. Όταν κάποιοι πολίτες αντιτίθενται στις απόψεις τους, τότε επιστρατεύεται το ελιτιστικό κριτήριο των «λίγων και ειδικών». Δύο μέτρα και δύο σταθμά!
17) Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΩΣ ΑΛΛΟΘΙ
Η πανελλήνια κατακραυγή που έχει προκληθεί από το προβληματικό και εθνικώς αναξιοπρεπές βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού οδηγεί τους συγγραφείς και τους – λίγους – υπερασπιστές του εν λόγω εγχειριδίου σε προκρούστειες κατασκευές και σε αυθαίρετες ερμηνείες. Διατυμπανίζουν, λοιπόν, μέσω εφημερίδων και ραδιοφώνων ότι η έννοια του έθνους είναι ξεπερασμένη επειδή ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως. Άρα δεν χρειάζεται η καλλιέργεια εθνικής συνειδήσεως, άρα μπορούμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας ένα βιβλίο χωρίς ήρωες, χωρίς μάρτυρες, χωρίς αγώνες, χωρίς αλλεπάλληλες εξεγέρσεις κατά της μακρόχρονης δουλείας 400 ή και 500 ετών.
Είναι δικαίωμα αυτής της μειοψηφίας να ζει στον κόσμο της αποκομμένη από την πραγματικότητα, όμως δεν είναι δικαίωμά τους να μεταδίδουν στα παιδιά μας ατεκμηρίωτες απόψεις εις βάρος των χρημάτων του φορολογουμένου Έλληνα. Η παγκοσμιοποίηση φαίνεται ότι είναι ένα βολικό άλλοθι για τον αφελληνισμό της κοινωνίας μας, όμως στην πράξη κανείς σοβαρός λαός δεν καταργεί την εθνική του συνείδηση και το εθνικό του συμφέρον. Στις ΗΠΑ, που είναι η ατμομηχανή της συγχρόνου μορφής της παγκοσμιοποιήσεως, μόλις τόλμησε μία εταιρία από το Ντουμπάι να κάνει προσφορά για την αγορά αμερικανικών λιμανιών εξεγέρθηκε η Γερουσία και δήλωσε ότι πάνω και από το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο τίθενται τα εθνικά συμφέροντα και η εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Έτσι η αραβική επένδυση απερρίφθη. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση όλα τα θεσμικά κείμενα περιλαμβανομένου του υπό συζήτησιν Ευρωσυντάγματος τονίζουν τον σεβασμό στην εθνική ταυτότητα των λαών που αποτελούν την Ένωση. Ο δε κορυφαίος ευρωπαϊστής Ζακ Ντελόρ, πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, έγραψε τον Ιανουάριο του 2000 στην γαλλική ΜΟΝΤ ότι: «Η Ευρ. Ένωση έχει μέλλον μόνον ως μία χαλαρή Ομοσπονδία εθνικών κρατών, διότι η έννοια του έθνους έχει μέλλον, δεν είναι ξεπερασμένη». Την ίδια περίοδο ο τότε σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Γαλλίας Λιονέλ Ζοσπέν δήλωνε: «Πρώτα είμαι Γάλλος και μετά Ευρωπαίος»!
Η δύναμη της εθνικής συνείδησης και της εθνικής ταυτότητας οδήγησαν σε κατάρρευση πολυεθνικά κράτη όπως η ΕΣΣΔ, η πρώην Γιουγκοσλαβία, η Τσεχοσλοβακία. Με επιχείρημα το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης των Αλβανών οι ΗΠΑ προωθούν την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από την Σερβία. Η παγκοσμιοποίηση προχωρεί στον οικονομικό τομέα, αλλά ο εθνικός παράγων διατηρεί την αξία και την δυναμική του, έστω κι αν δεν θέλουν να το καταλάβουν οι διεθνιστικές μειοψηφίες που ταλαιπωρούν τα παιδιά μας.
16) ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΝΑΙ, ΑΜΝΗΣΙΑ ΟΧΙ!
Από όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής γης, αλλά και από τον Απόδημο Ελληνισμό, αποστέλλονται μηνύματα διαμαρτυρίας προς το Υπουργείο Παιδείας και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κατά του νέου σχολικού βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Στους αντιδρώντες περιλαμβάνονται σωματεία Ποντίων και Σμυρναίων, εκπαιδευτικοί κάθε ειδικότητος, κορυφαίοι Έλληνες ιστορικοί και μελετητές της Τουρκοκρατίας, διακεκριμένοι ομογενείς επιστήμονες των ΗΠΑ, και απλοί πολίτες που ζητούν να γίνει σεβαστή η διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 16, παρ. 2) ότι σκοπός της Παιδείας είναι η ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως. Χαρακτηριστικό δείγμα της ηλεκτρονικής εποχής μας είναι η πρωτοβουλία του ηλεκτρονικού περιοδικού WWW.antibaro.gr που παραθέτει ένα τεκμηριωμένο κείμενο με τα ολισθήματα του βιβλίου και δίνει το δικαίωμα σε όποιον θέλει να υπογράψει ηλεκτρονικά υπέρ της απόσυρσης του βιβλίου. Μέσα σε 40 ημέρες έχουν συγκεντρωθεί 2300 υπογραφές! Για το ίδιο ζήτημα έχουν καταθέσει μέχρι σήμερα επερωτήσεις στην κ. Γιαννάκου οι βουλευτές της Ν.Δ. Κ. Γκιουλέκας και Δ. Κωνσταντάρας και ο ανεξάρτητος Στ. Παπαθεμελής.
Οι συγγραφείς του βιβλίου ανήκουν σε μία σχολή σκέψης που πιστεύει ότι αν σβήσουμε τους ήρωες και τους μάρτυρες από την Ιστορία μας και αν εξωραΐσουμε τους Οθωμανούς και άλλους κατακτητές θα εδραιώσουμε αρμονικές σχέσεις με τους γείτονες. Αφελής άποψη, διότι η Τουρκία ούτε τα σχολικά βιβλία αλλάζει ούτε την επιθετικότητά της μειώνει. Εδώ και δέκα χρόνια ακούω αυτή την συζήτηση για βελτίωση των σχέσεων μέσω των σχολικών βιβλίων, αλλά από την άλλη πλευρά είδαμε και Ίμια και διεκδικήσεις και εθνικιστικές τελετές για την Άλωση της Πόλης και για την Μικρασιατική καταστροφή. Κι όταν ακόμη οι γείτονες συζητούν περί σχολικών βιβλίων μιλούν μόνο για την ιστορία τους, όπου η Ελλάς κατέχει περιθωριακή θέση. Δεν θέτουν στο τραπέζι το Μάθημα Εθνικής Ασφάλειας, το οποίο διδάσκεται στα Λύκεια από αξιωματικό ένστολο και δια του οποίου οι νεαροί τουρκόπαιδες διδάσκονται ότι τα μισά ελληνικά εδάφη είναι αμφισβητούμενα.
Κάθε λογικός Έλληνας θέλει την ειρηνική συνύπαρξη, αλλά με γνώση της Ιστορίας και όχι με επιβολή εθνικής αμνησίας. Και οι Γάλλοι συνεργάζονται αρμονικά με τους Γερμανούς, αλλά το 1994 εόρτασαν πανηγυρικά τα 50 χρόνια από την απελευθέρωση του Παρισιού. Αυτά θα διακηρύξουμε όσοι θα μιλήσουμε σε εκδήλωση για τα βιβλία Ιστορίας την Τρίτη 23 Ιανουαρίου και ώρα 19.00 στο Πολεμικό Μουσείο.
15) ΑΧ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ!
Παρατηρώ αυτές τις ημέρες ορισμένους αρθρογράφους και πολιτικούς της πατρίδας μας, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Μακεδονικό ζήτημα – ή αν προτιμάτε η σκοπιανή εμπλοκή – είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο και κατασκευάσθηκε από ορισμένους Έλληνες εθνικιστές. Λησμονούν προφανώς ότι το «μακεδονικό έθνος» και η σχετική διαστρέβλωση της Ιστορίας είναι κατασκεύασμα του κομμουνιστικού καθεστώτος του Τίτο. Λησμονούν επίσης, ή θέλουν να λησμονούν, ότι υπέρ της ελληνικής ευαισθησίας έχουν εκφράσει σαφή άποψη και ενημέρωσαν αναλυτικά τους ξένους ηγέτες οι αείμνηστοι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου. Μήπως αυτοί ήσαν οι Έλληνες εθνικιστές; Ή μήπως ήσαν ακραίοι ο Οδυσσέας Ελύτης, η Ιωάννα Τσάτσου και ο Μανόλης Ανδρόνικος που υπέγραψαν την δήλωση ότι «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»;
Η αδιαλλαξία των Σκοπίων και η εμμονή τους σε αλυτρωτισμούς και μεγαλοϊδεατισμούς είναι άραγε ελληνικό κατασκεύασμα; Τότε γιατί τα Σκόπια βρίσκονται σε έντονη διαφωνία με όλους τους γείτονές τους; Προ μηνός προσπάθησαν να διώξουν την Βουλγαρία από το Συμβούλιο της Ευρώπης, διότι η Σόφια δεν αναγνωρίζει «μακεδονική μειονότητα». Πριν από λίγες ημέρες ο διευθυντής του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου της Σόφιας κατηγόρησε τα Σκόπια ότι «βαφτίζουν Μακεδόνα όποιον θέλουν»! Η δημιουργία σχισματικής «Μακεδονικής» Εκκλησίας έχει οδηγήσει τα Σκόπια σε ρήξη με την Οικουμενική Ορθοδοξία και με την σερβική κυβέρνηση. Όλα αυτά τα κατασκεύασαν Έλληνες εθνικιστές;
Δεν είναι δυνατόν να αλλάξει το όνομα του κράτους, λένε ορισμένοι. Κι όμως πριν από τέσσερα χρόνια εδώ στην γειτονιά μας η Ευρ. Ένωση δια του κ. Σολάνα υποχρέωσε την μέχρι τότε «μικρή Γιουγκοσλαβία» να μετονομασθεί εν μία νυκτί σε Σερβία – Μαυροβούνιο. Να, λοιπόν, που αλλάζουν τα ονόματα, αρκεί κάποιος να πιέσει. Και εμείς δυστυχώς δεν πιέζαμε ως τώρα. Αν μάλιστα στρέψουμε τη μνήμη μας μερικές δεκαετίες πίσω θα θυμηθούμε ότι η Γαλλία ανάγκασε την Βρετανία να ενταχθεί στην τότε ΕΟΚ ως Ηνωμένο Βασίλειο και όχι ως Μεγάλη Βρετανία, διότι υπάρχει γαλλική επαρχία με το όνομα Βρετάνη.
Ενώ προβεβλημένοι Έλληνες υποστήριζαν ότι έχουμε άδικο στο Μακεδονικό, ο Γάλλος πρώην υπουργός Εξωτερικών Ρολάν Ντυμά δήλωνε στο ΒΗΜΑ της 4-1-2007: «Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα έχει μια θέση ιστορικά δικαιωμένη για τη Μακεδονία». Ο καθένας ας εξαγάγει τα συμπεράσματά του.
14) ΕΘΝΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΟΛΟΓΙΑ
Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ της 11-12-2006 διάβασα τα πορίσματα από μία ενδιαφέρουσα μελλοντολογική έκθεση της ειδικής ομάδας προβλέψεων του βρετανικού περιοδικού ECONOMIST. Οι αναλυτές που συνέταξαν την έκθεση προφανώς με τεχνοκρατικά κριτήρια εκλήθησαν να προβλέψουν τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις για το 2026 και για το 2066. Μία από τις προβλέψεις, που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αφορά την δημιουργία νέων κρατών από σήμερα μέχρι το 2066. Συγκεκριμένα οι βρετανοί αναλυτές προβλέπουν τα εξής νέα κράτη, τα οποία θα προέλθουν από την εδαφική διάσπαση των χωρών που ξέρουμε σήμερα:
Αμπχαζία, Καταλονία, Τσετσενία, Κορσική, Χώρα των Βάσκων, Φλάνδρα, Γκουάνγκτονγκ, Κόσσοβο, Κουρδιστάν, Παντανία (Βόρειος Ιταλία), Παλαιστίνη, Πούντλαντ, Κεμπέκ, Σαρδηνία, Σκωτία, Σιβηρία, Σομαλιλάνδη, Νότια Οσετία, Θιβέτ, Υπερδνειστερία, Ουαλία, Βαλονία, Δυτική Σαχάρα, Ξινγιάγκ. Βλέπουμε ότι η πρόβλεψη αναφέρεται και σε εξελίξεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η πιθανή απόσχιση εδαφών που ανήκουν σήμερα στην Ιταλία, την Ισπανία, την Γαλλία, την Βρετανία, το Βέλγιο.
Ειδικά ως προς το Βέλγιο οι αναλυτές προβλέπουν ουσιαστικά την διάσπαση της χώρας αυτής σε δύο τμήματα, την ολλανδόφωνη Φλάνδρα και την γαλλόφωνη Βαλλονία. Το ζήτημα είναι πολύ ευαίσθητο στις ημέρες μας δεδομένου ότι η πρωτεύουσα του Βελγίου, οι Βρυξέλλες, είναι η έδρα της Ευρ. Ενώσεως. Δηλαδή, αν αληθεύει η πρόβλεψη, κινδυνεύει να διαλυθεί βάσει εθνοκεντρικών κριτηρίων η χώρα στην οποία εδρεύει μία υπερεθνική προσπάθεια. Μάλιστα προ ολίγων ημερών το θέμα της πιθανής διάσπασης του Βελγίου απετέλεσε αντικείμενο μιας πολυσυζητημένης εκπομπής της βελγικής κρατικής τηλεοράσεως, η οποία θέλησε να τρομάξει τους τηλεθεατές μεταδίδοντας την «κατασκευασμένη» είδηση ότι αποσχίσθηκε η Φλάνδρα και ότι ο βασιλιάς Αλβέρτος κατέφυγε στο εξωτερικό. Όσον αφορά τις γειτονικές μας χώρες σημειώνω την πρόβλεψη για ανεξάρτητο Κόσσοβο και Κουρδιστάν.
Δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό θα επαληθευθούν αυτές οι προβλέψεις. Τις επισημαίνω, όμως, διότι αναδεικνύουν τον ρόλο του εθνικού συναισθήματος και του εθνικού κράτους και παραδέχονται ότι στις επόμενες δεκαετίες η αναζήτηση εθνικής ταυτότητας θα διαδραματίσει ισχυρότατο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Οι ρεαλιστές αναλυτές του έγκυρου βρετανικού περιοδικού προσγειώνουν απότομα τους ρομαντικούς διεθνιστές, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το εθνικό κράτος βρίσκεται σε υποχώρηση. Με την ευκαιρία των Χριστουγέννων ας ευχηθούμε τα νέα κράτη – όσα και όποια θα είναι αυτά – να δημιουργηθούν με ειρηνικό τρόπο.
13) Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Η επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο Βατικανό αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός. Για πρώτη φορά Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος επισκέπτεται επισήμως τον Πάπα της Ρώμης. Υπάρχει και ένας ενδιαφέρων συμβολισμός που συνδέεται με τους δύο πρωτοκορυφαίους Αποστόλους. Η Εκκλησία της Ελλάδος τιμά ως ιδρυτή της τον Απόστολο Παύλο, ενώ η Εκκλησία της Ρώμης τιμά αντιστοίχως τον Απόστολο Πέτρο. Οι δογματικές και εκκλησιολογικές διαφορές είναι υπαρκτές και δεδομένες, όμως δεν εμποδίζουν την συζήτηση και την συνεργασία για θέματα κοινού ενδιαφέροντος, όπως είναι η ταυτότητα της Ευρώπης, η Βιοηθική, η αντιμετώπιση της φτώχειας, η αγωνία για την παιδεία και για το μέλλον των νέων.
Η ανάγκη να τονισθεί η Χριστιανική κληρονομιά της Ευρώπης έχει εκφρασθεί επανειλημμένως από τους δύο εκκλησιαστικούς ηγέτες. Φαίνεται ότι δεν είναι μόνοι τους σ’ αυτή την προσπάθεια. Από την 1η Ιανουαρίου 2007 την εξάμηνη Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναλαμβάνει η Γερμανία. Με πρωτοβουλία της κ. Μέρκελ η Γερμανική Προεδρία θα επιχειρήσει όχι απλώς να αναζωογονήσει την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη, αλλά και να επαναφέρει την ρητή αναφορά του Χριστιανισμού στο Προοίμιο του Ευρωσυντάγματος. Εξ άλλου ο νέος Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου από 1-1-2007 θα είναι κατά πάσαν πιθανότητα ο Γερμανός Χριστιανοδημοκράτης Χανς Πέτεριγκ, ο οποίος έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα καλέσει τους εκπροσώπους των Χριστιανικών Ομολογιών της Ευρώπης για να ακούσει την άποψή τους ως προς τις προοπτικές της Ε.Ε. Φυσικά υπάρχουν και τα αντίρροπα ιδεολογικά ρεύματα που ακολουθούν την ακραία άποψη της Γαλλικής Επαναστάσεως περί πλήρους διαχωρισμού μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, φαίνεται όμως ότι βρίσκονται σε υποχώρηση πανευρωπαϊκώς. Ας μην ξεχνούμε ότι στην Ε.Ε. έχουν εισέλθει πολλά νέα μέλη που έχουν αρνητική εμπειρία από την αθεϊστική προπαγάνδα του «υπαρκτού» σοσιαλισμού. Η ανάγκη να θυμηθεί η Ευρώπη τις πολιτιστικές της ρίζες προκύπτει και από την δυναμική εμφάνιση των θρησκευτικών φονταμενταλισμών. Οι υποστηρικτές της Χριστιανικής κληρονομιάς θυμίζουν ότι και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το υπόβαθρο βρίσκεται στην Χριστιανική διδασκαλία.
Ο Πάπας Βενέδικος ΙΣΤ’ και ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος οραματίζονται μία Ευρώπη που θα θεμελιώνεται πρωτίστως σε αρχές και αξίες και όχι μόνον σε οικονομικά κριτήρια. Αυτό ήθελαν άλλωστε και οι πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ο Σουμάν, ο Αντενάουερ, ο Ντε Γκάσπερι, ο Ντε Γκωλ, οι οποίοι ήσαν και συνειδητοί Χριστιανοί.
12) ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ;
Πιστεύω ότι εξέφρασε την κοινή λογική αλλά και το εθνικό φιλότιμο του μέσου Έλληνα ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής όταν διαφοροποιήθηκε από τον Ιταλό ομόλογό του κ. Πρόντι και ζήτησε την πλήρη και ξεκάθαρη συμμόρφωση της Τουρκίας προς τις απαιτήσεις και προδιαγραφές της Ευρώπης. Άλλωστε η θέση του αυτή μέσα σε λίγες ώρες βρήκε ανταπόκριση από την κοινή δήλωση του Ζακ Σιράκ και της Άγγελας Μέρκελ, οι οποίοι απηύθυναν σκληρή προειδοποίηση προς την Τουρκία σχετικά με το μέλλον της ενταξιακής της πορείας. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι φανατικοί υποστηρικτές της Τουρκίας, οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να συγχωρεθεί η αδιαλλαξία της Άγκυρας έναντι της Κύπρου. Δυστυχώς ορισμένοι Ευρωπαίοι παράγοντες αμφισβητούν το αυτονόητο. Ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν να παζαρεύουμε με ένα υποψήφιο μέλος της Ε.Ε. τις θεμελιώδεις αρχές της Ένωσης.
Προσωπικά θεωρώ υποτιμητική για την Ευρώπη και αναποτελεσματική από πάσης πλευράς την πρόταση της φινλανδικής Προεδρίας να ανασταλεί η διαπραγμάτευση μόνον 8 εκ των 35 κεφαλαίων. Δεδομένου ότι κατά τους πλέον αισιόδοξους υπολογισμούς η διαπραγμάτευση θα διαρκέσει τουλάχιστον 10 χρόνια, η αναστολή μόνον 8 κεφαλαίων σημαίνει ότι επί πολλά χρόνια θα συζητούνται ανεμπόδιστα τα υπόλοιπα 27 κεφάλαια. Άρα η Τουρκία δεν θα έχει υποστεί κάποια ουσιαστική κύρωση. Επί 10 χρόνια η Άγκυρα θα κορδώνεται ότι είναι υποψήφια με την σφραγίδα της Ευρώπης και παραλλήλως θα αρνείται να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και θα μας απειλεί με πόλεμο για τα 12 μίλια. Εάν η Ευρώπη σέβεται τις αρχές της πρέπει να συζητεί μόνον για πλήρη και όχι μερική αναστολή των διαπραγματεύσεων.
Φταίμε όμως και εμείς. Διότι δίνουμε πολλές φορές τροφή στην τουρκική αδιαλλαξία με αδικαιολόγητες υποχωρήσεις μας. Χαρακτηριστικά αναφέρω μία καταγγελία που έγινε από εκπαιδευτικό εν ενεργεία σε πρόσφατη δημόσια συζήτηση για τα σχολικά βιβλία. Ο συγγραφεύς της Ιστορίας της Ε’ Δημοτικού είχε περιλάβει στο τέλος του βιβλίου το δημώδες άσμα των υποδούλων Ελλήνων «πάλι με χρόνια με καιρούς… » θέλοντας να δείξει τις ηθικές δυνάμεις αντιστάσεως μετά την Άλωση.
Μόλις δημοσιεύθηκε το κείμενο στο Διαδίκτυο, διαμαρτυρήθηκε η τουρκική πρεσβεία και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο δέχθηκε να αποσύρει το άσμα από την έντυπη έκδοση του βιβλίου! Εάν όντως έτσι έγιναν τα γεγονότα, φοβούμαι ότι ενθαρρύνουμε τις τουρκικές απαιτήσεις.
11) Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ
Τρία γεγονότα της τρεχούσης επικαιρότητος, ασύνδετα μεταξύ τους, είναι εξόχως διδακτικά. Σε δύο διαδοχικές έρευνες κοινής γνώμης το 51% – 52% των Σκωτσέζων ζητούν να αποσχισθούν από την Βρετανία και να ιδρύσουν την ανεξάρτητη Σκωτία. Στην Ιαπωνία η κυβέρνηση εισάγει στα σχολεία μαθήματα πατριωτισμού αποδεικνύοντας ότι οι παραδοσιακές αξίες μπορούν να συνδυασθούν με την τεχνολογική πρόοδο. Και στην Ρουμανία, η οποία την 1η Ιανουαρίου θα είναι πλήρες μέλος της Ευρ. Ενώσεως, οι Σοσιαλδημοκράτες που αποτελούν την αξιωματική αντιπολίτευση, ζητούν να αλλάξει το όνομα της γειτονικής Δημοκρατίας της Μολδαβίας και τονίζουν ότι η Ρουμανία πρέπει να μιμηθεί την στάση της Ελλάδος ως προς το όνομα των Σκοπίων. Το δίδαγμα είναι ότι παρά την προϊούσα οικονομική παγκοσμιοποίηση η εθνική συνείδηση και το πατριωτικό συναίσθημα των λαών δεν έχει εξαλειφθεί ούτε και πρόκειται να εξαλειφθεί.
Στην διαδρομή της ιστορίας πολλοί προσπάθησαν να «καταργήσουν» την έννοια του έθνους, αλλά απέτυχαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο μαρξιστικός διεθνισμός. Όταν όμως τα ναζιστικά στρατεύματα πλησίαζαν την Μόσχα τότε ο Στάλιν αναγκάσθηκε να ανοίξει τις εκκλησίες. Την Χιτλερική λαίλαπα στην Ρωσία δεν την νίκησε ο προλεταριακός διεθνισμός, αλλά η Ορθόδοξη πίστη και η εθνική αξιοπρέπεια του μέσου Ρώσου. Αυτός ο συνδυασμός μπορεί και σήμερα να λειτουργήσει δημιουργικά ώστε να μην εκτραπεί ο υγιής πατριωτισμός σε ρατσισμό και εθνική αλαζονεία.
Στην Ορθόδοξη παράδοση η Οικουμενικότητα συνυπάρχει με την τοπικότητα και το εθνικό συναίσθημα συνδυάζεται με τις πανανθρώπινες αξίες. Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει ότι ενώπιον του Θεού δεν υπάρχει διάκριση Ιουδαίου και Έλληνος, αλλά παραλλήλως λέγει στους Αθηναίους ότι ο Θεός καθόρισε τα σύνορα της κατοικίας των εθνών. Ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως οικουμενικός Άγιος από Ρώσους, Σέρβους και Αραβοφώνους, αλλά ταυτοχρόνως η Εκκλησία μας τον υμνεί ως «Θεσσαλονίκης φρουρόν». Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος προβάλλουν διεθνώς το Βυζάντιο και τον Ελληνισμό, αλλά σέβονται την γλωσσική και εθνική ιδιαιτερότητα των Σλάβων. Και στα τέλη του 19ου αιώνος το Οικουμενικό Πατριαρχείο καταδικάζει τον εθνοφυλετισμό και συγχρόνως αγωνίζεται για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Η συμπόρευση Εκκλησίας και πατριωτισμού δεν είναι μία παρένθεση που άρχισε το 1453, όπως γράφουν μερικοί αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί», αλλά υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Οι διεθνισμοί αποτυγχάνουν, διότι η έννοια του έθνους είναι έμφυτη στον άνθρωπο.
10) Ο ΠΑΠΑΣ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Ήταν καλοκαίρι του 1990 και ένας Ορθόδοξος κληρικός συζητούσε με τον Ρωμαιοκαθολικό καρδινάλιο του Μονάχου σχετικά με το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης Ο Γερμανός καρδινάλιος διακεκριμένος για την υψηλή του παιδεία υπενθύμισε αυτό που έγραφε και έλεγε δημοσίως: Για να επιτύχει η πορεία της Ευρώπης πρέπει να βασισθεί σε τέσσερα θεμέλια: Στην αρχαιοελληνική πολιτική σκέψη, στον Χριστιανικό Ανθρωπισμό, στην μεσαιωνική αντίληψη του «συγκρατημένου κρατισμού» – δηλαδή ενός συνδυασμού της φιλελεύθερης οικονομίας με το κράτος πρόνοιας – και στον Διαφωτισμό του 18ου αιώνος. Ο Γερμανός καρδινάλιος λεγόταν Γιόζεφ Ράτζιγκερ και δεν είναι άλλος από τον σημερινό Πάπα Ρώμης Βενέδικτο 16ο. Ο λόγιος Πάπας σε όλη του την πνευματική και ακαδημαϊκή διαδρομή δεν έπαυσε να τονίζει ότι η Ευρώπη έχει συγκεκριμένα πολιτιστικά χαρακτηριστικά άρα δεν μπορεί η οποιαδήποτε χώρα να αυτοχαρακτηρισθεί «ευρωπαϊκή». Η παρατήρηση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία εν όψει της επισκέψεως του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη στις 28 Νοεμβρίου.
Για το Οικουμενικό Πατριαρχείο η επίσκεψη του Πάπα είναι μία ιστορική στιγμή, διότι αναβαθμίζεται η διεθνής του θέση και ισχυροποιείται ο Οικουμενικός του ρόλος σε μία εποχή που δέχεται βέλη και πιέσεις από το τουρκικό βαθύ κράτος. Για τις σχέσεις Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών είναι μία ακόμη ευκαιρία βελτιώσεως και καταγραφής των σημείων πιθανής συνεργασίας. Φυσικά υπάρχουν σοβαρά σημεία διαφοροποιήσεως στον δογματικό, εκκλησιολογικό και ιστορικό τομέα με πιο σύγχρονο το αγκάθι της Ουνίας. Όμως τα αυξανόμενα ρεύματα αμφισβητήσεως των παραδοσιακών αξιών, οι αλλαγές στις κοινωνικές συμπεριφορές, η περιπέτεια της επανένταξης των πρώην κομμουνιστικών χωρών και ο κίνδυνος των διαφόρων φονταμενταλιστών καθιστούν αναγκαία την συνεργασία μεταξύ των Χριστιανών της Ανατολής και της Δύσεως. Αυτή η συναίνεση θα ενισχυθεί οπωσδήποτε και από την επικείμενη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στο Βατικανό στις 14 Δεκεμβρίου.
Για την Τουρκία η επίσκεψη του Πάπα αποτελεί μία ακόμη δοκιμασία των ευρωπαϊκών και δημοκρατικών της ευαισθησιών. Το πιθανότερο είναι ότι η Αστυνομία θα περιορίσει δυναμικά τις διαδηλώσεις των εθνικιστών κατά του Ρωμαίου Ποντίφικος. Όμως στα επιτελεία των πανίσχυρων στρατιωτικών και των – όχι και τόσο ισχυρών – πολιτικών θα φωλιάζει η ανησυχία μήπως ο Πάπας ξανατονίσει δημοσίως τα τέσσερα θεμέλια της Ενωμένης Ευρώπης. Διότι μία τέτοια Ευρώπη δεν έχει θέση για την Τουρκία, όσο κι αν την καλλωπίζουν οι υποστηρικτές της.
9) ΕΥΡΩΤΟΥΡΚΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ
Ενώ όλοι περιμένουμε την απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών που θα κρίνουν στις 14 Δεκεμβρίου την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, ας επισημάνουμε τρία γεγονότα, τα οποία πιστεύω ότι αξίζουν μεγαλύτερης προβολής.
α). Η επανάληψη του γνωστού παραμυθιού από τον Ερντογάν. Ο Τούρκος πρωθυπουργός απείλησε ότι αν δεν ανεχθούν οι Ευρωπαίοι τις τουρκικές ιδιαιτερότητες θα πέσει η δική του κυβέρνηση και θα έλθουν κάποιοι σκληροί και αντιευρωπαίοι, όπως ο στρατός και οι εθνικιστές. Αυτό το έχουμε ξανακούσει σε διαφορετική παραλλαγή. Προ δεκαετίας η κ. Τσιλέρ έλεγε στους Ευρωπαίους: Αν δεν βοηθήσετε την δική μου κυβέρνηση θα έλθει ο Ερντογάν με τους κακούς Ισλαμιστές! Πάντως δεν καταλαβαίνω την απειλή του Τούρκου πρωθυπουργού. Ο μεν στρατός είναι διαρκώς και δυναμικά στο παρασκήνιο, ενίοτε και στο προσκήνιο της τουρκικής πολιτικής. Οι δε εθνικιστές Γκρίζοι Λύκοι του κ. Μπαχτσελί συγκυβερνούσαν από το 1999 μέχρι το 2002 με τον «αριστερό» Ετσεβίτ, που πέθανε προ ολίγων ημερών. Φαίνεται ότι στην Άγκυρα δεν μιλούν για προσχώρηση της Τουρκίας στην Ε.Ε., αλλά της Ευρώπης στην Τουρκία,
β). Η αντίδραση μιας δημιουργικής μερίδας της ελληνικής κοινής γνώμης. Εκατοντάδες προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, δικηγόροι, δικαστικοί κ.α. με επικεφαλής τον μητροπολίτη κ. Άνθιμο υπογράφουν διακήρυξη με τίτλο: «Η Κύπρος δεν είναι Ιφιγένεια». Ζητούν να μη θυσιασθεί η Κύπρος στον βωμό των ευρωπαϊκών επιδιώξεων της Τουρκίας έχοντας κατά νου τις σχετικές πρωτοβουλίες της Φινλανδικής προεδρίας της Ευρ. Ενώσεως. Η διακήρυξη ζητεί από τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου να απορρίψουν ως θέμα αρχής οποιαδήποτε διασύνδεση των συμβατικών υποχρεώσεων της Άγκυρας με το λεγόμενο απ’ ευθείας εμπόριο, για το οποίο χρησιμοποιείται ως δόλωμα η περιφραγμένη κατεχόμενη Αμμόχωστος. Και υπενθυμίζει ότι το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα στρατιωτικής εισβολής και κατοχής.
γ). Μία ενδιαφέρουσα πρακτική των Ολλανδικών πολιτικών κομμάτων. Στις λίστες υποψηφίων βουλευτών εμφανίσθηκαν τέσσερις υποψήφιοι τουρκικής καταγωγής, δύο με τους Χριστιανοδημοκράτες, δύο με τους Σοσιαλιστές. Όλα τα κόμματα συμφώνησαν και τους ζήτησαν να καταδικάσουν ρητώς και δημοσίως την γενοκτονία 1.500.000 Αρμενίων από τους Νεοτούρκους. Οι τρεις το αρνήθηκαν και τα κόμματα τους διέγραψαν. Η μία, του Σοσιαλιστικού, καταδίκασε την γενοκτονία και παρέμεινε υποψηφία. Η Τουρκία δεν θα έχει ευρωπαϊκό μέλλον αν δεν δει κατάματα τις αρνητικές πτυχές του παρελθόντος της. Είναι άραγε έτοιμη;
8) ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Ο επιστημονικός κόσμος τιμά φέτος τα διακόσια χρόνια από τον θάνατο του Κερκυραίου Ευγενίου Βουλγάρεως, σπουδαίου λογίου και κληρικού, ο οποίος έφθασε μέχρι το αξίωμα του Αρχιεπισκόπου Χερσώνος στη Νότιο Ρωσία. Είναι ευκαιρία να θυμηθούμε ότι ο Βούλγαρις, δηλαδή ένας Ορθόδοξος κληρικός, εισήγαγε τα Μαθηματικά και την Φυσική στην παιδεία του τουρκοκρατουμένου Ελληνισμού. Κάτι που φαίνεται να αγνοούν ή να λησμονούν όλοι εκείνοι που αντιδρούν στην πρόθεση της Εκκλησίας μας να ιδρύσει σχολεία Στοιχειώδους και Μέσης Εκπαιδεύσεως. Όπως λησμονούν ότι ένας από τους μεγαλύτερους μελετητές του Ομήρου παγκοσμίως θεωρείται ο Άγιος Ευστάθιος, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης τον 12ο αιώνα. Και ότι η πρώτη Εμπορική Σχολή στον ελληνορθόδοξο χώρο ιδρύθηκε στα μέσα του 19ου αιώνος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στη Χάλκη.
Όλοι αυτοί που κατηγορούν τα σχολεία της Εκκλησίας για σκοταδισμό αγνοούν ή προσποιούνται ότι αγνοούν τις τάσεις που υπάρχουν στον ευρωπαϊκό χώρο. Θυμίζουμε ορισμένα γεγονότα: Στην Γαλλία και στο Βέλγιο τα σχολεία της Καθολικής Εκκλησίας είναι πολυάριθμα και θεωρούνται ότι παρέχουν την καλύτερη εκπαίδευση. Επίσης τα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης της Αγγλικανικής Εκκλησίας στην Βρετανία θεωρούνται αποδεδειγμένα ότι είναι υψηλού επιπέδου. Γι’ αυτό και ο Κεντροαριστερός Πρωθυπουργός Τόνυ Μπλαιρ κάλεσε πέρυσι την Αγγλικανική Εκκλησία να αυξήσει τα εκπαιδευτικά της ιδρύματα ώστε να αντιμετωπισθεί η κρίση στην βρετανική παιδεία. Την ανάγκη να ξαναγυρίσει ο Χριστός στα σχολεία εκφράζει και η απόφαση του ιταλικού Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 2006 και επιβάλλει να παραμείνει ο Εσταυρωμένος σε όλες τις σχολικές αίθουσες ως ύψιστο παιδαγωγικό σύμβολο και ως υπενθύμιση των χριστιανικών ριζών των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Τα σχολεία της Εκκλησίας με την έμφαση που θα δίδουν στα Αρχαία Ελληνικά, την Ιστορία και τα Θρησκευτικά θα ενισχύσουν τις Ανθρωπιστικές σπουδές που έχουν υποχωρήσει στην Ελλάδα, θα καλλιεργήσουν την εθνική και ευρωπαϊκή ταυτότητα των μαθητών, θα βοηθήσουν να ανακοπεί η γλωσσική παρακμή των Νεοελλήνων και θα διαδώσουν τις πανανθρώπινες αξίες των αρχαίων κειμένων, του Ευαγγελίου και των Πατερικών κειμένων. Σε μία εποχή, όπου όλοι συζητούμε για την παραβατικότητα των εφήβων και για την έλλειψη προτύπων και αξιών, η ίδρυση σχολείων που θα φροντίζουν για την διαμόρφωση χαρακτήρων και όχι μόνο για τη συσσώρευση γνώσεων πιστεύω ότι θα αποτελέσει μία δημιουργική τομή στα παιδαγωγικά δεδομένα.
7) ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΗΘΕΙΕ
Μία ομάδα συμπολιτών μας, οι οποίοι αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί, βάλλουν συστηματικά εναντίον θεσμών και παραδόσεων, κυρίως δε κατά των αξιών της Ορθοδοξίας και του Έθνους. Δικαίωμά τους είναι να ασκούν κριτική και να εκφράζουν την άποψή τους. Άλλωστε μία δημοκρατική κοινωνία ωριμάζει όταν ακούονται διαφορετικές απόψεις. Το πρόβλημά τους, όμως, είναι ότι χρησιμοποιούν ανακριβή και ατεκμηρίωτα επιχειρήματα με αποτέλεσμα να παραπληροφορούν τον λαό.
Προ ολίγων ετών μας έλεγαν ότι η αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες καθιερώθηκε επί Κατοχής από τους Γερμανούς. Τότε βγήκαν στην τηλεόραση δεκάδες επώνυμοι και ανώνυμοι πολίτες και επέδειξαν ταυτότητες συγγενών τους από το 1918 και από το 1926 που ήδη ανέγραφαν το θρήσκευμα. Οι δήθεν προοδευτικοί απεδείχθησαν ανιστόρητοι.
Σήμερα έρχονται πάλι με κατασκευασμένα επιχειρήματα και ζητούν να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις κατά τις Εθνικές Επετείους. Ισχυρίζονται ότι τις καθιέρωσε η δικτατορία Μεταξά το 1936, άρα αποπνέουν… συντηρητισμό και μιλιταρισμό. Και εδώ η προοδευτικότητα πιάνεται αδιάβαστη. Μαθητικές παρελάσεις γινόντουσαν πολύ πριν από το 1936. Στο βιβλίο του «Θράκη» ο καθηγητής Κων. Βακαλόπουλος αναφέρει ότι στην Αδριανούπολη οι μαθητές των ελληνικών σχολείων παρουσίαζαν θαυμάσιες παρελάσεις κατά τα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνος, δηλαδή επί Οθωμανικής κυριαρχίας. Οι ιστορικοί της Σμύρνης περιγράφουν τις μαθητικές παρελάσεις που ετελούντο προ του 1922 μπροστά στον Μητροπολίτη Χρυσόστομο, τον μετέπειτα Εθνοϊερομάρτυρα. Και από την εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ της Λευκωσίας (30-10-2006) πληροφορούμαι ότι στην Κύπρο οι μαθητικές παρελάσεις των Ελληνοπαίδων θεσμοθετήθηκαν πολύ πριν από το 1936, δηλαδή επί Αγγλοκρατίας. Έναν πατριωτικό θεσμό του Ελληνικού Σχολείου, τον οποίο ανέχθηκαν ακόμη και ξένοι δυνάστες, θέλουν σήμερα να καταργήσουν οι Έλληνες… προοδευτικοί.
Από πλευράς παιδαγωγικής η παρέλαση μεταδίδει ενδιαφέροντα διδάγματα. Πρώτον να τιμούμε τους νεκρούς των εθνικών αγώνων, στους οποίους περιλαμβάνονται πολλοί μαθητές και φοιτητές. Δεύτερον να έχουμε συντονισμό με τους άλλους, ομαδικό πνεύμα και αυτοπειθαρχία, στοιχεία χρήσιμα για την μετέπειτα επαγγελματική ζωή των νέων. Ισχυρίζονται και πάλι οι αυτοαποκαλούμενοι… προοδευτικοί ότι εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν γίνονται μαθητικές παρελάσεις. Ίσως να είναι έτσι. Αλλά και σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν γίνονται μακροχρόνιες καταλήψεις σχολείων από τους μαθητές τους ούτε οι δάσκαλοι απεργούν επί έξι εβδομάδες. Αυτό γιατί δεν τον επισημαίνουν οι «προοδευτικοί»;
6) ΤΑ ΟΧΙ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Το ΟΧΙ του Ιωάννου Μεταξά και του ελληνικού λαού που γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου δεν ήλθε τυχαία. Ο ενθουσιασμός των Ελλήνων εκείνο το πρωινό του 1940 ήταν το απαύγασμα μιας παράδοσης αγώνων και θυσιών, μιας ιστορικής συνείδησης που πιστεύει στη συνέχεια του Ελληνισμού, μιας θεώρησης της ζωής που θέτει την αξιοπρέπεια πάνω από τα πρόσκαιρα υλικά οφέλη. Το ΟΧΙ που γιορτάζουμε κάθε Οκτώβριο είναι οδοδείκτης και για την σημερινή μας ζωή ως προσώπων και ως έθνους. Μας θυμίζει τις ιδέες και τα ιδανικά, για τα οποία αγωνίσθηκε η γενιά του 1940. Μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι ένας λαός υπερβαίνει τις δυνάμεις του και νικά τους αριθμούς όταν έχει αρχές και αξίες, όταν κατορθώνει να ξεφύγει από την μιζέρια της διχόνοιας, της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας.
Σήμερα καλούμαστε πολλές φορές να λάβουμε αποφάσεις, οι οποίες είναι κρίσιμες για την εθνική και κοινωνική μας πορεία. Καλούμαστε να ζυγίσουμε τα πράγματα και να κρίνουμε αν θα αντισταθούμε στην αυθαιρεσία και στην καταπίεση των δικαιωμάτων μας ή θα συρθούμε νωχελικά στην υποταγή προς εκείνον που φαίνεται ή νομίζει ότι είναι ισχυρότερος. Τότε, στον Μεσοπόλεμο, την Ευρώπη την καταδυνάστευαν οι ολοκληρωτισμοί, φαιοί και ερυθροί. Σήμερα ευτυχώς η Ευρώπη έχει απαλλαγεί από αυτά τα καθεστώτα. Όμως η αυθαιρεσία συνεχίζει να απειλεί την ζωή μας. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε την αδιαλλαξία του κακομαθημένου γείτονα που μας απειλεί με πόλεμο, αν τολμήσουμε να εφαρμόσουμε το Διεθνές Δίκαιο και ζητεί να σπρώχνουμε συνέχεια το κάρο του προς την Ευρώπη, χωρίς εκείνος να κάνει ουσιαστικές υποχωρήσεις. Βλέπουμε έναν άλλο, μικρότερο σε αριθμητικό και γεωπολιτικό βάρος, γείτονα να πλαστογραφεί θρασύτατα την Ιστορία μας και να κορδώνεται ότι θα μπει στα ευρωπαϊκά σαλόνια με κλοπιμαίες αρχαίες περικεφαλαίες. Παρατηρούμε την νεολαία μας να μένει πίσω στον τομέα της γνώσης και της μάθησης, επειδή κάποιες μειοψηφίες αποφασίζουν να αρχίσουν την επανάστασή τους χωρίς εμένα, εσένα, εμάς τους πολλούς. Καταγράφουμε με έκπληξη την προσπάθεια μιας άλλης μειοψηφίας να αλλοιώσει την ιστορία και την ταυτότητα του τόπου μας, επειδή αποφάσισε να εφαρμόσει με καθυστέρηση δεκαετιών ή αιώνων ιδεολογήματα που διεθνώς κατέρρευσαν.
Σε όλες αυτές τις μορφές εσωτερικής ή εξωτερικής αυθαιρεσίας η απάντησή μας είναι και πάλι ΟΧΙ. Έτσι τιμούμε το 1940.
5) ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ
Η είδηση μας έρχεται από την πρωτεύουσα της Σερβίας, το Βελιγράδι: «Με ομόφωνη απόφαση η Βουλή της Σερβίας ψήφισε πριν λίγες μέρες την πρόταση για το νέο Σύνταγμα της χώρας, στο οποίο – μεταξύ άλλων ορίζεται το Κοσσυφοπέδιο (Κόσσοβο) ως αναπόσπαστο τμήμα της. Υπέρ του νέου Συντάγματος, το οποίο αναγνωρίζει ως μόνο επίσημο αλφάβητο της χώρας το κυριλλικό και καταργεί κάθε δημόσια ιδιοκτησία, ψήφισαν και οι 242 βουλευτές που ήσαν παρόντες στην αίθουσα (οκτώ απουσίαζαν)». Αυτά μας λέει η είδηση και είναι ενδιαφέρον να επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε ορισμένα μηνύματα, τα οποία απευθύνονται και σε εμάς τους Έλληνες και σε κάθε άνθρωπο που αναγνωρίζει το δικαίωμα ενός λαού στην εθνική του αξιοπρέπεια.
Η Σερβία καθημαγμένη από τους βομβαρδισμούς του 1999, με κακή οικονομία, με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης να την κατηγορεί συνεχώς για μειωμένη διάθεση συλλήψεως υποδίκων προσώπων, με το Μαυροβούνιο μόλις να έχει αποσχισθεί και με την ουγγρική μειονότητα της Βοϊβοντίνα να διεκδικεί ένα καθεστώς οιονεί αυτονομίας, με τους Αλβανούς ενόπλους να απειλούν διαρκώς τους λίγους Σέρβους που απέμειναν στο Κοσσυφοπέδιο, αυτή η Σερβία με τις πολλές ταπεινώσεις και με τα πολλά προβλήματα έχει το θάρρος και την αξιοπρέπεια να ορθώσει το ανάστημά της και να δηλώσει: Το Κοσσυφοπέδιο ήταν και θα είναι σερβικό. Όσο κι αν είναι δεδομένη η αμερικανική υποστήριξη στα αλβανικά αποσχιστικά σχέδια, όσο κι αν οι Αλβανοί πολιτικοί στα Τίρανα και στην Πρίστινα μιλούν για αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια υπέρ των εθνικών τους οραμάτων, όσο κι αν η διεθνής κοινότητα εμφανίζεται από αδιάφορη μέχρι συναινετική σε ένα ανεξάρτητο Κόσσοβο, η ομόφωνη ψήφος των Σέρβων βουλευτών μας θυμίζει ότι υπάρχουν ακόμη λαοί που σέβονται την ιστορία τους και δεν θέλουν να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους εθνικές υποχωρήσεις. Δεν δέχονται με την δική τους υπογραφή να παραχωρήσουν τα ιερά και τα όσια της εθνικής και θρησκευτικής τους ιστορίας. Από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά οι σπανίως ομονοούντες Σέρβοι βουλευτές έγραψαν μέσα στο νέο Σύνταγμά τους ότι δεν δέχονται άλλη λύση παρά την παραμονή του Κόσσοβου εντός σερβικού εδάφους. Για τους ρεαλιστές αυτή η θέση φαίνεται ρομαντική και εξωπραγματική. Το πιθανότερο είναι ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει ανεξάρτητο κράτος το Κόσσοβο. Όμως η αξία της σερβικής αποφάσεως έγκειται στο μήνυμα ηθικής αντιστάσεως που εκφράζει. Αποφάσισαν να φυλάξουν Θερμοπύλες έστω κι αν ξέρουν ότι τελικά οι Μήδοι θα διαβούνε, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Χρήσιμο δίδαγμα για εκείνους που διέγραψαν ελαφρά τη καρδία τα Ίμια από την ελληνική επικράτεια και για εκείνους που μας ζητούν μόνοι μας να παραχωρήσουμε σε άλλη χώρα το όνομα και την Ιστορία της Μακεδονίας.
Το δεύτερο μήνυμα αφορά στην καθιέρωση του κυριλλικού αλφαβήτου ως του μόνου και επισήμου τρόπου γραφής της σερβικής γλώσσας. Μετά από την αναγκαστική λόγω Τίτο και κομμουνισμού παράλληλη χρήση και του λατινικού αλφαβήτου ο σερβικός λαός δια των αιρετών αντιπροσώπων του επανέρχεται στις ρίζες του και διακηρύσσει ότι ναι, μεν, θέλει να ενταχθεί στην Ευρ. Ένωση και να ενσωματώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς της Ευρώπης, όμως στον πολιτιστικό τομέα δεν λησμονεί την ελληνοβυζαντινή και την Ορθόδοξη κληρονομιά του. Οι Σέρβοι δείχνοντας αυτήν την προτίμηση στο κυριλλικό αλφάβητο, το οποίο προέρχεται από την ελληνική μεγαλογράμματο γραφή του Βυζαντίου, θέτουν και εμάς τους Έλληνες ενώπιον των ευθυνών μας. Μας θυμίζουν ότι ένας ολόκληρος κόσμος δεκάδων εκατομμυρίων στην μετακομμουνιστική ανατολική Ευρώπη θεωρεί τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό της Βυζαντινής Ρωμηοσύνης ως την πνευματική του κοιτίδα και τροφό. Εμείς άραγε πόσο γνωρίζουμε και πόσο διδάσκουμε στα παιδιά μας την διεθνή πολιτιστική ακτινοβολία των Βυζαντινών;
Το τρίτο μήνυμα έρχεται από την συνταγματική απαγόρευση της κατοχής γης από το Δημόσιο. Οι Σέρβοι βουλευτές προχωρούν σε μία ρύθμιση με ιδιαίτερα «φιλελεύθερο» και αντι-κρατικιστικό χαρακτήρα που σπανίως συναντάται σε άλλα Συντάγματα. Σε συνδυασμό με τις δύο προαναφερθείσες διατάξεις παρατηρούμε ότι μπορεί κάλλιστα η φιλελεύθερη οικονομική αντίληψη να συνδυασθεί με τον σεβασμό στην εθνική ταυτότητα. Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, αλλά καλόν είναι να μη λησμονούμε και την εθνική αξιοπρέπεια.
4) Η ΕΥΡΩΠΗ ΘΩΡΑΚΙΖΕΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ
Ένα από τα αφελή συνθήματα που ακούονται συχνά στην εποχή μας είναι ότι «τώρα με την παγκοσμιοποίηση καταργούνται τα σύνορα». Βεβαίως στον οικονομικό τομέα βλέπουμε πολλά φαινόμενα χαλάρωσης των συνόρων και η διακίνηση κεφαλαίων και αγαθών δεν αντιμετωπίζει τα προστατευτικά εμπόδια του παρελθόντος. Όμως είναι υπεραπλουστευτικό και επικίνδυνο να νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν ή ότι δεν χρειάζονται πλέον τα σύνορα. Τουλάχιστον η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ηγέτες της τόσο σε κοινοτικό όσο και σε εθνικό επίπεδο αποδεικνύουν ότι πιστεύουν στον αυστηρό καθορισμό συνόρων και ορίων σε ορισμένους κρίσιμους τομείς.
Το πρώτο επίπεδο είναι το πολιτικό – πολιτιστικό. Η Ευρώπη αισθάνεται την ανάγκη να σταματήσει την αθρόα είσοδο νέων μελών και να καταγράψει τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της. Στις 25 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος της Κομισιόν κ. Μπαρόζο δήλωσε ότι μετά την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας πρέπει να σταματήσει η περαιτέρω διεύρυνση της Ε.Ε. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Κεντροδεξιός υποψήφιος για την προεδρία Νικολά Σαρκοζί τόνισαν για πολλοστή φορά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει πλήρες μέλος της Ένωσης. Μάλιστα ο Γάλλος πολιτικός προχώρησε στην πρόταση να καθορισθούν σαφώς ποια είναι τα γεωγραφικά και πολιτιστικά σύνορα της ηπείρου μας. Στο ίδιο πλαίσιο πιστεύω ότι πρέπει να τοποθετήσουμε και την πολυσυζητημένη αναφορά του Πάπα στις διαφορές μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ. Η ουσία του κειμένου ήταν η χάραξη των πολιτιστικών συνόρων της Ευρώπης, τα οποία αφήνουν απ’ έξω την Τουρκία. Την σοβαρότατη πιθανότητα να οδηγηθεί η Τουρκία σε μία ειδική σχέση με την Ε.Ε. υπαινίχθηκε και η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών μιλώντας στις 31 Ιουλίου στο σύνολο των Ελλήνων πρέσβεων που υπηρετούν στο εξωτερικό. Είναι προφανές ότι η επίσημη πολιτική της χώρας μας οφείλει να λάβει υπ’ όψιν την γενικότερη ευρωπαϊκή δυσφορία για οποιαδήποτε μελλοντική διεύρυνση της Ένωσης.
Το δεύτερο επίπεδο, στο οποίο είναι πιο σαφής και πιο απτή η ανάγκη καθορισμού αλλά και θωρακίσεως των συνόρων της Ευρώπης, είναι το ευαίσθητο θέμα της λαθρομετανάστευσης. Κορυφαίοι πολιτικοί ζητούν να ξεφύγουμε από ιδεολογικές αγκυλώσεις και να δούμε κατάματα το γεγονός ότι δεν χωρούν στην Ευρώπη άλλοι οικονομικοί μετανάστες, όσο κι αν έχουμε την ανθρωπιστική διάθεση να τους βοηθήσουμε. Την αλήθεια αυτή την βροντοφωνάζουν όχι κάποιοι «συντηρητικοί» ή ξενόφοβοι, αλλά τρεις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών. Συγκεκριμένα η Ισπανία του σοσιαλιστή Θαπατέρο εκλιπαρεί – κυριολεκτικά – την Ευρ. Ένωση να βοηθήσει με πλοία, περιπολίες, στρατό, αστυνομία κλπ στην θωράκιση των θαλασσίων συνόρων από τα κύματα Αφρικανών λαθρομεταναστών. Η Ιταλία με την κεντροαριστερή κυβέρνηση του κ. Πρόντι ήταν από τις πρώτες που προσυπέγραψε την Ισπανική ανησυχία και ζήτησε στις 31 Αυγούστου να επιδείξουν όλοι οι Ευρωπαίοι αλληλεγγύη στις Μεσογειακές χώρες που προσπαθούν να επαναπατρίσουν τους λαθρομετανάστες. Και η Εργατική Κυβέρνηση της Βρετανίας απεφάσισε να περιορίσει σημαντικά την διακίνηση εργατών από την Βουλγαρία και την Ρουμανία, όταν οι δύο βαλκανικές χώρες ενταχθούν στην Ε.Ε.
Προ ολίγων ημερών, στις 25 Σεπτεμβρίου, οκτώ επικεφαλής κυβερνήσεων της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, υπέγραψαν επιστολή με την οποία ζητείται η συστράτευση όλων των Ευρωπαίων εταίρων για την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης και για την παρεμπόδιση εισόδου των πολυπληθών λαθρομεταναστών. Ήδη η Ένωση έχει συστήσει ειδική υπηρεσία με το όνομα ΦΡΟΝΤΕΞ για την αυστηρή πλέον επιτήρηση των ευρωπαϊκών συνόρων και σ’ αυτήν καλούνται να συνεισφέρουν πλοία, αεροπλάνα και έμψυχο δυναμικό όλα τα κράτη – μέλη. Ταυτοχρόνως ο επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα μετανάστευσης Φράνκο Φρατίνι επέκρινε δημοσίως την Ισπανία, διότι νομιμοποίησε 600.000 λαθρομετανάστες και έτσι ενεθάρρυνε νέα κύματα οικονομικών μεταναστών από την Σομαλία και την Μαυριτανία.
Φυσικά η Ευρώπη δεν πρέπει να λησμονήσει τις χριστιανικές δημοκρατικές και ανθρωπιστικές αρχές της και οφείλει να φέρεται με σεβασμό στους νόμιμους μετανάστες που ζουν σε κάθε χώρα, στηλιτεύοντας παράλληλα τα φαινόμενα ρατσισμού και βίας. Το κρίσιμο πλέον ερώτημα είναι πόσους και ποιούς θα χαρακτηρίζουν τα ευρωπαϊκά κράτη ως νόμιμους ή ως παράνομους μετανάστες. Η απάντηση είναι δύσκολη, αλλά πρέπει να την βρούμε ώστε να αποφύγουμε κοινωνικές εντάσεις και εκρήξεις.
3) ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ»
Η απόφαση του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας να καλέσει τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο να τελέσει τον αγιασμό στο Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της χώρας μας προκάλεσε την αντίδραση μίας μειοψηφίας δικαστών του Σ.τ.Ε και ορισμένων αρθρογράφων του αθηναϊκού Τύπου. Δύο ήταν τα κυριότερα επιχειρήματα, τα οποία προεβλήθησαν και τα οποία προσωπικά δεν με πείθουν.
Πρώτον ότι το κράτος και οι θεσμοί του πρέπει να επιδεικνύουν «θρησκευτική ουδετερότητα». Δεύτερον ότι η τέλεση του αγιασμού με το Ορθόδοξο τυπικό «χρωματίζει» το δικαστήριο και το καθιστά ύποπτο για μεροληψία εις βάρος αλλοθρήσκων και ετεροδόξων.
Ξεκινώ με το επιχείρημα περί «θρησκευτικής ουδετερότητας». Θεωρώ ότι με βάση το Σύνταγμα, την ιστορία και την κοινωνική πραγματικότητα δεν ευσταθεί. Το Σύνταγμά μας χαρακτηρίζει την Ορθοδοξία ως επικρατούσα θρησκεία, αλλά παραλλήλως κατοχυρώνει τη θρησκευτική ελευθερία, δηλαδή το δικαίωμα του κάθε πολίτη να πιστεύει ό,τι θέλει ή να είναι άθεος. Πάντως η διάταξη περί επικρατούσης θρησκείας επιφέρει ορισμένες έννομες συνέπειες, όπως το ίδιο το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει δεχθεί. Για παράδειγμα το Σ.τ.Ε. έχει γνωμοδοτήσει ότι το μάθημα των Θρησκευτικών στην χώρα μας πρέπει να βασίζεται στις αρχές της Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως. Από πλευράς ιστορικής αυτό το κράτος, η νεώτερη Ελλάς, δημιουργήθηκε από αγωνιστές, οι οποίοι από τα πρώτα κείμενα της Ελληνικής Επαναστάσεως τόνιζαν την Ορθόδοξη Χριστιανική τους ταυτότητα και επανέφεραν τους νόμους των Ορθοδόξων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Από πρακτικής πλευράς αν δούμε το ζήτημα κράτος δεν νοείται χωρίς λαό. Κι αυτός ο λαός ζει, εορτάζει, οργανώνει τις αργίες του, παντρεύεται και κηδεύει τους συγγενείς του με βάση την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σε πρόσφατη έρευνα της Ευρ. Ενώσεως, το Ευρωβαρόμετρο της Ανοίξεως 2006, 97% των Ελλήνων που ρωτήθηκαν αυτοχαρακτηρίσθηκαν θρησκευτικώς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, αυτό το κράτος, αυτή η κοινωνία και οι θεσμοί τους δεν μπορούν να μείνουν θρησκευτικώς ουδέτεροι. Μπορούν, όμως, και οφείλουν να σέβονται τα δικαιώματα των πάσης φύσεως μειοψηφιών.
Ακόμη και στην Γαλλία, η οποία χαρακτηρίζεται με νόμο του 1905 θρησκευτικώς ουδέτερη, γίνονται θρησκευτικές τελετές με βάση την Ρωμαιοκαθολική πίστη της πλειοψηφίας. Σ’ αυτές μετέχουν συνειδητά πολιτικοί και εκπρόσωποι των θεσμών. Στην εφημερίδα ΛΕ ΜΟΝΤ διαβάσαμε ότι και φέτος, όπως κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεμβρίου, οι δημοτικές αρχές της Λυόν προσκύνησαν στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας και δεήθηκαν στην Παρθένο να έχει πάντα την πόλη υπό την προστασία της. Πρόκειται για την ανάμνηση ενός θαύματος του 1643, όταν η σωτηρία της πόλης από φοβερή επιδημία απεδόθη στην Παναγία. Αξίζει να σημειωθεί ότι επικεφαλής της πομπής ήταν ο Σοσιαλιστής δήμαρχος Ζεράρ Κολλόμπ συνοδευόμενος από τον Κομμουνιστή δήμαρχο μιας γειτονικής πόλης! Το ίδιο έκανε επί πολλά έτη ο τέως δήμαρχος και πρώην πρωθυπουργός, ο φιλελεύθερος Ρεϋμόν Μπαρ. Είδατε κανένα πολίτη ή δημοσιογράφο να διαμαρτύρεται ότι ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι της Λυόν προκαλούν τους αθρήσκους ή τους Μουσουλμάνους; Όχι φυσικά. Αφού λοιπόν αυτό συμβαίνει στη Γαλλία, πολύ περισσότερο εδώ στην Ελλάδα αισθανόμαστε την ανάγκη να τηρήσουμε ορισμένες θρησκευτικές παραδόσεις βαθιά ριζωμένες στην συλλογική συνείδηση του λαού.
Λέγουν οι αντιτιθέμενοι στον αγιασμό ότι ο δικαστής δεν πρέπει να δημοσιοποιεί τα θρησκευτικά του «πιστεύω». Ερωτώ, λοιπόν. Μήπως, τότε δεν πρέπει να γίνεται κουμπάρος ή ανάδοχος; Θυμίζω ότι επί τόσα χρόνια στα άλλα δύο ανώτατα δικαστήρια, τον Άρειο Πάγο και το Ελεγκτικό Συνέδριο, τελείται αγιασμός.
Ακούσθηκε ποτέ κανένα παράπονο ότι κάποια απόφαση αδίκησε έναν πολίτη επειδή δεν είναι Ορθόδοξος; Ή μήπως η ανακήρυξη του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου σε προστάτη των δικαστικών και η συμμετοχή τους στην Θεία Λειτουργία της 3ης Οκτωβρίου μείωσε το κύρος της Δικαιοσύνης στα μάτια των πολιτών; Για να το πούμε πιο απλά: Θέλουν κάποιοι να μας πείσουν ότι ο δικαστής που μετέχει δημοσίως σε Ορθόδοξη θρησκευτική τελετή καθίσταται αυτομάτως μεροληπτικός ή ύποπτος για μεροληψία; Είμαι βέβαιος ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων το αντίθετο πιστεύει. Αν γνωρίζω ότι ένας δικαστής πιστεύει στον Χριστό, δηλαδή έχει αναφορά σε ένα συγκροτημένο σύστημα αξιών, τότε έχω περισσότερες ελπίδες ότι θα με κρίνει δίκαια.
2) ΕΝΑΣ ΑΓΩΓΟΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ
Προ δύο ακριβώς ετών δημοσίευσα στις φιλόξενες αυτές στήλες ένα άρθρο με τίτλο: «Η έκθεση της Θεσσαλονίκης και ο αγωγός της Αλεξανδρούπολης» τονίζοντας ότι η ανάπτυξη του Βορειοελλαδικού χώρου θα βοηθηθεί πολλαπλώς από την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης. Θεωρώ ευτυχές γεγονός ότι φέτος στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής θα έχει μεταξύ άλλων να αναφέρει ότι προχωρεί με ταχύτερους πλέον ρυθμούς η κατασκευή του αγωγού. Η πρόσφατη συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν και τον Βούλγαρο Πρόεδρο Παρβάνοφ φαίνεται ότι έλυσε πολλά από τα προβλήματα που καθυστερούσαν μέχρι σήμερα το έργο. Η συνέχεια βεβαίως αναμένεται δύσκολη, πολλές κρίσιμες λεπτομέρειες μένουν να ρυθμιστούν, αλλά είναι προφανές ότι η χώρα μας θα βγει πολύ ωφελημένη, αν τελικά όλα πάνε καλά.
Αν θέλαμε να συνοψίσουμε εν ολίγοις τα οφέλη του μεγάλου αυτού έργου θα λέγαμε τα εξής:
Πρώτον. Θα έρχεται πετρέλαιο στην ελληνική και ευρωπαϊκή αγορά με χαμηλότερη τιμή κατά 8 δολάρια (περίπου) το βαρέλι. Σήμερα οι επιβαρύνσεις που προκαλούν οι Τούρκοι στα πετρελαιοφόρα πλοία που περνούν από τα στενά του Βοσπόρου αυξάνουν την τιμή του βαρελιού.
Δεύτερον. Θα εισπράττουμε ένα σημαντικό ποσό ως «διόδια».
Τρίτον. Θα ανοιχθούν θέσεις εργασίας στον ακριτικό νομό Έβρου. Ένα τέτοιο έργο χρειάζεται πολλούς ανθρώπους για την κατασκευή, την συντήρηση, την φύλαξη, τις εργασίες μεταφόρτωσης, την διοίκηση κλπ.
Τέταρτον. Θα ανοιχθούν μεγάλες προοπτικές για την ελληνική Ναυτιλία, διότι πολλά ελληνικής ιδιοκτησίας τάνκερ θα κληθούν να μεταφέρουν το πετρέλαιο όχι μόνον από την Αλεξανδρούπολη προς τις καταναλώτριες χώρες αλλά και από το ρωσικό λιμάνι Νοβοροσίσκ της Μαύρης Θάλασσας προς το βουλγαρικό λιμάνι Μπουργκάς (Πύργος).
Πέμπτον. Ενισχύεται η γεωπολιτική θέση της Θράκης και η ασφάλεια της περιοχής. Η Δυτική Θράκη δεν θα είναι απλώς μία ελληνική επαρχία, την οποία μπορεί να διεκδικεί ο κάθε Τούρκος στρατηγός ή πολιτικός, αλλά θα είναι πύλη εξόδου των πετρελαίων που θα τρέφουν την οικονομία της Δύσεως και πολλές χώρες θα ενδιαφέρονται για την σταθερότητα στην περιοχή.
Έκτον. Αναβαθμίζεται γενικότερα η θέση της Ελλάδος στην ενεργειακή διπλωματία και εξισορροπείται ο ενισχυμένος ρόλος, τον οποίο διεκδικεί η Τουρκία με τον ήδη έτοιμο πετρελαιαγωγό Μπακού-Τιφλίδας-Τσεϋχάν.
Έβδομον. Διανοίγεται η προοπτική για την κατασκευή και άλλων παραλλήλων και συμπληρωματικών έργων που θα εδραιώσουν την καλή συνεργασία της Ελλάδος με τις χώρες της Ν.Α. Ευρώπης, όπως π.χ. ένας αυτοκινητόδρομος διεθνών προδιαγραφών που θα συνδέει την Αλεξανδρούπολη με την Βουλγαρία, την Ρουμανία και την Ευρασιατική ενδοχώρα.
Ακούονται, όπως είναι φυσικό, αρκετές ενστάσεις και ανησυχίες, πολιτικού, οικολογικού και επιχειρηματικού περιεχομένου. Ουδείς αντιλέγει ότι ορισμένες από αυτές είναι βάσιμες, αλλά όταν συνδυασθεί η εμπειρία τριών κυβερνήσεων και πολλών μεγάλων επιχειρήσεων βρίσκονται οι λύσεις. Θα σταθώ σε δύο ερωτήματα, τα οποία άπτονται των διεθνών σχέσεων της χώρας μας. α) Μήπως ενοχλούνται οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας; Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν βλέπει με καλό μάτι την ρωσική ενεργειακή διπλωματία, νομίζω, όμως, ότι προβληματίζεται κυρίως για τους αγωγούς του ρωσικού φυσικού αερίου και όχι για το σχέδιο Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης. Άλλωστε σ’ αυτό ετοιμάζεται να μετάσχει και ο αμερικανικός κολοσσός CHEVRON. Όσον αφορά δε την Ευρ. Ένωση δημοσιοποιήθηκε ήδη η άποψη του επιτρόπου για τα θέματα ενέργειας, η οποία είναι θετική για τον αγωγό της Αλεξανδρούπολης. β) Μήπως χειροτερέψουν οι σχέσεις μας με την Τουρκία, η οποία θα θεωρήσει το έργο ως ευθέως ανταγωνιστικό προς τον αγωγό Μπακού – Τσεϋχάν; Το πρόβλημα του τουρκικού αγωγού δεν είναι τόσο οι πιθανές εναλλακτικές διαδρομές όσο το μεγάλο μήκος του και η γειτνίαση με τις κουρδικές περιοχές. Εξ άλλου στον ενεργειακό τομέα έχουμε υπογράψει μία άλλη συμφωνία που μας καθιστά συνεταίρους της Τουρκίας, και συγκεκριμένα για τον αγωγό φυσικού αερίου. Και σε τελευταία ανάλυση στην ελεύθερη οικονομία υπάρχει ανταγωνισμός και αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων και κάθε χώρα προωθεί τα δικά της εθνικά θέματα.
Στην σύγχρονη διεθνή σκηνή η Ελλάς, όπως πράττει κάθε σοβαρό κράτος, πρέπει να αυξάνει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά. Και ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης θα αποτελέσει αναμφιβόλως ένα σημαντικό πλεονέκτημα.
1) ΤΟΥΡΚΟΙ, ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΚΑΙ ΑΛΓΕΡΙΝΟΙ
Ενδιαφέρουσα, όντως, η χρονική σύμπτωση τριών συναφών γεγονότων. Ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ επισκεπτόμενος την Δημοκρατία της Αρμενίας κάλεσε την Τουρκία να αναγνωρίσει την εξόντωση 1,5 εκατομμυρίων Αρμενίων το 1915. Η Γαλλική Βουλή ψήφισε νόμο – που πρέπει να κυρωθεί και από την Γερουσία – με τον οποίο ποινικοποιείται η άρνηση της αρμενικής γενοκτονίας. Και η Σουηδική Βουλή απένειμε το Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Ορχάν Παμούκ, έναν από τους ελάχιστους Τούρκους συγγραφείς που έχουν παραδεχθεί το έγκλημα των Νεοτούρκων κατά του αρμενικού λαού. Προσωπικά έχω επιφυλάξεις για την πολιτική αποτελεσματικότητα του υπό συζήτησιν γαλλικού νόμου. Πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερο να ορίσει η Γαλλία και κατ’ επέκτασιν η Ευρ. Ένωση την αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας ως ένα επιπρόσθετο κριτήριο για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.
Αξίζει να προσεχθεί πάντως η αντίδραση, η οποία ανακοινώθηκε από την πλευρά της τουρκικής ηγεσίας. Η Άγκυρα απείλησε ότι για να «τιμωρήσει» τους Γάλλους θα ψηφίσει νόμο που θα ποινικοποιεί την άρνηση της «γενοκτονίας» των Αλγερινών από τους Γάλλους. Η αντίδραση έχει δύο παραμέτρους.
Πρώτον, θέλει το στρατιωτικοδιπλωματικό κατεστημένο της Τουρκίας να προειδοποιήσει ότι αν δεν τους θέλουμε στην Ε.Ε. θα στραφούν προς την Ισλαμική Διάσκεψη, όπου ήδη έχουν ισχυρή παρουσία και επιρροή. Κολακεύοντας τα αυτιά των Αλγερινών η Τουρκία θέλει να ενισχύσει τους δεσμούς της με ένα κόσμο, ο οποίος παρά τους θρησκευτικούς δεσμούς παραμένει επιφυλακτικός απέναντί της. Μην ξεχνούμε ότι για τους Αιγυπτίους, Σύρους και Ιορδανούς η Οθωμανική Τουρκία υπήρξε μία κατοχική δύναμη επί αιώνες.
Δεύτερον. Με την κίνηση αυτή πιστεύουν οι γείτονές μας ότι θα φέρουν την Γαλλία αντιμέτωπη με δυσάρεστες μνήμες του αποικιοκρατικού παρελθόντος της. Πράγματι η συμπεριφορά των Γάλλων στρατιωτών απέναντι στην εξέγερση του Αλγερινού FNL το 1955-1961 ήταν πολλές φορές σκληρότατη. Δεν είμαι, όμως, καθόλου βέβαιος αν μπορούμε να μιλούμε για «γενοκτονία». Κάποιος πρέπει να πει στην Άγκυρα ότι πολύ καθυστερημένα θυμήθηκε τους Αλγερινούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1961 στην Βουλή της νεοσύστατης τότε Κυπριακής Δημοκρατίας οι Ελληνοκύπριοι βουλευτές κατέθεσαν ψήφισμα υπέρ του αγώνος των Αλγερινών και οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές το απέρριψαν με το δικαίωμα του ΒΕΤΟ που είχαν. Προφανώς η εντολή είχε έλθει από την Άγκυρα, η οποία τότε λησμονούσε τους ομοθρήσκους της, τους οποίους ξαναθυμάται όποτε την συμφέρει.
ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΒΕΤΤΑ