Είχα έναν φίλου καρδιακό π’ κάθι χαραή κατά τ’ς ουχτώ αυτός μ’ έφκιανιν σιφτέν απ’ του τηλέφουνου.
– Αδιρφός καλ’μέρα, μ’ ήλιγιν.
Βέβαια τ’ς παραπάν’ τ’ς φουρές στουν πάτου μ’ έβριζιν κι ψίχα, αλλά πάεινιν η μέρα καλά.
Μιαν απ’ τ’ς πουλλές τ’ς φουρές όμους γίνκιν ου χατάς. Μ’ έβρισιν ψίχα παραπάν’, πε αυτός, πε ιγώ, τσακίσκιν του τσ’κάλ. Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα δε βάρ’σιν του τέλ αλλά ούτι κι τ’ς άλλις. Απέρασιν μια μέρα, απέρασαν δυο, τρεις. Θαρρούσα κιόλας ότι κι όλου μάλουνα μι τ’ς πιλάτις. Έβανα ν Κατίγκου να μι παιρ’ν, μ’ αυτήν ιφκιρία χάλιβιν.
– Έλα Γιαννάκου, σι πήρα π’ χάλιψις. Γράψι κι ψίχα κάτ’ π’ χαλέβου, να μι φέρ’ς του μισμέρ’. Μακιδουνίσ’, σέλ’νου, ντουμάτσις, κι άμα βρεις αραθίμσα κι ψίχα λακέρδα.
Μιαν, δυο, τρεις δε μ’ άρισιν κι αυτό. Τι να φκιάσου, τι να φκιάσου… έχου έναν φίλου π’ δλέβ’ στουν ΟΥΤΕ.
Α λιέου, αυτόν τα βάλου, να μην πλιαρών’ κιόλας κι μια χαρά. Τουν βρίσκου κι απ’ λιέτι κι τουν λιέου.
– Ωϊ Νικουλάκ’ τα μι σπ’εις. Κάθι χαρά κατά τ’ς ουχτώ χαλέβου να μι παίρ’ς ένα τηλέφουνου κι να μι λιές καλ’μέρα κι καλές δ’λειές.
– Ιντάξ’ άρα μι λιέει. Για τ’ ιμένα δεν είνι καντίπουτα αυτό.
Μι παίρ’ν κι απ’ λιέτι ν πρώτ’, είπαμι τα τυπικά, του σφάλτσαμι. Μι παίρ’ν τ’ δέφτιρ’, αφού μι ρώτσιν τι φκιάνου, μι μιλούσιν πουλύ ιβγινικά.
– Ωραία μέρα σήμερα και σου εύχομαι καλές δουλειές,…
Σα να μη μ’ άρισιν. Τ’ν άλλ’τ’ μέρα μπουμπουντζμένους κι όλας ιγώ μι παίρν’.
– Καλημέρα Γιαννάκη, τι μου κάνεις; καλά; Σε πήρα όπως ζήτησες. Θα πάω το μεσημέρι για ραδίκια, θέλεις να έρθεις; Ξέρεις τι ωραία είναι στη φύση;
Δεν μ’ άρισιν ντιπ. Χίρσα να ζουρίζουμι.
– Ωϊ Νικουλάκ’ τουν λιέου, μη μι παίρ’νς ξανά, ιντάξ.
– Μα γιατί Γιάννη μου, σε παρακαλώ, με θίγεις.
Αυτός ικεί. Τ’ν άλλ’τ’ μέρα ντρρρν του τηλέφουνου.
– Τι έγινε, μήπως θύμωσες Γιάννη;
– Ω ρα λιέου απού μέσα μ’, τι έχου πάθ’. Δε θύμουσα ρα, αλλά δε θέλου να μι πάρ’ς ξανά. Δε μι παρατάς απ’ τ’ ιδώ!
Αλλά δεν ξέρου τώρα τί έχου πάθ’. Μι παίρν’ κάποια μέρα τηλέφουνου, ιγώ τουν χουΐάζου κι αυτός πάλι ικεί.
Λέτι να ’νι κουλλητικό; Να ’παθιν κι αυτός ότ’ κι γω; Να χαλέβ’ έναν να τουν βρίζ’ χαραΐάτκα;
Μέχρι σιχτίρ απου δω τουν είπα κι αυτός τ’ν άλλ’ μέρα μι πήριν κι μ’είπιν:
– Δεν πειράζει, ας με βρίζεις, εγώ θα σε παίρνω.
Αναρωτιέμαι τώρα κι λιέου, μήπους έπαθιν κι αυτός σαν κ’ιμένα μι τουν παλιό μ’ του φίλου;
Ου Γιάνν’ς τ’ς Λέγκους απ’ τα Κατσκάθκα