Είχα έναν φίλου καρδιακό π’ κάθι χαραή κατά τ’ς ουχτώ αυτός μ’ έφκιανιν σιφτέν απ’ του τηλέφουνου.
– Αδιρφός καλ’μέρα, μ’ ήλιγιν.
Βέβαια τ’ς παραπάν’ τ’ς φουρές στουν πάτου μ’ έβριζιν κι ψίχα, αλλά πάεινιν η μέρα καλά.
Μιαν απ’ τ’ς πουλλές τ’ς φουρές όμους γίνκιν ου χατάς. Μ’ έβρισιν ψίχα παραπάν’, πε αυτός, πε ιγώ τσακίσκιν του τσ’κάλ’. Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα δε βάρ’σιν του τέλ αλλά ούτι κι τ’ς άλλις. Απέρασιν μια μέρα, απέρασαν δυο, τρεις. Θαρρούσα κιόλας οτ’ κι όλου μάλουνα μι τ’ς πιλάτις. Έβανα ν’ Κατίγκου να μι παιρν’. Μ’ αυτήν ιφκιρία χάλιβιν.
– Έλα Γιαννάκου, σι πήρα π’ χάλιψις. Γράψι κι ψίχα κάτ’ π’ χαλέβου, να μι φέρ’ς του μισμέρ’. Μακιδουνίσ’, σέλ’νου, ντουμάτσις, κι άμα βρεις αραθίμ’σα κι ψίχα λακέρδα.
Μιαν, δυο, τρεις, δε μ’ άρισιν κι αυτό. Τι να φκιάσου, τι να φκιάσου… έχου έναν φίλου π’ δ’λέβ’ στουν ΟΥΤΕ.
Α, λιέου, αυτόν τα βάλου, να μην πλιαρών’ κιόλας κι μια χαρά. Τουν βρίσκου κι απ’ λιέτι κι τουν λιέου:
– Ωϊ Νικουλάκ’, κάτ’ χαλέβου απού σένα. Κάθι χαραή κατά τ’ς ουχτώ χαλέβου να μι παίρ’ς ένα τηλέφουνου κι να μι λιές καλ’μέρα κι καλές δ’λειές.
– Ιντάξ’ αρά, μι λιέει. Για τ’ ιμένα δεν είνι καντίπουτα αυτό.
Μι παίρ’ν κι απ’ λιέτι ν’ πρώτ, είπαμι τα τυπικά, του σφάλτσάμι. Μι παίρ’ν τ’ δεύτιρ’, αφού μι ρώτ’σιν τι φκιάνου, μι μιλούσιν πουλύ ιβγινικά.
– Ωραία μέρα σήμερα και σου εύχομαι καλές δουλειές …
Σα να μη μ’ άρισιν. Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα μπουμπουντζμένους κι όλας ιγώ μι παίρν’.
– Καλημέρα Γιαννάκη, τι μου κάνεις; Καλά; Σε πήρα όπως ζήτησες. Θα πάω το μεσημέρι για ραδίκια, θέλεις να έρθεις; Ξέρεις τι ωραία είναι στη φύση;
Δεν μ’ άρισιν ντιπ. Χίρσα να ζουρίζουμι.
– Ωϊ Νικουλάκ’, τουν λιέου, μη μι παίρν’ς ξανά, ιντάξ;
– Μα γιατί Γιάννη μου, σε παρακαλώ, με θίγεις.
Αυτός ικεί. Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα ντρρρν του τηλέφουνου.
– Τι έγινε, μήπως θύμωσες Γιάννη;
– Ω ρα, λιέου απού μέσα μ’, τι έχου πάθ’. Δε θύμουσα ρα, αλλά δε θέλου να μι πάρ’ς ξανά. Δε μι παρατάς απ’ τ’ ιδώ!
– Αλλά δεν ξέρου τώρα τι έχου πάθ’. Μι παίρν’ κάθι μέρα τηλέφουνου, ιγώ τουν χουϊάζου κι αυτός πάλ’ ικεί. Λέτι να είνι κουλλητ’κό; Να παθιν κι αυτός ότ’ κι γώ; Να χαλέβ’ έναν να τουν βρίζ’ χαραϊάτ’κα;
Μέχρι σιχτίρ απού δω τουν είπα κι αυτός τ’ν άλλ’ μέρα μι πήριν κι μ’ είπιν:
– Δεν πειράζει, ας με βρίζεις, εγώ θα σε παίρνω.
Αναρουτιέμαι τώρα κι λιέου, μήπους έπαθιν κι αυτός σαν κ’ ιμένα μι τουν παλιό μ’ του φίλου;
Γιάνν’ς τ’ς Λέγκους
