του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Αποτύπωμα καλής μνήμης άφησε και στο Βελβεντό (της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης) ο Μητροπολίτης πρώην Καρπενησίου Νικόλαος Δρόσος, ως αρχιμανδρίτης και αρχιερατικός επίτροπος Σερβίων, επί Μητροπολίτου Διονυσίου Ψαριανού.
Ο Μητροπολίτης πρώην Καρπενησίου κυρός Νικόλαος Δρόσος, ο οποίος εκοιμήθη σε ηλικία 90 ετών και ετάφη στο Καρπενήσι (17-1-2019) ήταν γνωστός στο Βελβεντό (και πιστεύω πως εξακολουθεί να είναι τουλάχιστον στις μεγαλύτερες γενιές) από τα χρόνια που ήταν αρχιμανδρίτης στα Σέρβια (προϊστάμενος στον Ιερό Ναό της Αγίας Κυριακής Σερβίων και αρχιερατικός επίτροπος Σερβίων), προτού δηλαδή χειροτονηθεί Επίσκοπος και εγκατασταθεί πρώτος Μητροπολίτης Καρπενησίου, 28 Ιαν. 1979.
Αποτύπωμα 1ο:
Ερχόταν στο Βελβεντό αραιά και πού. Από τη φυσιογνωμία του, το λειτουργικό του ήθος και τον θεολογικό συγκροτημένο λόγο του η παρουσία του ήταν ειρηνοποιός και σοβαρή (όχι σοβαροφανής). Συνήθως συνόδευε τον Μητροπολίτη Διονύσιο στο Βελβεντό και στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Μαθητής Δημοτικού τότε και μαθητής στο αναλόγιο της Παναγίας δίπλα στον καλλίφωνο και σπουδαίο ψάλτη Γεώργιο Χωλόπουλο είχα την ευτυχή συγκυρία να ακούω τον αρχιμανδρίτη Νικόλαο Δρόσο να συμψάλλει ανεβασμένος στο δεξιό αναλόγιο μαζί με τον Μητροπολίτη Διονύσιο στον Επισκοπικό Θρόνο, την Τρίτη ημέρα των Χριστουγέννων τις Ιαμβικές Καταβασίες: ‘’Έσωσε λαόν θαυματουργών Δεσπότης’’ ο Επίσκοπος. ‘’Νεύσον προς ύμνους οικετών ευεργέτα’’ ο αρχιμανδρίτης Νικόλαος Δρόσος.
Και οι φωνές τους, χωρίς μικρόφωνα, γέμιζαν πρωί στον Όρθρο τον μεγάλο ιστορικό Ναό και μας καθήλωναν με την άρτια μελωδικότητα, τη γεμάτη μέταλλο μπάσα φωνή, την τέλεια άρθρωση, έτσι που οι δύσκολες και άγνωστες λέξεις των Ιαμβικών Καταβασιών να εισχωρούν στο νου ως ποιητικά αριστουργήματα με αποτύπωμα (λεκτικό και μελωδικό) ανεξίτηλο ως τα σήμερα.
Κι ήταν μεγάλη τιμή για μένα, μαθητής ων, να ισοκρατώ, με την υπόδειξη του ψάλτη-δασκάλου μου, στον πρώτο ήχο, στον φθόγγο Πα, ενίοτε στον Γα και στον Δι, το δεσπότη Διονύσιο και τον αρχιμανδρίτη Νικόλαο Δρόσο. Ένιωθα σπουδαίος μέσα στη Θεία Λατρεία – και ελεύθερος – δίπλα σ’ αυτά τα εκκλησιαστικά αναστήματα.
Αποτύπωμα 2ο:
Με την επιστροφή μου από τη Γαλλία στην Ελλάδα ως παπαδάσκαλος την άνοιξη του 1977 επισκέφτηκα τον αρχιμανδρίτη Νικόλαο Δρόσο στο Επισκοπείο Σερβίων. Ήταν το σπίτι του. Σ’ αυτό έμενε. Είχε το γραφείο του, τη βιβλιοθήκη του, το χώρο ανάπτυξης δραστηριοτήτων ποικίλων. Μου μιλούσε, τον σεβόμουνα, πρόσεχα πολύ το λόγο του. Θυμάμαι μέσα σε όλα, μια φράση του, πολύ χαρακτηριστική για τον εκκλησιασμό της Κυριακής, που πρέπει να γίνεται πρωί-πρωί και με συμπαρασυρμό του εαυτού μας. Έλεγε: ‘’Στην Εκκλησία δεν πάμε, όταν ξυπνήσουμε. Ξυπνούμε για να πάμε’’. Με εντυπωσίασε. Την κατέγραψα. Και την επαναλαμβάνω από τότε, κάνοντας αναφορά στο όνομά του.
Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν τον Ιούνιο του 2012 στο ΤΕΙ Κοζάνης με την επίσκεψη στην Κοζάνη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και τη βράβευσή του από το ΤΕΙ. Τον πλησίασα. ‘’Η βράβευση του Πατριάρχη από το ΤΕΙ ανακλάται σε όλη την Εκκλησία’’ σχολίασε ο βαθύνους Μητροπολίτης Νικόλαος Δρόσος. Του φίλησα το χέρι και μου έδωσε την ευχή του.
Επίσκοπε και Μητροπολίτη Νικόλαε Δρόσο καλό παράδεισο και καλή ανάσταση. Να εύχεσαι στην Παναγία και στο Χριστό και για εμάς.
