ΑΡΘΡΑ ΗΛ. ΜΑΡΚΟΥ Νο 3

Πρόσεξε μη γονατίσεις….

Πώς να μην οργίζεσαι

με όσα βλέπεις και ακούς!

Πώς να μην αγανακτείς

 με όσα γίνονται γύρω σου

και όσα δεν γίνονται!

Οργίζεσαι όταν βλέπεις

να κατατρέχουν το δίκιο

και να ευτελίζουν τις αξίες!

Οργίζεσαι όταν ακούς

τα στενάγματα της κοινωνίας

και τις σιωπές των ανήμπορων!

Αγανακτείς με όλους αυτούς

τους βιαστές των συνειδήσεων

αυτούς που ποδοπατούν

τα όνειρα της νέας γενιάς!

Αγανακτείς με όλους αυτούς

που μας εξουσιάζουν

δίχως έλεος και ανθρωπιά

και σκορπίζουν παντού

ανασφάλειες και αδιέξοδα!

Όσο, όμως, κι αν οργίζεσαι

όσο κι αν αγανακτείς

πρόσεξε μην απελπιστείς

μη λυγίσεις και γονατίσεις…

Κάνε την οργή σου

και την αγανάκτηση

θέληση για δράση

απόφαση για αντίσταση…

Κάλεσε σε εγερτήριο αγώνα

όλους τους εφησυχασμένους

κι όλους τους συμβιβασμένους.

Και πάντα να θυμάσαι πως

όταν ηχούν του λαού οι σάλπιγγες

το σύστημα τρομάζει

κι αυτοί που το εκπροσωπούν

τρέπονται σε άτακτη φυγή…..

Βηματίζοντας σε  αδιέξοδα

Κι αν απ’ το νόημά της

  η ζωή μας έχασε

  εμείς φταίμε γι αυτό…

 Ξεχάσαμε πολύ νωρίς

πως στον κόσμο

δεν είμαστε μόνοι μας…

Υπάρχουν και οι άλλοι!

Πολλά χρόνια τώρα

καθένας από μας χωριστά

φούσκωνε το Εγώ του

κι ένιωθε ακαταμάχητος!

Το εμείς εξαφανίστηκε

από την κοινωνία μας

 και τώρα ψαχνόμαστε…

Τώρα το θέλουμε επειγόντως

Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο

γιατί βηματίζουμε σε αδιέξοδα

Στερηθήκαμε τη συλλογικότητα

σε όλα τα επίπεδα

της καθημερινότητάς μας

και το περιεχόμενο της βιωτής μας

δίχως την αλληλεγγύη, κενό….

Φουρτούνα η ζωή

δίχως το συνάνθρωπο

Ας τον αναζητήσουμε επιτέλους

και ας συμπορευτούμε μαζί του

Έτσι θα ανακαλύψουμε

τον αληθινό προορισμό μας

Μέσα από τη συνύπαρξη          

Θα βρούμε το τι θέλουμε

και για ποιο λόγο υπάρχουμε…

Άνθρωποι και  αριθμοί γίνανε ένα!!!

 

 Πριν  από κάποιους αιώνες και μέχρι πριν από μερικά χρόνια, οι άνθρωποι αγωνίζονταν  για να πάψει το άδικο να κυριαρχεί στις εργασιακές σχέσεις, να πάψει η  εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, να καταργηθεί η δουλεία και η  καταναγκαστική εργασία, να υπάρξουν στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης  σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε όλους τους λαούς του κόσμου. Οι διεκδικήσεις  και οι αγώνες αυτοί ποτίστηκαν ακόμα και με το αίμα των αγωνιζομένων, των  εξεγερμένων πληβείων, των αδικημένων και καταπιεσμένων, των πολιτών δεύτερης  κατηγορίας, των παιδιών ενός κατώτερου Θεού. Πολλές από τις εξεγέρσεις είχαν  αποτέλεσμα, άλλες, όμως, όχι, γιατί ατύχησαν. Πάντως όλες αυτές οι κατακτήσεις  που μέχρι μόλις χτες θεωρούνταν αυτονόητα δικαιώματα, προήλθαν από τους αγώνες  πολλών συνανθρώπων μας, που έχυσαν τα δάκρυα και το αίμα τους σε άλλες εποχές  και σε πολύ δύσκολες περιόδους.

Έτσι, δια πυρός και  σιδήρου, φτάσαμε σε κάποιο ανεκτό επίπεδο πολιτισμού και πολλοί ήταν αυτοί που  διατείνονταν πως δεν υπήρχε πλέον εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο, ούτε  ελεύθεροι και δούλοι, και μάλιστα επικαλούνταν νόμους και διατάξεις (ολόκληρο  θεσμικό πλαίσιο) που απαγορεύουν και τιμωρούν την εκδήλωση τέτοιων  κοινωνικών  φαινομένων.

 Άλλη, όμως, η θεωρία  και τα από έδρας μαθήματα και άλλη η σκληρή πραγματικότητα. Μόνον, όποιος δεν  έχει αίσθηση αυτής της πραγματικότητας θα μπορούσε να νιώθει ικανοποιημένος από  τη λειτουργία του κράτους στα δημοκρατικά καθεστώτα και στα κατεπίφαση  δημοκρατικά, που είναι και τα περισσότερα.

Δυστυχώς, ακόμα και  στον σύγχρονο κόσμο υπάρχουν χιλιάδες παιδιά θύματα εκμετάλλευσης, χιλιάδες  γυναίκες επίσης, υπάρχουν κοινωνικές διακρίσεις, υπάρχουν άνθρωποι πιο ελεύθεροι  από κάποιους άλλους στη ζωή και στη σκέψη. Υπάρχουν άνεργοι και πεινασμένοι,  άνθρωποι άστεγοι και άρρωστοι δίχως τη στοιχειώδη πρόνοια…

Και πώς να μην  υπάρχουν, ειδικά στην πατρίδα μας, σήμερα, που δεν την ορίζουμε, που άλλοι  αποφασίζουν για μας, που άλλοι νομοθετούν και επιβάλλουν μέτρα εξαθλίωσης του  πληθυσμού, που την Ελλάδα μας την αντιλαμβάνονται ως αποικία και τους Έλληνες ως  δουλοπάροικους!

Πώς να μην υπάρχουν,  όταν στις ψυχές των περισσοτέρων ηγετών της Ευρώπης δεν υπάρχει ιδεολογικό  απόθεμα με ανθρωπιστικό πραγματικό περιεχόμενο!

Πώς να μην υπάρχουν  σε μια κοινωνία με τους θεσμούς της να πνέουν τα λοίσθια, να διέρχονται τη  σοβαρότερη περίοδο κρίσης, να αμφισβητούνται και να υπονομεύονται.!

Πώς να μην υπάρχουν  σε μια κοινωνία, η οποία συγκροτείται σε πολυάνθρωπα σύνολα (μεγαλουπόλεις) και  τα άτομα να βυθίζονται στην ανωνυμία, σε μια κοινωνία με μειωμένα αντανακλαστικά  κοινωνικού ελέγχου και αμβλυμμένο επικίνδυνα το αίσθημα ευθύνης προς το σύνολο.

Πώς να μην υπάρχουν  σε μια κοινωνία από την οποία απουσιάζει η κοινωνική αγωγή, με συνεχώς φθίνοντα  τον αυτοέλεγχο των μελών της, με φαινόμενα φαυλότητας και διαφθοράς των  ασκούντων την εξουσία. Πώς να μην υπάρχουν σε μια κοινωνία σαν τη σημερινή που  απλά παρακολουθεί και καταγράφει τα θύματά της, και μετρά για τις ανάγκες των  στατιστικών στοιχείων, όχι μόνο τα εκατομμύρια των ανέργων, αλλά και τις  χιλιάδες αυτοκτονίες των μελών της από την απόγνωση και τα αδιέξοδα!

Άνθρωποι και αριθμοί  γίνανε ένα!!!

Όλα αυτά και πολλά  ακόμα διεγείρουν τα ένστικτα των ανθρώπων, τα οποία με τη σειρά τους καθορίζουν  τις επιλογές, τις ενέργειες και τις πράξεις μας, χωρίς ευαισθησία και ανθρωπιά,  χωρίς ηθικό βάρος και αξία. Αυτός και αν είναι ο πολιτισμός του παραλόγου !

Σ’ έναν τέτοιο  πολιτισμό, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, έχει πολύ ακόμα δρόμο  μέχρι να πάψει πραγματικά να υφίσταται.

Αν δεν αλλάξουν οι  άνθρωποι, πώς θα αλλάξουν οι κοινωνίες;

 Κι αν δεν αλλάξουν  οι πολιτικές πώς θα στεριώσει η δημοκρατία;

Μόνο με την  ανθρωποκεντρική στροφή της πολιτικής και του πολιτισμού θα απαλείψουμε τον  σημερινό παραλογισμό που αμαυρώνει τα όσα θετικά επιτεύγματα κατέγραψε η ιστορία  στην πορεία του χρόνου.

Μόνο με ανθρωπιά η  κοινωνία αλλάζει όψη. Εδραιώνεται η δημοκρατία, γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα  δικαιώματα, λειτουργούν οι θεσμοί και κατατροπώνονται τα τάγματα εφόδου.

 Ας μην καμώνονται οι  σημερινοί πολιτικοί άνδρες και γυναίκες της πατρίδας μας πως δεν καταλαβαίνουν  που είναι η ρίζα του κακού, ποιες είναι οι συνθήκες που ευνοούν την εκκόλαψη των  αυγών του φιδιού και πως θα αντιμετωπίσουν τα σοβαρά προβλήματα, ώστε να  ανακτήσει και πάλι ο λαός τη χαμένη του αξιοπρέπεια…

Δεν υπάρχει άλλοθι  για κανέναν πλέον, είτε κυβέρνησε τον τόπο, είτε όχι, όπως δεν υπάρχει και καμιά  δικαιολογία για όλους εμάς, που συνεχίζουμε να αρμενίζουμε επειδή ακόμα  πιστεύουμε ότι ο γιαλός είναι στραβός!!!

Ελληνισμός και Ορθοδοξία

 

«Μωραίνει Κύριος (λαόν) ον  βούλεται απολέσαι» (Ευριπίδης)..

Μόνον αυτή η ρήση του τραγικού ποιητή θα  μπορούσε να περιγράψει αυτά τα «κουφά» που ακούγονται τον τελευταίο καιρό και  μάλιστα από «επίσημα» χείλη και δήθεν «ανοιχτά» μυαλά της παιδείας και της  πολιτικής.

Για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία και  κενοδοξία της περί αυτοπροβολής, η κυρία που επαγγέλλεται τη μεγάλη παιδαγωγό  και από σύμπτωση βουλευτίνα, συνεχίζει ακάθεκτη το βιολί της και συνωστίζει  διαρκώς προκλήσεις, τις οποίες βαφτίζει αυθαίρετα προτάσεις για τον  εκσυγχρονισμό της ελληνικής παιδείας και του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, μέχρι  τώρα τα καταφέρνει μια χαρά να επιπλέει στον αφρό της επικαιρότητας – όπως όλα  τα ανάλαφρα της ζωής – αφού οι νόμοι της φυσικής το επιτρέπουν ακόμα και τα ΜΜΕ  το εφαρμόζουν απαρέγκλιτα για τους δικούς τους φυσικά πάντα λόγους!

Πρώτα, λοιπόν, σοφίστηκε ότι τα  θρησκευτικά, ως μάθημα, δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς της παιδείας, αλλά την  προπαγάνδα (προσηλυτισμό) της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και τώρα ξαναχτύπησε  διαπιστώνοντας ότι τα αρχαία ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα. Όλα τα θέματα της  εκπαίδευσης λύθηκαν και μας απόμεινε η κατάργηση των θρησκευτικών και της  αρχαίας ελληνικής γλώσσας!!!

Δηλαδή η μεγάλη κυρία της επιστήμης και  της πολιτικής αμφισβητεί την ίδια την ιδιοσυστασία του Έλληνα και προτρέπει  προφανώς τους ομοϊδεάτες της να στηρίξουν και να συνδράμουν τις προσπάθειές της  για το πριόνισμα των δύο καίριων πυλώνων της εθνικής μας οντότητας. Γιατί σε  αυτούς ακριβώς τους δύο πυλώνες, τη γλώσσα και την Ορθοδοξία, στηρίζεται η  ιστορία, η παράδοση και ο πολιτισμός του ελληνισμού. Και δυστυχώς περνάει  εντελώς απαρατήρητο από τα ρηχά της σκέψης της το γεγονός, ότι αυτό που  ευαγγελίζεται, αν ποτέ πραγματοποιηθεί, δηλαδή η βίαιη εκ βάθρων ανατροπή του  περιεχομένου της ελληνικής παιδείας, θα σημάνει αναπόφευκτα τον εξοστρακισμό της  από τον ορθό παιδευτικό προσανατολισμό της και την αλλοίωση του περιεχομένου της  με απρόβλεπτες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα (εθνικό, ηθικό, πνευματικό κ.ο.κ).

Τέτοια πολιτική αμετροέπεια και  βερμπαλιστική πολιτικάντικη συμπεριφορά, σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία  μαστίζεται και δεινοπαθεί από την πολύχρονη πολυεπίπεδη κρίση, όχι μόνον  εκπλήσσει, αλλά γεννά και σοβαρές υποψίες για τις επιδιώξεις της.

Το Σύνταγμα της χώρας μας, προφανώς, το  οποίο ορίζει ότι η βασική αποστολή του κράτους και σκοπός της παιδείας είναι η  ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης, δεν έχει καμιά αξία και σημασία μπροστά σε  αυτή τη μεγαλεπήβολη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που κάποιοι ονειρεύονται ξύπνιοι!

Δεν είναι το σχολείο αγαπητή κυρία ο  χώρος όπου εσείς και οι όμοιοί σας θα μπορείτε, βγάζοντας τα απωθημένα σας, να  πειραματίζεστε, γιατί εκεί μέσα συντελείται το εμπεδόμοχθο ανθρωπιστικό έργο της  διάπλασης των παιδιών μας σε «καλούς κ’αγαθούς» πολίτες. Είναι ο ιερός χώρος,  όπου οι αληθινοί και όχι εκ περιστάσεως δάσκαλοι ιερουργούν, εμπνεόμενοι πάντα  από τα δύο διαχρονικά δυναμάρια της φυλής και αιώνια σύμβολα του έθνους μας, τον  Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.

Η πατρίδα μας με το «μικρό μέγα λαό της»,  όπως θα ’λεγε και ο νομπελίστας ποιητής μας, Οδυσσέας Ελύτης, μπορεί στον  παγκόσμιο γεωγραφικό χάρτη να είναι μικρή σε έκταση και πληθυσμό, αλλά σε ψυχή  και πνεύμα έχει ανέκαθεν παγκόσμιες διαστάσεις. Σήμερα δε, όσο ποτέ άλλοτε, έχει  την υποχρέωση της αποστολής της να δώσει και πάλι στην ανθρωπότητα τη δική της  ξεχωριστή πρόταση πολιτισμού.

Κλείνοντας, θέλω να μεταφέρω τα λόγια  ενός άλλου γνωστού παιδαγωγού, του καθηγητή γλωσσολογίας και πρώην πρύτανη, του  Γ. Μπαμπινιώτη: «όποιος μιλά για Ορθοδοξία ερήμην του Ελληνισμού, νομίζω ότι  ματαιοπονεί. Όποιος όμως μιλάει για Ελληνισμό ερήμην της Ορθοδοξίας κάνει κάτι  χειρότερο, ασχημονεί »….

 

Το  πουλόβερ της δημοκρατίας ξηλώθηκε

  

Στη  σημερινή εποχή, της πολυεπίπεδης κρίσης, της ρευστότητας και της σύγχυσης, η  δημοκρατία σε πολλά μέρη του κόσμου αμφισβητείται όλο και περισσότερο από τους  επιτήδειους, διαφόρων αποχρώσεων και διαφορετικών αντιλήψεων, αλλά και  υποστηρικτών του φασισμού, οι οποίοι επικαλούνται λόγους αναποτελεσματικής και  καταχρηστικής λειτουργίας της. Το περίεργο είναι πως υπάρχουν και αυτοί που  διαμαρτύρονται για δήθεν υπονόμευση των αρχών της δημοκρατίας από την  ανεξέλεγκτη  χρήση και παροχή ελευθερίας ακόμα και στους εχθρούς της.! Τι πρέπει  να κάνει δηλαδή η δημοκρατία για να προστατευθεί; Να αναιρέσει την ιδιοσυστασία  της;  Για κάποιους άλλους περισσότερο υποψιασμένους εκείνο που πρέπει να  απαντηθεί είναι το ερώτημα, πόσο ελεύθερος είναι ο αποκαλούμενος ελεύθερος  κόσμος σήμερα ; Και μιλούν για τη σύγχρονη πραγματικότητα, που βιώνουμε όλοι μας  στον πλανήτη, με τον Μεγάλο Αδελφό του Τζωρτζ Όργουελ να έχει εισχωρήσει και στα  πλέον άδυτα της ιδιωτικής ζωής. Ακόμα και οι τραπεζίτες με τη δυνατότητα της  ηλεκτρονικής τεχνολογίας κατάργησαν και το τελευταίο ίχνος των προσωπικών  δεδομένων!

Αυτή η  αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα της συρρίκνωσης των ελευθεριών και των δικαιωμάτων  του ατόμου πως θα αντιμετωπιστεί;

Ηλεκτρονικά μάτια, λοιπόν, παντού. Κατασκοπίες και μυστικές υπηρεσίες. Όλα  χρηματοδοτούμενα και κατευθυνόμενα από δημοκρατικά κέντρα εξουσίας για τη  διασφάλιση της δημοκρατίας και της ειρήνης! Ανεξέλεγκτα κονδύλια από δημοκρατικά  καθεστώτα διοχετεύονται για την καταπολέμηση των εχθρικών δυνάμεων που ανάλογα  με την εποχή και τα πρόσωπα εξουσίας μεταβάλλονται και διαρκώς  αναπροσαρμόζονται. Η διαχείριση της οικονομικής εξουσίας από το κράτος, ενόσω  απαλλάσσεται, αν όχι τυπικά, ουσιαστικά από το δημοκρατικό έλεγχο και από το  δικαιοδοτικό έλεγχο, ανήκει κατά ένα μεγάλο μέρος στη σφαίρα της αόρατης  εξουσίας. Τι κι αν σπανίζουν σήμερα οι ελέω Θεού βασιλιάδες και οι άλλοι  μονάρχες λιγοστεύουν. Υπάρχουν προσωποπαγή αρχηγικά πολιτικά κόμματα και θεσμικά  όργανα με συγκεντρωτική εξουσία και αντιδημοκρατική λειτουργία στα πλαίσια της  δημοκρατίας του πολιτικού συστήματος!

Κατά τη  συνταγματική επιταγή πεμπτουσία της δημοκρατίας είναι η διαφάνεια της εξουσίας  και η αρχή της δημοσιότητας. Ένα δε από τα ισχυρότερα θεμέλια του δημοκρατικού  πολιτεύματος είναι ο έλεγχος των αποφάσεων και των πράξεων των κυβερνώντων από  τον (κυρίαρχο) λαό. Επίσης η αντιπροσώπευση για την οποία ομιλούν οι  επαγγελματίες της πολιτικής μόνον τότε μπορεί να λάβει χώρα, όταν υφίσταται η  αρχή της δημοσιότητας. Καμιά μορφή αντιπροσώπευσης δε λειτουργεί κρυφά ή πρόσωπο  με πρόσωπο. Με την «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», ο αντιπρόσωπος – εντολοδόχος  της λαϊκής πλειοψηφίας για το γενικό κοινωνικό καλό, επιδιώκει την εξυπηρέτηση  του εθνικού συμφέροντος και δεν υπόκειται σε καμιά δεσμευτική εντολή, αφού δεν  ενεργεί ως πληρεξούσιος. Σε όλα τα Συντάγματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας,  η ρητή απαγόρευση της επιτακτικής εντολής αποτελεί σταθερό κανόνα, καθώς την  προασπίζει από τον κίνδυνο υποκατάστασης της αντιπροσώπευσης των γενικών  συμφερόντων από τα μεμονωμένα – ατομικά συμφέροντα. Δυστυχώς σήμερα ισχυρές  κοινωνικές ομάδες (μειοψηφία) επιβάλλουν τη θέλησή τους σε ανίσχυρες  πλειοψηφίες. Όχι μόνον οικονομικοί παράγοντες, αλλά και διανοούμενοι μέσα στα  σύγχρονα κοινοβουλευτικά κράτη οργανώνονται και λειτουργούν ως «συντεχνιακές  ομάδες». Οι καθοδηγητές της ανθρωπότητας!

Κάποιοι  επικαιροποιούν τη σκέψη του Ρουσσώ σύμφωνα με την οποία δεν είναι δυνατόν να  αντιπροσωπευθεί η λαϊκή κυριαρχία. Και ο λαός (για τον αγγλικό μιλούσε τότε) που  πιστεύει πως είναι ελεύθερος αυταπατάται. Μπορεί να αισθάνεται έτσι μόνο κατά τη  διάρκεια της εκλογής των μελών του κοινοβουλίου και μετά ξαναγίνεται σκλάβος,  δεν είναι τίποτα. Κι αν αναλογιστούμε τις δυνατότητες που παρέχει η σημερινή  ηλεκτρονική τεχνολογία για τον επηρεασμό της κοινής γνώμης, ασφαλώς ούτε μια  μέρα κάθε τέσσερα χρόνια δεν είναι ελεύθερος ο σημερινός υπήκοος. Πως θα  μπορούσε να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα…

Σίγουρα  όμως δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει με την ενίσχυση ομάδων κρούσης, του νεο-φασισμού,   ακόμα κι όταν αποκτούν το περίβλημα πολιτικού σχηματισμού και με την ανοχή μας  εισέρχονται στο ναό της δημοκρατίας. Κι ούτε πρόκειται η κοινωνική κρίση (με όλα  τα φαινόμενα της παθολογίας της, ανεργία, φτωχοποίηση του λαού κ.λ.π) να  αντιμετωπιστεί με την κατάργηση της δημοκρατίας; Δεν είναι η δημοκρατία που  ευθύνεται για το κατάντημά της, είμαστε εμείς όλοι που δεν σταθήκαμε στο ύψος  των περιστάσεων πολλά χρόνια τώρα που οι επιτήδειοι ξήλωναν μεθοδικά το πουλόβερ  αυτής και τώρα μας άφησαν το κουβάρι στα χέρια μας. Ας προσέξουμε μην χάσουμε  και το κουβάρι….

Κι όμως υπάρχει λύση…….

 

ΟΤΑΝ  εγκωμιάζεται το ατομικό κέρδος ως αξία ζωής

               και μάλιστα ως υπέρτατη  ανθρώπινη αξία….

ΟΤΑΝ  η τιμή και η αξιοπρέπεια του ατόμου μετριέται

                με τη δυνατότητα που έχει  να καταναλώνει

                και μάλιστα για την  ικανοποίηση αναγκών

                νόθων, τεχνητών και  υποβολιμαίων………

ΟΤΑΝ   η ενημέρωση και η πληροφορία των πολιτών

                είναι πριν και πάνω απ’  όλα εμπορική αξία και

                τα ΜΜΕ είναι κυριολεκτικά  Μέσα χαλιναγώγησης

                και διαστρεβλωτικής  επιρροής της κοινής γνώμης

ΟΤΑΝ   οι κοινωνίες τεχνηέντως ή και απροκάλυπτα σχεδόν

                 μετατρέπονται σε μάζες  για να ελέγχονται εύκολα

                 και εκτρέπονται σε  αβλαβείς για το σύστημα

                 κατευθύνσεις και  στοχεύσεις –  απλά εκτόνωσης…

ΟΤΑΝ   τα φυσιολογικά ανθρώπινα αισθήματα συνθλίβονται

                από την προπαγάνδα και  την επιτηδειότητα

                για να είναι συμβατά με  την εξουσία των βολεμένων

                των προνομιούχων και των  συστημικών……….

ΟΤΑΝ   οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε άβουλα όντα και

                οι πολίτες σε  υποκινούμενα υπο – κείμενα……..

                σε υπάκουοι και  εξατομικευμένοι καταναλωτές

                και απομονώνονται οι μεν  από τους δε, μέσα στην

                πυκνή ομίχλη της  φιλαυτίας και του ατομικισμού

                που σκέπασε για πάντα τη  φιλαλληλία …………

ΤΟΤΕ  τα πάντα, ακόμα κι οι ψυχές, εξισώνονται με αριθμούς!

                οι άνθρωποι «λειτουργούν»  ως προγραμματισμένα

                ρομποτάκια, ως υποταγμένα  στρατιωτάκια στον αφέντη

                παθητικοί δέκτες της  απληστίας των κερδοσκόπων…..

                 αστοιχείωτοι και  εξευτελιστικά συναινούντες στα πάντα!

ΤΟΤΕ  η αντιπαλότητα κι ο ανταγωνισμός συντρίβουν ανελέητα

                κάθε προσδοκία και ελπίδα  για ισότητα και δικαιοσύνη…

ΤΟΤΕ  συνθήκες σαν τις σημερινές, όλο και περισσότερο,

               θα εδραιώνονται,  αλλάζοντας προς το χειρότερο πάντα

               την όψη του κόσμου και τη  μοίρα των ανθρώπων……

 

ΚΙ ΟΜΩΣ   υπάρχει λύση….και ίσως είναι η μοναδική για την αυτοπροστασία μας!

               Απόρριψη  των προτάσεων  και των λύσεων που μας σερβίρονται έτοιμες

               και μάλιστα με πολύ  φανταχτερό περιτύλιγμα….

               Αντίσταση στις «ιδέες» των  ειδικών και όσων εμπορεύονται την ελπίδα

               Τίποτα δεν είναι οριστικό  και αδιαπραγμάτευτο εκτός απ’ την Αλήθεια

               Να σκεφτόμαστε κριτικά για  όλους και για όλα, διατηρώντας αδούλωτη

               την ψυχή και το πνεύμα  μας….

               Να εξακριβώνουμε τα πάντα   μόνοι μας και να συλλογιζόμαστε  ελεύθερα

               και ανεπηρέαστα, για να  ανακαλύπτουμε ποια είναι αυτά που μας κρύβουν

ΤΟΤΕ  μόνο θα μάθουμε πως πραγματικά πρέπει να ζούμε και θα είναι στο χέρι μας

               να το επιδιώξουμε και να  το πραγματώσουμε !

Απ’ τον αυταρχισμό της εξουσίας στην  κοινωνική δικαιοσύνη…

 

Σταθερά εν αμφιβόλω η αποτελεσματικότητα  των «μέτρων» που μας επιβάλλουν  οι κυβερνώντες τον τόπο και οι εντολές προς  αυτούς από τους  ξένους πάτρωνες, οπότε η προοπτική της ελληνικής οικονομίας  είναι προδιαγεγραμμένη, όσο τα φαινόμενα της ύφεσης ακάθεκτα συνεχίζονται και  διαρκώς επιτείνονται, προκαλώντας συνεχείς πτωτικές αναταράξεις στο λεγόμενο  ΑΕΠ. Βαθιά ύφεση, κατακόρυφη άνοδο της ανεργίας, απολύσεις παντού, πολιτική και  κοινωνική αστάθεια, αβεβαιότητα και ανασφάλεια, ενώ οι υπεύθυνοι απερίσκεπτα  μιλούν ακόμα για το θαύμα, για δήθεν ανάκαμψη που τώρα δρομολογείται και θα  φανεί αργότερα!!!

Όλοι αυτοί οι ειδικοί και ειδήμονες της  οικονομίας που εξουσιάζουν και οι οποίοι δήθεν μελετούν και αναλύουν τους  αριθμούς (γιατί ανθρώπους δεν βλέπουν πουθενά), που παρακολουθούν τα διάφορα  οικονομικά μεγέθη και στοιχεία, έχουν καταλήξει στην εκτίμηση της βεβαιότητας  πως θα πρέπει να προσμένουμε ανάκαμψη. Δεν λένε, όμως το πότε και το πώς με  σαφήνεια και πειστικότητα, αφού κατά βάθος δεν το πιστεύουν και διαψεύδονται από  τους φίλους συμμάχους τους, οι οποίοι μιλούν για αναγκαστική συνέχιση της ύφεσης  για φέτος και του χρόνου και μετά θα πρέπει να περιμένουμε μια μορφή ανάκαμψης  που θα έρθει από τα χαμηλά, με αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Δεν αναρωτιούνται  όμως, αν μέχρι τότε θα υπάρχουν άνθρωποι!

Είναι να απορείς! Όλοι αυτοί απέχουν από  τη λογική και το συναίσθημα, δηλαδή έχασαν ό,τι χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα όντα  και μεταμορφώθηκαν σε προεκτάσεις ενός λογισμικού του ηλεκτρονικού υπολογιστή  της ασύδοτης ελεύθερης καπιταλιστικής αγοράς; Πως είναι δυνατόν να λειτουργούν  χωρίς αίμα στις φλέβες τους σε μια εποχή που το ζητούμενο είναι η ανθρωπιά και η  αλληλεγγύη; Προσθέτουν, αφαιρούν, μαγειρεύουν στοιχεία, σκιαγραφούν φαντάσματα  δημοσιονομικής ομαλότητας, ετεροχρονίζουν πληρωμές για ληξιπρόθεσμα χρέη του  δημοσίου, και όλα αυτά για το τίποτα, δηλαδή για την επιβίωση και μόνο του  πολιτικού κατεστημένου στο οποίο είναι γαντζωμένοι χρόνια τώρα. Γιατροσόφια για  τη διαχείριση της απελπισίας και της απόγνωσης των φτωχοποιημένων λαϊκών  στρωμάτων! Δίγλωσσοι, τρίγλωσσοι και πολύγλωσσοι, όλοι στο καράβι της πολιτικής  εξουσίας αρμενίζουν πλέον για το πουθενά, αφού τις τυφλές και οριζόντιες  απολύσεις, τις μειώσεις και τις καταργήσεις επιδομάτων και συντάξεων, την  ενίσχυση της ανεργίας και τη στέρηση βασικών κοινωνικών αγαθών στον τομέα της  παιδείας, της υγείας και της ασφάλειας των πολιτών, τις βαφτίζουν ξεδιάντροπα  μεταρρυθμίσεις! Άλλα λένε, άλλα εννοούν, άλλα καμώνονται ότι καταλαβαίνουν και  άλλα κάνουν μπροστά στα έκπληκτα και σαστισμένα μάτια του λαού, που πρέπει  επειγόντως να ανακτήσει επιτέλους το κουράγιο του και να ορμήσει στο καράβι,  προκειμένου να πάρει ο ίδιος το τιμόνι στα χέρια του. Πιέσεις, εκφοβισμοί και  εκβιασμοί, συνθέτουν το πλαίσιο των σχέσεών μας με τους Ευρωπαίους εταίρους  δανειστές  και τους διεθνείς τοκογλύφους πιστωτές, οι οποίοι είναι αδίστακτοι  μπροστά στην πλήρη κατάργηση των εργασιακών σχέσεων και στην πλήρη απελευθέρωση  των πλειστηριασμών!

Οι συνέπειες των όσων βιώνουμε  προδιαγράφουν με σαφήνεια και τα όσα έρχονται, αλλά αφού είναι προβλέψιμη η  συνέχεια, γιατί βαυκαλιζόμαστε με ψευδαισθήσεις;

Κάθε μέρα που περνάει είναι χειρότερη από  τη χθεσινή και δυο φορές χειρότερη από την προχθεσινή, και βλέπουμε πως με  μαθηματική ακρίβεια το καράβι κατευθύνεται στα βράχια. Καιρός λοιπόν να πάρουμε  εμείς το τιμόνι και να αλλάξουμε ρότα έστω και την ύστατη στιγμή πριν συμβεί το  μοιραίο. Όταν οι πολίτες θέλουν και γίνουν ενεργοί, τότε το πολιτικό σκηνικό  αλλάζει άρδην και ο αυταρχισμός της εξουσίας των ανεξέλεγκτων αγορών και  συμφερόντων παραχωρεί τη θέση του στην κοινωνική δικαιοσύνη και την οικονομική  ανάπτυξη της αληθινής δημοκρατίας…

Όσα  συμβαίνουν πώς να τα εξηγήσεις;

 

Η  δογματική θεωρία περί υπάρχοντος συνδέσμου μεταξύ φυλετικών και πολιτιστικών  γνωρισμάτων και πως ορισμένες φυλές είναι ανώτερες από κάποιες άλλες, είναι η  ακραία έκφραση του ρατσισμού, η ιδεοληψία του φασισμού. Παλιότερα μάλιστα  υπήρξαν και «επιστημονικές αποδείξεις» περί κληρονομικής ανωτερότητας και  κατωτερότητας των εθνικών ομάδων, με πολύ δυσάρεστες για την ανθρωπότητα  συνέπειες από ανθρωπόμορφα – «ηγέτες» –  κτήνη – που την αιματοκύλισαν.

Ο  σύγχρονος ρατσισμός αναπτύσσει την ιδεοληψία της διάκρισης των ανθρώπων όχι στη  βάση πλέον μιας βιολογικής κληρονομικότητας, αλλά στη βάση ενός παραδοσιακού  τρόπου ζωής. Ο υπερτονισμός της πολιτιστικής ταυτότητας εναρμονίζεται πλήρως με  τον εθνικιστικο – σοβινιστικό προσανατολισμό πολλών εθνικών ομάδων. Στη σημερινή  θολούρα της ευρωπαϊκής πραγματικότητας κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να επιτείνουν  τη σύγχυση μεταξύ ρατσισμού και πατριωτισμού, εμπλέκοντας και  την έννοια του  εθνικισμού με το σοβινισμό και πάει λέγοντας παίρνοντας αφορμή από διάφορα  περιστατικά. Το ό,τι οι ρατσιστικές αντιλήψεις απλώνονται στα λαϊκότερα στρώματα  της κοινωνίας και κυρίως στην εργατική τάξη, έχει να κάνει και με την παρακμή  των μαζικών οργανώσεων και την αμφισβήτηση της σημερινής κατεπίφαση διεθνιστικής  ιδεολογίας. Και μπορεί παλιότερα να ήταν πιο ευδιάκριτες οι δυσμενείς – όπως  προείπαμε – συνέπειες της ρατσιστικής θεωρίας, και να οδηγήθηκε η ανθρωπότητα  ακόμα και σε εξοντωτικούς – ολέθριους πολέμους, εξαιτίας του φανατισμού και της  μισαλλοδοξίας, αλλά και σήμερα έτσι όπως τείνει να διαμορφωθεί η κατάσταση, θα  πρέπει να μας ανησυχεί σφόδρα πρώτα για τον ελλοχεύοντα κίνδυνο έκρηξης εντός  των τειχών και φυσικά σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ας δούμε, όμως τα δικά  μας.. Και στην Ελλάδα  πληθαίνουν αυτοί που χωρίς τη διαύγεια πνεύματος και την  εθνική περίσκεψη αδυνατούν να σκεφτούν πως οι όποιες ακρότητες σε αντιλήψεις και  συμπεριφορές όσο εντείνονται τόσο θα μεγεθύνουν τις ρωγμές στην κοινωνία, η  οποία σήμερα βιώνει καταστάσεις πρωτόγνωρες και σε όλα τα επίπεδα. Σαν να μη μας  φτάνουν όλα τα άλλα δεινά κάποιοι αδυνατούν η δε θέλουν να δουν πως δεν πρέπει  ποτέ ξανά να φτάσουμε στα πισωγυρίσματα της ιστορίας των εθνικών διχασμών. Ναι,  ο εθνικισμός που συγκλίνει προς το σοβινισμό στηρίζεται στον υπερτονισμό της  ταυτότητας, της πολιτιστικής κληρονομιάς και τη συνακόλουθη υποτίμηση κάθε άλλου  εθνικού συνόλου, και είναι καταδικαστέος, αφού εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους,  καλλιεργώντας μια ανωτερότητα που δεν υφίσταται.

Υπάρχει  κανείς σώφρων άνθρωπος σήμερα που να μην παραδέχεται ότι ο κάθε πολιτισμός είναι  προϊόν και δημιούργημα γόνιμων αλληλεπιδράσεων; Γιατί στον 21ο αιώνα να  υπάρχουν Έλληνες που να ενεργούν κόντρα στα ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά της  εθνικής ιδιοσυστασίας τους;

Απ’ την  άλλη πάλι, η αντιμετώπιση των κοινωνικών παθολογικών φαινομένων του ρατσισμού  και της ξενοφοβίας, έτσι όπως σήμερα επιχειρείται μοιάζει να αυτοαναιρείται στη  γέννησή της. Πολύς θόρυβος γίνεται για τον κίνδυνο διολίσθησης στην  «κατατρομοκράτηση» όσων διατυπώνουν διαφορετικές από τις επικρατούσες απόψεις,  και την επέκταση των απαγορεύσεων που θα αγγίζουν αν όχι την ποινικοποίηση,  σίγουρα τη λογοκρισία της αντίθετης στο σύστημα γνώμης με ότι αυτό συνεπάγεται  για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και αντιλήψεων σε μια δημοκρατικά δομημένη  πολιτεία. Κάποιοι άλλοι σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα βρήκαν την ευκαιρία  και  ξιφούλκησαν ακόμα και εναντίον αυτών που αγαπούν ανεπιτήδευτα την πατρίδα τους,  καταφεύγοντας σε βαρείς χαρακτηρισμούς με περισσή άνεση κατά τη συνήθη και  δοκιμασμένη από τους ίδιους τακτική και πρακτική. Στους δημόσιους διαλόγους  τους, χαρακτηρίζουν συλλήβδην, για μικροκομματικούς λόγους, τις αντίθετες φωνές,  εθνικιστικές – ρατσιστικές – σοβινιστικές, διαστρεβλώνοντας την πραγματική των  όρων έννοια. Θέλουν πάση θυσία να προσδώσουν στο συνομιλητή τους μια βαριά κατ’  αυτούς μομφή, αγγίζοντας ακόμα και τα όρια της ύβρεως, για να τον κερδίσουν στο  πολιτικάντικο παιχνίδι της κομματοκρατίας!. Η έννοια της φιλοπατρίας, της  εθνικής συνείδησης και η πίστη στα εθνικά σύμβολα, τα τόσο αναγκαία σήμερα στο  σύγχρονο διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, κάποιοι τα απεμπολούν και τα χαρίζουν  στους νεο-φασίστες. Τους αρκεί η σημαία του κόμματος αφού η ελληνική δεν είναι  παρά ένα ασπρογάλαζο πανί, που πολλές φορέας το παίρνει ο αέρας και το  εξαφανίζει. Αυτά όλα που συμβαίνουν γύρω μας πώς να τα εξηγήσει και να τα  κατανοήσει κανείς;

Ελληνικό έθνος και ελληνική ιστορία

 

Σήμερα,  όσο ποτέ άλλοτε ίσως, προβάλλει επιτακτικά το αίτημα των καιρών για εμπέδωση του  κλίματος ειρήνης στον ταραγμένο κόσμο μας. Η αναγκαιότητα αυτή της συνεργασίας  των λαών είναι ορατή ακόμα και από αυτούς που συστηματικά και σκόπιμα διαρκώς  αλληθωρίζουν. Είναι αυτοί που ακόμα δεν αντελήφθησαν ότι οι άλλοτε εθνότητες εδώ  και καιρό τώρα πέρασαν από την κατάσταση της μερικής αυτονομίας σ’ αυτήν της  αλληλεξάρτησης.

Η  διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας είναι πλέον οικουμενικό πρόβλημα που τείνει  να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ενώ  οι οικονομικο – κοινωνικές κρίσεις σε  συνδυασμό με τις ακραίες εθνικιστικές αντιλήψεις μέσα από ποικιλόμορφα   θρησκευτικο – φονταμενταλιστικά «κινήματα» υπονομεύουν τις διεθνείς επαφές  επικίνδυνα. Οι αντιπαραθέσεις και οι βίαιες συγκρούσεις σε διάφορα σημεία του  κόσμου δε λέει να κοπάσουν και μάλιστα κατά περιόδους εντείνονται, επειδή  υποκινούνται και καθοδηγούνται από άνομα συμφέροντα.

Μέσα,  λοιπόν, σ’ αυτόν τον κυκεώνα του σύγχρονου κόσμου, που η συναδέλφωση των λαών  προβάλλεται ως ο παράγοντας που μπορεί να επιβάλλει την ειρηνική συνύπαρξη και  να αποσοβήσει επικίνδυνες καταστάσεις για την ανθρωπότητα, δεν πρέπει κάποιοι να  γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την ιστορία ενός  λαού δεν μπορεί να αλλοιώνεται, να αγνοείται ή και να επιχειρείται να ξαναγραφεί  με το πρόσχημα να γεφυρωθούν τα εχθρικά χάσματα μεταξύ εθνοτήτων του  παρελθόντος. Η ιστορία δεν ξαναγράφεται παραμερίζοντας την αλήθεια, μόνο και  μόνο για να απαλειφθούν οι σελίδες που δεν είναι αρεστές στους σημερινούς  καιροσκόπους, υποστηρικτές της ισοπέδωσης και της εθνικής αλλοτρίωσης. Ούτε όμως  η ιστορική αλήθεια διαφυλάσσεται και υποστηρίζεται με κραυγές και εμφύλια  σαλπίσματα και φυσικά ο εθνικός παλμός των Ελλήνων δεν  έχει σχέση με όσα  βλέπουμε να συμβαίνουν τελευταία στην πατρίδα μας από ανιστόρητους  πατριδοκάπηλους.

Εμείς  οι Έλληνες (με την αδιαμφισβήτητη πλούσια πολιτιστική και εθνική κληρονομιά) θα  πρέπει να συνεργαζόμαστε με τους γύρω μας και να στηρίζουμε πρωτοβουλίες με  διεθνιστικό προσανατολισμό, όχι όμως άκριτα και καιροσκοπικά. Μόνο σε  διεθνιστικές προσπάθειες και τάσεις με αληθινό και ουσιαστικό περιεχόμενο  οφείλουμε να τείνουμε ευήκοον ους. Μόνο σε διεθνιστικές αντιλήψεις που συμπλέουν  με την εμβάθυνση στην παράδοση και την εθνική μας αυτογνωσία, μπορούμε να  δώσουμε γη και ύδωρ. Σε κάθε άλλη προσπάθεια επικράτησης ψευδεπίγραφου  διεθνισμού, που στοχεύει στην αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας και τον εθνικό  μας εκπεσμό, πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά. Να κωφεύουμε στις φωνές των υπόπτως  διαμαρτυρομένων που εκλαμβάνουν αβασάνιστα την αντίστασή μας αυτή, ως άκρατο  ελληνοκεντρισμό που δεν απέχει και πολύ από τον εθνικισμό.

Μέχρι  πότε όμως τα αυτονόητα θα ταλανίζουν την ιστορικοπολιτική μας σκέψη; Και μέχρι  πότε κάποιοι θα εξακολουθούν να βλέπουν τον ελληνισμό μονοδιάστατα; Ο ελληνισμός  όπως έκανε πάντα, μπορεί και στο σύγχρονο παγκόσμιο γίγνεσθαι να κάνει τη δική  του παρέμβαση δυναμικά, γιατί κομίζει πρόταση πολιτισμού. Όσοι ισχυρίζονται πως  η προβολή των εννοιών ελληνισμός – ελληνοκεντρισμός γίνεται κατά τρόπο που  μοιάζει να αποκόπτεται ο όρος ελληνικό έθνος και ελληνική ιστορία επιδιώκουν να  εξωτερικεύσουν την ίδια θολούρα που έχουν και μέσα στο μυαλό τους.

Με τον  ελληνισμό δεν μπορεί παρά να αποδίδονται όλες εκείνες οι ηθικές δυνάμεις και  αρετές που διατήρησαν στο ελληνικό έθνος αλώβητη την εθνική συνείδηση των μελών  του, στα πέρατα της οικουμένης. Όσοι ηθελημένα ή άθελά τους διαστρεβλώνουν την  πραγματικότητα επιφέρουν τις ίδιες δυσάρεστες συνέπειες που θα επέρχονταν αν  πράγματι κάτι τέτοιο συνέβαινε.

 Ο  ελληνισμός ως σύνολο ενιαίο των μελών του ελληνικού έθνους, των υλικών,  πνευματικών και ηθικών δημιουργημάτων του, πρέπει να παρέμβει  ενεργητικά στις  ισοπεδωτικές σημερινές τάσεις. Με το ουσιαστικό του νόημα και το αδιαίρετο  περιεχόμενό του καλείται να δώσει το παρόν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, κι  αυτό δεν έχει καμιά σχέση απολύτως με την ελληνοκεντρικότητα, που θέλουν να μας  προσδώσουν ως μομφή.

Οι  άνθρωποι που εκφέρουν δημόσιο λόγο ή φέρουν τον τίτλο του πνευματικού ανθρώπου  πρέπει να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει αυτό και ειδικότερα όσοι είναι δάσκαλοι  και όσοι είναι πολιτικοί. Αν αυτό δεν το κάνουν τότε γιατί προσποιούνται τους  αιφνιδιασμένους  με όσα τραγελαφικά συμβαίνουν γύρω μας από αυτόκλητους  υπερασπιστές της ελληνικής ιστορίας;

 

Οι βιαστές της  ιστορίας κάποτε θα τιμωρηθούν με αυτομαστίγωση.  

 

Η θεωρητική ανάλυση του εθνικισμού ως  ιδεολογίας – σύμφωνα με συγκεκριμένη άποψη – πρέπει να στοχεύει και να  ασχολείται με τη δόμηση και τα ηθικά του προτάγματα, σε σχέση και με τα  κοινωνικά και ψυχολογικά ελλείμματα των νεωτερικών κοινωνιών, τους όρους γένεσης  και διάδοσής του, τα συστατικά αλλά αναλυτικά διακριτέα στοιχεία του, τη σχέση  του με τη δημοκρατική πολιτική κουλτούρα, τη σύζευξή του με την αναπτυξιακή  δυναμική, το νεωτερικό ή μη χαρακτήρα του.

Πέραν όμως από τις θεωρητικές νεωτερικές  αναλύσεις υπάρχουν και κάποιες αναλύσεις υπάρχουν και κάποιες αντιλήψεις  παγιωμένες στη συνείδηση και στο μυαλό της ευρύτερης κοινωνίας – του λαού – που  δεν έχουν να κάνουν με τη γνώμη των «ειδικών». Για παράδειγμα ο ελληνικός λαός  με την εμμονή του στο ζήτημα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων (FYROM)  σε καμιά περίπτωση δεν θεωρεί πως η στάση του αυτή απορρέει από εθνικιστικά  κίνητρα περιβεβλημένα σοβινιστικό μανδύα. Αυτό είναι που δεν μπόρεσαν ακόμα να  κατανοήσουν οι ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί φίλοι και σύμμαχοί μας, γι αυτό και  συνεχίζουν να υποστηρίζουν και να ενθαρρύνουν ανιστόρητες.

Θέσεις των γειτόνων μας όσον αφορά το  όνομα και τα σύμβολά τους.

Ακόμα και σήμερα, λοιπόν,  οι «μεγάλες»  δυνάμεις, προσηλωμένες αποκλειστικά και μόνο στα δικά τους συμφέροντα – κατά  τρόπο κυνικό – παραβλέπουν ή καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν ότι οι  εθνικιστικές-φυλετικές εξάρσεις στον πλανήτη είναι πρόκληση γι αυτούς. Πρόκληση  στο πολιτικο-εθνολογικό υπόστρωμα των ενεργειών τους σε πολλές ανά την υφήλιο  περιοχές και εμπόλεμες ζώνες.

Αλλά ας επικεντρωθούμε στη δική μας εδώ  περιοχή της Ν.Α Ευρώπης, τα Βαλκάνια. Δεν είναι δυνατόν να ταυτίζεται ο  εθνικισμός των Αλβανών, που απροκάλυπτα πρεσβεύει ως μελλοντική επιδίωξη την  ανασύσταση της Μεγάλης Αλβανίας, με τον δήθεν εθνικισμό των Ελλήνων που  «παρεμποδίζει» την αυτοδιάθεση του γειτονικού λαού της Π.Γ.Δ.Μ. Είναι μέγα λάθος  και εκτός από την εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπιμοτήτων, μόνον ανιστόρητοι και  αγεωγράφητοι είναι δυνατόν να προβαίνουν σε τέτοιες απλουστευτικές ταυτίσεις.

Οι Έλληνες, χρόνια τώρα κατά την ενάσκηση  της εξωτερικής τους πολιτικής, πολλές φορές δικαίως ή αδίκως κατηγορήθηκαν για  υποχωρητικότητα και πέραν του δέοντος συμβιβασμούς, ουδέποτε όμως για  ιμπεριαλιστικές συμπεριφορές. Για το νεοδημιούργητο κράτος των Σκοπίων (FYROM),  οι Έλληνες πρώτοι – μέσα σε κείνη την καταιγιστική ανακατάταξη της περιοχής-  υποστηρίξαμε την αναγκαιότητα της ξεχωριστής κρατικής οντότητας για πολλούς και  διαφόρους λόγους και πάντα για την ενίσχυση της σταθερότητας και της ειρήνης στα  Βαλκάνια.

Οι «μεγάλοι» όμως με τα «μικρά» φερέφωνά  τους επεξεργαζόμενοι διάφορα επί χάρτου σχέδια για την εξυπηρέτηση των δικών  τους συμφερόντων, το μόνο που κατάφεραν σήμερα είναι να έχουν οδηγήσει τα  πράγματα σε αδιέξοδο όσο και αν επιδιώκουν να μην είναι ορατό αυτό σε όλους. Οι  εθνότητες που συναποτελούν το γειτονικό κράτος όσο περνούν τα χρόνια και οι  εκκρεμότητες παραμένουν , όλο και περισσότερο αποστασιοποιούνται από την ιδέα  του ενιαίου  και αυτόνομου κράτους. Κι ενώ οι γηγενείς κάτοικοι αρχίζουν και  καταλαβαίνουν τι πρόκειται να συμβεί αν συνεχιστεί επί μακρόν η εμμονή της  Ηγεσίας τους σε ανιστόρητες θέσεις όσον αφορά το όνομα, οι δήθεν μεσολαβητές  αφήνουν το χρόνο να βρει τη λύση. Σήμερα δε όλο και περισσότερο πληθαίνουν οι  απαισιόδοξες προβλέψεις. Ανοικτά πλέον ομιλούν κάποιοι πως η ιστορία επιφυλάσσει  για το γειτονικό μας κράτος, τη μοιραία τύχη των κονιορτοποιημένων λοιπών  πολυεθνικών κρατών της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και της Ε.Σ.Σ.Δ.

Όταν βιάζονται οι δημοκρατικές ιδέες του  εθνικισμού και η ιστορία, οι βιαστές κάποτε θα τιμωρηθούν με αυτομαστίγωση.

Και μπορεί το έθνος ως έννοια να είναι  ευρύτερη από το κράτος και τον λαό –γιατί ένας λαός δεν είναι απαραίτητα και  έθνος – αλλά τα στοιχεία που αποτελούν την αφετηρία του εθνικισμού και  χαρακτηρίζουν το ιδεολογικό τους περιεχόμενο παραμένουν αναλλοίωτα και κατά  συνέπεια άξια σεβασμού.

Εντελώς επιγραμματικά με την ευκαιρία θα  αναφερθούμε : Στην αφοσίωση της διαφυλάξεως της ελευθερίας του εθνικού κράτους,  στην πίστη ότι οι στόχοι της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής προόδου  επιτυγχάνονται στα πλαίσια της ανεξαρτησίας του χώρου, στην πεποίθηση ότι η  ιδανική πρόοδος είναι εξορισμού εθνικό φαινόμενο και τέλος στην αποδοχή της  ιεραρχήσεως της οφειλομένης νομιμοφροσύνης προς θεσμούς και ιδέες, με κορυφαία  τη νομιμοφροσύνη προς την εθνικότητα.

Αυτά, πολύ συνοπτικά και παρενθετικά, για  όσους αμφισβητούν τις προθέσεις των Ελλήνων απέναντι στο αποκαλούμενο  «μακεδονικό ζήτημα» που άλλοι δημιούργησαν και για άλλους λόγους και σκοπούς.

Ο σεβασμός δε στην ιστορία και την  παράδοση οφείλει να είναι η μοναδική προϋπόθεση και το σημείο εκκίνησης για τη  διαμόρφωση οιασδήποτε πολιτικής προσέγγισης γεγονότων, αλλά και οιασδήποτε  θεωρητικής ανάλυσης της εθνικιστικής ιδεολογίας.

                                                                    

 

Δεν έχουμε το Θεό μας!

 

Στη σύγχρονη ακοινώνητη κοινωνία μας, την  τελούσα σε πλήρη σύγχυση σε όλα τα επίπεδα, το νόημα της ύπαρξης, ο προορισμός  του ανθρώπου, η σημασία και ο σκοπός εν τέλει της ζωής, δυστυχώς δεν αποτελούν  ζωτικά ζητούμενα του σημερινού αλλοτριωμένου ανθρώπου. Τέτοιες αναζητήσεις είναι  παντελώς  άγνωστες, ξένες και απόμακρες από τις καθημερινές ενασχολήσεις μας.  Από τα ενδιαφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, αφού κυριαρχούν  πλήρως οι υλιστικές αντιλήψεις και εφαρμόζονται απόλυτα πρακτικές αλλοπρόσαλλες  για τη δήθεν κοινωνική καταξίωση, την πρόοδο και την επιτυχία.

Η συσσώρευση περιουσιακών στοιχείων και  άλλων υλικών αγαθών, η απόκτηση χρήματος και δόξας, έστω και πρόσκαιρης, η  επιδίωξη προσωπικής φήμης και προβολής, η με κάθε τρόπο αναρρίχηση σε  μικρότερους ή μεγαλύτερους θώκους εξουσίας με ιδιοτελείς στοχεύσεις και η πλήρης  απαξίωση κάθε έννοιας αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και ανθρωπισμού είναι από τα  πλέον οφθαλμοφανή χαρακτηριστικά της σύγχρονης εποχής. Μέσα σ΄ένα τέτοιο κλίμα  επόμενο ήταν να βρουν πρόσφορο έδαφος και να ευδοκιμήσουν «θεωρίες» που  υποβιβάζουν τον άνθρωπο από αξία σε αντικείμενο εκμετάλλευσης και αναβιώνουν  μελανές, ντροπιαστικές πρακτικές και μεθοδεύσεις της ιστορίας  του ανθρωπότητας,  όπως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ότι δίκαιος νόμος είναι το θέλω του ισχυρού!

Στις δυο- τρεις τελευταίε δεκαετίες , το  ηδύποτο κέρασμα της αλματώδους ανάπτυξης και της οικονομικής ευμάρειας  προσφέρθηκε αφειδώς στους διψασμένους για κατανάλωση αναπτυγμένους λαούς, οι  οποίοι έπιναν δίχως μέτρο, μέχρι που θόλωσε το μυαλό και η ψυχή και οι άνθρωποι  οδηγήθηκαν σταδιακά στην παραζάλη και στη συνέχεια στο μεθύσι της απληστίας.  Φρενήρεις οι ρυθμοί και οι ταχύτητες της τεχνολογίας, υπερπαραγωγή αγαθών,  υπερκατανάλωση, ελεύθερες αγορές, ανταγωνισμοί και υπερκέρδη, αλλά και  εκμετάλλευση και δυστυχία και πείνα και ανέχεια και ανεργία και αρρώστιες και  βία και εγκληματικότητα και εξαθλίωση στην αθέατη πλευρά του Φεγγαριού, δηλαδή  στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη! Σήμερα βιώνουμε τις δυσάρεστες συνέπειες αυτής  της μέθης και οι πονοκέφαλοι μέρα με τη μέρα είναι και πιο ανυπόφοροι, καθώς  συνοδεύονται και από την ξηροστομία του φόβου για το παρόν και της αβεβαιότητας  για το μέλλον.

Αυτοαιχμαλωτίστηκε ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής, υποτάχθηκε στις υπερφίαλες επιδιώξεις του,  αυτοεγκλωβίστηκε στα καταστροφικά κελιά του άκρατου ατομισμού και της εσωτερικής  ερήμωσης και κατέληξε έρμαιο της ψυχοφθόρας ανασφάλειας, της μοναξιάς, του  άγχους της καθημερινότητας και της κατάθλιψης.

Λόγια και κουβέντες, μονόλογοι και  διάλογοι, μελέτες και έρευνες, πολλές, από πολλούς και για πολλά, αλλά προς  λάθος κατεύθυνση όλα.

Περίτρανη απόδειξη πως πραγματικά χάσαμε  τον μπούσουλά μας, είναι και το ότι όλες οι σκέψεις, οι αναλύσεις , τα  συμπεράσματα και οι προτάσεις αφορούν αποκλειστικά και μόνον τον έξω κόσμο μας,  ενώ για τον μέσα κόσμο μας κανένας και πουθενά δεν κάνει κουβέντα, λες και δεν  υπάρχει ή δεν τον ανακαλύψαμε ακόμα. Κι όμως μία είναι  η διαχρονική και  αδιαμφισβήτητη αλήθεια, αυτή που λέει πως πρέπει να καταφύγουμε στην  αυτοπαρατήρηση και την αυτογνωσία, για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε ποιό είναι  αυτό που πραγματικά μας λείπει και θα πρέπει επειγόντως να ανακτήσουμε.

Στο ασταμάτητο κυνήγι του χρόνου, του  χρήματος και της κενοδοξίας, αδειάσαμε τις καρδιές μας και χάσαμε την  αξιοπρέπειά μας, υποδουλώσαμε το πνεύμα μας στα υλικά και μόνο, στα φθαρτά και  τα ανούσια. Είναι ηλίου φαεινότερο πλέον πως δεν έχουμε το Θεό μας, γι αυτό και  ζούμε σε μέρες παραλογισμού μέσα σε συνθήκες εκτεταμένης κρίσης με διαφθορά,  αδιαφάνεια, αναξιοκρατία και διαστρέβλωση της αλήθειας. Κι είναι τόσο ηχηρή και  εμφανής η απουσία του Θεού από τη ζωή μας, που αδυνατεί να την καλύψει και να τη  σκιάσει ο ανακατεμένος με πυκνό κουρνιαχτό θόρυβος που σκόπιμα προκαλούν οι  ακατάσχετες φλυαρίες και οι αινιγματικές ορθολογιστικές τοποθετήσεις και  δοξασίες.

Κανείς δεν γονατίζει, δεν σκύβει το  κεφάλι, για να αφουγκραστεί τους χτύπους της καρδιάς του, ν΄ακούσει τη φωνή της  συνείδησής του και τη σιωπηλή ανάσα του Θεού. Καλπάζουμε όλοι το αφηνιασμένο άτι  του εγωισμού  στην κοινωνική άνυδρη στέπα, πού μόνοι μας δημιουργήσαμε και  ποδοπατούμε ότι δεν ικανοποιεί τις ορέξεις μας. Δεν υπάρχει πουθενά στον  ορίζοντα το γενικό καλό και διαγράφτηκε από το λεξιλόγιο κάθε έννοια κοινωνικού  συμφέροντος, γι αυτό και ο κοινωνικός ιστός, η συνοχή και η συνύπαρξη με  αλληλεγγύη, γέμισε ρωγμές, απύθμενα κενά, αγεφύρωτα χάσματα και αξεπέραστα  αδιέξοδα.

Ζούμε σαν να μην υπάρχει θάνατος,  κυνηγώντας χίμαιρες αιωνιότητας στο σήμερα και στο τώρα, μοχθώντας για τα πολλά  υλικά αγαθά που πάντα μας είναι λίγα και ανεπαρκή για την ακόρεστη ματαιοδοξία  μας. Κι όμως υπάρχει ένα δρόμος, ένας μονόδρομος, που πρέπει να ακολουθήσουμε  για να βγούμε από τη στέπα, για να απαλλαγούμε από την  καταδυνάστευση της  απελπισίας και να δώσουμε τέλος στον καλπασμό της αγωνίας στο πουθενά, με τα  στιβαρά χαλινάρια της περίσκεψης και του αναστοχασμού. Αυτός ο δρόμος, αυτός ο  τρόπος, είναι η κατάδυση μέσα μας για να συναντήσουμε το Θεό ξανά, ώστε μόλις  αναδυθούμε να νιώσουμε αλλιώς, να είμαστε άλλοι, διαφορετικοί και να πλησιάσουμε  το διπλανό μας, να τον αναγνωρίσουμε ως συνάνθρωπό μας, να τον αγαπήσουμε και να  συμπορευτούμε μαζί προς την άλλη τη σωστή πλέον κατεύθυνση.

Επιτακτική είναι η ανάγκη σήμερα για να  επαναπροσδιορίσουμε τις θέσεις και τους στόχους μας, να συμφιλιωθούμε με την  πίστη στο Θεό που κρατάει την ελπίδα ζωντανή και να ζητήσουμε με ταπείνωση τη  συνδρομή της θείας χάρης, ώστε να ανασυστήσουμε με επιτυχία τους εαυτούς μας, να  ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα, να ανακαλύψουμε τον προορισμό μας και να νοηματίσουμε  τη ζωή μας……..

Η κοινωνία στενάζει απ’ τις  αμφιλεγόμενες επιλογές

 

Απ’ το ξεκίνημά του το έτος 20013 έδειξε  τα δόντια του σχεδόν στο σύνολο του ελληνικού  πληθυσμού, αλλά και πάρα πολλούς  πολίτες της χαμηλής λεγόμενης κοινωνικής διαστρωμάτωσης τους δάγκωσε και μάλιστα  ανελέητα. Συνταξιούχοι είδαν τις συντάξεις τους να «δημεύονται», μισθωτοί είδαν  τις πενιχρές πλέον απολαβές τους να συμπιέζονται μέχρι ασφυξίας, ενώ οι άνεργοι  εγκαταλείφθηκαν στο έλεος του Θεού. Οι μικροεπαγγελματίες, όσοι απόμειναν ακόμη,  στερούνται και την υποτυπώδη στήριξη και κρατική μέριμνα για συνεχίσουν  επιβιώνοντας, οι αυτοαπασχολούμενοι κλαίνε τη μοίρα τους και η πολιτεία σφυρίζει  αδιάφορα και όλα τα νοικοκυριά των πρώην νοικοκυραίων και νυν εξαχρειωμένων να  μην μπορούν πια να αντιμετωπίσουν τις πολλαπλές υποχρεώσεις από λογαριασμούς και  χαράτσια, που δεν έχουν τέλος! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έρχονται από πάνω  και οι συνήθεις ύποπτοι, οι εκπρόσωποι της διεθνούς τοκογλυφίας, με αξιολογήσεις  ζοφερές για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, με προγνώσεις που επιτείνουν το  κλίμα ανασφάλειας και σηκώνουν πυκνούς καπνούς αβεβαιότητας που πνίγουν την  ανάσα του ελληνικού λαού, που πλέον βαριανασαίνει!

Πάντως όσο κι αν διαφωνούν οι ειδικοί και  οι ειδήμονες, ντόπιοι και ξένοι, ως προς το μέγεθος του προβλήματος της  οικονομίας μας, η αλήθεια είναι πικρή, σκληρή και αδιάψευστη. Χωριό που φαίνεται  κολαούζο δε θέλει. Όσο υπάρχει τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ των μεγεθών  οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής αντοχής και όσο απομακρύνεται το ενδεχόμενο  βελτιωτικής οικονομικής προοπτικής, τόσο η αρχή του τέλους αυτής της πολύχρονης  περιπέτειάς μας δεν πρόκειται να φανεί στον ορίζοντα. Απλά και σταράτα, με μια  κουβέντα.

Εφόσον στο πρώτο εξάμηνο του 2013 (δηλαδή  μέχρι και το καλοκαίρι) οι δείκτες της ελληνικής οικονομίας δεν δείξουν τάσεις  βελτίωσης, ώστε μέχρι τέλους του έτους να περάσει η βελτίωση στην πραγματική  οικονομία και να αρχίσει το 2014 να διαφαίνεται χαραμάδα ανάσας για τους  εξαχρειωμένους πρώτα, τότε από την οριστική διάλυση της κοινωνικής συνοχής θα  περάσουμε στην πλήρη αμφισβήτηση όχι μόνο του πολιτικού συστήματος (αυτό έχει  γίνει εδώ και καιρό), αλλά και όλων των θεσμών που στηρίζουν και διαρθρώνουν μια  ευνομούμενη πολιτεία και μια δημοκρατία. Κάποιοι του συστήματος εκφράζουν λόγια  παρηγοριάς, προβλέποντας πως μετά τις Γερμανικές εκλογές το φθινόπωρο οι  δανειστές μας θα αναγκαστούν να μας ξανακουρέψουν, για να ανασάνουμε. Αλήθεια,  ανάσες ζωής τις λένε αυτές; Αυτές  είναι ανάσες παράτασης του επώδυνου  προθανάτιου πόνου. Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές που μας  προσφέρονται δεν είναι λύσεις; Το μάρμαρο στο πρώτο κούρεμα το πλήρωσαν πολλοί  ακριβά οι μικροομολογιούχοι, αλλά τώρα φοβάμαι πως οι παράπλευρες απώλειες θα  είναι πιο οδυνηρές και για περισσότερους Έλληνες. Μπορεί να φαίνεται σε κάποιους  το κούρεμα ως αναγκαιότητα, γιατί έτσι τους βολεύει, αλλά λύση για την άρση των  αδιεξόδων της οικονομίας μας δεν είναι σε καμιά περίπτωση. Δεν εξασφαλίζει την  αυτόματη επανεκκίνηση της οικονομίας, ούτε καν τον έλεγχο της ανοδικής δυναμικής  του δημόσιου χρέους, κι αυτό αποδείχτηκε στην πράξη. Δεν είναι λόγια και  εικασίες.

Τα ολέθρια λάθη των χειριστών της κρίσης  από την αρχή της εμφάνισής της είναι πολλά, και σίγουρα τα χρεώνονται  οι  κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (ιδεολογίες) του τόπου. Τώρα, όμως, η επεξεργασία  μιας οικονομικής πολιτικής που θα εγγυάται τον απεγκλωβισμό απ’ την ισοπέδωση  των μη προνομιούχων Ελλήνων και την επανόρθωση της μεσαίας τάξης, μια πολιτική  που θα στοχεύει στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα χωρίς να ματώσουν άλλο οι πολίτες  και να διαψευστεί το σενάριο των θυσιών χωρίς αντίκρισμα, ουσιαστικά βαραίνει  και πάλι αυτούς που κυβερνούν, αλλά ανήκει και μερίδιο ευθύνης – συμμετοχής και  στις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις ανάλογα με το ρόλο που ο λαός τους έδωσε να  παίξουν στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Μία είναι η απαντοχή και η ελπίδα της  κοινωνίας που στενάζει κάτω από το βάρος των αμφιλεγόμενων επιλογών της Τρόικας,  κι αυτή έχει να κάνει με την αλλαγή της μέχρι τώρα  σχεδίασης και να προωθηθούν  άμεσα οι διαρθρωτικές  εκείνες αλλαγές για την επανεκκίνηση της ελληνικής  οικονομίας.

Αν και τώρα δε βάλουμε τάξη στη  διεφθαρμένη διοικητική μηχανή, αν δεν ξεκαθαρίσουμε το πολιτικό ουρανό από τα  μαύρα σύννεφα της διαφθοράς και της διαπλοκής, δεν πρόκειται να μας πάρει κανείς  στα σοβαρά και να εμπιστευτεί κεφάλαια για επενδύσεις στη χώρα μας, είτε φοράει  κελεμπία και σαρίκι, είτε φοράει κοστούμι και γραβάτα. Αλλά και το βασικότερο,  δεν μπορείς να προσδοκάς οφέλη για το οικονοιμικο-δημοσιονομικό πρόβλημα από την  αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας όσο παραμένουν στάσιμες και  αμετάβλητες, δίχως το παραμικρό ίχνος καλυτέρευσης, οι μακροοικονομικές συνθήκες  της χώρας. Τελεία και παύλα.

Η κοινωνία θα επιβάλλει την άλλη  πρόταση…

 

Η κυβέρνηση συνασπισμού αυτοεγκλωβίστηκε  πλέον στις επιλογές της, κι έτσι αναγκαστικά καταφεύγει σε μεθόδους και  σχεδιασμούς που στον πυρήνα τους έχουν την καταστολή, για να αντιμετωπίσει τις  κοινωνικές εντάσεις και αναπόφευκτα καλλιεργεί και συντηρεί ένα κλίμα πόλωσης,  το οποίο τελικά αποβαίνει σε βάρος της, αφού δεν διευκολύνει τους όποιους  πολιτικούς σχεδιασμούς της! Με μια λέξη. Μύλος…!

Απ’ την άλλη, οι διαμορφωτές της κοινής  γνώμης, τα ΜΜΕ, με περισσή ευκολία και δίχως ενδοιασμούς δείχνουν να σιγοντάρουν  την όλη κατάσταση και να αβαντάρουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, κι αυτό είναι  άκρως ανησυχητικό, γιατί δημιουργεί συνειρμούς και βάσιμες υποψίες, πως δεν  γίνεται με το αζημίωτο.

Τώρα θυμήθηκαν οι κυβερνητικοί εταίροι  τις συντεχνίες και τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που καπελώνουν και  καθοδηγούν τις απεργίες και μάλιστα υποκρίνονται ασύστολα, όταν δείχνουν δήθεν  απορημένοι με όσα τούτη τη χρονική συγκυρία έρχονται στο φως μέσα από ελέγχους  και αφορούν το βίο και την πολιτεία πολλών από τους εργατοπατέρες στα  προηγούμενα χρόνια.

Λες και δεν είναι τα κόμματα του  πολιτικού μας συστήματος που εξέθρεψαν αυτά τα φαινόμενα της ρεμούλας με τη  διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, που ανάδειξαν και γιγάντωσαν τις συντεχνίες,  τις οποίες ανενδοίαστα χρησιμοποιούσαν όλα τα χρόνια ως δεξαμενές άντλησης  ψηφοφόρων. Λες και δεν είναι οι κυβερνήσαντες επί δεκαετίες εναλλάξ τη χώρα,  αυτοί που συναλλάσσονταν απροκάλυπτα με τους επαγγελματίες των συνδικάτων και  που στις περισσότερες των περιπτώσεων εξαργύρωναν την κομματική δράση των  εργατοπατέρων με θώκους τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή, όσο και στη δημόσια  διοίκηση ή και με διευθυντικές θέσεις σε Οργανισμούς, μέχρι και σε Μη  Κυβερνητικές Οργανώσεις!

Τώρα τάχα εκπλήσσονται, επειδή  ανακαλύπτουν ότι οι συντεχνίες χειραγωγούν τα εργατικά και λοιπά Σωματεία και  παρασέρνουν τους δεινοπαθούντες πολίτες σε διαρκείς διαμαρτυρίες, επενδύοντας  στην ένταση. Τώρα, λοιπόν, που τους λούζονται, αντί να ομολογήσουν τα λάθη τους,  να τα παραδεχτούν και κοιτάζοντας στον πολιτικό καθρέφτη να φτύνουν τα μούτρα  τους, δείχνουν και πάλι πως τίποτα δεν διδάχτηκαν από το παρελθόν, αφού  εφαρμόζουν τις επικίνδυνες παλαιοκομματικές τακτικές, στρέφοντας τη μία  κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.

Παρά το θετικό πρόσημο σε ορισμένους  δείκτες της οικονομίας μας και τη διαφαινόμενη βελτιωτική στροφή της αντίληψης  των ξένων γι αυτήν, η πραγματική οικονομία συνεχίζει τον ολισθηρό κατήφορο και  μάλιστα με εντυπωσιακή ταχύτητα.

Η ανεργία, μήνα με το μήνα, σπάει όλα τα  ρεκόρ όχι σε ευρωπαϊκό πλέον επίπεδο, αλλά σε παγκόσμιο, ενώ τα λουκέτα  αυξάνονται αλματωδώς. Οι Έλληνες πολίτες του μόχθου και της βιοπάλης βαδίζουν  στους δρόμους και παραμιλούν, βαδίζουν και παραπατούν, εξαιτίας του φορτίου που  τους φόρτωσαν και που είναι πολλαπλάσιο από αυτό που μπορούσαν να σηκώσουν. Η  φτωχοποίηση των ¾ του λαού δεν είναι παρά η συνέπεια της ανομολόγητης ταξικού  χαρακτήρα επιβαλλόμενης και εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής. Τα λαϊκά  στρώματα, πλήρως εξαθλιωμένα, όχι μόνο δεν έχουν φάρμακα και περίθαλψη, δεν  έχουν ασφάλεια και δουλειά, δεν έχουν θέρμανση για να ζεσταθούν και φαγητό για  να φάνε, αλλά από πάνω καλούνται ασταμάτητα να πληρώνουν και χαράτσια!

Και είναι πρόκληση πράγματι σε τούτη την  κοσμοχαλασιά, τα εισοδηματικά, φορολογικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά  προνόμια των κοινοβουλευτικών μας να παραμένουν ανέγγιχτα. Τα υψηλά δε  εισοδήματα, των εχόντων και κατεχόντων να μην αγγίζονται εν ονόματι της πιο  ακραίας και στρεβλωτικής μορφής και εφαρμογής του σύγχρονου καπιταλισμού. Δεν  είναι κοινωνία της ελεύθερης αγοράς αυτή στην οποία ζούμε, δεν είναι οικονομία  του άκρατου φιλελευθερισμού αυτή που μας επιβλήθηκε και βιώνουμε, δεν είναι  κοινωνία απλά του ανταγωνισμού επιδιώκοντας το κέρδος, είναι κοινωνία και  οικονομία της άνισης και άδικης αντιμετώπισης των πολιτών, είναι οικονομία της  πιο στυγνής εκμετάλλευσης των αδυνάτων  (μισθωτοί-συνταξιούχοι-άνεργοι-αυτοαπασχολούμενοι-μικροεπαγγελματίες-μη έχοντες  στον ήλιο μοίρα), είναι κοινωνία των αριθμών και όχι των ανθρώπων, εν  κατακλείδι, κόλαση πραγματική! Εκεί μας κατάντησαν.

Η πατρίδα μας κατάντησε το παγκόσμιο  «πειραματόζωο», αφού είναι η μόνη χώρα που παγιδεύτηκε στην πιο σκληρή και  πολύχρονη λιτότητα, που της χορηγήθηκε «λάθος συνταγή» κατά την ομολογία των  ίδιων των Τροϊκανών και που παραμένει σε πλήρη αβεβαιότητα, αν τελικά κάποτε  μακροπρόθεσμα καταφέρει να αποτινάξει το ζυγό που έφερε τους ανθρώπους της σε  απόγνωση.

Ευτυχώς, που μέσα σε όλη αυτή τη θολούρα  και την ανατριχίλα, κόντρα στα κοινωνικά αδιέξοδα, ξύπνησαν απ’ το χρόνιο  λήθαργό τους, εκείνα τα ανθρωπιστικά ιδεώδη που είχαν ναρκωθεί κατά την εποχή  της υπερκατανάλωσης και του πλαστικού χρήματος και είχαν σκεπαστεί από τον  κουρνιαχτό της ανεμοθύελλας του χρηματιστηρίου. Ξύπνησαν, η ανθρωπιά και η  αλληλεγγύη, ο εθελοντισμός και το φιλότιμο, η αυτοργάνωση της κοινωνίας για να  μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και να αντέξει μέχρι να περάσει η μπόρα. Αυτή  είναι η μοναδική παρηγοριά προς το παρόν, σε τούτες τις αφόρητα άχαρες και  σκληρές μέρες που ζούμε.

Κάποιοι φιλόδοξοι πολιτικοί προσπαθούν να  διαμορφώσουν μια άλλη πρόταση για το ξεπέρασμα της κρίσης και μάλιστα  όπως  διατείνονται με ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό. Προς την ίδια κατεύθυνση θέλει  να κινηθεί και η αντιπολιτευτική αριστερά του Κοινοβουλίου μας, αλλά φαίνεται να  δείχνει πως δεν ξεπέρασε ακόμα τον αιφνιδιασμό της από τον απροσδόκητο γι αυτή  ρόλο που της ανέθεσε ο λαός να παίξει τόσο γρήγορα και μάλιστα στην πιο δύσκολη  ομολογουμένως συγκυρία. Πολλές οι συνιστώσες απόψεις, όλες βαπτισμένες στην  κολυμβήθρα της Αριστεράς, αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν πως ο λαός θέλει μια  κοινή συνισταμένη  με αποφασιστικότητα, ρεαλισμό, όραμα και πίστη στο  διαφορετικό που θα άρει τα αδιέξοδα. Πρέπει, λοιπόν, οι κομιστές της άλλης  πρότασης να πείσουν την κοινωνία και όχι τους ομοϊδεάτες τους, πως είναι σε θέση  να διαμορφώσουν άμεσα εκείνες τις συνθήκες που θα επιτρέψουν τους δοκιμαζόμενους  πολίτες να κινηθούν τουλάχιστον στα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Διαφορετικά, μέσα σ΄αυτό το ζοφερό κλίμα  της πλήρους απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και η όποια ανθρωποκεντρική ή  σοσιαλιστική ή αριστερή προσδοκία για λύση στο πρόβλημα, όταν εκφράζεται από  αντιπολιτευόμενα κόμματα κατά τρόπο ανεύθυνο και ανέφικτο, δε θα αργήσει να  περάσει στην απέναντι όχθη και από προσδοκία να μεταμορφωθεί σε μέρος του άλυτου  προβλήματος…

 

Ηλίας Κ Μάρκου

Η μαζική φτωχοποίηση του λαού

 

Όλα τούτα τα χρόνια της οικονομικής  περιδίνησης και της κοινωνικής κρίσης, αποδείχτηκε πως ο βασιλιάς όχι μόνον ήταν  γυμνός, αλλά και παραμένει ξεβράκωτος. Αποκαλύφθηκε περίτρανα πως δεν υπήρχε και  εξακολουθεί να μην υπάρχει επεξεργασμένη πολιτική και διαχειριστική ικανότητα  αντιμετώπισης κρίσεων, ολοκληρωμένη στρατηγική και μεταρρυθμιστικό όραμα, για να  μετριαστεί κάπως ο αφόρητος πόνος των λαϊκών στρωμάτων από τις συνέπειες και τις  παρενέργειες εφαρμογής σκληρών και αδυσώπητων μέτρων που επιβλήθηκαν και  συνεχίζουν να επιβάλλονται κατά ανεξέλεγκτες δόσεις, αδιαφορώντας πλέον για τους  όποιους σοβαρούς κινδύνους αυτά συνεπάγονται για την υγεία του λαού.

Η εμπλοκή στα πολιτικά πράγματα της χώρας  μας δεν έχει να κάνει μόνο με την κυβερνητική ανεπάρκεια και δυσλειτουργία, αλλά  με τη συνολική λειτουργία του ξεθωριασμένου πλέον πολιτικού μας συστήματος. Έχει  να κάνει και με την ασκούμενη αντιπολίτευση, καθώς και την έλλειψη προοπτικής,  εξαιτίας της εικόνας που εμφανίζει η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία βαδίζει  στα χνάρια του παλαιοκομματισμού, επενδύοντας προφανώς στη λαϊκή δυσαρέσκεια,  ενθαρρύνοντας όλες τις κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν οτιδήποτε και  καλλιεργώντας απατηλές προσδοκίες στην πλειονότητα του λαού, στα πλαίσια πάντα  μιας επικοινωνιακής επιλογής και μιας τακτικής συσπείρωσης των δυνάμεών της.

Αυτός ο συνδυασμός της κυβερνητικής  ανεπάρκειας και ανικανότητας με τη μετριότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και  την ανεδαφική ρητορική της υπόσχεσης των πάντων από το σύνολο της  αντιπολίτευσης, είναι ότι χειρότερο μπορούσε να προκύψει για την πατρίδα μας,  για την εξέλιξη και πορεία της οικονομίας και για τις αντοχές της κοινωνίας,  τούτες τις δύσκολες μέρες που όλα δείχνουν όχι μόνον ότι θα έχουν διάρκεια, αλλά  θα συνεχιστούν με επιδείνωση στα αμέσως επόμενα χρόνια!

Τι να περιμένει η άλλοτε μεσαία τάξη (όση  ακόμα απέμεινε), αφού τα τελευταία χρόνια στήθηκε στο απόσπασμα και τώρα  αιμορραγεί;

Τι να περιμένουν και από ποιόν, οι  μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και  οι στρατιές των ανέργων, που όλο και πληθαίνουν; Μήπως από τα οικονομικά  επιτελεία; Αυτά, το μόνο που κάνουν είναι να επεξεργάζονται εισπρακτικά σχέδια  με μοναδική στόχευση τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, αφού στο δόκανο της  φοροεισπρακτικής πολιτικής πέφτουν τώρα όχι μόνο όσοι δεν εργάζονται, αλλά και  όσοι δεν έχουν να φάνε!!

Μας έχουν ζαλίσει με τις ανακοινώσεις  καθημερινά, για δήθεν ελέγχους σε μεγάλους επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν  ασύστολα επί χρόνια, για λίστες μεγαλοκαταθετών στο εξωτερικό, για εκατοντάδες  εκατομμυρίων δημόσιου χρήματος που κατασπαταλήθηκε από διεφθαρμένους πολιτικούς  και άλλους δημόσιους λειτουργούς, αλλά ποτέ δεν μας λένε πόσα από όλα αυτά  επέστρεψαν στα δημόσια ταμεία. Ανακοινώσεις και νούμερα, αλλά τα ταμεία  παραμένουν αδειανά. Τα λένε μόνο για να τα λένε, για να μας ζαλίζουν, να μην  έχουμε καθαρό μυαλό και να μην αντιλαμβανόμαστε τα όσα γίνονται δήθεν για μας,  χωρίς εμάς!

Το σίγουρο είναι ένα, κι ας καμώνονται οι  οικονομικοί επιτελείς πως δεν το καταλαβαίνουν. Όταν οι περισσότεροι δεν έχουν  να πληρώσουν, όσα χαράτσια κι αν επιβάλλουν, όσες φορολογικές κλίμακες κι αν  θέσουν, οι όποιοι στόχοι τους θα παραμένουν ανεκπλήρωτοι και θα πέφτουν έξω, ενώ  η μαζική φτωχοποίηση του λαού θα εντείνεται…

 

Ηλίας Κ Μάρκου

Ως πότε θα ζούμε με την αβεβαιότητα;

Με αντικειμενική και προπαντός σοβαρή  κριτική – εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα – κανείς δε θα μπορούσε ν’  αμφισβητήσει τα θετικά της τελευταίας συμφωνίας, βάσει της οποίας η χώρα μας  εξασφαλίζει τη δόση των 34,3 δις ευρώ σε πρώτη φάση, δύο επόμενες των 7,2 και 11  δις, οπότε το σύνολο θα φτάσει τα 52,5 και το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους  κατά 40 δις ευρώ με τις διάφορες μεθοδεύσεις. Εκείνο, όμως, που δυστυχώς  παραμένει αμφισβητούμενο είναι το κατά πόσο κι αυτή η συμφωνία που επιτεύχθηκε  στο Euro group, ύστερα απ’ την αναγκαία διπλωματία  κορυφής, είναι ικανή ν’ αλλάξει την αρνητική οικονομική δυναμική που σχεδόν έχει  παγιωθεί τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. Κακά τα ψέματα, λοιπόν, τα  εμπόδια στο δρόμο της ανάκαμψης για την ελληνική οικονομία τείνουν να καταστούν  ανυπέρβλητα. Μπορεί τα δύο συμβαλλόμενα μέρη, κυβέρνηση και πιστωτές, να πήραν  αυτά που ήθελαν σε επίπεδο τακτικής, αλλά ο δρόμος της δραστικής και οριστικής  αντιμετώπισης του προβλήματος δεν άνοιξε, αφού απ’ αυτή τη συμφωνία απουσιάζει  το ουσιαστικό οικονομικό – κοινωνικό περιεχόμενο. Είναι πολλοί οι έγκυροι ανά  τον κόσμο αναλυτές που εκτιμούν – βάσιμα πλέον – ότι οι πιθανότητες  πραγματοποίησης των προγραμματισμένων πρωτογενών πλεονασμάτων και ρυθμών  ανάπτυξης για την περίοδο 2014 – 2020 είναι εξαιρετικά περιορισμένες.

Μπορεί να περιορίστηκε αισθητά η  αβεβαιότητα που είχε να κάνει με την αναγκαστική έξοδο της Ελλάδας απ’ την  Ευρωζώνη εξαιτίας της εγκατάλειψής της απ’ τους πιστωτές, όμως, εξακολουθεί να  υφίσταται, με αυξητική μάλιστα τάση, η αβεβαιότητα που σχετίζεται και συνδέεται  με τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες συγκλίνουν προς την  κατεύθυνση της αποτυχίας των τεθέντων στόχων.

Που καταλήγουμε λοιπόν;

Στη διαπίστωση πως αν δεν υπάρξει  ουσιαστική βελτίωση σε οικονομικό-δημοσιονομικό επίπεδο μέχρι το 2025 και αυτό  το μνημονιακό στοίχημα θα χαθεί όπως και τα προηγούμενα και ίσως τώρα για πάντα.

Υπάρχει μια διάχυτη εύλογη ανησυχία στο  λαό, καθώς αντιλαμβάνεται πως και πάλι οι κυβερνώντες μοιάζουν να επιδιώκουν την  παραμονή τους στην εξουσία για να διεκπεραιώσουν τις δεσμεύσεις τους με  συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα και να υπάρξει η επικοινωνιακή επιβράβευση.  Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες για το πώς το Δημόσιο οδηγήθηκε στο σημερινό  κατάντημα και έφτασε στην υπερχρέωση και στην ουσιαστική χρεοκοπία, εξαιτίας των  πελατειακών σχέσεων και της διαπλοκής.

Στο σύνολό τους είναι πλέον οι πολίτες  υποψιασμένοι, γι αυτό και η αγωνία τους χτυπάει κόκκινο, όσο βλέπουν να  επιχειρείται η διαχείριση του χρέους του ελληνικού δημοσίου κατά τρόπο που  συμβάλλει στην ανάπτυξη φαινομένων διαφθοράς. Τους ζώνουν και πάλι τα φίδια  καθώς βλέπουν ότι δεν υφίστανται κανόνες στη διαχείριση – που είναι το  προαπαιτούμενο μιας σύγχρονης οικονομίας – και επιβάλλεται μια διαχείριση που  στηρίζεται στα έκτακτα μέτρα με τα οποία υποτίθεται πως θα αντιμετωπιστούν οι  έκτακτες καταστάσεις. Αυτός ο τρόπος στοχεύει και πάλι στη δημιουργία  βιομηχανίας παραγωγής πολιτικού χρήματος, με μεγάλους κερδισμένους τα πολιτικά –  κομματικά στελέχη του συστήματος. Με μια κουβέντα οδεύουμε και πάλι ολοταχώς  στην επανάληψη – όχι ως φάρσα αλλά ως τραγωδία πλέον – της διαδικασίας που μας  έφερε στην κατάσταση που όλοι μας βιώνουμε σήμερα.

Αλήθεια, που πήγαν όλες εκείνες, οι συχνά  επαναλαμβανόμενες βερμπαλιστικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις για πάταξη της  φοροδιαφυγής; Γιατί και πάλι οι δήθεν φορολογικές μεταρρυθμίσεις βασίζονται στην  οικονομική ισοπέδωση των ειλικρινών φορολογούμενων πολιτών και στην ασυλία των  πρωταγωνιστών της φοροδιαφυγής; Ως πότε επιτέλους θα τιμωρούνται οι συνεπείς και  κοινωνικά υπεύθυνοι και θα επιβραβεύονται οι σαλταδόροι της ασυνέπειας;

Ως πότε οι όποιες διαρθρωτικές αλλαγές δε  θα αγγίζουν τα κυρίαρχα κυκλώματα (σε όλους τους τομείς), που λεηλατούν το  δημόσιο χρήμα, ανεξάρτητα απ’ την πολιτική και οικονομική συγκυρία και  υπερχρεώνουν ασύστολα το κράτος;

Ως πότε οι θεμελιακές επιλογές των  οικονομικών επιτελείων θα κατευθύνονται από τις πελατειακές συνεννοήσεις με  ισχυρές συντεχνίες που φοροδιαφεύγουν και θα μετακυλύουν ακόμα μεγαλύτερα βάρη  σε μισθωτούς και συνταξιούχους και γενικά σε όλους τους ήδη γονατισμένους από τα  μέχρι τώρα  φορτία που τους φόρτωσαν στην πλάτη;

Εάν σ’ αυτά τα ερωτήματα οι κυβερνώντες  του σήμερα και οι φιλοδοξούντες να κυβερνήσουν αύριο δώσουν πειστικές  απαντήσεις, τότε ίσως και να καταλαγιάσει κάπως η λαϊκή αγωνία και αγανάκτηση,  οπότε η προσπάθεια για την οικονομική ανάκαμψη μπορεί και να αποκτήσει  ουσιαστικό περιεχόμενο και αξία για να ανοίξει διάπλατα το παράθυρο από όπου θα  μπει το φως διεξόδου μέσα στο κατασκότεινο δωμάτιο των σημερινών αδιέξοδων  κλυδωνισμών.

Σε αντίθετη περίπτωση, και δυστυχώς για  τον τόπο, θα επαληθευτούν εκείνες οι Κασσάνδρες που προβλέπουν πολιτική πόλωση,  κοινωνικές εκρήξεις και αναταραχή.

Το πέρασμα σε πολιτικές ανατροπές

 

Σχεδόν με απόλυτη βεβαιότητα οδεύουμε  στην ανασύνθεση της ελληνικής κοινωνίας που αναμφίβολα θα επιφέρει σημαντικές  αλλαγές και στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Το παρατεταμένο φαινόμενο ύφεσης  και η διαρκώς αυξανόμενη λιτότητα οδηγούν την κούρσα της περιθωριοποίησης των  χαμηλοσυνταξιούχων, της φτωχοποίησης της λεγόμενης μεσαίας τάξης (που σχεδόν  εξαφανίστηκε) και της στρατιάς των άνεργων νέων. Κάποιοι μελετητές του  φαινομένου μιλούν για υποχώρηση πλέον από την κοινωνία των 2/3 στην κοινωνία του  1/3, χωρίς να αποκλείεται η ολίσθηση και σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα! Δυστυχώς  αυτή είναι η αλήθεια…

Οι αρνητικές οικονομικές εξελίξεις  δρομολογούν τις αναπόφευκτες κοινωνικές ανατροπές, αφού διογκώνεται καθημερινά ο  αριθμός των εργαζομένων που δεν μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες  επιβίωσης εξαιτίας των εξευτελιστικά χαμηλών αποδοχών τους και της μερικής  κοινωνικής ασφάλισης. Η υλοποίηση των μνημονιακών μέτρων βύθισε τα ελληνικά  νοικοκυριά στην απόγνωση και η μάστιγα της ανεργίας λειτουργεί πράγματι σαν  καταλύτης για να διολισθήσουμε ακόμη και σε χαμηλότερα επίπεδα της κοινωνίας του  1/3 που προαναφέραμε. Από τις πράγματι υπερβολές της περιόδου του  υπερκαταναλωτισμού, των παχιών αγελάδων της ψευδεπίγραφης ευμάρειας, φτάσαμε στο  άλλο άκρο, της βίωσης πρωτόγνωρων καταστάσεων, αφού το επίπεδο διαβίωσης για την  πλειονότητα των νοικοκυριών έχει πέσει πιο κάτω και από το όριο της στοιχειώδους  αξιοπρέπειας!

Όλη αυτή η κατάσταση προδιαγράφει το  πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πραγματοποιηθούν οι αναγκαστικές αλλαγές στο  συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων και οι διαφαινόμενες πολιτικές ανατροπές, ίσως  ξεπεράσουν ακόμα και τις προβλέψεις ειδικών και ειδημόνων. Οι συνθήκες της  πολυεπίπεδης κρίσης πάντοτε οδηγούν και σε γεγονότα μεγάλου πολιτικού μεγέθους  και ενίοτε μεγάλης χρονικής διάρκειας.

Η διόγκωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας,  εξαιτίας της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου, της κοινωνικής αδικίας και της  έλλειψης προοπτικής, ανοίγει πάντα δρόμο για το πέρασμα σε πολιτικές ανατροπές.

Η νεολαία είναι έτοιμη να μπει μπροστά,  να σύρει το χορό της ρήξης με το παρελθόν της ρεμούλας και το παρόν της  ασάφειας. Δεν πρόκειται να συνεχίσει για πολύ ακόμα να ανέχεται τον εκπατρισμό  της, εξωθούμενη απ’ την ανεργία, την υποαπασχόληση και την ετεροαπασχόληση.

Αλλά από κοντά και όλοι οι δεινοπαθούντες  Έλληνες πολίτες θα εναντιωθούν στο σύστημα και θα αξιώσουν το δικαίωμά τους για  αξιοπρεπή διαβίωση, για απαλλαγή της πολιτικής από τα βαρίδια της διαφθοράς, της  ανικανότητας και της οπισθοδρόμησης. Το μέλλον ανήκει σε όσους τολμούν ανατροπές  και ρήξεις στις αδιέξοδες πολιτικές κι ανοίγουν δρόμους προοπτικής με λογισμό  και όνειρο…

Δεν είναι μόνο το ό,τι μας λείπουν  χρήματα…

 

Χρόνια τώρα το πολιτικό μας σύστημα είναι  εγκλωβισμένο στο λεγόμενο πολιτικό κόστος που λειτουργούσε πάντοτε και  λειτουργεί ακόμα και ως άλλοθι για τη στασιμότητα ή για να κυριολεκτούμε και να  καταλαβαινόμαστε, την οπισθοδρόμηση της δημόσιας ζωής.  Αυτό ταλανίζει ακόμα τον  τόπο μας και σε συνδυασμό με την αλόγιαστη συμπεριφορά αυτών που ασκούν  κυβερνητική εξουσία και τον ανόητο εφησυχασμό όσων τους αντιπολιτεύονται  επαυξάνουν τα αδιέξοδα και στερούν το οξυγόνο από την κοινωνία που προσπαθεί να  αναπνεύσει και δεν μπορεί. Δεν υπάρχουν σημάδια προοπτικής για την πατρίδα μας,  όχι επειδή μας λείπουν τα χρήματα, αλλά επειδή κανένα πάθημα δε μας έγινε  μάθημα.

Οι επαγγελματίες της πολιτικής  εξακολουθούν να διηγούνται τα ίδια κακόγουστα παραμύθια, μόνο και μόνο για να  δικαιολογούν τη μετριότητά τους, που για πολλούς απ’ αυτούς φτάνει τα όρια της  ανικανότητας, και προπαντός για να καλύψουν τα νώτα τους τώρα που αισθάνονται  πως είναι εκτεθειμένα και το ποτάμι της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης  ξεχείλισε. Επικαλούνται διαρκώς τα αδιέξοδα για να πείσουν ότι έχουν ρόλο στην  εθνική προσπάθεια για φως στο τούνελ και αυτοδιαψεύδονται. Όσο κι αν  καταγίνονται με επιτήδευση για το γεφύρωμα του χάσματος που τους χωρίζει από το  λαό δεν πείθουν πλέον ούτε τα μέλη των οικογενειών τους και τους κομματικούς  εγκάθετους που τους ακολουθούσαν όλα τα χρόνια. Ο φερετζές της δήθεν  ειλικρίνειας και της μεταμέλειας δε φτάνει για να σκεπάσει την αγωνία τους για  την πολιτική τους επιβίωση και μόνο. Όχι μόνον αστόχαστοι, λοιπόν, αλλά και  επικίνδυνα αδιόρθωτοι.

Διασκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους τα  όποια όνειρα είχαν απομείνει στους νέους και οι αμυδρές ελπίδες του λαού  εξανεμίστηκαν. Κατέρρευσαν τα πάντα σαν χάρτινος πύργος μέσα σε λίγα χρόνια και  τώρα πάνω στα συντρίμμια κάποιοι προσπαθούν να χτίσουν κάτι καινούργιο. Και  δυστυχώς αυτό το καινούργιο όχι μόνον είναι αποκρουστικά και παμπάλαιο, αλλά  έχει και τα χαρακτηριστικά καθεστωτικής νοοτροπίας, αφού εφαρμόζει τη στυγνότερη  ταξική και άδικη πολιτική στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.

Μισθωτοί και συνταξιούχοι  ξεπουπουλιάζονται ανελέητα χρόνο με το χρόνο και οι άνεργοι σπάνε το ένα ρεκόρ  μετά το άλλο. Θύματα όλοι τους της κατ’ επίφαση διαπραγμάτευσης με τους ξένους  και ντόπιους τοκογλύφους.

Εκείνο όμως που τρομάζει ακόμα  περισσότερο τους δεινοπαθούντες Έλληνες δεν είναι το ότι μας λείπουν τα χρήματα,  αλλά το ό,τι το τρένο της πατρίδας μοιάζει να κινείται χωρίς μηχανοδηγό, με  αυτόματο πιλότο και μάλιστα σε ράγες επισφαλείς και προορισμό αμφίβολο!

Δεν είναι που δεν έχουμε χρήματα, είναι  το ό,τι δεν έχουμε κράτος, δεν έχουμε διοίκηση και θεσμούς, αφού ξεχαρβαλώθηκαν  όλα και υπολειτουργούν, αναπαράγοντας τα χρόνια προβλήματα κακοδιαχείρισης των  κοινών και της αναξιοπιστίας απέναντι στους πολίτες που τους προτιμούν υπηκόους.  Η κυβέρνηση παραπαίει μεταξύ αναποφασιστικότητας, σαστιμάρας και ανεπάρκειας,  ενώ η αντιπολίτευση περιμένει αμήχανη κάποια στιγμή ν’ ανεβεί στο τρένο. Προς το  παρόν δε δείχνει να την απασχολεί ιδιαίτερα το που κατευθύνεται και που θα  φθάσει. Πρέπει όμως έγκαιρα, τουλάχιστον, να σκεφτεί μην τυχόν και το τρένο  εκτροχιαστεί και ακινητοποιηθεί πριν προλάβει να σκαρφαλώσει, οπότε θα στερηθεί  το συναρπαστικό γι αυτήν ταξίδι της εξουσίας…

Για πια έξοδο από την κρίση μιλάμε;

 

Δεν μπορείς να μιλάς για έξοδο από την  κρίση, να επικαλείσαι την ανάπτυξη συνεχώς, να την παρουσιάζεις ως μονόδρομο και  με τις επιλογές σου να κάμεις τα εντελώς αντίθετα, οργανώνοντας την ύφεση!

Πολλά τα παράδοξα και τα παράλογα που  διαδραματίζονται στον τόπο μας. Αν κλείσει μια δημόσια επιχείρηση και βρεθεί  κόσμος στο δρόμο, αυτό πάντα έχει ορατό πολιτικό κόστος, γιατί τα κομματικά  συνδικάτα υπερασπίζονται τα προνόμιά τους, τα κόμματα φοβούνται μη χάσουν την  πελατεία τους, αλλά και ο κόσμος βλέπει  συγκεκριμένα άτομα να χάνουν τη δουλειά  τους. Στον ιδιωτικό τομέα όλα είναι αλλιώτικα. Εκατοντάδες επιχειρήσεις κλείνουν  και άλλες τόσες καθημερινά απολύουν εργαζόμενους, αλλά αυτοί δεν έχουν  ονοματεπώνυμο. Είναι οι απρόσωποι εργαζόμενοι, που χάνουν τη δουλειά τους και  κανένας δεν παίρνει είδηση εκτός από τους ίδιους και τους δικούς τους! Δεν  υπάρχουν εργατοπατέρες για να φωνάξουν, κανένας δε δίνει σημασία κι απλώς  προστίθενται ως αριθμός στο σύνολο των ανέργων που καθημερινά φουσκώνει. Η  κομματική και η συντεχνιακή πελατεία προασπίζει τα δικαιώματά της και καλά  κάνει, αλλά είναι τουλάχιστον άδικο να διατηρούνται και να προστατεύονται θέσεις  εργασίας που δημιουργήθηκαν στα πλαίσια συναλλαγής, στα πλαίσια πελατειακών  σχέσεων και βολέματος και να σβήνει ο ιδιωτικός τομέας δίχως να ιδρώνει το αυτί  κανενός.

Αυτό κρύβει τον παραλογισμό που βιώνουμε  όλοι, δηλαδή το ότι παραμένει ανέπαφη η γενεσιουργός αιτία των ελλειμμάτων. Για  να μιλάμε για εθνική προσπάθεια εξόδου από την κρίση πρέπει να ληφθούν δίκαιες  αποφάσεις και η στόχευση πρέπει να είναι η πραγματική έξοδος από την κρίση κι  όχι η έξοδος από το μνημόνιο. Γενναίες, ρηξικέλευθες, ριζοσπαστικές αποφάσεις  κόντρα στις πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές που οδήγησαν στη διόγκωση των  ελλειμμάτων, για αυτό και είναι υποκριτική η συμπεριφορά αυτών που μιλούν τώρα  για δήθεν λύσεις στα αδιέξοδα που οι ίδιοι προκάλεσαν, καθώς και οι λεονταρισμοί  εκ του ασφαλούς κάποιων μεγαλοσυνδικαλιστάδων που αλώνιζαν για χρόνια τα δημόσια  ταμεία.

Οι πολιτικοί μας μοιάζουν να μην πήραν το  μάθημά τους και συνεχίζουν την ίδια τακτική του πολιτικαντισμού και της  διαπλοκής με τα ΜΜΕ, τους τραπεζίτες και τους οικονομικούς παράγοντες. Ποιος  τάχα δεν καταλαβαίνει πως με μέτρα ισοπεδωτικού χαρακτήρα, που εφαρμόζονται με  τον ίδιο τρόπο επί δικαίων και αδίκων δεν υπάρχουν περιθώρια κινήτρων για  εργασία ούτε από τους πιο παραγωγικούς πολίτες αυτής της χώρας (όσοι φυσικά  απόμειναν ακόμη);

Οι δεινοπαθούντες Έλληνες παρακολουθούν  με αγανάκτηση τις σκληρές μάχες των συμφερόντων στο χώρο των ΜΜΕ που επηρεάζουν  βάναυσα το πολιτικό μας σύστημα, γι αυτό και μέρα με τη μέρα η απόσταση λαού και  εξουσίας μεγαλώνει. Ακόμα και η Δικαιοσύνη στην οποία είχε κάποια απαντοχή  πάσχει πλέον κι αυτή από σοβαρή κρίση αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας.

Όλα, λοιπόν, είναι στον αέρα.  Προγράμματα, προσπάθειες ανάκαμψης…ανάπτυξη.

Χωρίς άμεσες ξένες επενδύσεις με ποιοτικά  και μακροπρόθεσμα χαρακτηριστικά, η ελλειμματική οικονομία δεν πρόκειται να  ανακάμψει και θα ολισθαίνει όλο και πιο βαθιά στην ύφεση.

Γράμμα στο Θεό

 

Μεγαλοδύναμε!

Απευθύνομαι σε Σένα, γιατί κανείς πλέον  δεν ακούει…

Ζούμε στην εποχή του απόλυτου  παραλογισμού κι Εσύ είσαι η μόνη μου απαντοχή. Άκουσέ με Εσύ……τουλάχιστον, κι  αυτό μου φτάνει.

Κάποτε είχα το κουράγιο της τρέλας και τη  δύναμη της διάθεσης να παλεύω, ν’αγωνίζομαι και να ματώνω, να διεκδικώ και να  ονειρεύομαι έναν κόσμο ειρηνικό και δίκαιο. Ήμουνα νέος και είχα φτερά! Αυτό δε  μου το συγχώρεσαν, γιατί όταν πετάς ψηλά τα βλέπεις όλα κάτω στη γη μικρά και  ασήμαντα.

Πρόσωπα, Μέγαρα, Εξουσίες, Συστήματα…

Σε θέλουν, λοιπόν, να γονατίζεις ή και να  σέρνεσαι για να μπορούν αυτοί που δυναστεύουν τις κοινωνίες να δείχνουν το μπόι  της έπαρσής τους και της αλαζονείας τους. Σήμερα η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου  στη χώρα μου.

Οι Έλληνες πολίτες στην πλειονότητά τους  βιώνουν πρωτόφαντες συνθήκες κοινωνικής εξαθλίωσης και τα φτερά των νέων  ψαλιδίστηκαν στη ρίζα τους από τη μάστιγα της ανεργίας. Προδομένοι και  ταπεινωμένοι…

Αποπνικτική η ατμόσφαιρα εξαιτίας της  δυσοσμίας που αναδύεται από τη λειτουργία του κομματικού κράτους και κάποιων  πολιτικών προσώπων, κομμάτων και σχηματισμών. Γίνεται δε ακόμα ανυπόφορη από τις  αυθαίρετες, άνισες και άδικες εξαγγελίες και αποφάσεις, σ’ ένα κυνήγι μαγισσών  για δήθεν προσπάθειες οικονομικής ανάκαμψης. Ο δείκτης αξιοπιστίας του πολιτικού  συστήματος ξεπέρασε στην κατρακύλα ακόμα κι αυτόν του βιοτικού επιπέδου των  ανθρώπων του καθημερινού μόχθου.

Πριν λίγα χρόνια οι εξουσιάζοντες τον  τόπο και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης μιλούσαν για κάποια οικονομική κρίση  και ύφεση που έπρεπε ν’αντιμετωπιστεί με άμεσα μέτρα. Τα βάρη φορτώθηκαν όλα  σ’αυτούς που δεν μπορούσαν να τα σηκώσουν και ιδού το αποτέλεσμα.

Η οικονομική κρίση μετεξελίχθηκε σε μια  γενικευμένη κρίση, η οποία δοκιμάζει όχι μόνο τις κοινωνικές αντοχές, όχι μόνο  τις αντοχές του πολιτικού συστήματος, αλλά της ίδιας της ελληνικής δημοκρατίας.

Έχουν αδειάσει από νόημα οι πολιτικές  εξαγγελίες και δεσμεύσεις και στα αυτιά των δοκιμαζόμενων φτάνουν ως υποκρισία  και ασυνέπεια. Όπως προκλητικές είναι και οι συμπεριφορές των επαγγελματιών  συνδικαλιστών.

Γι αυτό σου λέω Μεγαλοδύναμε, τίποτα δεν  έμεινε όρθιο!

Οι βουλευτές που καμώνονται πως  συμπάσχουν, διατηρούν το αφορολόγητο στο μεγαλύτερο μέρος των εισοδημάτων τους  κι εξακολουθούν να παίρνουν ειδική βουλευτική σύνταξη, χωρίς τις στοιχειώδεις  ασφαλιστικές προϋποθέσεις.

Κι ενώ υπάρχει πλήρης κάλυψη των  προνομίων του πολιτικού συστήματος και η διαπλοκή με οικονομικούς παράγοντες και  ιδιοκτήτες ΜΜΕ συνεχίζεται, με συναλλαγές εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων σε  βάρος του δημοσίου, κανείς δε βλέπει τη θηλιά στο λαιμό των φτωχών, αδύναμων και  ανήμπορων.

Θεέ μου, αυτά τα λίγα είχα να σου πω και  να σε παρακαλέσω να βάλεις το χέρι Σου.

Εδώ που φτάσαμε μόνο η δική Σου παρέμβαση  μπορεί να αποτρέψει το μοιραίο…

 

Έλληνας άνεργος πολίτης

 

Για την αντιγραφή

Ηλίας Κ. Μάρκου

Υ.Γ      Θεέ μου

             και κάτι ακόμα

Φώτισε, σε ικετεύω, τα σκοτάδια αυτών των  ανθρώπων που κρατούν αναμμένο το δαυλό του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και τον  περιφέρουν ανά τον κόσμο προκαλώντας πανικό.

 

 

Γέμισε ο κόσμος μας επίορκους

 

Η υγεία μπορεί να είναι το πολυτιμότερο  κοινωνικό αγαθό, που η διασφάλισή του δείχνει και το επίπεδο πολιτισμού μιας  σύγχρονης και δημοκρατικά οργανωμένης πολιτείας, αλλά για την Ελλάδα – τη χώρα  που συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία του δυτικού πολιτισμού και γέννησε τη  δημοκρατία – κατάντησε αγαθό μη αξιολογήσιμο στην κοινωνική αξιακή κλίμακα.

Η Ιατρική μπορεί να θεωρείται ύψιστο  λειτούργημα, αλλά μόνον σε κοινωνίες που διαπνέονται από ανθρωπιστικά ιδεώδη και  σε επιστήμονες που έχουν ενστερνιστεί αξίες, όπως ο αλτρουισμός, η φιλαλληλία, η  φιλανθρωπία και η ανυστερόβουλη μέριμνα και προσφορά στο συνάνθρωπο. Μπορεί η  δημόσια υγεία να είναι το θεμέλιο της ευημερίας ενός λαού και της δύναμης ενός  κράτους, αλλά για την πατρίδα μας, δυστυχώς, κατάντησε ένα «δυσβάστακτο»  οικονομικό και μόνο μέγεθος, που διαρκώς μεταβάλλεται στη λίστα των δημόσιων  περικοπών ανάλογα με τις ορέξεις και τις προθέσεις των ξένων οικονομικών  επιτηρητών και των υπάκουων εγχώριων διαχειριστών της εξουσίας.

Οι σκέψεις αυτές προέκυψαν αυθόρμητα μετά  από κάποια επίσκεψη σε «μεγάλο» δημόσιο νοσοκομείο και ολιγόλεπτο διάλογο με  ειδικευόμενο γιατρό, ο οποίος το μόνο λειτούργημα που αναγνωρίζει είναι του  παπά!!! Η άποψή του: «Για μένα ο πατέρας μου ξόδεψε μια περιουσία μέχρι να  σπουδάσω και τώρα που ήταν η ώρα να κάνω απόσβεση κεφαλαίου, αμείβομαι απ’ το  κράτος λόγω ύφεσης με ψίχουλα, ενώ δεν έχω άλλη επιλογή (π.χ να ανοίξω δικό μου  ιατρείο), γιατί τα χρήματα δεν υπάρχουν, οπότε από δω και πέρα το μόνο που μου  μένει είναι να κοιτάζω την πάρτη μου». Λόγια Έλληνα γιατρού!

Να γιατί η κατάσταση στο σύστημα υγείας  της πατρίδας μας από το τραγικό οδεύει ολοταχώς προς το τραγικότερο. Έχουμε  βαθιά ύφεση ανθρωπιάς, σημαντική υποχώρηση του αξιακού μας συστήματος, γι αυτό  και η δημοσιονομική ύφεση μεγιστοποιείται. Όσο υπάρχουν γιατροί στο εθνικό  σύστημα υγείας – και όχι μόνο – που έπαψαν να έχουν συνειδητοποιημένη επαφή με  το λειτούργημα που ασκούν και μιλούν με εμπορικούς, κερδοσκοπικούς όρους, όσο  υπάρχει νοσηλευτικό προσωπικό που την εργασία του την αντιλαμβάνεται ως αγγαρεία  και τη συναρτά με τα λεφτά που παίρνει, το υπουργείο της υγείας είναι  προτιμότερο να σιωπά και οι διοικητές των νοσοκομείων θα πρέπει άμεσα να  εγκαταλείψουν το βολεμένο εφησυχασμό τους. Με λόγια του αέρα (από τηλεοράσεως)  και στομφώδεις ανακοινώσεις και δηλώσεις που γίνονται για να χαϊδεύουν αφτιά και  να κοιμίζουν συνειδήσεις, οι απλοί Έλληνες του μόχθου που είναι και η  συντριπτική πλειοψηφία του λαού, θα διολισθαίνουν προς την πεποίθηση ότι δεν  αντιμετωπίζονται απ’ το κράτος, όχι μόνον ως πολίτες, αλλά ούτε καν ως άνθρωποι.  Κι αν οι αρχαίοι Έλληνες είχαν θεοποιήσει την υγεία (και την ονόμαζαν Ερατήν,  ιμερόεσσαν, μάκαιραν, φερόλβιο, Παμβασίλειαν) οι νεο-Έλληνες την  εμπορευματοποίησαν. Στο 2012 οι πιο επικερδείς επιχειρήσεις είναι οι εταιρίες  που δραστηριοποιούνται στον τομέα της υγείας, οι πολυτελέστατες κλινικές και τα  ιδιωτικά ιατρεία, αφού πλέον η δημόσια παροχή περίθαλψης και ιατρικής φροντίδας  πνέει τα λοίσθια!! Έχει κάποιος άλλη γνώμη;

 

Υ.Γ₁ : Αυτό που εκφράζει τη  βαθύτερη ουσία της ιπποκρατικής επιστήμης είναι η ηθική της σοβαρότητα. Ο όρκος  του Ιπποκράτη διατρέχει την ιστορία της Ιατρικής από τον 4^ο π.Χ αιώνα  ίσαμε σήμερα και ορίζει τις βασικές αρχές της ιατρικής συμπεριφοράς,  μετατρέποντας την απλή «τέχνη» σε πνευματικό κίνημα και τρόπο ζωής. Για τον  Ιπποκράτη ο γιατρός πρέπει να είναι βαθιά πεπαιδευμένος, φιλάνθρωπος, πράος,  αγνός στο νου, σοβαρός στο ύφος, εχέμυθος, δίκαιος σε κάθε πράξη του,  προσεκτικός και εγκρατής, να έχει δε βίο εύτακτο και ψυχή σώφρονα. Ακούει  κανείς;

 

Υ.Γ₂ : Θεέ μου, πως  καταντήσαμε έτσι και γέμισε ο κόσμος μας επίορκους;

Ο ίδιος

Δυστυχισμένοι πλούσιοι – Χαρούμενοι  φτωχοί

 

Όποτε μπορώ, ξεμακρύνω από την ταραχή της  σημερινής ζωής. Κάθουμαι στο σπίτι μου, μακρυά από τον κόσμο. Ζωγραφίζω κανένα  εικόνισμα, γράφω καμιά ιστορία ή καμιά σκέψη για τον εαυτό μου, φιλοτεχνώ κανένα  χειρόγραφο, ή κουβεντιάζω με κανέναν απλόν άνθρωπο, που δεν τρέχει για ν’  αρπάξει πολλά λεφτά, κ’ είναι ήσυχος και βλογημένος.

Οι τέτοιοι άνθρωποι δεν λείψανε ολότελα  στον καιρό μας, και γι αυτό το πράγμα δοξάζω τον Θεό μέρα-νύχτα. Ζούνε ειρηνικά,  ήσυχα, απλά, φτωχικά, μα αυτοί για μένα είναι οι πιο πλούσιοι. Η ζωή τους έχει  νοστιμάδα, ενώ των αλλουνών, εκεινών που βρίσκονται ολοένα σε στριφογύρισμα, σαν  μηχανές, η ζωή τους είναι δίχως καμμιά νοστιμάδα. Λέγω «η ζωή τους», μα ποια  ζωή; Αυτοί δεν έχουνε τον καιρό να ζήσουνε. Όλο βιάζονται, ο νους τους βρίσκεται  αλλού, στα χρήματα, στις επιχειρήσεις, στα πολιτικά. Ολοένα αγωνία. Ολοένα  ανησυχία. Ολοένα νευριασμός, από τις δουλειές τους, από τα κέρδη κι από τις  ζημιές τους, από την παγκόσμια κατάσταση, από τον φόβο μήπως γίνει πόλεμος, από  τ’ ανεβοκατέβασμα του χρυσαφιού στο χρηματιστήριο, από τα παιδιά τους, που  σπουδάζουνε στην Αγγλία και στην Αμερική, από τα σπίτια τους, από τα μαγαζιά  τους, από τα χτήματά τους, από τα καράβια τους. Το κεφάλι τους βρίσκεται μέσα σ’  ένα βουερό σύννεφο από σκοτούρες, που το τσιμπάνε σαν να ’ναι σφήγκες  ακαταμέτρητες. Μα και στον ύπνο τους βασανίζονται, δε μπορούνε να κλείσουνε μάτι  από τα τρυπάνια που τριβελίζουνε το μυαλό τους. Κι όλα αυτά λένε πως τα τραβάνε  για να μαζέψουνε λεφτά, και μ’ αυτά να απολάψουνε τη ζωή, ως που πεθαίνουνε και  μπαίνουνε μέσα σε μαρμαρένια μνήματα που τους χτίζουνε κείνοι που τους  κληρονομήσανε. Μα κι αυτοί αρχίζουνε την ίδια ζωή χαρισάμενη που πέρασε ο  πεθαμένος, ως που να χωθούνε κι αυτοί μέσα στο ίδιο μεγαλόπρεπο μπουντρούμι.  Αυτή είναι η λεγόμενη «ζωή» για τους δραστήριους αυτούς ανθρώπους.

 

Φώτης Κόντογλου

Για την αντιγραφή Ηλίας Κ.Μάρκου

 

Υ.Γ:     (1) Το παραπάνω κείμενο  πρωτοδημοσιεύτηκε την 29-5-1960  στην τότε καθημερινή αθηναϊκή εφημερίδα  «Ελευθερία», στην οποία έγραφε ο Κόντογλου από το 1848.

(2) Πέρασαν από τότε 52 ολόκληρα χρόνια  αλλά αν ζούσε σήμερα ο συγγραφέας πάλι τα ίδια θα έλεγε και ίσως μες πιο  δραματικό τόνο. Οι άνθρωποι και η κοινωνία παραμένουν αδιόρθωτοι και ο Κόντογλου  διαχρονικά επίκαιρος.

(3) ο Φώτης Κόντογλου, αξιόλογος  λογοτέχνης και ζωγράφος, γεννήθηκε το 1896 στο Αϊβαλί της Μ.Ασίας και πέθανε  στην Αθήνα το 1965. Ήταν γιος του Νικολάου Αποστολέλλη (που πέθανε ένα χρόνο  μετά τη γέννηση του παιδιού του) και της Δέσποινας Κόντογλου. Κοντά του  μαθήτευσαν σπουδαίοι καλλιτέχνες με πρώτους τον Τσαρούχη και τον Εγγονόπουλο.  Δεν άφησε το στίγμα του μόνο στα γράμματα και στις τέχνες αλλά στη γενικότερη  πορεία αυτού του τόπου.

 

 

Να παραμείνουμε πολίτες

 

Ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον στα χρόνια της  νεότερης ιστορίας, οι Έλληνες πολίτες δεν αισθάνθηκαν τόσο ανήμποροι και τόσο  μόνοι για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους, αλλά κα την εθνική τους αξιοπρέπεια,  όσο σήμερα. Το πολιτικό σύστημα πλήρως αποσαθρωμένο και το κράτος πλήρως  παραδομένο στους δυνάστες των αγορών και των οίκων αξιολόγησης οδήγησαν τα λαϊκά  κοινωνικά στρώματα στην απόγνωση. Το καθεστώς της ασύδοτης ελεύθερης αγοράς  λειτούργησε κατά τον ιδανικότερο τρόπο, τον εξασφαλίζοντα απολύτως τα συμφέροντα  των κερδοσκόπων και τα κατάφερε σε αγαστή πάντα συνεργασία με τα εγχώρια  οικονομικά κέντρα και παράκεντρα.

Αρχικά στόχευσαν στο φιλότιμο του Έλληνα  εργαζομένου, το οποίο πλήγωσαν ανεπανόρθωτα και μετά στην πρόκληση ενός  συναισθήματος ψυχικής καθήλωσης με τις γνωστές και δοκιμασμένες ανά τον κόσμο  μεθόδους της καλλιέργειας φόβου.

Τον τελευταίο καιρό ο λαός βιώνει  καθημερινά ένα διαρκώς διογκούμενο συναίσθημα αγωνίας και απογοήτευσης μέσα από  την έντονη, συστηματική και καταιγιστική προπαγάνδα της μιντιοκρατικής εξουσίας.  Γνωρίζουν καλά οι εκπροσωπούντες τα οικονομικά συμφέροντα πως μόνον γονατισμένοι  οι πολλοί δεν μπορούν να ορθώσουν ανάστημα απέναντι στη θέληση των ολίγων.

Έχουν χάσει πλέον τη δυναμική τους οι  απεργίες και οι παντός είδους κινητοποιήσεις μπροστά στην παντοδυναμία των  τροϊκανών και τη διαρκή απειλή για ενδεχόμενη πενία. Μαστίζεται η συντριπτική  κοινωνική πλειοψηφία από το φοβικό σύνδρομο της πλήρους κατάρρευσης. Περιήλθε σε  κατάσταση οριακής ανησυχίας, που είναι εύκολο να καταλήξει στην αντιδραστική  σκέψη «ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει για να τελειώνουμε. Να δεχτούμε όλα αυτά  που μας επιβάλλουν, γιατί η παράταση της αγωνίας δεν αντέχεται». Ψηφίσαμε και  κάποιοι αναδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Κάποιοι παίζουν επικίνδυνα  παιχνίδια απ’ τη σαστιμάρα τους και κάποιοι δείχνουν να μην μπορούν να σηκώσουν  το βάρος της εμπιστοσύνης που τους δείξαμε. Πρέπει να δώσουμε πιο ξεκάθαρο  μήνυμα και να απομονώσουμε όλους όσους ήρθαν στην επιφάνεια χωρίς να το  περιμένουν και τώρα φουσκώνουν από αμηχανία. Να ματαιώσουμε τα σχέδια όλων αυτών  που δε μας θέλουν πολίτες αλλά υπηκόους. Ας μην ξεχνάμε πως οι επαναληπτικές  εκλογές, δε θ’αργήσουν, μας δίνουν τη δυνατότητα να επαναναδιατάξουμε το  πολιτικό σκηνικό και να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Μπορεί να είναι και η  τελευταία μας ευκαιρία για να παραμείνουμε πολίτες.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

Ιστορική σκιαγράφηση του θαύματος που  διατρέχει τους αιώνες

 

Η τελετή του Αγίου Φωτός αποτελούσε και  εξακολουθεί να αποτελεί μέχρι σήμερα ένα κορυφαίο θρησκευτικό γεγονός της  Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, για το οποίο κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί  προστρέχουν στην Ιερουσαλήμ απ’ όλα τα ορθόδοξα έθνη. Το θαύμα που συμβαίνει το  μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου προκαλεί εντύπωση σε πολλούς και αμφισβητείται από  ορθολογιστές και απίστους. Όμως συμβαίνει και γι αυτό, ανά τους αιώνες υπάρχει  πλήθος μαρτυριών, ακόμη και από αλλόθρησκους, ενώ διάσπαρτη είναι πλούσια  σχετική βιβλιογραφία.

Από τότε που ανακαλύφθηκε ο τάφος του  Χριστού (326) ανάβει η «ακοίμητη» κανδήλα και συνεχίζει να παραμένει άσβεστη. Η  αρχαιότερη μαρτυρία γι αυτή την άσβεστη κανδήλα υπάρχει στο χρονικό της Εγερίας  (Ισπανίδας περιηγήτριας), η οποία επισκέφθηκε τον Πανάγιο Τάφο την περίοδο 381 –  484 μΧ.

Οι καταγεγραμμένες ιστορικές μαρτυρίες  καλύπτουν ένα χρονικό διάστημα, τουλάχιστον 12 αιώνων, και κατά έναν εντυπωσιακά  ομόφωνο τρόπο κάνουν λόγο για ένα Φως ή ένα Πυρ που εμφανίζεται θαυματουργικά  (κατερχόμενο εξ ουρανού) και ανάβει την κανδήλα ελαίου στο εσωτερικό του  Πανάγιου Τάφου, ενώ ταυτόχρονα γαλαζόλευκες εκλάμψεις διαχέονται μέσα στο ναό  της Αναστάσεως, φωτίζοντας το χώρο και παράλληλα ανάβοντας κάποιες άλλες  κανδήλες, αλλά και λαμπάδες πιστών!

Το Άγιο Φως εμφανίστηκε για πρώτη φορά  την ώρα της Ανάστασης του Θεανθρώπου, μετά τα μεσάνυχτα του Μ. Σαββάτου, πιθανόν  την 5^η Απριλίου 33 μΧ. Το ίδιο, λοιπόν, αυτό Φως δύο χιλιάδες τώρα  χρόνια εξακολουθεί να εμφανίζεται στον ίδιο ακριβώς τόπο. Αυτό για τους  Ορθόδοξους, αλλά και για πολλούς άλλους, είναι ένα αληθινό θαύμα. Ιδιαίτερη  εντύπωση προκαλεί το γεγονός, πως οι Μουσουλμάνοι των Ιεροσολύμων, αν και  αλλόθρησκοι, συμμετέχουν κατά χιλιάδες στην τελετή, αποδέχονται την  αυθεντικότητα του θαύματος και μεταφέρουν το Φως με ευλάβεια στα Τζαμιά και στις  κατοικίες τους, όπου το διατηρούν άσβεστο σε όλη τη διάρκεια του έτους!

Μέχρι το 1238, όλος ο χριστιανικός κόσμος  γιόρταζε το θαύμα, και παρά το σχίσμα  της Εκκλησίας (1054) σε Ανατολική και  Δυτική, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εξακολουθούσε να αποδέχεται την αυθεντικότητα  του θαύματος και εκπρόσωποί της συμμετείχαν με κάθε επισημότητα. Το 1238 ο πάπας  Γρηγόριος ο Θ, δίχως αιτία κι αφορμή, αποφάσισε με ειδικό διάταγμα να αποκηρύξει  το θαύμα και απαγόρευσε τη συμμετοχή των Λατίνων κληρικών στην όλη διαδικασία.

 Έκτοτε και μέχρι σήμερα η τελετή  διατηρείται αποκλειστικά στους κόλπους της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Από  τους πρώτους κιόλας αιώνες, επικεφαλής της όλης τελετής ήταν Έλληνας κληρικός  (πρώτα Επίσκοπος, μετά Πατριάρχης)  των Ιεροσολύμων.

Μέχρι τα τέλη του 15^ου αιώνα η  τελετή ήταν πολύ διαφορετική. Από τότε και μέχρι τις μέρες μας γίνεται με  συγκεκριμένο τρόπο: ο Έλληνας Πατριάρχης εισέρχεται μόνος του στον εσωτερικό  θάλαμο του τάφου, απ’ όπου γονατιστός απευθύνει προς τον Ιησού Χριστό την ειδική  προσευχή για την έλευση του Αγίου Φωτός.

Σήμερα η τελετή ξεκινά ως εξής: το πρωί  του Μ. Σαββάτου σβήνουν όλες οι κανδήλες στο εσωτερικό του ναού και ο Τάφος του  Χριστού σφραγίζεται με μελισσοκέρι. Την 12^η μεσημβρινή μπαίνει στο  ναό ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης και ξεκινά η παραδοσιακή λιτανεία, η οποία  περιφέρεται τρεις φορές γύρω από τον Πανάγιο Τάφο.

Μετά τη λιτανεία αποσφραγίζεται ο Τάφος  και ο σκευοφύλακας μεταφέρει στο εσωτερικό του τη σβησμένη ακοίμητη κανδήλα, η  οποία πρόκειται να ανάψει από το Άγιο Φως. Ο Πατριάρχης απεκδύεται της  αρχιερατικής στολής του και παραμένει μόνο με το στιχάριο (λευκός χιτώνας),  παραλαμβάνοντας δε τέσσερις δεσμίδες με 33 κεριά η κάθε μία, εισέρχεται στον  Τάφο. Μαζί του εισέρχεται και ο εκπρόσωπος των Αρμενίων, αλλά παραμένει στο  προθάλαμο απ’ όπου παρακολουθεί τον Πατριάρχη μέσα στον κυρίως Τάφο, όπου  γονατιστός διαβάζει την ειδική ευχή και παρακαλεί τον Ιησού Χριστό. Το Άγιο Φως  εμφανίζεται και διαχέεται μέσα στο ναό, ενώ συγχρόνως ανάβει η ακοίμητη κανδήλα.  Η τελετή ολοκληρώνεται με την έξοδο του Πατριάρχη και τη μεταλαμπάδευση της  ιερής φλόγας στους πιστούς.

 

Κάποιες από τις μαρτυρίες:

 

Ο Αρμένιος ιστορικός Κιρακό Γκαντζάκετσι  (1201 – 1271) στο έργο του « Η ιστορία των Αρμενίων» αναφέρει πως η κανδήλα του  Τάφου του Χριστού τοποθετήθηκε το 330 από τον Άγιο Γρηγόριο το Φωτιστή (257 –  331) και άναψε για πρώτη φορά μετά από παράκλησή του.

Σε επιστολή του επισκόπου  Καισαρείας Αρέθα (εξελέγη το 902) με αποδέκτη τον  εμίρη της Δαμασκού (920) και η οποία διασώζεται σε ελληνικό χειρόγραφο που  βρίσκεται στην πατριαρχική Βιβλιοθήκη της Μόσχας μεταξύ των άλλων  αναφέρεται…..και ενώ ο εμίρης της Ιερουσαλήμ παρίσταται πλησίον του Αγίου Τάφου,  με την είσοδο να είναι σφραγισμένη από αυτόν και ενώ οι χριστιανοί βρίσκονται  στο ναό της Αναστάσεως, ξαφνικά παράγεται μια αστραπή και ανάβει η κανδήλα με  φως.

Σε λατινικό χειρόγραφο του 10^ου αιώνα το οποίο ανακαλύφθηκε και εκδόθηκε το 1610 στη  Βαυαρία υπάρχει μαρτυρία Λατίνου ιερέα ονόματι Οθμάρο που υπήρξε αυτόπτης  μάρτυρας της τελετής του Αγίου Φωτός και λέγει: « παρατήρησα, όπως ακριβώς κάτι  φαίνεται στην όραση του ανθρώπου, ότι φανερώθηκε από τον ουρανό προς τον Τάφο  του Κυρίου ένα αόρατο φως. Και αληθινά εκείνο άναψε εκεί και έγινε ολοφάνερα  ορατό ».

Σε ελληνικό χειρόγραφο του 14^ου αιώνα που βρίσκεται στην πατριαρχική Βιβλιοθήκη  Ιεροσολύμων διασώζεται επιστολή ενός κληρικού ονόματι Νικήτας προς τον  αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Ζ τον Πορφυρογέννητο (947).  Ο Νικήτας αυτός  στάλθηκε στην Ιερουσαλήμ για να παραδώσει κάποια χορηγία του αυτοκράτορα στον  Πατριάρχη Χριστόδουλο και όταν έφθασε εκεί, το Πάσχα του 946, συμμετείχε ως  αντιπρόσωπος του αυτοκράτορα στην τελετή του Αγίου Φωτός.

Η επιστολή, λοιπόν, προς τον αυτοκράτορα  περιγράφει τα όσα βίωσε ο κληρικός αυτός δίπλα στον Πατριάρχη και αναφέρεται στο  θαύμα του Αγίου φωτός, παραθέτοντας γεγονότα που δίνουν σ΄αυτό μεγαλύτερες  διαστάσεις.

Το πρωί του Μ. Σαββάτου 7 Απριλίου 947,  ένας μουσουλμάνος εμίρης απεσταλμένος του χαλίφη της Βαγδάτης μαζί με τον  μουσουλμάνο κυβερνήτη της Ιερουσαλήμ πήγαν στον Πατριάρχη για να του  ανακοινώσουν πως υπήρχε διαταγή για την απαγόρευση της τελετής. Ο χαλίφης  αποφάσισε έτσι, λόγω της μεγάλης επίδρασης που ασκούσε το θαύμα στον  μουσουλμανικό πληθυσμό, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που όλη η Συρία είχε γεμίσει με  χριστιανούς.

Ο Πατριάρχης διαπραγματεύτηκε την  απαγόρευση και υπήρξε συμφωνία για την τέλεση της τελετής με αντάλλαγμα την  καταβολή 7.000 χρυσών λιρών. Ο εμίρης για να «σαμποτάρει» το γεγονός της  ανάφλεξης της ακοίμητης κανδήλας αντικατέστησε το φυτίλι με ένα χάλκινο (σύρμα).  Και τότε έκθαμβοι όλοι είδαν να ανάβει το σύρμα.

Αυτό το θαύμα διασώζεται και σε έργο  (Χρονολόγηση των Αρχαίων Εθνών) του πέρση Αλ Μπιρουνί (973 – 1048) του  μεγαλύτερου πανεπιστήμονα όλων των εποχών, γνώστη της αρχαίας ελληνικής. Το έργο διασώζεται σε πέντε χειρόγραφα και εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Λειψία το  1878, αλλά επακολούθησαν κι άλλες εκδόσεις, στην Αγία Πετρούπολη και το  Βερολίνο.

Γράφει ο Αλ Μπιρουνί μεταξύ των άλλων (  το έτος 1000 μ.Χ) σε κεφάλαιο για το Πάσχα των χριστιανών. « Σχετικά με το  Σάββατο της Αναστάσεως λέγεται μια ιστορία η οποία εκπλήσσει τον ερευνητή των  φυσικών επιστημών και η αιτία της οποίας είναι αδύνατον να ανακαλυφθεί. Εάν δεν  υπήρχε ομοφωνία των αντιπάλων και δεν αναφέρανε ότι το είδαν και οι ίδιοι, και  ακόμη εξέχοντες διδάσκαλοι και άλλοι άνθρωποι δεν τα μεταφέρανε στα συγγράμματά  τους, κάποιος θα μπορούσε να μην έχει καμία εμπιστοσύνη…..Αυτός που με   πληροφόρησε διηγείται ότι κάποιοι σουλτάνοι έβαλαν στη θέση του φυτιλιού ένα  χάλκινο σύρμα για να μην ανάψει και να μην πραγματοποιηθεί το θαύμα. Όταν όμως η  φωτιά (Φως) κατήλθε, άναψε ο χαλκός. Η έλευση εκείνη τη μέρα αυτής της ουράνιας  φωτιάς, που επανέρχεται στο συγκεκριμένο χρόνο και τόπο, γίνεται αφορμή να  μένουμε έκπληκτοι».

Το 1009 μ.Χ ο χαλίφης της  Αιγύπτου Αλ Χακίμ (από μητέρα χριστιανή) για να  ανακόψει το μεγάλο ρεύμα των προσκυνητών που σχημάτιζαν μεγάλα καραβάνια με  καμήλες που μετέβαιναν από το Κάιρο στην Ιερουσαλήμ για την τελετή του Αγίου  Φωτός αποφάσισε να ισοπεδώσει το ναό της Αναστάσεως.

Ο μεγάλος ασκητής όσιος Λάζαρος  ο Γαλησιώτης (966 – 1053) που ασκήτευε τότε στη Μονή  Του Αγίου Σάββα, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων και βεβαιώνει πως η  καταστροφή του ναού υπήρξε ολοκληρωτική, επειδή οι μουσουλμάνοι έβρισκαν χρυσά  νομίσματα και χρυσαφικά στο εσωτερικό των τοίχων, τα οποία είχαν τοποθετηθεί ως  αφιερώματα από την εποχή της Αγίας Ελένης. Μετά τη δολοφονία του χαλίφη Αλ Χακίμ  το 1021, το κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου είχε υποστεί κάποιες πρόχειρες  αναστηλώσεις, όμως, ο ναός Της Αναστάσεως εξακολουθούσε να είναι κατεστραμμένος  και φυσικά χωρίς οροφή.

Σύμφωνα με τη διήγηση του Γάλλου  μοναχού και χρονογράφου Ριχάρδου του Ευλογημένου (970 – 1046) τον Οκτώβριο  του 1026 επικεφαλής εφτακοσίων προσκυνητών ξεκίνησαν από τη Γαλλία και μετά από  εφτά μήνες, την Κυριακή των Βαΐων, το καραβάνι έφτασε στην Ιερουσαλήμ, για να  παραστούν στην τελετή του Πάσχα 1027. Ήταν 18 χρόνια μετά την καταστροφή του  ναού.

Μέσα στον ερειπωμένο, λοιπόν, ναό, όπως  γράφει ο Ριχάρδος οι μουσουλμάνοι έριχναν πέτρες την ώρα που γινόταν οι ιερές  ακολουθίες….και συνεχίζοντας τη διήγησή του  «…την ημέρα του Μ. Σαββάτου και ενώ  οι χριστιανοί ήταν κλεισμένοι μέσα και περίμεναν, ένοπλοι ειδωλολάτρες  επιτηρούσαν προσεκτικά ολόκληρη την εκκλησία, ώστε, αν τυχόν δεν ερχόταν το Φως,  να τους σκοτώσουν όλους με τα ξίφη τους…και να, γύρω στην ενάτη ώρα, ενώ όλοι  προσεύχονταν, το Φως άναψε από τον Κύριο σε ναι κανδήλα χωρίς την παροχή  βοήθειας από κανένα θνητό και όλους τους ειδωλολάτρες τους κατέλαβε θάμβος και  φόβος».

Στο έργο του «Ιστορία της Ιερουσαλήμ» ο Γάλλος ιερέας και ποιητής Βάλδρικος (1050 – 1130) συμπεριλαμβάνει και το  λόγο του πάπα Ουρβανού Β΄ που εκφώνησε το 1095 στη σύνοδο της Κλερμόν στη Γαλλία  κηρύσσοντας επισήμως την έναρξη της Α΄ Σταυροφορίας, όπου μεταξύ των άλλων κάνει  λόγο και για την αξία του θαύματος του Αγίου Φωτός «…ποίου η καρδιά είναι τόσο  πέτρινη αδέλφια, που να μην αγγίζει ένα τόσο μεγάλο θαύμα; Πιστέψτε με, ο  άνθρωπος του οποίου η καρδιά δεν πιστεύει από μια τέτοια θεϊκή ένδειξη ευλογίας,  είναι κτηνώδης και αναίσθητος».

Κι όμως ενάμιση αιώνα αργότερα, το 1238,  όπως προείπαμε, ο πάπας Γρηγόριος ο Θ΄ με διάταγμα απαγόρευσε τους Λατίνους  πιστούς να συμμετέχουν στην τελετή του Αγίου Φωτός, αποκηρύσσοντας το θαύμα!.  Υπόψη δε πως ο πάπας Ουρβανός Β΄ που δημόσια διακήρυττε το μεγαλείο του θαύματος  σήμερα τιμάται ως Άγιος από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Την 15 Ιουλίου 1099 μετά  από σαράντα ημερών πολιορκία οι Σταυροφόροι μπαίνουν στην Ιερουσαλήμ για να  απελευθερώσουν τους Αγίου Τόπους και ακολουθεί ανελέητη σφαγή των μουσουλμάνων  κατοίκων της. Αυτοί που υποτίθεται υπηρετούσαν το Θεό της αγάπης σφάγιασαν ακόμα  και μικρά παιδιά, όπως περιγράφεται από διάφορους χρονογράφους που ήταν αυτόπτες  μάρτυρες.

Ο Γάλλος ιερέας και χρονογράφος  Φουλχέριος (1058 – 1127) που συμμετείχε στην Α΄  Σταυροφορία αναφέρει πως «περίπου δέκα χιλιάδες καρατομήθηκαν στο ναό. Αν  ήσασταν εκεί τα πόδια σας θα βάφοντας μέχρι τους αστραγάλους από το αίμα της  σφαγής. Κανείς δεν απέμεινε ζωντανός. Δε χαρίστηκαν ούτε στις γυναίκες και στα  παιδιά».

Μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ, ο Έλληνας  Πατριάρχης Συμεών που είχε εξοριστεί από τους μουσουλμάνους στην Κύπρο,  επέστρεψε στην έδρα του, αλλά οι Λατίνοι του απαγόρευσαν να τελέσει λειτουργία  στο ναό της Αναστάσεως και τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει και πάλι την πόλη. Την  1^η Αυγούστου 1099 εκλέγεται ο πρώτος Λατίνος Πατριάρχης Ιερουσαλήμ, ο Αρνούλφος του Σοκ, ο οποίος δεν ήταν ούτε καν διάκος και επιπλέον του  καταμαρτυρούσαν άσωτο βίο. Έτσι το Δεκέμβριο του 1099 αντικαταστάθηκε από τον Δαϊμβέρτο, τον Αρχιεπίσκοπο Πίζας.

Έτσι το Μ. Σάββατο του 1100 ο Δαϊμβέρτος  ως Πατριάρχης της Ιερουσαλήμ τίθεται επικεφαλής της τελετής του Αγίου Φωτός,  αλλά για πρώτη φορά το Άγιο Φως δεν εμφανίζεται. Οι Λατίνοι ιερείς αποδίδουν  αυτό στην αποδοκιμασία των πράξεων των Σταυροφόρων από το Θεό και δίνουν εντολή  να εξομολογηθούν.

 Ο Γάλλος ιστορικός Γκιπέρ, μας  πληροφορεί ότι, ενώ είχε πέσει η νύχτα, το Άγιο Φως εμφανίστηκε. Όμως το Μ.  Σάββατο της 20^ης Απριλίου 1101, την επόμενη χρονιά, για πρώτη φορά  στην ιστορία του Αγίου Φωτός, δεν εμφανίστηκε καθόλου. Οι παρακλήσεις  συνεχίζονται και την επόμενη μέρα, Κυριακή του Πάσχα, αλλά μάταια, οπότε οι  Λατίνοι αποχωρούν από το ναό και βρίσκουν την ευκαιρία Έλληνες και Σύριοι  Ορθόδοξοι, να εισέλθουν και να ξαναρχίσουν την τελετή. Τότε επακολούθησε το  αναπάντεχο.

Ο Γάλλος χρονογράφος Μπάρτολφ που  συμμετείχε στην Α΄ Σταυροφορία διηγείται το συγκεκριμένο γεγονός ως εξής:  «Έλληνες, Σύριοι και Αρμένιοι προσεύχονταν στον Τάφο όταν αναγγέλθηκε στον  Πατριάρχη, το βασιλιά και το λαό που έκαναν λιτανεία, η κάθοδος του Αγίου Φωτός  και το άναμμα μιας κανδήλας που βρισκόταν μπροστά στον Τάφο». Στα γεγονότα της  περιόδου 1100 -1101 αναφέρονται και οι :  ο Ιταλός σταυροφόρος και ιστορικός Καφάρο, ο Γερμανός μοναχός και ιστορικός Έκεχαρντ που έλαβε μέρος  στην Α΄ Σταυροφορία, ο Άγγλος ιστορικός Γουλιέλμος του Μάλμσπουρι (από  τους σημαντικότερους χρονογράφους του μεσαίωνα), ο Αρμένιος ιστορικός και ιερέας Ματθαίος, ο Ρώσος ηγούμενος Δανιήλ κ.α..

Ο Σαλαντίν (Σαλάχ Αλ-Ντιν) 1138  – 1193 θεωρείται από τους μεγαλύτερους ηγέτες του  ισλαμικού κόσμου. Κατάφερε να ενώσει τους μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής, από  το βόρειο Ιράκ μέχρι την Αίγυπτο και να τους στρέψει κατά των Σταυροφόρων και  την 4^η Ιουλίου 1187 στη μάχη του Χατίν συνέτριψε τους Σταυροφόρους  και πήρε τον Τίμιο Σταυρό που μετέφερε στα χέρια ο Λατίνος επίσκοπος της Άκρας  της Παλαιστίνης και σκοτώθηκε στη μάχη. Από τους 20.000 περίπου Σταυροφόρους  γλίτωσαν τη σφαγή μόνον 3.000.

Την 2 Οκτωβρίου 1187, μετά από 88 χρόνια,  οι μουσουλμάνοι καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ και με διάταγμα του Σαλαντίν, η  κατοχή του Παναγίου Τάφου και του Γολγοθά αποδίδεται ξανά στους Έλληνες, μετά τη  συμμαχία με τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ισαάκιο Άγγελο.

Στο διάταγμα μεταξύ των άλλων  προβλέπονται: «…από τώρα προστάζω, ο Πατριάρχης των Ρωμαίων (Ελλήνων), τον οποίο  έχει εδώ η Ιερουσαλήμ, να ορίζει όλα τα γένη των Ναζωραίων (χριστιανών), όσοι  δηλαδή έρχονται εδώ, Αρμένιοι, Κόπτες, Σύριοι, Νεστοριανοί και Φράγκοι, και όσα  άλλα έθνη είναι Ναζωραίοι. Αυτός (ο Πατριάρχης) να ορίζει τον Καμαμέ ( Ναό της  Αναστάσεως) και αυτός να εισέρχεται στον λεγόμενο Τάφο του Ιησού και να λαμβάνει  το Φως από εκεί και να το μεταδίδει σε όλους τους Ναζωραίους. Έτσι προστάζω και  κανείς από τους μουσουλμάνους να μην τολμήσει να παραβεί την προσταγή μου..».

Ο Σαλαντίν το Μ. Σάββατο του 1192 θέλησε  να παραβρεθεί στην τελετή των Ναζωραίων για να δει τι ακριβώς συμβαίνει. Το  γεγονός αναφέρεται αναλυτικά στο «χρονικό του Ριχάρδου» που εκδόθηκε για πρώτη  φορά το 1687 και αποτελείται από έξι συνολικά βιβλία.

Λέει λοιπόν «παραμονή του Πάσχα ο  Σαλαντίν με την ακολουθία του πήγε στον Τάφο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ για να  ανακαλύψει την αλήθεια σχετικά με την ουράνια φωτιά, η οποία κατ΄εξακολούθηση  κατέρχεται κάθε χρόνο εκείνη την ημέρα και ανάβει μια κανδήλα…Ξαφνικά μπροστά  στα μάτια τους, η θεϊκή φωτιά κατήλθε και άναψε την κανδήλα. Αμέσως άρχισε να  καίει απαστράπτουσα. Όταν όλοι οι παρευρισκόμενοι το είδαν αυτό, συγκινήθηκαν  έντονα. Οι χριστιανοί χάρηκαν και δόξαζαν τη μεγαλοσύνη του Θεού με δυνατή φωνή,  ενώ οι Σαρακηνοί έκπληκτοι από ένα τόσο φανερό θαύμα, αρνούνταν αυτό που είδαν  και ισχυρίζονταν πως η φωτιά ήταν μια πανούργα απάτη (επινόηση) για να τους  ξεγελάσει. Θέλοντας να βεβαιωθεί για το θέμα ο Σαλαντίν, διέταξε να σβηστεί η  κανδήλα και αμέσως ξανάναψε με θεϊκή παρέμβαση. Ο άπιστος διέταξε για δεύτερη  φορά να σβηστεί και εκείνη άναψε πάλι. Την έσβησε για τρίτη φορά και  ξανάναψε…Κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στο θέλημά Του. Ο σουλτάνος ήταν  κατάπληκτος και οδυνηρά συγκινημένος από το θέαμα και την πίστη και την αφοσίωση  των χριστιανών. Εμπνευσμένος από ένα προφητικό πνεύμα, δήλωσε με σθένος «χωρίς  αμφιβολία, η σύντομα θα χάσω τη ζωή μου, ή θα χάσω την κυριότητα της πόλης». Ο  οιωνός δεν τον εξαπάτησε, διότι ο Σαλαντίν πέθανε κατά τη διάρκεια της επόμενης  Σαρακοστής ».

Η διήγηση του Ριχάρδο επιβεβαιώνεται  πλήρως και από την «ιστορία του Αμβρόσιου» που διασώζεται σε χειρόγραφο  του 1270, που ήταν ξεχασμένο και παραμελημένο επί έξι αιώνες στη Βιβλιοθήκη του  Βατικανού και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1897.

Η τελετή και το θαύμα του Αγίου Φωτός  συνεχιζόταν κανονικά και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πλήθος οι γραπτές μαρτυρίες  από χριστιανούς και αλλόθρησκους. Μετά την απαγόρευση του πάπα Γρηγορίου Θ΄  στους πιστούς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας να συμμετέχουν στην τελετή, το 1238,   ‘ένα άλλο υπερφυσικό γεγονός καταγράφτηκε στην ιστορία της τελετής του Αγίου  Φωτός.

Το Μ. Σάββατο του 1579, οι Τούρκοι  κυβερνήτες απαγόρευσαν στον Έλληνα Πατριάρχη και στους Ορθόδοξους πιστούς να  εισέλθουν στο Ναό της Αναστάσεως για την τελετή. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες  γραπτές πηγές η απαγόρευση αυτή στον Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ΄ από τους Τούρκους  έγινε κατόπιν μεσολάβησης των Αρμενίων. Ο Πατριάρχης, λοιπόν, στεκόταν έξω από  τον ναό, προσευχόμενος στο αριστερό μέρος της πύλης του ναού, πλησίον ενός κίονα  και αναπάντεχα, ενώ είχε πέσει η νύχτα, ο κίονας διερράγη και το Άγιο Φως  ξεπήδησε από το εσωτερικό του.

Η ρωγμή παραμένει μέχρι σήμερα. Ο  Πατριάρχης άναψε τη λαμπάδα του και μοίρασε το Άγιο Φως στο πλήθος.

Οι Τούρκοι φρουροί έκπληκτοι και  κατατρομαγμένοι άνοιξαν τις πύλες του ναού, οπότε ο Πατριάρχης και το πλήθος των  πιστών Ορθοδόξων κατευθύνθηκαν στον Πανάγιο Τάφο.

Τα γεγονότα εκείνης της ημέρας είναι  καταγεγραμμένα σε όλα τα αποκαλούμενα «Προσκυνητάρια Ιεροσολύμων», τα οποία  είναι οδηγοί για τους προσκυνητές των Αγίων Τόπων. Σημερινοί επιστήμονες κυρίως  ειδικοί επί του θέματος όπως είναι αυτοί του κλάδου της Μηχανικής των θραύσεων  παρατηρώντας τη ρωγμή στον κίονα την αποδίδουν μόνο στην παραγωγή ηλεκτρικής  εκκένωσης (πιθανός ισχυρός κεραυνός) σε συνδυασμό με κάποιο σεισμικό κύμα που  είχε κατεύθυνση από κάτω προς τα πάνω. Αυτή, όμως, η η συνδυασμένη καταπόνηση  του κίονα λόγω της ηλεκτρικής εκκένωσης με ταυτόχρονο σεισμικό κύμα θεωρείται  ανεξήγητη.!

Μετά, λοιπόν, και από εκείνο το θαύμα  κανείς άλλος αξιωματούχος και κυβερνήτης της περιοχής δεν αποτόλμησε  ξανά να  παρεμποδίσει ή να απαγορεύσει την τέλεση της τελετής του Αγίου Φωτός από τον  Έλληνα Πατριάρχη Ιεροσολύμων κατά τον τρόπο που γίνεται μέχρι σήμερα.

Το θαύμα αυτό του Αγίου Φωτός συνεχίζεται  ως συνέχεια του ευρύτερου θαύματος της Αναστάσεως του Κυρίου, που μεταφέρει στο  πέρασμα των αιώνων το διαχρονικό μήνυμα της εσωτερικής ανασυγκρότησης και  ανάστασης του ανθρώπου, με την υπέρβαση του θανάτου και της φθαρτότητας του  κόσμου. Στο θαύμα του Αγίου Φωτός καλούμαστε όλοι να γίνουμε μέτοχοι για να  οδηγηθούμε στην πνευματική αναγέννηση μας και να αποκτήσει η παρούσα ζωή μας ένα  διαφορετικό νόημα. Δεν γεννιόμαστε και ζούμε για να πεθάνουμε, αλλά για να  πορευτούμε δια του θανάτου στην αιωνιότητα, στην αληθινή ζωή. Γι αυτό  και  οφείλουμε να βιώσουμε το βαθύ νόημα του Πάσχα και να μην την εκλαμβάνουμε ως μια  συνηθισμένη γιορτή. Η Ανάσταση του Χριστού είναι γιορτή της ίδιας της Ζωής,  είναι μια ανοιχτή πρόσκληση προς όλους μας για να αναστηθεί η ζωή μας στο  σύγχρονο ακατάστατο και ταραγμένο κόσμο , που αποκόπηκε από τα αιώνια, τα  άφθαρτα και τα αληθινά. Ο Χριστός αναστήθηκε, για να καταργήσει το δικό μας  θάνατο.

Το Άγιο Φως της Αναστάσεως να φωτίζει και  να θερμαίνει τις ψυχές μας.

Έλλειμμα πολιτισμού

 

Σε τούτη την ατελείωτη κοινωνική  περιδίνηση με προεξάρχουσα πάντα την κρίση των αξιών και ακολουθούσα την  πολιτικο-οικονομική έχουμε χρέος να επαναπροσδιορίσουμε όλοι μας τις μέχρι τώρα  σταθερές και τις πεποιθήσεις μας. Τώρα είναι η ώρα και η αφορμή για ν’ αλλάξουμε  νοοτροπίες και πιστεύω, να δημιουργήσουμε ένα νέο κοινωνικό σύστημα που θα  δημοκρατικοποιεί τον πολιτισμό, κάνοντάς τον κτήμα όλου του λαού κι όχι προνόμιο  των ολίγων. Μόνον έτσι η παιδεία με την ευρύτερη έννοιά της θα εξαπλωθεί σε όλα  τα κοινωνικά στρώματα και θα βοηθήσει να αναδειχθούν τα πραγματικά φωτεινά  μυαλά, που θα καλύψουν τα σημερινά κενά και αδιέξοδα σε όλους τους τομείς της  ανθρώπινης δραστηριότητας.

Σήμερα οι φορείς του πολιτισμού  βρίσκονται είτε σε λήθαργο, είτε αρμενίζουν μονίμως γι αλλού. Κάτω από την  επιρροή και την επήρεια της ωφελιμιστικής ιδεοληψίας και του χρησιμοθηρικού  σχεδιασμού και υπολογισμού, αδυνατούν να συνδράμουν στην ανάταση του κοινωνικού  φρονήματος. Σχεδόν στο σύνολό τους επαναπαύονται στα κεκτημένα τους κι αδυνατούν  να εμπνεύσουν δημιουργικά ιδανικά, ιδίως στη νέα γενιά, ώστε να αποκτήσει μια  σταθερή πυξίδα πλεύσης  προς την κατεύθυνση της αναγέννησης της χώρας και την  έξοδο από την κρίση. Είναι πολλοί και όχι η εξαίρεση, αυτοί που εκπροσωπούν  σήμερα τα γράμματα και τις τέχνες και δείχνουν κουρασμένοι. Είναι πολλοί αυτοί  που δείχνουν συμβιβασμένοι με την άθλια πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα της  κοινωνικής ζωής, με την επίφαση ελευθερίας και δημοκρατίας και μάλιστα σε πολλές  περιπτώσεις σπεύδουν άμεσα ή έμμεσα να τη δικαιολογούν κιόλας! Κάποιοι που στα  λόγια εμφανίζονται θιασώτες της δημοκρατίας και μάλιστα στην εξιδανικευμένη της  μορφή, με τις πράξεις τους λαϊκίζουν ασύστολα και επαναπαύονται στη βολική γι  αυτούς άποψη πως «αυτά έχει η ζωή και πώς να την αλλάξεις»!

Αν όμως καταφέρουμε κάποτε να κάνουμε  εκείνο το άλμα και δημιουργήσουμε εκείνο το σύστημα όπου ο πολιτισμός θα είναι  απελευθερωμένος από το ζυγό του χρήματος, τότε οι αληθινοί δημιουργοί του  πνεύματος δε θα δημιουργούν για τον εαυτό τους και τους λίγους εκλεκτούς, αλλά  για το σύνολο της κοινωνίας. Ο διανοούμενος κι ο καλλιτέχνης, μέσα σ’ ένα  σύστημα όπου ο πολιτισμός έχει την πρωτοκαθεδρία, την αλήθεια υπηρετεί, αυτήν  αναζητά και για το λαό παλεύει.

Σήμερα, όμως δυστυχώς, η αλήθεια και η  παιδεία συσκοτίζονται από το θάμπος της κυριαρχίας των εμπόρων του χρήματος. Τα  πάντα ορίζονται, καθοδηγούνται  και κατευθύνονται από τις αγορές, από τους  άυλους τίτλους, απ’ τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, από τους οίκους του Μαμμωνά,  γι αυτό και όλοι ενδιαφέρονται για όλα τα άλλα ελλείμματα εκτός από το  πραγματικό έλλειμμα πολιτισμού που έχουμε. Αν αυτό το κλίμα αντιστραφεί κάποτε  τότε σίγουρα η ανθρώπινη ζωή θα αποκτήσει το αληθινό της νόημα και η κοινωνία θα  ορθοποδήσει.

 

Ν΄ ανακαλύψουμε τις ρίζες μας

 

 

Ζούσαμε στην περίεργη εποχή

της καταναλωτικής αλλοφροσύνης

μεθυσμένοι  απ΄την πλεονεξία..

Με το Εγώ μας αφηνιασμένο

βγήκαμε έξω απ΄τα όρια..

Ξαμοληθήκαμε στο σύμπαν του κυβερνοχώρου

με πλοηγό τον ατομικισμό μας

και χαθήκαμε στις ψευδαισθήσεις του.

Όλος ο κόσμος δικός μας!

Πλήρης υπαρξιακή αλλοτρίωση!

Μηχανοποιήθηκαν τα πάντα

ακόμα και η τέχνη της δημιουργίας.

Υποταχθήκαμε στις πλάνες των αγορών

και στις εντολές των κερδοσκόπων.

Πλαστικό χρήμα κι αλόγιστες σπατάλες

ατομική ευδαιμονία και κραιπάλη

δίχως μέριμνα για το αύριο …

Μια κοινωνία ολόκληρη ασυντόνιστη

χωρίς συνοχή και όραμα

στα χέρια των εμπόρων του χρήματος

και των κυνηγών του κέρδους.

Αυτοί μας στέρησαν την εσώτερη ελευθερία

την ανθρωπολογική προοπτική μας

και το δικαίωμα να αυτοδικαιωθούμε

ως άνθρωποι και ως πολίτες…

Κόψαμε τους δεσμούς με την παράδοση

απαρνηθήκαμε τις αξίες αιώνων

κι απομακρυνθήκαμε απ΄της ζωής την  αλήθεια.

Τώρα ζούμε στην εποχή της τιμωρίας

και πληρώνουμε βαρύ το τίμημα..

Τώρα κινδυνεύουμε όχι απ΄τις συνέπειες

της πολυσυζητημένης οικονομικής κρίσης

αλλά απ΄την αργοπορία της  συνειδητοποίησης

πως πρέπει να γυρίσουμε πίσω

πως είναι επιτακτική ανάγκη να  επιστρέψουμε

στο σύμπαν της πραγματικότητας

και να ανακαλύψουμε τις ρίζες μας

 και την προοπτική μας…….

 

 

Δεν είναι τα εμπόδια αξεπέραστα

 

Παντού τριγύρω μας

υπάρχουν άνθρωποι με ανάγκες

άλλοι με περισσότερες

κι άλλοι με λιγότερες.

Όλοι πάντως αναζητούν

της αλληλεγγύης το στήριγμα.

Είμαστε τόσο κοντά όλοι

κι όμως τόσο απόμακροι και μόνοι!

Ξεχάσαμε τα βασικά της ζωής

τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις

και το ουσιαστικότερο απ’ όλα

ότι είμαστε άνθρωποι.

Δεν είναι, λοιπόν, η αλληλεγγύη

ενέργεια ανθρωπισμού και μόνο

είναι πράξη βαθιάς επιθυμίας

για συνύπαρξη και συμπόρευση

σε μια κοινή πορεία.

Δεν μπορούμε ν’ αδιαφορούμε

για το διπλανό μας μονίμως

και να ζούμε με ψευδαισθήσεις.

Όταν κοινωνούμε μεταξύ μας

και δρούμε με αυτεπίγνωση

και συνειδητοποιημένη συλλογικότητα

δεν είναι αξεπέραστα τα εμπόδια.

Όταν κάτι το θέλουμε πολλοί

ακόμα κι όταν πρόκειται ν’ αλλάξουμε

χρόνιες συμπεριφορές και συνήθειες

μπορούμε να το κάνουμε.

Ένας φτωχός μόνος παραπαίει

αν του δώσει ένας ακόμα χέρι

οι δυο τους στέκονται στα πόδια

όταν μαζευτούν κι άλλοι

οι πολλοί παλεύουν αποτελεσματικότερα

και πάντα όλοι μαζί ελπίζουν!

Σε τούτες τις άχαρες μέρες

με τα μνημόνια και τις έγνοιες

πρέπει ν’ ανακαλύψουμε

το νόημα της ζωής που χάσαμε

ν’ ανοίξουμε δρόμους νέους

και να συνοδοιπορήσουμε

με αληθινή ελευθερία

και πραγματική αξιοπρέπεια.

Ανατροπή του πολιτικού σκηνικού

 

Στις εκλογές που έρχονται θα δείξουμε  πόσο αποφασισμένοι τελικά είμαστε για να μετουσιώσουμε την αγανάκτηση και το  θυμό μας σε πράξη ευθύνης. Είναι, πλέον, στο χέρι μας να ανατρέψουμε το  παλαιοκομματικό σύστημα που τόσο μας πίκρανε και να αναδείξουμε πρόσωπα με  καθαρό κούτελο. Πρέπει να αναζητήσουμε και να στηρίξουμε πρόσωπα έντιμα, άξια  και άφθαρτα απ’ την εξουσιομανία, για να συγκρουστούν με τις κατεστημένες  αντιλήψεις και νοοτροπίες και να εκφράσουν τις αγωνίες και τις προσδοκίες μας.  Πρέπει όχι μόνο να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω στο άχαρο κομματικό σύστημα της  μεταπολίτευσης, αλλά να κόψουμε με το μαχαίρι ό,τι ακόμα απέμεινε απ’ τον σάπιο  ιμάντα που συνδέει το παρόν με το παρελθόν.

Στις προτιμήσεις μας δεν μπορεί να έχουν  θέση όσοι κατά καιρούς δοκιμάστηκαν στα κοινά και υποτάχθηκαν στην ανομία του  συστήματος. Στη μεταμνημονιακή εποχή έχουμε ανάγκη από πρόσωπα με νέες ιδέες για  να χαράξουν νέους δρόμους από καινούργιες αφετηρίες.

Κάποιοι που είναι χρόνια στο πολιτικό  κουρμπέτι και το παλαιοκομματικό αλισβερίσι έβαλαν και πάλι τις μάσκες και  αυτοπροβάλλονται ως ανανεωτές, φωστήρες και σωτήρες. Άλλοι, όσο πλησιάζουν οι  εκλογές τροχίζουν ξανά τα δόντια τους, ώστε να είναι έτοιμοι για τα γνωστά από  το παρελθόν σε αυτούς φαγοπότια. Είναι ξεδιάντροποι, αδίστακτοι και σφόδρα  επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία!

Παντός είδους κομματικοί εγκάθετοι,  παλιοί πολιτευτές, βολεμένοι και διορισμένοι σε αμειβόμενες θέσεις, άεργοι  συνδικαλιστές, εργατοπατέρες διαφόρων συντεχνιών μονίμως σε συνδικαλιστική άδεια  και ουδέποτε εργαζόμενοι, επαγγελματίες της ενασχόλησης με τα κοινά, καιροσκόποι  και κενόδοξοι παντός καιρού, διατελέσαντες αιρετοί και υποψήφιοι άρχοντες της  τοπικής αυτοδιοίκησης, πρόθυμοι μονίμως για λοβιτούρες και λαμογιές, ενώ είχαν  λουφάξει αυτόν τον καιρό των στεναγμών για το λαό, τώρα βγαίνουν και πάλι στον  αφρό της δημοσιότητας. Κάποιοι βιάζονται να προβάλλουν και πάλι τις μούρες τους  στα τοπικά ΜΜΕ και αναζητούν συνεχώς αφορμές για να το κάνουν. Βιάζονται μην  τυχόν και δεν προλάβουν να είναι στην ώρα τους στο κομματικό κάλεσμα, ή και για  να εκβιάσουν καταστάσεις, ή και να πιέσουν τους πάτρωνές τους για να τους  προτιμήσουν στα μαγειρέματα.

Να, λοιπόν, γιατί τούτες οι εκλογές θα  είναι οι πιο κρίσιμες της μεταπολιτευτικής περιόδου και θα πρέπει να κάνουμε τη  μεγάλη υπέρβαση, για μια πραγματική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και μια  ριζική αναμόρφωση του ελληνικού κοινοβουλίου. Ο Γολγοθάς της μεταμνημονιακής  εποχής υψώνεται μπροστά μας και είμαστε ακόμα στο ξεκίνημα της ανάβασης. Η  πορεία για την κορυφή της λύτρωσης θα είναι επίπονη και πολύχρονη για το λαό.  Έχουμε ανάγκη από πρόσωπα με την ιδιοσυγκρασία του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας,  γιατί από υποκριτές και Φαρισαίους όχι μόνο μπουχτίσαμε, αλλά και τους  σιχαθήκαμε κιόλας.

Ας έχουμε το νου μας και τα μάτια  ορθάνοιχτα, για να ξεσκεπάσουμε τους μασκοφόρους. Τούτη τη φορά οποιαδήποτε  ολιγωρία και λαθεμένη επιλογή όχι μόνον ασυγχώρητη θα είναι, αλλά και ολέθρια  για μας και τον τόπο….

Τώρα είναι η ώρα του λαού

 

Το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, μετά  από τα μνημόνια, όλο και ξεχείλωνε, μέχρι που έφτασε στο σημείο να μην μπορεί  πλέον να το κρύψει. Το πολυφορεμένο πουλόβερ του δικομματισμού έχει ξεφτίσει σε  πολλά σημεία, οπότε δε σηκώνει άλλα μπαλώματα. Οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί που  μοιράζονταν την κυβερνητική εξουσία στα χρόνια της μεταπολίτευσης  αποδεκατίστηκαν. Πολλαπλασιάζονται οι πολιτικοί που πηδούν από τις διάφορες  κομματικές μάντρες και ψάχνουν άλλη στέγη για να στεγαστούν. Άργησαν όμως πολύ!  Πολύ καθυστερημένα διαπίστωσαν ότι τα κόμματά τους εφαρμόζουν πολιτικές που  οδηγούν το λαό σε ασφυξία και την πατρίδα σε αδιέξοδα. Φανφάρες και ρητορείες  περί μνημονιακών και αντιμνημονιακών δεν ξεγελούν κανέναν πια. Ούτε τα όψιμα  κροκοδείλια δάκρυα κάποιων άλλων.

Όλοι αυτοί που μας έφεραν ως εδώ και τώρα  χωρίς αιδώ ετοιμάζονται ξανά να ζητήσουν την ψήφο μας θα πρέπει να καταλάβουν  πως τούτη τη φορά δε θα μπορέσουν να μας εγκλωβίσουν σε ψευδεπίγραφα διλήμματα.  Δεν είναι δυνατόν ο λαός να δώσει άλλοθι σε όσους καταρράκωσαν την εθνική μας  αξιοπρέπεια και δεν μπορεί να ανανεώσει την εμπιστοσύνη του σε αυτούς που την  καταχράστηκαν, σε όλους αυτούς που για πάρα πολλά χρόνια τον είχαν παγιδεύσει σ’  ένα πελατειακό σύστημα που μόνο δεινά συσσώρευε στον τόπο. Και δυστυχώς είναι  πολλοί αυτοί που συμμετείχαν στη διαμόρφωση ενός κράτους, το οποίο όλο και  διολίσθαινε στη διάλυση της δημόσιας διοίκησης και μηχανής, και που σήμερα δεν  μπορεί να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει, που αδυνατεί να εντοπίσει τους  φοροφυγάδες και να μαζέψει φόρους, που δεν έχει δαπάνες για κοινωνικά αγαθά  (παιδεία και περίθαλψη) και δεν μπορεί να στηρίξει τους ανήμπορους, ούτε να  δημιουργήσει ευκαιρίες εργασίας στη νέα γενιά. Είναι, δυστυχώς, πολλοί αυτοί   που εκλέγονταν για πολλές τετραετίες κι απολάμβαναν τους θώκους εξουσίας, δίχως  να κάνουν το παραμικρό ώστε να αποφύγουμε το σημερινό κατάντημα, και τώρα  ετοιμάζονται να μας ζητήσουν να τους προτιμήσουμε και πάλι για να μας σώσουν!  Επιχειρούν να μας πείσουν πως δεν είναι υπόλογοι για όσα ταλανίζουν την ελληνική  κοινωνία, για τη βία και την ανασφάλεια, την ανεργία και την ένδεια, την  ατιμωρησία των πολιτικών που παρανομούν, τη δυσλειτουργία των δημοκρατικών  κανόνων και την πλήρη απαξίωση των θεσμών. Πασχίζουν να μας οδηγήσουν στην  παραδοχή, πως η προσπάθεια για να βγούμε από το τέλμα είναι σε πλήρη συνάφεια με  τη δική τους πολιτική επιβίωση! Έλεος! Κάποιοι ισχυρίζονται πως στην τελευταία  ψηφοφορία για το Β΄ Μνημόνιο ψήφισαν κατά συνείδηση και μάλιστα ένιωσαν  ανακουφισμένοι. Τώρα οι αθεόφοβοι ανακάλυψαν τη συνείδηση και τόσα χρόνια τι  έκαναν; Πως ψήφιζαν;

Σε όλους αυτούς, λοιπόν, που τους  γνωρίζουμε καλά και που τους μάθαμε ακόμα καλύτερα τώρα που βιώνουμε στο πετσί  μας τα αποτελέσματα από το βίο και την πολιτεία τους, έχουμε χρέος ως πολίτες να  τους πούμε ένα βροντερό όχι. Φτάνει πια η ρεμούλα, ως εδώ και μη παρέκει. Το  υπάρχον πολιτικό σύστημα, που στην ουσία του είναι ένα φεουδαρχικό μόρφωμα  εξουσίας, κατεδαφίζεται. Ο λαός είναι σε πλήρη ετοιμότητα για να αποσύρει τα  μπάζα και να χτίσει το καινούργιο πολιτικό οικοδόμημα στη μεταμνημονιακή εποχή  με καινούργια υλικά. Ήδη μπήκαμε στη φάση αναζήτησης νέων σχηματισμών πολιτικής  έκφρασης και συνεργασίας, στους οποίους καμιά θέση δεν μπορεί να έχουν, ούτε ως  κομπάρσοι, οι πολιτικάντηδες της μεταπολίτευσης. Αυτοί που στα προηγούμενα  χρόνια εξαπάτησαν τους πολίτες, πλήγωσαν το φιλότιμό τους και διέψευσαν τις  προσδοκίες τους ας αφήσουν τις κωλοτούμπες. Τα ψέματα τέλειωσαν. Αν έμεινε  ψεγάδι αυτογνωσίας ας αποσυρθούν μόνοι τους για να διευκολύνουν το λαό στη νέα  ανοικοδόμηση της χώρας.

Θεοποίηση της Τεχνολογίας

 

Κάθε φορά που η ανθρωπότητα βιώνει την  εκδίκηση της φύσης μέσα από έντονα καιρικά φαινόμενα με όλο και μεγαλύτερες  καταστροφικές συνέπειες, η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχεί και αγωνιά για τα  χειρότερα. Κάθε φορά που μεγάλα πυρηνικά ατυχήματα (Τσέρνομπιλ- Φουκοσίμα)  ξυπνούν μέσα μας τον εφιάλτη μιας ολικής καταστροφής εξαιτίας του παραλογισμού  των «ισχυρών» του πλανήτη δείχνουμε να ταρακουνιόμαστε, να προβληματιζόμαστε και  να κινητοποιούμαστε σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσο διαρκεί ο απόηχος τέτοιων  συμβάντων και γεγονότων πολλά ζητήματα εγείρονται, πολλές και σφοδρές  συζητήσεις  διεξάγονται όσον αφορά τη δύναμη και την αδυναμία της επιστήμης, τη  χρήση της τεχνολογίας και τις επιπτώσεις της στο περιβάλλον που ζούμε και  δημιουργούμε. Όλα, όμως, διαρκούν τόσο λίγο και όποιες δεσμεύσεις ή αποφάσεις  ουδέποτε υλοποιούνται. Το δίδυμο Τεχνολογία-Οικονομία εξακολουθεί δυστυχώς να  έχει τη δική του αδιαπραγμάτευτη λογική, που πάντα υπερισχύει, βαδίζοντας το  δικό της μοναχικό δρόμο μακριά απ’ τον κοινωνικό έλεγχο και τις ανθρώπινες  ευαισθησίες. Έτσι τα κρίσιμα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα και δημιουργούν  κλίμα ανασφάλειας για το μέλλον του κόσμου. Υπάρχουν στην τεχνολογική εξέλιξη  όρια, μέχρι που φτάνουν και ποιος τα ορίζει; Τα επιτεύγματα της επιστημονικής  έρευνας και οι ανακαλύψεις της τεχνολογίας μπορούν να τεθούν υπό περιορισμό, από  ποιους και ως πότε; Σίγουρα δεν πρέπει κι ούτε πρόκειται ποτέ να εμποδιστεί η  τεχνολογική ανάπτυξη, αλλά η θεοποίησή της πρέπει ν’ αποφευχθεί οπωσδήποτε.  Αμφίσημος ο ρόλος της τεχνολογίας. Για να μη μεταμορφωθούν οι κοινωνίες σε  τεχνοφοβικές θα πρέπει τα μέλη της να αισθάνονται πως η επιστήμη και η  τεχνολογία μόνον επωφελή για τον άνθρωπο παράγουν αποτελέσματα. Η υπερεκτίμηση  της τεχνολογίας κυρίως από μανιώδεις τεχνοκράτες οδηγεί στην τεχνολατρεία και  στήνει βωμούς στους οποίους θυσιάζονται η ανθρωπιά και η αγάπη για τη φύση και  τη ζωή. Με ευθύνη και ευσυνειδησία θα πρέπει να εντοπιστεί το σημείο ισορροπίας  ανάμεσα στην ωφέλεια και τον τρόμο. Η λογική της οικονομικο-τεχνολογικής  ωφέλειας πρέπει να υποτάσσεται στην κοινωνία και στους κανόνες που η ίδια θέτει  για την αυτοπροστασία της. Είναι μύθος πως η πρόοδος εξαρτάται αποκλειστικά και  μόνο απ’ την κυριαρχία της οικονομικοτεχνικής ορθολογικότητας. Αυτός ο μύθος  κατέρρευσε πολλές φορές μέχρι τώρα και δυστυχώς πάντα με πολύ δυσάρεστα  αποτελέσματα για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Όμως, οι πολυεθνικές και τα  στυγνά οικονομικά συμφέροντα αδιαφορούν εγκληματικά για τις συνέπειες και  συντηρούν αυτό το μύθο μέχρι και σήμερα.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του

 

Μας κουφαίνουν καθημερινά οι πολιτικοί  και οι πολιτικολογούντες. Κι όχι μόνον αυτοί. Καθηγητές, αναλυτές, οικονομολόγοι  και δημοσιογράφοι, όσοι τέλος πάντων εκφέρουν δημόσιο λόγο τα τελευταία χρόνια.  Μπουχτίσαμε από διαπιστώσεις και συμπεράσματα. Όλοι τώρα καμώνονται τους  δικαιωμένους. Όλοι τώρα νίπτουν τας χείρας ως άλλοι σύγχρονοι Πόντιοι Πιλάτοι.  Όλοι είχαν εγκαίρως κάνει τις επισημάνσεις τους, αλλά ο όχλος δεν τους άκουγε!  Αυτό από μόνο του, είναι περισσότερο ανησυχητικό κι απ’ την ίδια την αβεβαιότητα  που βιώνουμε. Δείχνει πως τίποτα δε διδαχθήκαμε απ’ τα μέχρι τώρα παθήματα, γι  αυτό και συνεχίζουμε να φλυαρούμε.

Όλοι έχουν πλέον κατασταλαγμένη άποψη και  πρόταση για το αύριο, αλλά κανείς δε συμφωνεί με κανέναν. Μνημονιακοί και  αντιμνημονιακοί, ΚΕΪΝΣιανοί και ΧΑΓΙΕκανοί, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλιστές,  δεξιοί κι αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, όλοι έχουν τις μαγικές  λύσεις στα μυαλά τους. Όλοι επικαλούνται τις εμπειρίες του χτες για να στηρίξουν  τις τωρινές τους θέσεις και οι περισσότεροι αισθάνονται άμοιροι ευθυνών αφού για  όλα φταίνε οι άλλοι. Ένα βήμα πριν την κατρακύλα στο γκρεμό κι αυτοί συνεχίζουν  απτόητοι να εμφανίζονται πρόθυμοι να σώσουν τον τόπο με ρεβανσιστικές μεθόδους  και μεθοδεύσεις. Αυτό έμαθαν καλά τόσα χρόνια να κάνουν, έτσι πορεύονται.  Κάποιοι μάλιστα με πιο επαναστατικό ύφος και ανατρεπτική ρητορεία έχασαν κάθε  μέτρο γιατί ξεπέρασαν ακόμα και τους εαυτούς τους. Λες και δε γνωριζόμαστε όλοι  σε τούτο τον τόπο για το πώς διάγουμε. Κάποιοι που ίσως φωνάζουν περισσότερο,  αυτά που λένε τα εννοούν για τους άλλους. Λάστιχο ξεχειλωμένο κατάντησε το περί  δικαίου αίσθημα. Όσα προτείνουν κάποια δεν τα εφαρμόζουν οι ίδιοι, ούτε στα  στενά πλαίσια του οίκου τους. Στο περιβάλλον τους (κομματικό – εργασιακό –  συντεχνιακό – οικογενειακό) είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα απ’ ό,τι είναι  στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα των ανέργων και των νεόπτωχων. Στα περισσότερα  σπίτια των Ελλήνων πολιτών έχει θρονιαστεί για τα καλά η φτώχεια, η ανασφάλεια  και η απόγνωση, και δε λέει να ξεκουμπιστούν. Άλλοι δεν έχουν όχι μόνο σπίτι για  να μείνουν, αλλά ούτε την ελπίδα και την προοπτική κάποτε, κάπου, κάπως ν’  αποκτήσουν.

Αυτό δεν φαίνεται να έχει  συνειδητοποιηθεί σε όλη του την έκταση ως κοινωνικό πρόβλημα από όλους αυτούς  που ασχολούνται με τα κοινά. Όλοι φωνάζουν πως δεν τους φτάνουν αυτά που έχουν  για να ζήσουν, αλλά κάποιοι δε έχουν ούτε αυτά τα λίγα για να μπορούν να λένε  ότι δεν τους φτάνουν. Κι όσοι απλά δείχνουν να κατανοούν το πρόβλημα στα λόγια  μόνο, συμπεριφέρονται ως θεατές ενός δράματος με απρόβλεπτο τέλος. Άλλοι που  εκπροσωπούν θεσμούς, οργανώσεις, συλλόγους κ.λ.π και εκφράζονται δημόσια με  γραπτό ή προφορικό λόγο, νομίζουν πως κάποια μέρα θα έρθει το μάννα εξ ουρανού;

Καλός και παρηγορητικός ο λόγος τους,  αλλά αυτό φτάνει τάχα;

Απ’ την άλλη υπάρχουν κι αυτοί που  ανταποκρίνονται στις εκκλήσεις για αλληλοστήριξη, αλλά τα αποτελέσματα δεν είναι  ορατά. Η δυστυχία έχει πλέον διασκορπιστεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της  πατρίδας μας και δεν τιθασεύεται με τον εθελοντισμό. Η λαίλαπα της κρίσης  ξεπέρασε τη φαντασία αυτών που μας κυβερνούν, αλλά κι αυτών που ετοιμάζονται να  μας κυβερνήσουν. Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, αυτό που λέει ο λαός μας «ο Θεός να  βάλει το χέρι του» δεν είναι απλά μια ευχή μόνο, αλλά μια επιτακτική ανάγκη.

 

Σαν χρονογράφημα

 

Πίνει τον καφέ του σε μια άκρη του παλιού  καφενείου, στο οποίο κάποτε δεν έβρισκες καρέκλα για να καθίσεις. Τώρα είναι  σχεδόν άδειο και προπαντός παγωμένο. Η μεγάλη ξυλόσομπα στη μέση δεν ανάβει όλες  τις ώρες, γιατί και τα ξύλα λιγοστά είναι και πρέπει να φτάσουν τουλάχιστον  μέχρι το Πάσχα.

Ρουφώντας απ’ το χοντρό παραδοσιακό  φλιτζάνι, με χέρι τρεμάμενο, κοιτάζει απ’ τη τζαμαρία προς την πλατεία και  προσπαθεί μάταια να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Έζησε στο πετσί του πολλές  εμπειρίες από δύσκολους καιρούς και καταστάσεις, αλλά τα σημερινά είναι πολύ  διαφορετικά.

Ο καθένας μπορεί να ρίξει ένα βλέμμα  τριγύρω του και να διαπιστώσει πρωτόγνωρα πράγματα και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης  και δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας.

Στα πέτρινα εκείνα χρόνια του παρελθόντος  υπήρχε πόλεμος, εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί, αντίπαλοι και εισβολείς, αλλά  υπήρχε και μια φλόγα που πύρωνε τις καρδιές όλων όσων αγωνίζονταν. Υπήρχε πείνα,  ανέχεια και δυστυχία, αλλά και ανεξάντλητες αντοχές, όπως και προσδοκίες πως όλα  θα τελειώσουν μια μέρα, ο ουρανός θα ξαστερώσει και η φύση θα γαληνέψει. Και  πράγματι ήρθε εκείνη η μέρα και όλα τελείωσαν.

Ο κόσμος άρχισε ξανά να κάνει όνειρα και  να χαμογελά πάλι στο αύριο. Ένα αύριο, όμως, που δυστυχώς δεν είχε διάρκεια!  Ήρθαν τα παρόντα, τα αλλιώτικα και ανυπόφορα.

Μια ματιά φτάνει για να  επιβεβαιώσει ο καθένας πως είναι λιγοστοί αυτοί που βαδίζουν στους δρόμους και  δεν παραμιλούν. Ακόμα πιο λίγοι αυτοί που περπατούν στις ελληνικές πλατείες και  εξακολουθούν να χαμογελούν. Παντού σε όλη την επικράτεια, σε όλους τους δρόμους,  σε όλα τα σοκάκια και του τελευταίου απόμακρου ελληνικού χωριού κατήφεια και  αγωνία. Ο εχθρός τώρα μοιάζει αόρατος, αλλά σκορπάει περισσότερο πόνο. Οι  αντοχές λύγισαν, αφού δεν  υπάρχει καμιά ελπίδα για να τις στηρίξει. Ως πότε;;…

Ο καφές στο φλιτζάνι τελείωσε εδώ και  ώρα, αλλά έμεινε παχύ το κατακάθι. Ρίχνει μια γουλιά νερό, το ανακατεύει και το  πίνει μονορούφι. Η σόμπα εξακολουθεί να στέκει όρθια και παγερή, ενώ η πλατεία  σχεδόν άδεια.

Σηκώνεται να φύγει με τις σκέψεις  ανάκατες και πάλι, αφού δεν μπαίνουν σε σειρά. Τόση ώρα δεν κατάφερε να τις  τακτοποιήσει, ούτε σήμερα. Κατηφορίζει για το σπίτι και στο δρόμο μια απορία  στροβιλίζει συνεχώς στο μυαλό του και δε λέει να φύγει.

Ποιός άραγε ευθύνεται περισσότερο,  αυτός που εμπιστεύεται τα λάθος πρόσωπα ή αυτοί που σκεπάζουν τα πραγματικά τους  πρόσωπα με προσωπεία;

Κοντολογίς, ποιος έχει μεγαλύτερη  ευθύνη, αυτός που έχει λάθος προσμονές, ή αυτός που το γνωρίζει και το  εκμεταλλεύεται;;

 

H άλλη  μέρα

Τώρα πια σιγουρεύτηκαν όλα

πως δεν τους απόμεινε τίποτε

Στέρεψαν και οι παλιές προσμονές

ενώ οι σταθερές διαλύθηκαν όλες

κομμάτι-κομμάτι ολόκληρη η κοινωνία

βούλιαξε στην ομίχλη της ανασφάλειας

Η ανεργία ανελέητα χτυπάει ακόμα

όλο και περισσότερο τη νεολαία κυρίως

Η ανέχεια και η φτώχεια αδιάκριτα

εισβάλλουν στα χαμηλά νοικοκυριά

Οι άνθρωποι του μόχθου αγνώριστοι

δεν έχουν πλέον ούτε το κουράγιο

για να κλάψουν τη μοίρα τους!

Οι ξεχασμένοι άστεγοι πληθαίνουν

και συγκατοικούν με τα αδέσποτα ζώα

Κάποιοι αυτοχρίζονται σωτήρες

αλλά κανείς δεν μπορεί να τους ακούσει

Έχει πολύ βουή η δυστυχία τριγύρω

και η απογοήτευση επίσης…….

Η άλλη μέρα, όμως, θα ξημερώσει

όσο μακριά κι αν είναι η νύχτα

Η άλλη μέρα θα ’ρθει οπωσδήποτε

Θα ’ρθει ακόμα κι αν αργήσει πολύ

Πρέπει πρώτα να εξιλεωθεί η σημερινή

με πόνο, στεναγμούς και δάκρυα

Πάντα έτσι συμβαίνει στα δύσκολα

Η ελπίδα της αλλαγής δεν πεθαίνει

γιατί πάντα υπάρχουν άνθρωποι

αυτοί που όχι μόνον την πιστεύουν

αλλά και την κρατούν βαθιά στην ψυχή τους

Ηθικοπνευματική παρακμή και  διάβρωση

 

   Βιώνουμε τη  ζοφερότερη πραγματικότητα της νεοελληνικής ιστορίας, όχι μόνο λόγω της  οικονομικής ύφεσης, αλλά προ παντός λόγω της ηθικής παρακμής και της πνευματικής  διάβρωσης, οι οποίες προηγήθηκαν και χάραξαν τον αδιέξοδο δρόμο της σημερινής  κρίσης σε οικονομικοπολιτικό επίπεδο. Όταν άρχισαν στο πολύ κοντινό παρελθόν να  ευτελίζονται σταδιακά και να αμφισβητούνται παραδοσιακές αξίες και αναλλοίωτες  κοινωνικές σταθερές η διολίσθηση στον άκρατο καταναλωτισμό, στο πλαστικό χρήμα  και στην κίβδηλη καλοπέραση με δανεικά ήταν παραπάνω από βέβαιη και οι συνέπειες  αυτής είναι όλα αυτά που σήμερα μας πνίγουν. Χάσαμε το μέτρο και την αίσθηση του  αυτοελέγχου. Και σα να μην έφτανε αυτό επιδοκιμάσαμε την ανεντιμότητα και την  καπατσοσύνη.

   Για πολλά  χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου κυριαρχούσε η διαστροφή των κοινωνικών αξιών  και στην κοινωνική η νόθευση των πνευματικών αξιών και η πλήρης χαλάρωση των  αισθητηρίων της ηθικής.

   Σήμερα ζούμε  στην εποχή της ολικής κατάρρευσης του αξιακού μας κώδικα, του μόνου κώδικα που  παρέχει τις αναγκαίες δικλείδες ασφαλείας για τη μακροημέρευση μια συντεταγμένης  κοινωνίας και μιας πολιτείας που έχει στον πυρήνα του ενδιαφέροντός της τον  άνθρωπο. Ανατρέψαμε όλα τα βάθρα της κοινωνίας και τώρα αναζητούμε κάπου να  ακουμπήσουμε ή να πατήσουμε για να σταθούμε στα πόδια μας.

   Εδώ που  φτάσαμε δεν έχει παρακάτω.

   Σε πολιτικό  επίπεδο υποδουλωθήκαμε σε αυτούς που μας έστησαν την παγίδα και πέσαμε μέσα.  Πρώτα μετάλλαξαν τον εσωτερικό μας κόσμο για να αμβλύνουν την εθνική μας  συνείδηση στη συνέχεια και να καταλήξουμε στη χρεοκοπία. Τώρα αυτοί οι ίδιοι  έρχονται και μας δανείζουν για να μας <<σώσουν>>.

Την ελληνική  όμως ψυχή που χάσαμε ποιός θα μας την δώσει πίσω;

                        

Με ελευθερία και ευθύνη

 

Αν υπάρχει μέχρι στιγμής που να  καταγράφεται με θετικό πρόσημο στη σημερινή εποχή της πολυεπίπεδης κρίσης είναι  η όλο και περισσότερο διευρυνόμενη στα κοινωνικά στρώματα συνειδητοποίηση της  κατάστασης.

Οι χαλεποί καιροί της οικονομικής κρίσης  έφεραν στην επιφάνεια όλα τα σοβαρά και χρόνια προβλήματα και τα φαινόμενα  κοινωνικής παθολογίας που σκεπάζονταν από το πέπλο μιας κατ’ επίφαση  ευδαιμονίας. Τα σημάδια της πνευματικής παρακμής, της ηθικής διάβρωσης και της  νόθευσης της ελληνικής συνείδησης είναι πλέον ευδιάκριτα για το σύνολο της  κοινωνίας.

Η ζοφερότητα της πραγματικότητας του  παρόντος και η διαγραφείσα αβεβαιότητα για το μέλλον οδηγεί πλέον τη συλλογική  σκέψη των νεοελλήνων για αλλαγή πλεύσης. Για πορεία στο δρόμο της ελευθερίας με  ευθύνη.

Ο ελεύθερος άνθρωπος οφείλει και πρέπει  να αισθάνεται ακέραια την ευθύνη απέναντι στον εαυτό του, τους άλλους δίπλα του  και την κοινωνία ευρύτερα. Η ευθύνη συνυφαίνεται με την ελευθερία.

Η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης θα μας  βοηθήσει να αποκαταστήσουμε την εσωτερική μας ισορροπία ως άτομα και να  ανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια ως κοινωνία.

Αυτή θα μας οδηγήσει στο δρόμο εξόδου από  την κρίση και θα μας απομακρύνει από την απληστία για υλική ευδαιμονία και μόνο,  για δύναμη και προβολή.

Η αλλαγή συμπεριφοράς και του τρόπου ζωής  πρέπει να κατατείνει στα να σταματήσει το κυνήγι ιδιοτελών συμφερόντων και να  πάψει η κύρια μέριμνά μας να αφορά μόνον το ατομικό μας συμφέρον.

Αν αντισταθούμε σθεναρά σε νοοτροπίες που  μας πλήγωσαν και σε διαγωγές που μας άδειασαν εσωτερικά, θα δικαιωθούμε.

Αν ανακαλύψουμε τον άνθρωπο μέσα μας τότε  θα ξαναβρεί και η κοινωνία μας την ανθρωπιά της. Με ελευθερία και ευθύνη θα  εξουδετερώσουμε την αβεβαιότητα του αύριο και την ανασφάλεια του παρόντος.  Κοντολογίς θα λυτρωθούμε…

Το δίκιο διαρκές ζητούμενο

Πως γίνεται σε ολόκληρη την οικουμένη

στον αναπτυγμένο και αναπτυσσόμενο κόσμο

αλλά και στον υποανάπτυκτο της εξαθλίωσης

πως γίνεται σε όλους τους λαούς παντού

σε όλες τις οργανωμένες κοινωνίες

με τόσους ξεσηκωμούς και επαναστάσεις

με τόσες ανατροπές, ρήξεις και αίμα

το δίκιο να είναι ακόμα ζητούμενο;

Πως γίνεται στο διάβα της ιστορίας

πάντοτε οι βολεμένοι να ’ναι οι λίγοι

κι όμως συνεχώς και αδιατάρακτα

να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους  πολλούς;

Πως γίνεται οι αδικημένοι και  κατατρεγμένοι

ν’ αυξάνονται και να πληθύνονται  ασταμάτητα

και οι κυρίαρχες μειοψηφίες των  εκμεταλλευτών

να επιμένουν στην ανέχεια να τους  κρατούν;

Πως γίνεται τούτη την ώρα στη χώρα μας

η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών

να φορτώνεται στην πλάτη ασήκωτα βάρη

και οι προνομιούχοι του συστήματος να  εξαιρούνται;

Πως γίνεται όλοι τη δημοκρατία να  επικαλούνται

ενώ πάντα οι μειοψηφίες κρατούν τα ηνία

αυτές εξουσιάζουν κι αυτές το άδικο  συντηρούν;

Πως γίνεται με τη γλώσσα της λογικής

οι κοινωνικές ανισότητες να  καταδικάζονται

και με τις πράξεις των πολιτικών να  διευρύνονται;

Πως γίνεται τα αυτονόητα να γίνονται  ανέφικτα

να διαιωνίζεται η καταπάτηση δικαιωμάτων

και οι έμποροι του χρήματος να συνεχίζουν

ελέγχοντας και κατευθύνοντας την  πολιτική;

Όλοι μας έχουμε τις δικές μας απαντήσεις

σ’ αυτά και σε πολλά άλλα αλλοπρόσαλλα

σε μια κοινή πορεία διεκδίκησης κι αγώνα

Αυτή η επιδίωξη αγκαλιάζει το πιο μεγάλο  όνειρο

μένει να ’ρθει κάποτε ο καιρός  πραγμάτωσής του!

Κι ο μόνος δρόμος προς τη σωστή  κατεύθυνση ένας είναι

το αδιάκοπο σφυροκόπημα μέχρι να  δαμάσουμε τη Χίμαιρα.

                               

Επένδυση στην παιδεία

 

Για πάρα πολλά χρόνια, σχεδόν σε όλη την  περίοδο της μεταπολίτευσης, και μέχρι σήμερα οι Έλληνες πολιτικοί και τα κόμματά  τους, αυτοί που άσκησαν κυβερνητική εξουσία, αδιαφόρησαν προκλητικά για τη νέα  γενιά παρά τις μεγαλοστομίες και τους ύμνους γι αυτήν και τις επιχειρησθείσες  δήθεν αλλαγές και καινοτομίες στο εκπαιδευτικό σύστημα κατά καιρούς. Κι όμως αν  οι πολιτικοί μας ταγοί παραμέριζαν τις μικροπολιτικές τους αντιπαλότητες, αν  θεωρούσαν την παιδεία εθνική υπόθεση και ομονοούσαν, εγκαταλείποντας τις  μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις τους, τότε σίγουρα δε θα φτάναμε ως εδώ.

Αν είχαν επενδύσει στην εκπαίδευση και  είχαν εμπνεύσει στους νέους όραμα και προοπτική για το μέλλον τους, σήμερα δε θα  καταλήγαμε σε αδιέξοδα και σε γενικευμένη έκπτωση των κοινωνικών αξιών.

Δυστυχώς, στην πατρίδα μας επιβεβαιώθηκε  με τον πιο δραματικό τρόπο, αυτό που η ιστορία διδάσκει, ότι δηλαδή οι λαοί  αδιαφορούν για τη νεολαία τους και δεν επενδύουν στην παιδεία, νομοτελειακά  οδηγούνται στην οικονομική παράλυση, γιατί προηγείται η ηθικοπνευματική  χρεοκοπία. Θεμέλιο της κοινωνικής προόδου είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί  αυτό διαπλάθει και προετοιμάζει τους πολίτες του αύριο και δίνει κατεύθυνση στην  κοινωνία.

Στην τωρινή συγκυρία που όλοι μας  βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, πρέπει  επιτέλους να κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου, μια ηθική και πολιτιστική  ρήξη και ανατροπή, η οποία θα ξεκινά από το σχολείο. Αν δεν έχει μέλλον η  Παιδεία μας δεν μπορεί να έχει μέλλον η χώρα μας.

Μόνον, όταν διαμορφώσουμε ένα  εκπαιδευτικό σύστημα που να προάγει την αξία της αλληλεγγύης, ως έννοια,  ενέργεια και πράξη γνήσιας επιδίωξης συνύπαρξης και κοινής συμπόρευσης με  μοναδικό στόχο το γενικό καλό, που να μην αναπαράγει ιδιοτελείς ανταγωνισμούς  και κοινωνικές ανισότητες, θα μπορέσουμε να δρομολογήσουμε εκείνες τις εξελίξεις  για μια νέα κοινωνία, αυτή που δικαιούμαστε και που μας αξίζει. Μια παιδεία  ποιοτική και ουσίας είναι η μόνη ασφαλιστική δικλίδα απέναντι σε κρίσεις. Μόνον,  όταν εγκαταλείψουμε παρωχημένες δογματικές ιδεοληψίες και μοιρολατρικές  αντιλήψεις σχετικά με την πρόοδο και την προοδευτικότητα, όταν εγκαταλείψουμε  τους πολιτικούς ακροβατισμούς και τα πειράματα σε θέματα παιδείας τότε θα  μπορούμε να ελπίζουμε σ’ένα άλλο σχολείο και να πιστέψουμε πως αυτό το σχολείο  θα σηματοδοτήσει μια άλλη Ελλάδα. Μια πατρίδα αντάξια της ιστορίας της στα  γράμματα και τον πολιτισμό, μια Ελλάδα πολύ διαφορετική απ’τη σημερινή που  κανένας μας δεν αντέχει και δε θέλει.

 Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

που ενώ τα έχουν όλα

πάντα κάτι τους λείπει.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

που ενώ έχουν τα απαραίτητα

αισθάνονται πλουσιοπάροχα.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

με δύναμη και εξουσία

υπόδουλοι της ματαιοδοξίας τους.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

με ταπεινό και αθόρυβο βήμα

απελευθερωμένοι από τα φαύλα.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

στην κορυφή της διασημότητας

με βαθύτατα μέσα τους κενά.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

αφανείς στα κοσμικά

με αναγνωρισιμότητα στην αρετή.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

με θαυμαστή εξυπνάδα

χαμένοι στην ερήμωση της ψυχής τους.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

δίχως περγαμηνές στα γράμματα

που βλέπουν πέρα απ’ τ’ άστρα.

Όσο, λοιπόν, αυτά συμβαίνουν

ταραγμένος θα ’ναι ο κόσμος

αλλά και η ελπίδα ζωντανή

για την κατάκτηση της ουτοπίας

                                  Επίφαση ελευθερίας

Στον κόσμο του ορθού λόγου

και της υλιστικής κυριαρχίας

πολλά είναι τα πλεονάσματα

της φιλαυτίας και της ματαιότητας.

Όλο και περισσότερο θολώνει

ο καθρέφτης της αληθινής ζωής

όσο μεγαλώνει η απόσταση

των ανθρώπων από το Θεό

στο όνομα της δήθεν ελευθερίας.

Με το δέλεαρ της σκέψης

και την εξιδανίκευση της δύναμής της

χάσαμε τον προσανατολισμό

και πορευόμαστε καθοδηγούμενοι

απ’ τις αδυναμίες και τα πάθη.

Μέσα από επώδυνες αμφιβολίες

και ακόρεστες αμφισβητήσεις

καταλήγουμε σε ηθικά διλήμματα

σε αδυσώπητες αμφιταλαντεύσεις

και σε μηδενιστικά αδιέξοδα.

Κι όμως συνεχίζουμε! Σκλάβοι

Υποταγμένοι  και έρμαια

στη χωρίς Θεό ελευθερία

παλεύουμε με τα κύματα

της καθημερινής εσωτερικής τρικυμίας

και της ατελείωτης αναταραχής.

Ναυαγισμένοι στην έπαρσή μας

δεν μπορούμε να δούμε το φως

απ’ το φάρο της ελπίδας

και δεν ακούμε τη φωνή

του φαροφύλακα που μας καλεί.

Χωρίς Θεό και ανθρωπιά

όλα παραμένουν αναπάντητα

το νόημα της ύπαρξης κι ο προορισμός της.

Οι άθλιοι του 2012

 

Μέσα σε τούτη τη δύσκολη συγκυρία και  μέσα από την κρίση που βιώνει το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, πλην της μικρής  μειοψηφίας των βολεμένων που έτσι κι αλλιώς δεν τους αγγίζει, βλέπουμε  καθημερινά να αναδύονται κάποιες συμπεριφορές ξεχασμένες. Τις είχαμε ξεχάσει,  γιατί ζούσαμε στην παραζάλη της υπερκατανάλωσης και στην ψευδαίσθηση της  αφθονίας του παρόντος δίχως την παραμικρή σκέψη ή στοιχειώδη μέριμνα για το  αύριο. Η αλληλεγγύη, η συμπόνια, η ανθρωπιά και η αλληλοβοήθεια ζεσταίνουν και  πάλι τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων που είχαν εγκλωβιστεί στα παγόβουνα του  ατομικισμού και του ευδαιμονισμού.

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως η  ανέχεια και η εξαθλίωση δεν επηρεάζει κατά τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό  όλα τα κοινωνικά στρώματα. Κάποιοι, ευτυχώς εξακολουθούν ακόμα να έχουν τα  βασικά για τη διαβίωσή τους, ενώ άλλοι, δυστυχώς, βιώνουν καταστάσεις στέρησης  παρόμοιες με εκείνες της κατοχής, αφού στερούνται ακόμα και τα απολύτως  αναγκαία. Φτερά στον άνεμο της κρίσης! Δεν έχουν ούτε στέγη, ούτε τροφή, ούτε  περίθαλψη, ούτε κάποια στήριξη ή βοήθεια από την Πολιτεία. Οι υφιστάμενοι θεσμοί  κοινωνικής πρόνοιας μέσα σ’αυτό το γενικό κλίμα της ολοκληρωτικής αποδιάρθρωσης  αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες των αδυνάτων και των ανήμπορων. Και να που  ξύπνησαν αισθήματα απ’ το χρόνιο λήθαργο!

Όλο και περισσότεροι πολίτες εκδηλώνουν  διαθέσεις εθελοντικής προσφοράς με πρωτοβουλίες που στοχεύουν ν’απαλύνουν έστω  για λίγο τον πόνο των αθλίων της σύγχρονης εποχής. Οι λιγότερο φτωχοί, απ’ το  περίσσευμα της καρδιάς τους και το υστέρημα της τσέπης τους, προσφέρουν πλάτη  και απλώνουν χέρι στους συνανθρώπους τους για ν’ αλαφρώσουν κάπως το βάρος της  δυστυχίας που σηκώνουν.

Οργανωμένα συσσίτια (είτε μέσα απ’ την  Εκκλησία, είτε μέσα απ’ την τοπική αυτοδιοίκηση), διανομή τροφίμων και ρουχισμού  καταγράφουν μια νέα πραγματικότητα στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων και  καλλιεργούν την ελπίδα για ένα καινούριο κοινωνικό πρότυπο, για την αναζωογόνηση  της κοινωνίας των πολιτών και του ανθρωπιστικού ιδεώδους.

Μέσα σε τούτη την παραφωνία της κρίσης,  ξεδιπλώνονται κάποιες νότες αισιοδοξίας, με την αυτοοργάνωση ομάδων εθελοντισμού  για παροχή βοήθειας ακόμα και με ιατρικές ή νομικές υπηρεσίες σ’ αυτούς που  εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους. Αυτή η ανταπόκριση στο κάλεσμα για βοήθεια στο  διπλανό μας που υποφέρει, είναι απτό δείγμα πως η κοινωνία σιγά σιγά βρίσκει το  δρόμο του αληθινού εξανθρωπισμού τον οποίο είχε χάσει κατά την περιδιάβασή της  τα προηγούμενα χρόνια στον κυκεώνα της ψευδεπίγραφης ευμάρειας. Είναι ένα  παρήγορο σημάδι για ένα καινούριο, ελπιδοφόρο κι ευλογημένο ξεκίνημα για το  χρόνο που τώρα διαβαίνει το κατώφλι της ιστορίας.

Τα λάβαρα της αισιοδοξίας ψηλά

 

Μετά το ρεζιλίκι στα πέρατα της  οικουμένης, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα κάνουν προσωρινή ανακωχή σε μια  προσπάθεια όχι να σώσουν την πατρίδα όπως διατείνονται, αλλά για να περισώσουν  ό,τι απόμεινε απ’ το παλαιοκομματικό σύστημα.

Οι 255 της Βουλής που στηρίζουν την  προσωρινή κυβέρνηση πήραν μια βαθιά ανάσα μετά τη λαχτάρα που έζησαν τις μέρες  που προηγήθηκαν και που έθεσαν σε άμεσο κίνδυνο την πολιτική τους επιβίωση. Οι  περισσότεροι των βουλευτών όσο θα προαισθάνονται το πολιτικό τους τέλος να  πλησιάζει τόσο θα καταγίνονται με μικροκομματικά τερτίπια και καπρίτσια στο  όνομα πάντα του κοινωνικού συμφέροντος. Αγωνιώδεις είναι οι προσπάθειες, ιδίως  των επαγγελματιών της πολιτικής, αυτών που δεν έμαθαν τίποτα άλλο να κάνουν στη  ζωή τους, για να κρατηθούν στην εξουσία εξαπατώντας ή φοβίζοντας τους πολίτες.  Παλαιοκομματικές μέθοδοι σε πλήρη εξέλιξη!

Ο λαός, όμως, σε τούτη τη χρονική στιγμή  αδυνατεί να παρακολουθήσει τα καμώματα και τα παιχνίδια των πολιτικάντηδων με  δηλώσεις φανφάρες και απέραντη κενολογία. Ο λαός έχει σοβαρά προβλήματα της  δικής του επιβίωσης να αντιμετωπίσει.

Οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, οι  εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι βιώνουν την αβεβαιότητα και την  αγωνία όχι για το αύριο και το μέλλον, αλλά για το τώρα και το παρόν. Το σύστημα  τοποθέτησε επικεφαλής του νέου κυβερνητικού σχηματισμού έναν τεχνοκράτη για να  ηρεμήσουν αυτοί που μας απειλούσαν με καταστροφή αλλά το λεπίδι της ασύντακτης  χρεοκοπίας δε σταμάτησε να αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Και πώς να  σταματήσει αυτό το εκκρεμές όταν αυτοί που διαχειρίζονται την κρίση ανήκουν σ’  αυτούς που τη δημιούργησαν; Στη σημερινή πολιτική σκηνή πλεονάζουν η  ανευθυνότητα και η πατριδοκαπηλία, η αλαζονεία και η υποκρισία. Αυτοί που μέχρι  χτες θεωρούσαν μαγκιά τη λαμογιά, την καπατσοσύνη ευφυΐα και ανέδειξαν σε  ιδεολογία το λαϊκισμό και τον πολιτικαντισμό, σήμερα εμφανίζονται ξεδιάντροπα  πρωτοστάτες στην προσπάθεια για αλλαγή σελίδας στην πολιτική ιστορία του τόπου.  Είναι δυνατόν;

Δεν καταλαβαίνουν πως και ο τελευταίος  ανυποψίαστος πολίτης έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να εμπιστευθεί  ξανά αυτούς που για πολλά χρόνια επιδόθηκαν σ’ ένα πλιάτσικο άνευ προηγουμένου;  Ας πάψουν επιτέλους να θεωρούν χαχόλους τους Έλληνες ψηφοφόρους γιατί οι γκρίζες  εποχές των πελατειακών σχέσεων, του ρουσφετιού, του βολέματος, της αναξιοκρατίας  και της εξαγοράς ψήφων πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι νέοι σηκώνουν τα λάβαρα της  αισιοδοξίας και προπορεύονται, ενώ ακολουθεί σύμπασα η κοινωνία. Τα κοινά  βιώματα των τελευταίων χρόνων διαμόρφωσαν μια νέα συλλογική συνείδηση για  κοινωνικούς αγώνες μέχρι τη δικαίωση. Δεν ελπίζουν και δεν περιμένουν τίποτα  καλό από τα μνημόνια και τα κουρέματα. Η πεποίθησή τους είναι πως ακόμα κι αν  μας κουρέψουν γουλί το χρέος, ακόμα κι αν κατά μαγικό τρόπο εξαφανιστούν όλα μας  τα ελλείμματα, θα παραμείνουν τα απολειφάδια της πολιτικής και ηθικής  χρεοκοπίας. Αυτός είναι ο στόχος τους. Να εξαφανίσουν για πάντα απ’ τη χώρα μας  το πολιτικό έλλειμμα.

Η πατρίδα στενάζει

 

Η οργισμένη αντίδραση των πολιτών κατά  πολιτικών προσώπων εκδηλώνεται ακόμα και με πρωτόγνωρες ακραίες συμπεριφορές σε  βαθμό που εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους και τείνουν να πάρουν ανεξέλεγκτες  διαστάσεις, αλλά οι κυβερνώντες δείχνουν να μην ανησυχούν για το φαινόμενο αυτό.  Δεν τους απασχολεί σοβαρά ή δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα το μέγεθός του. Στις  δημόσιες εμφανίσεις τους, αλλά κυρίως από τα έδρανα της Βουλής λεονταρίζουν με  δηλώσεις που προκαλούν το κοινό αίσθημα.

Όλοι αυτοί, οι επαγγελματίες της  πολιτικής που στην πλειονότητά τους εκλέγονται και επανεκλέγονται πολλές  τετραετίες τώρα και συνεχίζουν να απολαμβάνουν την εξουσιομανία τους δείχνουν να  μην ακούν την Πατρίδα τούτη την ώρα που στενάζει γοερά πλέον. Τόση εξάρτηση απ’  την καρέκλα και τόση ματαιότητα!

Η εντεινόμενη και διαρκώς διευρυνόμενη  στα κοινωνικά στρώματα πλήρης απαξίωση της πολιτικής με ό,τι αυτό συνεπάγεται  για τη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας δεν προβληματίζει τους σημερινούς  εκπροσώπους του συστήματος. Αδιάψευστο δείγμα, το πόσο η εξουσία αλλοτριώνει τον  άνθρωπο, πόσο φθείρει τα ζωτικά στοιχεία της προσωπικότητάς του, πόσο νεκρώνει  τα αντανακλαστικά επαφής με την πραγματικότητα και πόσο εύκολο είναι τελικά αυτή  η φθορά να συνταυτιστεί με τη διαφθορά. Κι είναι απορίας άξιο μέχρις εξοργισμού  πως αντέχουν και παραμένουν αλαζόνες, ειδικά αυτοί που ευθύνονται για τη  σημερινή κατρακύλα της χώρας μας. Η Πατρίδα τελεί πλέον σε καθεστώς κηδεμονίας  και οδεύει προς την πτώχευση, ενώ αυτοί νοιάζονται για το πολιτικό τους τομάρι.  Επιτέλους λίγη τσίπα! Ας συναισθανθούν έστω την ύστατη στιγμή την κρισιμότητα  της κατάστασης κι ας αντιληφθούν πως η Ελλάδα και χωρίς αυτούς έχει προορισμό να  ζήσει και θα ζήσει. Ας αποσυρθούν οικειοθελώς πριν τους αποσύρει οριστικά ο  λαός. Αυτή η ώρα πλησιάζει, γι αυτό και τα πρόσωπα που εκπροσωπούν τα θεσμικά  όργανα του κράτους ας αφουγκραστούν τη βουή απ’ τα έγκατα της κοινωνίας έγκαιρα  κι ας προλάβουν την έκρηξη ανοίγοντας δίοδο εκτόνωσης της όλης κατάστασης με το  τρυπάνι των εκλογών. Η ελεύθερη ετυμηγορία του λαού είναι η μοναδική διέξοδος  στις δημοκρατίες.

Οι δε σημερινές μετριότητες της ηγετικής  ομάδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης δε θα πρέπει να ξεχνούν πως τούτη η χώρα, που  θέλουν να ταπεινώσουν, γέννησε τη δημοκρατία και θεμελίωσε τον ευρωπαϊκό  πολιτισμό, τους καρπούς των οποίων γεύονται αυτοί και όχι μόνο.

 

Διχασμένες προσωπικότητες σε ρόλο τιμητή

 

Όλα δείχνουν πως η χώρα μας διολισθαίνει  όλο και περισσότερο προς την αβεβαιότητα και πως δεν είναι καθόλου απίθανο να  φτάσει μέχρι του σημείου να θυμίζει λατινοαμερικάνικη χώρα της δεκαετίας του  ’60. Όσο δεν αλλάζει ο τρόπος σκέψης της τρόικας και οι αλληλοαναιρούμενες  πρωτοβουλίες, μυστικές συσκέψεις και αποφάσεις των ισχυρών της Ε.Ε παραμένουν  ατελέσφορες, τόσο το κλίμα θα επιδεινώνεται και σε συνδυασμό με τη σύγχυση, την  υποταγή, την ανικανότητα και την απραξία της κυβέρνησης, τα χειρότερα για μας δε  θα αποφευχθούν.

Οι επικεφαλής, όμως, των μεγάλων  συνδικαλιστικών συντεχνιών (οι περισσότεροι γέννημα θρέμμα του κυβερνώντος  κόμματος) καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν ότι αυτοί ήταν που έσπερναν χρόνια  τώρα ανέμους και σήμερα ο λαός καλείται να θερίσει θύελλες.

Η μεσαία αποκαλούμενη τάξη τείνει να  απαλειφθεί από το χάρτη της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ενώ η μικροεπιχείρηση  έγινε ταυτώνυμη έννοια με το λουκέτο. Τα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα πιέζονται σε  όλο και μεγαλύτερη ανέχεια που φτάνει μέχρι την εξαθλιωτική φτώχεια, την πείνα  και την απελπισία. Τα ανάλγητα μέτρα που παίρνονται και οι απάνθρωπες, δήθεν,  μεταρρυθμίσεις αντί να δράσουν ως ανάχωμα στον κατήφορο της οικονομίας, όπως  ισχυρίζονται οι κυβερνώντες, επιταχύνουν ακόμα περισσότερο την κρίση και  ουσιαστικά διογκώνουν τη φοροαποφυγή, τη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία, τα  φαινόμενα δηλαδή που ταλάνιζαν τη χώρα δεκαετίες τώρα και την έφεραν εδώ που  είναι.

Όλοι πλέον βλέπουν τη χρεοκοπία να  μοιάζει αναπόφευκτη, άλλοι συντεταγμένη και άλλοι άτακτη. Όλοι πλέον θεωρούν ότι  η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί  να κάνει ούτε μισό βήμα μπροστά για να τραβήξει το  κάρο απ’το τέλμα.

Στις εκλογές, που είναι προ των θυρών, ο  λαός θα σηκώσει όλο το βάρος της ευθύνης με την ψήφο του. Τώρα που βίωσε για τα  καλά στο πετσί του όλα και όλους δεν έχει άλλα περιθώρια για λάθη. Πρέπει να  αναδείξει και να στηρίξει πρόσωπα με καθαρά χέρια και στιβαρά κότσια. Αυτά να  τον εκπροσωπήσουν στη Βουλή.

Όμως, θα πρέπει και οι εργαζόμενοι στον  ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, επιτέλους, να μεριμνήσουν για ν’ απαλλαγούν απ’ τους  κομματικούς εγκάθετους εργατοπατέρες του συνδικαλισμού που για δεκαετίες τώρα  παραμένουν γαντζωμένοι στις καρέκλες των συνδικαλιστικών προεδρείων στηρίζοντας  με τον τρόπο τους κυβερνήσεις, οι οποίες φέρουν καίρια την ευθύνη για το  σημερινό κατάντημα της χώρας.

Είναι αυτοί οι ίδιοι που σήμερα  εμφανίζονται ανερυθρίαστα ως μπροστάρηδες στους κοινωνικούς αγώνες και νιώθουν  άβολα όταν τους θυμίζουν το παρελθόν τους. Διχασμένες προσωπικότητες που πατούν  σε δύο βάρκες ακόμα και τούτες τις δύσκολες ώρες. Θέλοντας να παίξουν το ρόλο  του τιμητή τελούν σε τέτοια σύγχυση που δείχνουν να έχουν μπερδέψει τον  οπορτουνισμό και την εξουσιομανία τους με τις διεκδικήσεις και το δίκιο των  εργαζομένων! Φτάνει πια, ας ξεμπερδεύουμε και μ’αυτούς πριν τους δούμε να  μεταπηδούν σε καρέκλες και θώκους της κυβερνητικής εξουσίας.

                                    Φωνή λαού – οργή Θεού

Δεν αντέχω άλλο να  προσβάλλεται

η προσωπική μου  ελευθερία

Δεν ανέχομαι να  περιορίζεται

το δικαίωμά μου στην  αξιοπρέπεια

Δεν αντέχω άλλο να  λοιδορείται

η χώρα μου και η  ιστορία της

Δεν ανέχομαι να  αμφισβητείται

το πέταγμά μου στο  όνειρο

Δεν αντέχω άλλο να  ευτελίζονται

η δημοκρατία κι ο  σοσιαλισμός

Φτάνουν πια τα  κεφαλικά χαράτσια

και τα κουρέματα σε  μισθούς και συντάξεις

Φτάνουν πια τα  κομματικοπολιτικά παιχνίδια

και τα πειράματα των  μανιακών της εξουσίας

Φτάνουν πια τα  δακρυγόνα του πανικού

και οι ψεκασμοί με  χημικά της απελπισίας

Φτάνουν πια τα  λουκέτα και οι φόροι

οι μαζικές απολύσεις  και οι εφεδρείες

Τώρα πια δεν έχω άλλο  κουράγιο

αφού ό,τι μπορούσατε  μου το πήρατε

Δεν έχω πλέον κάτι  άλλο να χάσω…

Μου απόμεινε μονάχα  ατόφια η ψυχή

Αυτή δεν μπορείτε να  την υποτάξετε

αλλά, ούτε και να τη  φιμώσετε

Η κραυγή της θα  υψωθεί στον ουρανό

και θα ενωθεί μ τη  φωνή του λαού

στο συναπάντημά της  με την οργή του Θεού

Κραυγή διεκδίκησης  και ελπίδας

κι αγώνας μέχρι τη  δικαίωση των αδικημένων…

Το λειτούργημα της δημοσιογραφίας και ο  τύπος της περιφέρειας

 

Ο θυμός και η αγανάκτηση των πολιτών  στρέφονται πρωτίστως κατά των εκπροσωπούντων το σημερινό πολιτικό μας σύστημα,  αλλά η δυσαρέσκεια και η αντιπάθειά τους επεκτείνονται και κατά των ΜΜΕ, ιδίως  των ηλεκτρονικών και όχι άδικα. Ο πολύπαθος αυτός χώρος, τα τελευταία χρόνια,  κυρίως μετά τη λειτουργία της ελεύθερης τηλεόρασης, στην κοινωνική συνείδηση  έχει καταχωρηθεί ως συνυπεύθυνος για την απαξίωση της πολιτικής και την καθοδική  πορεία της χώρας μας. Τα ΜΜΕ δε στάθηκαν στο ύψος του ρόλου και της αποστολής  τους, αφού στην πλειονότητά τους πέρασαν σε χέρια άσχετων με το λειτούργημα της  δημοσιογραφίας και ως εκ τούτου απομακρύνθηκαν από την αντικειμενική και πλήρη  ενημέρωση της κοινωνίας, από τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης επί τη βάσει της  αληθείας.

Η διαπλοκή τους με την πολιτική εξουσία  αλλοίωσε το χαρακτήρα τους και διάβρωσε τη βούληση των εργαζομένων σ’αυτά μέχρι  του σημείου η συμβολή τους στη διασφάλιση της δημοκρατικής λειτουργίας των  θεσμών και στον έλεγχο της εξουσίας να έχει αρνητικό πρόσημο. Οι περισσότεροι  από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ είναι οικονομικοί παράγοντες που μπήκαν στο χώρο για  να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά και μόνον τα δικά τους συμφέροντα. Η «επενδυτική»  συμπεριφορά τους παραμένει ίδια και απαράλλαχτη ακόμα και τώρα που η πατρίδα  αιμορραγεί.

Δεν ασκείται από τα μεγάλα ΜΜΕ αμερόληπτη  κριτική στους ιθύνοντες του πολιτικού συστήματος όσον αφορά τη διαφάνεια, την  ισονομία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν ενημερώνουν την κοινή γνώμη  αντικειμενικά, δεν υποκινούν τον προβληματισμό των πολιτών για τα κακώς κείμενα  και διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα επιδιώκουν τη χειραγώγηση της κοινωνικής  κριτικής ώστε να μην αμφισβητείται η ασκούμενη πολιτική που τους εξασφαλίζει  κέρδη.

Σήμερα που πλεονάζουν οι καιροσκόποι και  οι κερδοσκόποι παντός είδους, οι δε πολίτες βιώνουν τις δυσβάστακτες συνέπειες  μιας χρεοκοπημένης χώρας, τα κυρίαρχα στο χώρο ΜΜΕ μεθοδευμένα διοχετεύουν στα  λαϊκά στρώματα το φόβο και ενσπείρουν τον πανικό, ώστε να κάμπτονται και να  υποχωρούν στη γέννησή τους οι όποιοι θύλακες αντίστασης και να ανοίγει ο δρόμος  για τα χειρότερα. Αλλά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα μέρα με τη μέρα γίνεται  περισσότερο ανάλγητο. Αυτοί δε που εξουσιάζουν αντί να κυβερνούν γίνονται όλο  και πιο αδίστακτοι, αφού απώλεσαν κάθε ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας και σεβασμού  του δικαιώματος των πολιτών της ελληνικής περιφέρειας στην ενημέρωση. Σε όσες  από τις τοπικές εφημερίδες εναπέμειναν όχι μόνον δεν τις παρέχουν οιασδήποτε  μορφής στήριξη, αλλά κάνουν ό,τι περνάει απ’το χέρι τους για να βραχυκυκλώσουν  την έκδοση και κυκλοφορία τους. Τελευταία θεώρησαν πως τα μειωμένα ταχυδρομικά  τέλη ήταν σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας στην προσπάθειά τους για την ανάκαμψη  της εθνικής οικονομίας και τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, οπότε αποφάσισαν  να τα καταργήσουν! Τα δε ψίχουλα της λεγόμενης κρατικής διαφήμισης ποτέ δεν  κατανέμονται ακριβοδίκαια και ποτέ δεν εισπράττονται από τους μη αρεστούς στο  σύστημα εκδότες της περιφέρειας. Έλεος! Φτάνουν πια τα λόγια τα μεγάλα και τα  κούφια περί πολυφωνίας στην ενημέρωση, περί κυβερνητικού ενδιαφέροντος για την  ελληνική ύπαιθρο, για τη συνταγματικά κατοχυρωμένη διακίνηση ιδεών, για την  απρόσκοπτη κυκλοφορία και διακίνηση του έντυπου τύπου, για τα δικαιώματα των  πολιτών στην πλουραλιστική ενημέρωση.

Κι όμως κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες  των καιρών υπάρχουν ακόμα στην ελληνική περιφέρεια πιστοί εραστές της γνήσιας  δημοσιογραφίας, ρομαντικοί εκδότες αλλοτινών εποχών που συνεχίζουν απ’το  υστέρημα της ψυχής τους να εκδίδουν και να κυκλοφορούν την εφημερίδα τους. Με  πολύ πόνο και κόπο, αλλά και μεράκι ανεξάντλητο, ως σύγχρονοι δονκιχώτηδες  μάχονται κατά των αδηφάγων θηρίων της φίμωσης και στήνουν βάθρα απ’τα οποία οι  τοπικές κοινωνίες εκφράζονται. Όσο υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι το κερί της  ελπίδας για ένα διαφορετικό αύριο θα παραμένει αναμμένο. 

                                           Βοήθεια…Χανόμαστε

Πρωτόφαντες οι συνθήκες που ζούμε!

Η καθημερινότητά μας μετεωρίζει

ανάμεσα στην εθνική χρεοκοπία

και στην εθνική καταστροφή…

Τρέχουμε αλαφιασμένοι να σωθούμε

καθώς το οικοδόμημα της οικονομίας μας

απ’ τους τριγμούς να καταρρεύσει  κινδυνεύει.

Η αλλοφροσύνη μας μόνο με την αυτοκριτική

καλμάρει και γαληνεύουμε προσωρινά.

Πόσο σαθρά ήταν τα θεμέλια

και πόσο άχρηστα υλικά χρησιμοποιήσαμε!

Χτίζαμε χωρίς περίσκεψη κι ευθύνη

με προχειρότητα και φθηνά μεροκάματα!

Αγνοήσαμε τα σχέδια που μας έδωσαν

και τις προδιαγραφές αντοχής στο χρόνο!

Δεν τηρήσαμε τους κανόνες

από πλευράς στατικότητας και ασφάλειας!

Βιαστικά το στήσαμε και το παραδώσαμε

στους εαυτούς μας για ιδιοκατοίκηση.

Με το πρώτο ταρακούνημα απ’ τον εγκέλαδο

της παγκόσμιας ύφεσης και κρίσης

και τους μετασεισμούς της κερδοσκοπίας

άνοιξαν οι τοίχοι μας σαν καρυδότσουφλα

και μέσα απ’ τις κολόνες στήριξης

αντί για τις αναγκαίες σιδερόβεργες

ξεπρόβαλαν τα καλάμια της διαφθοράς

της υποκρισίας και του τυχοδιωκτισμού.

Τώρα τρέχουν οι γείτονες να μας σώσουν

κάποιοι από αληθινό αλτρουισμό

και οι περισσότεροι από υστεροβουλία

γιατί τα χαλάσματα τα δικά μας

θα τους στερήσει τη θέα στη θάλασσα!

Η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη…

Από στιγμή σε στιγμή θα μείνουμε άστεγοι

Ίσως χρειαστεί να στήσουμε αντίσκηνα

Είναι κι αυτό μια λύση, αλλά και λύτρωση

από όσα αλλοίωσαν την ιδιοσυστασία μας

Η εμπειρία της διαμονής στο τσαντίρι

θα μας βοηθήσει για να χτίσουμε

το καινούριο μας σπίτι διαφορετικά.

96) Αισθήσεις και Αισθήματα

 

«Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα για  τις μορφές της ύλης ή για τις μορφές της κίνησης, παρά μονάχα με τις αισθήσεις  μας»  

Λένιν

Αν με τις αισθήσεις αντιλαμβανόμαστε τους  εξωτερικούς ή και τους εσωτερικούς ερεθισμούς, με τα αισθήματα νοούμε τα  αντιληπτά με τις αισθήσεις.

Τα συναισθήματα είναι κάτι άλλο. Είναι  ευχάριστες ή δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις, είναι ψυχικές εμπειρικές, είναι  εντυπώσεις αποτυπωμένες βαθειά στη συνείδηση.

Το αίσθημα είναι υποκειμενική κατάσταση  και μοχλός ανύψωσης του ανθρώπου, είναι το πρώτο κίνητρο των ανθρωπίνων πράξεων.  Κι αν κάποιος μπορεί να επιβάλλει σιωπή στα αισθήματα, ποτέ δε θα μπορέσει  σ’αυτά να επιβάλλει όρια.

Οι αισθήσεις αποτελούν τις εικόνες του  εξωτερικού κόσμου. Αντιλήψεις της αντικειμενικής πραγματικότητας που  δημιουργούνται από την ενεργοποίηση των αισθητήριων οργάνων, τα οποία  αναπτύχθηκαν ανάλογα με την εξελικτική πορεία του ανθρώπου. Ο Γκαίτε έλεγε πως ο  άνθρωπος κυβερνά τις αισθήσεις του, ενώ ένα ζώο κυβερνάται από αυτές.

Οι αισθήσεις διακρίνονται σε αυτές που  αντανακλούν τις ιδιότητες των αντικειμένων και των φαινομένων της υλικής  πραγματικότητας (ακοή, αφή, γεύση, όραση, όσφρηση) και τα όργανα αυτών  βρίσκονται στους ίδιου τους ιστούς ή στην επιφάνεια των εσωτερικών οργάνων του  οργανισμού.

Πάντως, το κρίμα και το άδικο υπάρχει σε  όλους εμάς, όταν δε φροντίζουμε τα ευγενή αισθήματα που γεννιούνται, να  μεταμορφωθούν σε ευγενείς πράξεις.

 

Η συνωμοσία των ολίγων

 

Πολλά τα αλλόκοτα

στη σύγχρονη εποχή μας

και τα παράδοξα επίσης.

Η κοινωνική δικαιοσύνη

είναι μια μυθοπλασία των βολεμένων

μια σιωπηρή των ολίγων συνομωσία

εναντίον της αλήθειας των πολλών.

Υπάρχουν άνθρωποι, άπληστοι

που εμπορεύονται τα πάντα

καθώς ένας εθισμός ακατανίκητος

στα άκρα της ματαιότητας τους εξωθεί

κι αδειάζει αδιάκοπα την ψυχή τους

θεωρίες, ιδεολογίες και πολιτικές

όλες τυφλά υποταγμένες στο ψέμα

εκφράζονται από αδίστακτους εξουσιαστές

που αδυνατούν να ελέγξουν τα βάρβαρα  ένστικτα

μέσα στον παραλογισμό της επικράτησης

και στην ακατάσχετη επιθυμία  της  κυριαρχίας.

Αυτοί οδηγούν μεθοδικά την ανθρωπότητα

στην ανέχεια, την εξαθλίωση και στην  απαξίωση

ενώ απογυμνώνουν τον πολιτισμό από αξίες.

Σ’αυτό το γενικευμένο σκοτάδι

μοναδική αχτίδα ελπίδας στον κόσμο

η αντίσταση της παγκόσμιας θέλησης

για την αποτίναξη του ζυγού των συνωμοτών

αυτών των ολίγων που εκμεταλλεύονται τους  πολλούς.

95) Με λογισμό και στοχασμό

 

Η γηραιά ήπειρος, κάποτε, εξαπλωνόταν σε  όλη την υφήλιο και δημιουργούσε αποικίες σε όλον τον κόσμο. Ο πολιτισμός  εξορμούσε για να σώσει τους βαρβάρους! Τώρα το περιπετειώδες ταξίδι έχει  αντίθετη κατεύθυνση. Αυτοί που φτάνουν ή προσπαθούν να φτάσουν από το νότο στο  βορρά είναι οι πρωταγωνιστές των αποικιακών δυστυχιών. Είναι οι βάρβαροι που  ρίχνονται στον πολιτισμό! Κι ο σημερινός πολιτισμός μπάζει νερά από παντού.

Φανατισμοί, ρατσισμοί και εθνικισμοί  αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους και τους βρίσκουν στους μετανάστες, στους  άστεγους, στους πεινασμένους και τους ανήμπορους.

Οι κοινωνίες σε πλήρη αναβρασμό, με την  παγκόσμια οικονομική κρίση να πυροδοτεί αρνητικές επιδράσεις στην ψυχολογία της.

Τη θέση της αλληλεγγύης, της συναλληλίας  και της συμπόνιας κατέλαβε μια τερατώδης μορφή χαρωπού εγωισμού.

Η ικανότητα διάκρισης της πραγματικότητας  από τη μυθοπλασία υποχώρησε μπροστά στην επέλαση του υλιστικού πνεύματος της  εποχής.

Η κυριαρχία της εικόνας αλλοιώνει τη  σχέση του αληθινού με το ψεύτικο και μεταμορφώνει το κάθε τι σε θέαμα, σε κάτι  που φτιάχνεται για να το δούμε.

Ένας τέτοιος κόσμος ελεγχόμενος από τις  πολυεθνικές και από τα οικονομικά κέντρα εξουσίας δεν μπορεί να έχει ευοίωνο  μέλλον. Το σημερινό πολιτισμικό πρότυπο έτσι πως εμφανίζεται κυρίως από τα  ηλεκτρονικά ΜΜΕ βασίζεται στην κατανάλωση και μόνο, στον ευδαιμονισμό και στην  καλοπέραση με την ευτελή έννοια και σημασία της λέξης.

Μεγάλες κοινωνικές μάζες, όλο και  περισσότερο, χάνουν τον προσανατολισμό και την αυτονομία τους, απομακρύνονται  από το αληθινό νόημα της ζωής, αποποιούνται το λογισμό και το στοχασμό και  κατευθύνονται καθοδηγούμενες απ’ την ασύδοτη προπαγάνδα προς την υποταγή και την  εξάρτηση μάλλον παρά προς την ελευθερία.

94) Αν δεν επιθυμείς πολλά τα λίγα θα σου  φανούν πολλά

Ην μη πολλών επιθυμέης, τα ολίγα τοι  πολλά δόξει (Δημόκριτος)

 

Τα πρώτα σημάδια για τον ερχομό του  φθινοπώρου έκαναν την εμφάνισή τους στο μουντό ουρανό. Τα σύννεφα πυκνώνουν και  βαραίνουν, ενώ τα αποδημητικά πουλιά συγκεντρώνονται για ν’αποχαιρετήσουν το  δικό μας καλοκαίρι. Οι ηλιακτίνες που μήνες έπεφταν ολημερίς στα ελληνικά  ακρογιάλια τώρα στράφηκαν αλλού και τα πυρωμένα βότσαλα έχασαν τη λάμψη τους κι  άρχισαν να οπισθοχωρούν.

Τα παιδάκια μάζεψαν τα διασκορπισμένα  στις αμμουδιές κουβαδάκια τους, ενώ τα πρώτα κρύα κύματα ισοπέδωσαν και τα  τελευταία εναπομείναντα απατηλά παιχνιδοκατασκευάσματά τους.

Τα κουδούνια κάλεσαν τους μαθητές να  εγκαταλείψουν την ξεγνοιασιά των διακοπών και να επιστρέψουν στα σχολεία, αλλά  οι δάσκαλοι φέτος δεν έχουν βιβλία να τους δώσουν.

Δύσκολο προμηνύεται και τούτο το  φθινόπωρο!

Οι δρόμοι πλημμυρίζουν καθημερινά από τις  ιαχές διαμαρτυρίας των ανθρώπων που τους έκλεψαν το χαμόγελο.

Αποσυντονίστηκαν τα κοινωνικά αισθητήρια,  έπαψαν να λειτουργούν σε φυσιολογικούς ρυθμούς και να αντιλαμβάνονται. Στις  ψυχές των ανθρώπων έσβησε η ελπίδα.

Δε χωράνε οι ομορφιές της φύσης στο  βλέμμα τους και  καθώς ο χρόνος κυλάει και οι εποχές αλληλοδιαδέχονται η μία την  άλλη, οι ρομαντικές σκέψεις και διαθέσεις τρέχουν να κρυφτούν στην ανυπαρξία από  ντροπή.

Όλα μοιάζουν θαμπά, μονότονα και  μελαγχολικά, ενώ τα ΜΜΕ και όσοι εκφέρουν δημόσιο λόγο φροντίζουν  ν’αποτελειώσουν και τις τελευταίες απαντοχές που τρεμοπαίζουν ακόμα στο λιγοστό  φως, πριν χαθούν για πάντα στη δύση της απογοήτευσης.

Κι όμως θα πρέπει ν’αντέξουμε, είμαστε  υποχρεωμένοι να σταθούμε όρθιοι, να συνεχίσουμε να ζούμε διαφορετικά και να  παλέψουμε για την αναδημιουργία της ζωής μας. Εσήμανε η ώρα να γίνουμε επιτέλους  αυτό που θα ’πρεπε να είμαστε για να μην καταλήξουμε σ’αυτό που φτάσαμε σήμερα.

 

Ηλίας Κ. Μάρκου

 

Υ.Γ.: Ο τίτλος δεν έχει απόλυτα άμεση σχέση με το κείμενο.

Τέθηκε σκόπιμα για να μπερδευτούν οι  βιαστικοί αναγνώστες. Αυτοί που προστρέχουν στις επικεφαλίδες και αρκούνται σ’  αυτές, νομίζοντας πως έτσι γίνονται κοινωνοί των νοημάτων που εμπεριέχονται στα  γραφτά και των μηνυμάτων που εκπέμπονται από αυτά.

Δικαιοσύνη και  Αλήθεια

Καιρό τώρα η  δικαιοσύνη νοσεί

και  η δίδυμη αδερφή  της, η αλήθεια

επαγρυπνεί στο  προσκεφάλι της.

Ασπίδα απροσπέλαστη  για τους ιούς

της μεροληψίας και  της ιδιοτέλειας

αλλά και της  φαρισαϊκής υποκρισίας.

Φύλακας άγγελός της

μέχρι να αναρρώσει  πλήρως.

Γνωρίζει πάρα πολύ  καλά

πως αυτά τα μικρόβια  προκαλούν

επικίνδυνα λοιμώδη  νοσήματα

και η σημερινή  κοινωνία μας

                                             δεν έχει τα απαιτούμενα αντισώματα.

93) Οι αιρετικοί ανά τους αιώνες

 

Στις αιρέσεις από τους πρώτους αιώνες  επικράτησης του χριστιανισμού δόθηκε η σημασία της πλάνης, του εξοστρακισμού και  της παρέκκλισης από την ορθή πίστη και έτσι διατηρήθηκε ίσαμε σήμερα. Οι Πατέρες  της Εκκλησίας ήταν πολέμιοι των αιρέσεων, όταν ακόμα ο χριστιανισμός προσπαθούσε  να επεξεργαστεί, να αναλύσει και να προσδιορίσει το περιεχόμενο της πίστης και  των δογμάτων. Ποτέ όμως ο όρος δεν έπαψε να έχει φιλοσοφική αλλά και πολιτική  έννοια. Έτσι αν επιχειρούσαμε σήμερα να δώσουμε έναν ευρύτερο ορισμό στην αίρεση  θα λέγαμε πως πρόκειται για ένα σύνολο αντιλήψεων, δοξασιών, θέσεων και στάσεων  ζωής, που απομακρύνονται, αμφισβητούν και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με  κατεστημένες ή γενικότερα παραδεκτές, θρησκευτικές, φιλοσοφικές ή και πολιτικές  απόψεις, ιδέες και αρχές.

Στις ελεύθερες κοινωνίες του σύγχρονου  κόσμου, τις αυτοαποκαλούμενες και δημοκρατικές, είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος  δέχεται από παντού έναν καταιγισμό πληροφοριών. Ζούμε στην εποχή της  υπερπληροφόρησης αλλά και της παραπληροφόρησης.

Μέσα, λοιπόν, σ’αυτή τη σύγχυση που  δημιουργούν οι ανεξέλεγκτες πληροφορίες που ποτέ δε διασταυρώνονται και που  δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι διαστρεβλωτικές της αλήθειας, πολλοί  αιρετικοί, όσοι δηλαδή ερμηνεύουν διαφορετικά και ασκούν κριτική στα  τεκταινόμενα απολαμβάνουν την κοινωνική εκτίμηση, ιδίως όταν πρόκειται για  ανθρώπους του πνεύματος, αλλά και μια ευρεία δημοσιότητα, στο βαθμό που αυτή  επιτυγχάνεται κάτω από την πίεση των χειραγωγούμενων Μ.Μ.Ε.

Κοντολογίς, οι αιρετικοί σήμερα είναι οι  μόνοι που αντιστέκονται στην προπαγάνδα, που αμφισβητούν λανθασμένες επιλογές  και αντιλήψεις του παρελθόντος, παγιωμένες στο παρόν και οι μόνοι που κρατούν  την κριτική σκέψη της κοινωνίας σε εγρήγορση για ν’ αντιμετωπίσει τις προκλήσεις  του μέλλοντος.

Που είναι ο Θεός;

 

Απορούν και  βαρυγκωμούν

οι άνθρωποι

για όσα σήμερα  συμβαίνουν

γύρω τους

για τις ταραχές και  τους πολέμους

τις αρρώστιες

κι αναρωτιούνται  απελπισμένα

που είναι ο Θεός;

Αυτός που είναι  πανταχού παρών

και τα πάντα πληρών

γιατί απουσιάζει;

Τώρα που ο κόσμος  δοκιμάζεται

που καταρρέουν οι  αξίες

και γιγαντώνονται τα  πάθη

Εκείνος τον  εγκατέλειψε;

Παραλογίζονται και  ασεβούν

οι άνθρωποι

Έχασαν την εσωτερική  γαλήνη

και τον αυτοέλεγχο

την πίστη και την  προσμονή

Ο πάντοτε παρών

είναι ο Θεός της  Αλήθειας

και πρέπει να τον  ανακαλύψουμε

Έτσι,όμως, όπως Αυτός  είναι

και όχι όπως εμείς  Τον θέλουμε.

92) Σοσιαλιστική και φιλελεύθερη  δημοκρατία (α)

  

Όταν οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τη νομαδική  ζωή και άρχισαν να ομαδοποιούνται και να οργανώνονται σε κοινωνίες, άρχισαν να  διαμορφώνουν σταδιακά και τους κανόνες αυτής της συνύπαρξης, να διαμορφώνουν το  λεγόμενο πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων. Μέσα από αυτή την εξέλιξη και τη  διαδικασία ζύμωσης προέκυψε και η οργάνωση του κοινωνικού χώρου, ανάλογα με τις  ανάγκες του τρόπου παραγωγής που όριζε με τη σειρά του τα διαθέσιμα παραγωγικά  μέσα.

Οι εργασιακές σχέσεις είχαν πάντοτε  καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική συνοχή, αλλά και στην πρόοδο του ανθρώπου, την  εξέλιξη του πολιτισμού και τη συγκρότηση της οργανωμένης κοινωνικής οντότητας σε  κράτος. Η πολιτική, ως ιδέα και ως πρακτική, εδραίωσε κατά περιόδους διαφόρων  ειδών πολιτεύματα, τα οποία επέζησαν ανά τους αιώνες, με ή χωρίς σημαντικές  μετατροπές ή αλλαγές, ανάλογα με τα εκάστοτε κοινωνικά δεδομένα. Οι ιδεολογίες  επίσης διαμορφώνονταν στη λογική των κοινωνικών αναγκών και ζυμώσεων. Στα  νεότερα χρόνια, στις ελεύθερες κοινωνίες, δύο ήταν οι κύριοι άξονες της  πολιτικής ιδεολογίας, με μικρές ή μεγαλύτερες παραλλαγές. Η αριστερο-σοσιαλδημοκρατία  και ο κεντρο-δεξιοφιλελευθερισμός.

Από αυτούς τους άξονες ξεπήδησαν όλα τα  ευρωπαϊκά κόμματα με απλούστερες ή πιο σύνθετες ονομασίες. Για την πατρίδα μας,  στα χρόνια της μεταπολίτευσης, οι δύο άξονες εκφράστηκαν με τη Νέα Δημοκρατία  και το ΠΑΣΟΚ. Αυτά τα δύο κόμματα κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι σήμερα και τελικά την  οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Σήμερα είναι κοινό μυστικό πλέον, πως το  ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η μέχρι τώρα άσκηση της πολιτικής  και η πολιτική αντιπαράθεση των κατεστημένων κομματικών σχηματισμών ξεπεράστηκε  από τα πράγματα, από τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και τις απαιτήσεις των  καιρών. Με τις σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις, ιδέες, θέσεις και θεωρίες  υποστηριζόταν η διεύρυνση τόσο του δημόσιου τομέα, όσο και της κρατικής  παρέμβασης στην οικονομία, η επέκταση των κοινωνικών παροχών, η κεντρικά  κατευθυνόμενη αναδιανομή του πλούτου κ.ο.κ. Ο κεντροφιλελευθερισμός επεδίωκε τη  συρρίκνωση και τον περιορισμό των οικονομικών λειτουργιών του κράτους,  αναβάθμιση της κοινωνικής εμπιστοσύνης στην αυτο-ρυθμιστική ικανότητα της αγοράς  και την προστασία του ατόμου έναντι των ισοπεδωτικών και περιοριστικών  παρεμβάσεων που επικαλούνταν τα δικαιώματα του συνόλου.

Όλα αυτά βέβαια παραμένουν θεωρίες και  λόγια, κυρίως για να συντηρείται η ιδεολογική δήθεν διαφορά, ενώ η  πραγματικότητα της αποκαλούμενης παγκοσμιοποίησης είναι περισσότερο  αποκαλυπτική. Μετά την κυριαρχία της στην παγκόσμια οικονομία τα δεδομένα  άλλαξαν άρδην και είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πλέον, πως κόμματα και ιδεολογίες  σε όλες τις δυτικού τύπου κοινωνίες οδηγήθηκαν στο συμβιβασμό της ομοιομορφίας.  Και στη χώρα μας η σημερινή απαξίωση της πολιτικής συνολικά, οφείλεται κυρίως  στην αίσθηση πως όλοι ίδιοι είναι και συνεπώς ανήμποροι και ανίκανοι να  διαισθανθούν τα κοινωνικά προβλήματα στο βάθος τους και να χαράξουν πορεία  διεξόδου από την κρίση, να χαράξουν πορεία με άλλους όρους στο μέλλον. Είναι  ανύποπτοι οι πολιτικοί μας μπροστά στο θεμελιώδες ζήτημα ζωής, της ύπαρξης ενός  κοινωνικού πολιτισμού, του οποίου η ισορροπία και η αναπαραγωγή είναι απόλυτα  συναρτημένη με την εργασία, την οργάνωσή της, τη φύση της, το περιεχόμενό της  και τους στόχους της. Μπροστά σε αυτό το σημερινό ζοφερό πολιτικό τοπίο οι  πολίτες αναζητούν επειγόντως μια άλλη πολιτική έκφραση, έναν άλλο, διαφορετικό  τρόπο λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος που να δίνει απαντήσεις και  λύσεις στα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα…

Το αναμενόμενο καινούργιο πολιτικό  σύστημα και η νέα άποψη για την πολιτική πρέπει να ενδιαφερθεί σοβαρά σε βασικά  προβλήματα των καιρών όπως είναι:

Α) Η  καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού που δεν τροφοδοτείται μόνον από τη  διαρκώς αυξανόμενη ανεργία, αλλά και από τις σοβαρές συνέπειες των βαθύτερων  μεταλλάξεων τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο της ίδιας της εργασίας.

Β) Η  ανάπλαση ενός πολιτικού ιστού που σήμερα αποδομείται όχι μόνον εξαιτίας του  άγχους για το καθημερινό μεροκάματο και την εξασφάλιση του επιούσιου, του άγχους  που προκαλούν τα ελλείμματα στην κοινωνική ασφάλιση, τα δημοσιονομικά συστήματα,  το πλεόνασμα του επιστημονικού δυναμικού, η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας  και η απουσία αποτελεσματικής αντιμετώπισης προβλημάτων απασχόλησης και  ξενοφοβίας. Περισσότερο, όμως, εξαιτίας της απώλειας της κοινωνικής ταυτότητας  μέσα από τις νέες εργασιακές σχέσεις, της ταλαιπωρίας σε ευκαιριακές και  ασήμαντες απασχολήσεις, της αδυναμίας προστασίας της αξιοπρέπειας που προσδίδει  το σταθερό εισόδημα από το επάγγελμα και κατ’ επέκταση οι στενές διαπροσωπικές  σχέσεις.

Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο,  γενικευόταν η αντίληψη και η πεποίθηση πως ο ελεύθερος ανταγωνισμός προσπορίζει  ευμάρεια σε διαρκώς διευρυνόμενα τμήματα του πληθυσμού, στον δυτικό τουλάχιστον  κόσμο, αφού φτάσαμε στο σημείο την προώθηση της φιλελεύθερης φιλοσοφίας να  υπηρετούν πλέον απροσχημάτιστα και τα αποκαλούμενα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.  Έτσι, σήμερα, ελάχιστοι είναι αυτοί οι πολιτικοί που πιστεύουν στο ανορθωτικό  κοινωνικό αποτέλεσμα της διευρυμένης κρατικής παρέμβασης και ακόμη λιγότεροι  είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται την απρόσκοπτη λειτουργία των νόμων της αγοράς  και του ελεύθερου ανταγωνισμού ως την επιστροφή στην πολιτική βαρβαρότητα, όπου  οι οικονομικά ισχυροί θα συνθλίψουν τους αδύναμους και ανίσχυρους.

Τώρα δε που οι κύριες κατευθυντήριες  γραμμές και κατευθύνσεις δίνονται από τους δανειστές μας, τα δύο υποτιθέμενα  αντίπαλα ιδεολογικά ρεύματα εξουσίας στη χώρα μας βρήκαν ένα ακόμη άλλοθι για να  εξομαλύνουν ακόμα περισσότερο τις διαφορές τους και τελικά στην κοινωνική  συνείδηση να ταυτιστούν. Οι πολίτες αισθάνονται σήμερα αμήχανα, καθώς βλέπουν το  ΠΑΣΟΚ να κυβερνά με δεξιά πολιτική και η Νέα Δημοκρατία να ασκεί την  αντιπολίτευση με αριστερή ρητορεία. Αυτή η πολιτική σύγχυση που επικρατεί στην  Ελλάδα έφερε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα σε τέτοια κατάσταση απαξίωσης που  χρήζει άμεσης και ριζικής αναμόρφωσης τώρα.

Το κράτος από υπηρέτης της κοινωνίας  μεταβλήθηκε σε δυνάστη της και υπηρετεί με το αζημίωτο φυσικά πάντα τον εαυτό  του. Τα παραδοσιακά μας κόμματα χειρίζονται έναν άκαμπτο αντιπαραγωγικό κρατικό  μηχανισμό, ανίσχυρο για παραγωγή κοινωνικού έργου, αλλά πανίσχυρο για να  εμποδίσει την κοινωνία να αποδεσμευτεί και να απαλλαγεί από τα δεσμά και τα  δεινά του. Τα δύο, λεγόμενα, κόμματα εξουσίας έδειξαν με την μέχρι σήμερα  κυβερνητική πολιτική τους, πως δεν έχουν επιχειρήματα για να κατευνάσουν και να  καλμάρουν κάπως τη λαϊκή οργή που συσσωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν διαθέτουν  πλέον την πολιτική κουλτούρα, τη θέληση και τη δύναμη για να ανασυστήσουν το  κράτος υπέρ του πολίτη. Ο Δημόσιος τομέας θέλει πλήρη αναδιοργάνωση, με  σαρωτικές – ριζικές παρεμβάσεις στη δομή του, στο ανθρώπινο δυναμικό και στη  λειτουργία του. Οι άκαμπτες δομές, η ανορθολογική χωροθέτηση, η πολυδιάσπαση και  ο κατακερματισμός, η έλλειψη επαγγελματικής ικανοποίησης και πληρότητας και οι  συναλλαγές κάτω από το τραπέζι αποτελούν πεδίο ρήξεων, αλλαγών και μάχης για μια  νέα ποιότητα στη Δημόσια διοίκηση και στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό.

 

91) Μέσα απ’την κρίση η Ελπίδα

 

Σύμπασα  η ελληνική κοινωνία μέσα στην αγωνία και την ανησυχία της προσπαθεί να  ζωογονήσει την ελπίδα και εύχεται η πολυεπίπεδη σημερινή κρίση, που εγκυμονεί  σοβαρούς και μεγάλους κινδύνους, να λειτουργήσει ως η αφορμή και η ευκαιρία για  το ξεδίπλωμα μιας καινούριας, διαφορετικής σελίδας για την ιστορία του τόπου.

Όλοι μας ελπίζουμε κι ευχόμαστε να  διαψευστούν οι εγχώριες και ξένες Κασσάνδρες που επιμένουν να θέλουν την πατρίδα  μας να ταπεινώνεται εν καιρώ ειρήνης. Τώρα πια που ολόκληρο το πολιτικό φάσμα  δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει πως είναι με την πλάτη στον τοίχο, θα πρέπει να  επιλέξει ως ύστατη πράξη άμυνας την αυτοκάθαρσή του και τον επαναπροσδιορισμό  του στα νέα δεδομένα. Τουλάχιστον, ας απομονώσει και ας απομακρύνει τους  σφετεριστές της κοινωνικής εμπιστοσύνης και τα παντός είδους λαμόγια, αφού έτσι  κι αλλιώς στη φυλακή δεν αντέχει για να τους οδηγήσει. Οι αυτοδιοικητικοί  άρχοντες ας αποκηρύξουν ό,τι σάπιο και δύσοσμο του παρελθόντος υπάρχει ακόμα  στις περιφέρειές τους και ας αναπτύξουν μια δημιουργική δραστηριότητα για έναν  διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης και επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων.

Μόνον ο προγραμματισμός σε βάθος χρόνου  και όχι η υποταγή στις πρόχειρες, εφήμερες, τεχνοκρατικές και οικονομικίστικες  λύσεις, θα μπορούσαν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα. Αυτό που απαιτείται είναι ένας  νέος καθαρός πολιτικός λόγος, ο οποίος θα αρχίσει σταδιακά να πείθει και τους  πλέον δύσπιστους, προδομένους πολίτες, ότι δε θα επαναληφθούν τα παλιά φαινόμενα  ανομίας και διαφθοράς. Χρειάζεται μια νέα πολιτική αντίληψη από ανθρώπους οι  οποίοι θα είναι έντιμοι, θα έχουν το θάρρος της γνώμης τους και δε θα φοβούνται,  ούτε θα υπολογίζουν το κόστος των αποφάσεών τους, αλλά θα παίρνουν τα ρίσκα και  τις ευθύνες γι αυτές και δε θα υποτάσσονται λαϊκίστικα στις διάφορες πιέσεις των  κομμάτων, των ΜΜΕ και των διαφόρων συντεχνιών. Θα στοχεύουν αταλάντευτα στην  εξυπηρέτηση αποκλειστικά και μόνο του κοινωνικού συμφέροντος, του γενικού καλού  και θα επιδιώκουν στα πλαίσια του δημοκρατικού κράτους δικαίου, την κοινωνική  οικονομία της αγοράς, τις αναγκαιότητες μιας οικολογικής κουλτούρας, αλλά και  την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δίχως να θεωρούν τη νομιμοποιημένη  εξουσία τους ως αυτοσκοπό.

Μόνον έτσι η ελπίδα του λαού θα αρχίσει  να αναπτερώνεται, οι κοινωνικές προσδοκίες να αποπνέουν την αύρα της πραγμάτωσης  και η χώρα να βρίσκει το μπούσουλά της, αυτόν που θα την οδηγήσει στην έξοδο απ’  τα σημερινά αδιέξοδα.