Του Φάνη Ζουρόπουλου*
Τα προηγούμενα Σαββατοκύριακα έκανα δύο οδοιπορικά: Στο πρώτο πήρα την Αιγίου – Καλαβρύτων και μέσω Αχούρια-Αχλαδιά-Πυργάκι-Φτέρη- Άγιο Παντελεήμονα – Βάλτα – Πλατανιώτισσα – Πετσάκοι – Δροσάτο – Κορφές – έφθασα στην Πατρών – Καλαβρύτων, από εκεί διασχίζοντας τα Καλάβρυτα, πήρα την κατιούσα και μέσω Κερπινής- Ρωγών – Κερνίτσας – Καλυβίτη – Άνω Διακοφτό, έφθασα στην Πούντα και από εκεί μέσω ΠΕΟ διέσχισα τον Πλάτανο, την Τράπεζα, το Διακοπτό, την Ροδιά, τα Τρυπιά, έκανα μια παράκαμψη για Μαμουσιά – Δερβενάκια, ξαναγύρισα στην γέφυρα Τσαγρή και μέσω Νικολεΐκων – Ελίκης ξαναγύρισα στο Αίγιο.
Στο δεύτερο μέσω Δημητρόπουλου – Αγίου Κωνσταντίνου – Βερίνου έφθασα στη γυναικεία Μονή του Αγίου Ιωάννου του Τσετσεβού και γυρίζοντας πίσω, πήρα την Αιγίου- Δαφνών και μέσω Κούμαρι- Δάφνες – Χατζή κατέληξα στην ιστορική Παρασκευή, επιστρέφοντας μέσω της ίδιας οδού… Για όσους δεν ξέρουν, ας μην τρομάξουν, δεν είναι πολλά χιλιόμετρα, απλά έκανα πολλές στάσεις μπαίνοντας σε οικισμούς, αγροτικούς δρόμους, ρούγες και αγροκτήματα που υπήρχε πρόσβαση… Στα περισσότερα από αυτά που ανάφερα-ιστορικά χωριά κάποτε πυκνοκατοικημένα με νοικοκυραίους, με οικογένειες που έβγαλαν προσωπικότητες και αυτόνομη διαχείριση και αξίες – με υποδέχτηκε μια ερημιά και μια αίσθηση εγκατάλειψης, μαζί με λιγοστά αδέσποτα και γάτες… (ακόμα και αυτά μετακόμισαν !…). Άνθρωπο βρήκα με δυσκολία, καφενεία ελάχιστα, εκκλησίες κλειστές και σχολεία που δεν λειτουργούσαν…
Οι περισσότεροι από όσους μου είπαν δύο κουβέντες, ήσαν απογοητευμένοι : Δάσκαλος δεν υπάρχει πια στο χωριό, ούτε Παπάς. Έρχονται για το ωράριο τους με Ι.Χ. και φεύγουν. Χωροφύλαξ δεν το συζητάμε, ούτε για δείγμα, εδώ και χρόνια ούτε αγροφύλαξ!…
Χωρίς καφενείο (την κάποτε τοπική βουλή…), χωρίς παπά, χωρίς δάσκαλο, χωρίς χωροφύλακα και αγροφύλακα, το χωριό δεν είναι πια χωριό. Δεν συνιστά κοινότητα, δεν λειτουργούν άξονες κοινωνικής συνοχής. Ο τρόπος συμβίωσης δεν είναι πια κοινοτικός, είναι απομίμηση του αστικού. Τα τρόφιμα εξασφαλίζονται από τα σούπερ-μάρκετ της κοντινής πόλης, η κωμόπολης και η τηλεόραση έχει υποκαταστήσει το καφενείο της ζωντανής επαφής, τελευταία τα κινητά έχουν αντικαταστήσει και την έξωθεν επικοινωνία και ενημέρωση…
Η παραγωγή για την αυτοσυντήρηση είναι ανύπαρκτη, ο αγρότης ζει με συντάξεις, επιδόματα, χαριστικές παροχές και ΣΥΡΙΖΑΪΚΑ επιδόματα… Κάποτε ο αγρότης ήταν αυτάρκης, ζύμωνε το ψωμί του, φύτευε τα εποχικά λαχανικά του, είχε το κρασί του, το λάδι του, τα ξύλα του, το κοτέτσι του, την κατσίκα του, το κουνέλι του… Ήταν άρχοντας γι’ αυτό και έβγαλε πολέμους και κατοχή, σώζοντας από την πείνα και τους αστικοποιημένους συγγενείς… Τα τελευταία δέκα χρόνια της κρίσης που η χώρα βυθίστηκε στην πιο ταπεινωτική, αδιέξοδη διαχείριση της χρεοκοπίας, η νοοτροπία που πέρασε στο χωριό, είναι το «ντελίβερι» για διατροφή, το να μην δουλεύει κανείς για τίποτα, να μας μισθοδοτεί όλους το κράτος (πέρασε δυστυχώς εκείνο το: λίγα, αλλά όλοι της Αλβανικής περιόδου του Χότζα…), ούτε καν να μαγειρεύουμε, αλλά να πέφτουμε με τα μούτρα στο ταπεινωτικό «επίδομα» ή τους «δέκατους τρίτους» μισθούς του Μαδουρικού κράτους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Δυστυχώς τα χωριά χάθηκαν, όπως χάθηκε από τις πόλεις και η γειτονιά, σε λίγο θα χαθεί και η οικογένεια…
Μπορεί να ξαναφυτρώσει κοινωνία σχέσεων, κοινοτικός βίος, να αναχαιτιστεί η γάγγραινα του ατομοκεντρισμού, να ξαναγίνουν τα χωριά άξονες κοινωνικής συνοχής, αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες; Με «Καποδίστριες» και «Καλλικράτιδες», απλές αναλογικές στις περιφερειακές εκλογές και την επιστροφή και πάλι στον ασφυκτικό κλοιό και την εξάρτηση από το κράτος, που προωθεί το καθεστωτικό σύστημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν το βλέπω… ούτε σαν όνειρο!.
Δυστυχώς τα «όμορφα χωριά» μας χάνονται !…
*Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Τ. Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.
