ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Κατά την περίοδο της νεωτερικότητας, με την επικράτηση της αστικής τάξης, υπερβολική είναι η καύχηση για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την επικράτηση της δημοκρατίας. Είναι τόση η πλύση εγκεφάλων, ώστε πλείστοι όσοι πολίτες των δυτικών χωρών πιστεύουν ότι έχει εγκαθιδρυθεί πράγματι δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απολύτως σεβαστά, προασπίζονται μάλιστα από το καθεστώς. Το ότι το καθεστώς αυτό ευθύνεται για την αποικιοκρατία, τους μεγάλους και τοπικούς πολέμους, την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των φτωχών χωρών, την εξαθλίωση των λαών τους και τον εξαναγκασμό σε διαρκή μετανάστευση αποσιωπώνται, καθώς αυτό έχει υποχείριά του τις κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης και μέσω αυτών διαχέει προπαγανδιστικές υπέρ αυτού θέσεις!

Το αστικό καθεστώς είναι εχθρικό προς την Εκκλησία του Χριστού, οι εκπρόσωποί του όμως είναι αρκετά έξυπνοι. Γι’ αυτό και αποφεύγουν την κατά μέτωπο επίθεση κατά της θρησκευτικής πίστης. Στοχεύοντας πρωτίστως στον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, προχωρούν αργά και μεθοδικά με την ψήφιση κατά καιρούς αντιευαγγελικών νόμων. Την ιδεολογική πολεμική κατά της θρησκευτικής πίστης έχουν αναθέσει στα «αυτόνομα» πανεπιστήμια, όπου αστοί, μαρξίζοντες και μαρξιστές καθηγητές ασύδοτοι, καταπατώντας το Σύνταγμα της χώρας, δηλητηριάζουν τους φοιτητές τους με τις υλιστικές ιδεολογίες και τον εθνομηδενισμό! Η πολεμική κατά της Εκκλησίας είναι σφοδρή και στις ιστορικές αναφορές δεν γίνεται ουδεμία διάκριση μεταξύ αυτής και του απολυταρχικού παπισμού, ο οποίος είχε ήδη εκτροχιαστεί κατά την πίστη από την αρχή του 11ου αιώνα, και απετέλεσε τη μήτρα των παντοίων ολοκληρωτισμών, τους πικρούς καρπούς, από την επικράτηση των οποίων, γεύθηκε ο πλανήτης μας κατά τον 20ο αιώνα.

Το κύριο γνώρισμα της Εκκλησίας είναι το πνεύμα ελευθερίας σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού «ει τις θέλει…». Το πνεύμα αυτό στραγγαλίζουμε, οι άνθρωποι της πτώσης, επιδιώκοντες να επιβάλλουμε στους άλλους την προσωπική μας αυθεντία και απαιτώντας υπακοή. Αυτό είναι το χαρακτηριστικότερα γνώρισμα της παπικής αυλής. Ως αντίδραση στην καθυπόταξη της ελευθερίας του προσώπου, οι πιστοί κατά καιρούς αντιδρούν, μάλιστα κατά τρόπο άστοχο πολλές φορές και αντιευαγγελικό. Τέτοια άστοχη αντίδραση υπήρξε η θρησκευτική μεταρρύθμιση των διαμαρτυρομένων. Το πρόβλημα αυτό ασφαλώς και γεννάται και εντός του σώματος της Εκκλησίας (το ορθόδοξη είναι ως επιθετικός προσδιορισμός περιττός, καθώς η Εκκλησία είναι μία, σύμφωνα με το σύμβολο της πίστης μας). Άκουσα κάποτε τον πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό να τονίζει: «Εμείς, οι κληρικοί, έχουμε την τάση να παπίζουμε και σεις, οι λαϊκοί, έχετε την τάση να προτεσταντίζετε». Εξαιρετικά εύστοχη η παρατήρηση!

Η Εκκλησία είναι, για τους πιστούς, θεοΐδρυτος οργανισμός με κεφαλή τον Ιησού Χριστό και σώμα τους πιστούς. Συνεπώς  η θεώρησή του ως νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου σήμερα και, ενδεχομένως, ιδιωτικού δικαίου, μετά από τροποποίηση του Συντάγματος της χώρας στο εγγύς μέλλον, αποτελεί ευτελισμό της Εκκλησίας. Επειδή το σώμα χαρακτηρίζεται από τις αδυναμίες του ανθρώπου της πτώσης, η Εκκλησία έχει θεσπίσει κανόνες διοίκησης, η εφαρμογή των οποίων επαφίεται στην Ιεραρχία της. Το σώμα της Εκκλησίας εύχεται όχι μόνο υπέρ υγείας και μακροημέρευσης του επισκόπου, αλλά και υπέρ ορθοτόμησης του λόγου της αληθείας. Και η ορθοτόμηση επιτυγχάνεται μόνο στη βάση του σεβασμού και πλήρους εφαρμογής των κανόνων της Εκκλησίας. Η σύμπλευση με εχθρικά προς την Εκκλησία ή ανελεύθερα καθεστώτα και αρχές και ο διωγμός προσώπων που υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας συνιστά απόκλιση σοβαρή από τη γραμμή των Πατέρων της Εκκλησίας. Βέβαια οι κοινωνικές συνθήκες απέχουν πολύ από εκείνες, που επέβαλαν την καύση στην πυρά του Φλωρεντίνου ιερομονάχου Σαβοναρόλα με τις «ευλογίες» του πάπα. Όμως δεν έπαψαν οι διώξεις ακόμη και ορθοδόξως διαμαρτυρομένων πιστών, οι οποίοι έπεσαν εκ τούτου στη δυσμένεια της Ιεραρχίας. Και ναι μεν οι κανόνες ορίζουν ακόμη και τον αφορισμό ή εξωεκκλησιασμό προσώπων, όταν ολισθαίνουν σε αιρετικές θέσεις. Είναι όμως θλιβερό να έχει ληφθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες μία και μόνο καταδικαστική απόφαση σε βάρος μέλους της Εκκλησίας χωρίς την τήρηση της προβλεπόμενης διαδικασίας (απαγγελία κατηγορίας, κλήση σε απολογία, απολογία, λήψη απόφασης). Από την άλλη με πόνο ψυχής είδαμε να προσφέρεται σε δηλωμένο άθεο πολιτικό ο σταυρός του αγιασμού των υδάτων. Μήπως η Ιεραρχία έχει αποδεχθεί ως τιμητικό εκ μέρους της Πολιτείας τον τίτλο του νομικού προσώπου;

Οι πολιτικοί αρχηγοί, θεωρώντας τσιφλίκι τους το κόμμα, συχνά προβαίνουν σε διαγραφή μελών αυτού χωρίς παραπομπή του θέματος στα αρμόδια για τη λήψη της απόφασης όργανα. Προβαίνουν και σε παρέμβαση προς τους ιδιοκτήτες των ισχυρών μέσων διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, διαπλεκόμενους με πολιτικά πρόσωπα πλουτοκράτες, προκειμένου να φιμωθεί κάποια ενοχλητική φωνή, η οποία με θάρρος εκστομίζει αλήθειες σε εποχή, που χάρη στη δημοκρατία μας όλα τα σκιάζει η φοβέρα! Θύμα παρέμβασης του τότε πρωθυπουργού υπήρχε η αείμνηση Μαλβίνα! Με παρέμβαση, άγνωστο προς το παρόν ποιών προσώπων, διεκόπη πρόσφατα εκπομπή υψηλής τηλεθέασης σε τηλεοπτικό σταθμό με εκκλησιαστικές εκπομπές! ΟΙ αρμόδιοι για τη λειτουργία του δεν θεώρησαν χρέος τους να δώσουν κάποια εξήγηση! Αλλά το σώμα της Εκκλησίας αποτελείται από πρόβατα λογικά, όπως τονίζεται στον Ακάθιστο ύμνο. Και ως λογικά θέτουν ερωτήματα και ζητούν εξηγήσεις. Μήπως η Εκκλησία στη χώρα μας βρίσκεται εν αιχμαλωσία;

Κάποιοι ζηλωτές βλέποντας αυτά αναλαμβάνουν αποσχιστικές πρωτοβουλίες. Δεν τις επικροτώ, καθώς ούτε οι σταυρωτές του Χριστού έσχισαν τον άραφο χιτώνα Του. Όμως δεν μπορώ να σιωπήσω μπροστά στις εξελίξεις. Η χώρα μας διέρχεται έντονη την κρίση, που δεν είναι πρωτίστως οικονομική, αλλά πνευματική, και η Εκκλησία είναι η μόνη που μπορεί να εμψυχώσει τον λαό μας και να του προσφέρει ελπίδα. Είναι θλιβερό λειτουργοί Της να αναλαμβάνουν άχαρο ρόλο στα πλαίσια του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης παραιτούμενοι από το όραμα της οικουμενικότητας της Εκκλησίας και αποκλίνοντες από την πατερική παράδοση.

Μήπως είναι καιρός να παύσουμε να ομιλούμε για το Γένος μας ως εκλεκτό εκ μέρους του Θεού και να θρηνήσουμε, με μετάνοια, για τις πτώσεις μας, στις οποίες οφείλεται και η κατάντια μας σε πλείστους όσους τομείς;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»