Ανάμνηση: Η επαναφορά εντυπώσεων του παρελθόντος στη μνήμη, που είναι ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της πλατωνικής φιλοσοφίας, όπου στηρίζεται η γνώση των ιδεών’ π.χ. «η γνώση είναι ανάμνηση».
Συγκοινωνία: ένας από τους βασικούς παράγοντες του πολιτισμού.
(το παρόν, αφιερώνεται με πολλή αγάπη και εκτίμηση στους μαθητές όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, για να μαθαίνουν και να θυμούνται).
Και περνούν τα χρόνια και έρχονται θύμησες -ευχάριστες οι περισσότερες- που μας κρατούν στη ζωή και υπάρχει συνέχεια….
Δεκαετία του ’50. Με προσωπική εργασία, αλλά και με πενιχρό μεροκάματο της εποχής των 7 δραχμών, διανοίγεται –όπως κι όπως- η άγονη γραμμή από τον Άγιο Αθανάσιο του χωριού μας μέχρι τον Τρανό το Λάκκο, πάνω από το Τριγωνικό και συνέχεια μέχρι το Πολύρραχο. Φυσικά υπήρχε το μονοπάτι που οδηγούσε για την αγορά των Σερβίων τους κατοίκους της περιοχής με τα ζώα.
Αργότερα, αντί για λεωφορείο, ένα φορτηγό αυτοκίνητο με καρότσα του Θεόδωρου Γεωργανάκη από το διπλανό χωριό, το Λιβαδερό. Προς το τέλος της δεκαετίας του ’50 και δύο φορτηγά αυτοκίνητα των συγχωριανών μας, Κωνσταντίνου Παν. Μπασιά και Ιωάννου Αθαν. Πιστόλα και πολύ αργότερα τα τρακτέρ με την καρότσα των: Αντωνίου Νήτσιου, Κωνσταντίνου Βλαχοδήμου και Προκόπη Χαρέλα.
Κάθε Δευτέρα, ημέρα του Παζαριού των Σερβίων, όσοι συγχωριανοί μας διέθεταν το μικρό εισιτήριο, ανέβαιναν στην καρότσα των αυτοκινήτων ή των τρακτέρ, με προορισμό τα Σέρβια ή την Κοζάνη και επιστροφή στο χωριό μαζί με τα λιγοστά και απαραίτητα ψώνια που έκαναν στην αγορά.
Μαθητής Γυμνασίου και η αφεντιά μου 1956-1962, με το ημίκοντο σκτίσιο παντελόνι και σακάκι και μαζί με τα τσομπανόπουλα περιμέναμε με άφατη χαρά και ανυπομονησία να περάσει το φορτηγό του Γεωργανάκη για να ταξιδέψουμε καβάλα στην καρότσα του, μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Στην πλατεία του χωριού, που δεν ήταν διαμορφωμένη όπως σήμερα, μαζεύτηκαν και οι μάνες μας (οι πατεράδες μας ήταν στα χειμαδιά της Θεσσαλίας με τα κοπάδια και κυρίως στην Ελασσόνα, στον Τύρναβο, στο Αργυροπούλι, άλλοι στο Καστρί της Βουβάλας, άλλοι στην Κουνιατσή και άλλοι στη Βαλανίδα), για να ξεπροβοδίσουν τα παιδιά που θα πήγαιναν στα Σέρβια ή και αλλού μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων. Τα τσοπανόπουλα πήγαιναν για τη Νεράιδα των Σερβίων, άλλα για την Κοζάνη, άλλα για τα Καϊλιάρια και άλλα για τα χωριά της όμορφης Καστοριάς. Εκεί λοιπόν στην πλατεία, μπροστά στα πόδια μας είχαμε τους τρουβάδες με το ψωμί και με λιγοστά τρόφιμα, το σακούλι με τα βιβλία και περιμέναμε το αυτοκίνητο.
Κάποτε κι άλλο, ακούγεται βαζούρα και φαίνεται το αυτοκίνητο στο Πηγαδάκι να έρχεται από το Λιβαδερό (Μόκρου τότε). Μόλις το βλέπουν οι μάνες να πλησιάζει στου Παπά-Γιώρη του Λάκκου, άρχισαν να μας φιλούν και να μας λένε τις πατρικές συμβουλές:
-Του νου σας στα γράμματα!
-Να έχετε ανοιχτά τα μάτια σας!
-Να είστε καλά παιδιά και να ακούτε τους καθηγητές σας και τ’ αφεντικά σας και με το καλό θα σας περιμένουμε στις γιορτές του Πάσχα (κι αυτό, γιατί η απόσταση από το χωριό μας μέχρι τα Σέρβια ήταν 4 ώρες και δεν μπορούσαμε να πάμε τα Σαββατοκύριακα στο χωριό μας).
Συγκίνηση, δάκρυα και σκούπισμα με τα μανίκια, πού μαντήλι!
Φτάνει το φορτηγό και σταματάει στην πλατεία. Κατεβαίνει ο συνοδηγός του Γεωργανάκη, που έκανε και τον εισπράκτορα και απευθυνόμενος στις μανάδες μας φωνάζει:
-Μη φλιεστ ντιπ! Είμαστε τίγκα!
Αποτέλεσμα; Στον ώμο τον τρουβά με το σακούλι και ποδαρόδρομο 4 ώρες μέχρι τα Σέρβια.
Όταν αργότερα αυτό το δρομολόγιο το κάνανε τα φορτηγά των συγχωριανών μας υπήρχε πολύ καλή εξυπηρέτηση.
Δεν είνι «γιγονός», γίνκιν!!!
Πηγή: Εφημερίδα του καιρού «Χωριό μου, κομμάτι της ψυχής μου»!Παναγιώτης Μπασιάς (συνταξιούχος δάσκαλος)
