Η Ελλάδα των … τυχαίων! (Μανώλη Β. Βολουδάκη)

«Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων» δηλαδή «πάντα να αριστεύεις και να ξεπερνάς τους άλλους». Τάδε έφη ο Ιππόλοχος από την Λυκία στον γιο του, Γλαύκο, πριν φύγει για την Τροία προκειμένου να πολεμήσει τους Έλληνες. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα διέσωσε την σπουδαία αυτή συμβουλή, ελπίζοντας πως θα αποτελέσει δίδαγμα για τις επερχόμενες γενεές και παράδειγμα προς μίμηση.

Όμως, ο Όμηρος δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι οι απόγονοί του θα ήταν τόσο διαφορετικοί από αυτόν. Σίγουρα θα του ήταν αδύνατον να σκεφτεί πως κάποιες χιλιάδες χρόνια αργότερα, οι Έλληνες θα γνώριζαν τέτοια παρακμή, που δεν θα θύμιζαν σε τίποτε τον πάλαι ποτέ ένδοξο λαό.

Πώς θα μπορούσε να προβλέψει ο Όμηρος το σημερινό κατάντημα; Η τελευταία (μέχρι στιγμής) απόφαση της κυβέρνησης είναι απολύτως φυσιολογική καθώς εκφράζει το επίπεδο του λαού που διακυβερνά. Για να μην παρεξηγηθώ: Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτήν την απόφαση, για την οποία «αισχρόν εστί και σχολιάζειν!».

Όμως, δυστυχώς, σε ένα λαό που βασιλεύουν οι μέτριοι, για να μην πούμε οι άθλιοι, είναι απολύτως φυσιολογικό και η νομοθεσία να είναι αντίστοιχα άθλια. Όταν διορίζονται ως υπουργοί άνθρωποι αγράμματοι και αστοιχείωτοι, χωρίς τρόπους και με εντελώς απροσάρμοστη κοινωνική συμπεριφορά, πώς περιμένουμε να μην νομοθετήσουν σύμφωνα με το επίπεδό τους;

Ένας μέτριος ή/και ανίκανος υπουργός σαφώς και θα καταργήσει κάθε αξιολογική διαδικασία, επιχειρώντας να εξισώσει -να ισοπεδώσει επί το ορθότερο- τους πάντες στο χαμηλό επίπεδό του. Ένας αμοραλιστής και άπατρις πολιτικός σαφώς και δεν θα σεβαστεί την Πίστη και τα ιδανικά του τόπου μας. Άρα γιατί να θέλει να κρατούν την σημαία οι καλύτεροι; Η σημαία για τους αμοραλιστές είναι ένα κομμάτι ύφασμα, που δεν έχει καμία σημασία αν θα πέσει στα χέρια αλλοθρήσκων, αλλοεθνών, αμοραλιστών, εκμεταλλευτών, ανίκανων, προδοτών ή οποιουδήποτε άλλου. Οι περισσότεροι από τους νομοθέτες δεν έχουν ιδέα με πόσο αίμα έχει βαφεί αυτό το ιερό σύμβολο της εθνικής ελευθερίας, που τόσο απαξιωτικά αφήνουν στα χέρια του κάθε τυχαίου.

Αλλά και οι “αντιπολιτευόμενοι” -τάχα- που προσπαθούν να ανακτήσουν την εξουσία με λαϊκίστικες δηλώσεις, δεν πρέπει να λησμονούν πως αυτοί ξεκίνησαν τον ανίερο αγώνα για τον ευτελισμό των αξιών, την διάλυση του ήθους στην Ελληνική κοινωνία και τελικά την αναρρίχηση στην εξουσία των πλέον καταστροφικών πολιτικών δυνάμεων.

Δεν ωφελεί να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε την ατομική μας ευθύνη, ο καθένας στον βαθμό που του αναλογεί. Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι στον τόπο μας, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας. Εμείς τελικά με ποιον είμαστε; Τι πιστεύουμε και ποιες είναι οι αρχές μας; Με τι κριτήρια διαλέγουμε τους εκπροσώπους μας;