Το κόκκινο τριαντάφυλλο είναι ίσως το πιο όμορφο, το πιο εύγλωττο και το πιο ζεστό σύμβολο του ερωτικού συναισθήματος. Είτε προσφέρεις μονάχα ένα, είτε ολόκληρο μπουκέτο από κόκκινα τριαντάφυλλα, εκπέμπεις στον παραλήπτη τους ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα. Αυτό της Αγάπης.
Τα κόκκινα ρόδα έχουν κρυμμένα μέσα τους τα μυστικά της ερωτικής εξομολόγησης, τη χάρη της ομορφιάς, τη γλύκα της τρυφερότητας, το χρώμα του πάθους, τη σαγήνη των αρωμάτων και την καρδιά του συναισθήματος. Κανένα άλλο λουλούδι δε μοιάζει τόσο πολύ με την ερωτική περιπέτεια. Κανένα άλλο δεν αφήνει πίσω του τόσους υπαινιγμούς ανοίγοντας τις πύλες της καρδιάς σε όλα τα ενδεχόμενα. Σαν έρωτας κι εκείνο, σε προσκαλεί και σε προκαλεί να το αγγίξεις, να το μυρίσεις και να το κρατήσεις με προσοχή για να μη διαταράξεις την τελειότητα της μορφής του. Μόνο αν το κρατήσεις απαλά δε θα πληγωθείς από τα αγκάθια του και μόνο αν το αφήσεις στον κήπο της αποδοχής και της επιθυμίας να αναπνέει το ζωογόνο αεράκι της ελευθερίας του δε θα το δεις να μαραίνεται. Σαν έρωτας κι αυτό, πεθαίνει όταν κοπεί η καρδιά του και αντί να λούζεται στο φως του πρωινού παίζοντας με τον ήλιο των αισθήσεων, φυλακίζεται σε βάζα συμβιβασμών και εξάρτησης.
Η καρδιά του ρόδου για να κρατήσει την αέναη κίνηση των χτύπων της, πρέπει να μεθάει συνεχώς από προσδοκίες και όμορφες αναμνήσεις. Πρέπει να είναι συγκάτοικος του τοπίου που κατοικείται από χαμόγελα και παιχνίδια των αισθήσεων.
Πρέπει να βουτάει στην ομορφιά της ζωής και να αφήνεται στο ρίγος της ερωτικής
ταραχής κάτω από ουρανούς βροχής και θόλους αστεριών. Πρέπει να είναι όαση, σιωπηλό καταφύγιο, νησί γαλήνης. Μα κυρίως πρέπει να μη χρειάζεται τα πρέπει…
Αν τσιμπηθείς απ’ τα αγκάθια της καρδιάς του ρόδου, είναι γιατί έχασες το κρυφό νόημα της ομορφιάς του ή γιατί δεν είδες το μονοπάτι της αγάπης, της αυτοδιάθεσης, της κατανόησης και της άνευ όρων παράδοσης. Η καρδιά του ρόδου δε χαρίζεται σε κείνους που διστάζουν, αλλά σε κείνους που με θράσος και λαχτάρα σπεύδουν να την κατακτήσουν δίνοντας νόημα στο ξημέρωμα του μαζί και περιεχόμενο στη γαλήνη της συνύπαρξης. Κι ο πιο περήφανος άνθρωπος χρειάζεται τη στοργή της καρδιάς του ρόδου. Όσο κι αν την αρνείται, τόσο η ίδια του η καρδιά ετοιμάζεται κάποια στιγμή να τον προδώσει.
Στάσου και κοίτα κατάβαθα στην καρδιά του, αν θες να βρεις τη δική σου καρδιά, το δικό σου κήπο, τη δική σου πατρίδα. Αν θες να κάμψεις τις αντιστάσεις, να ανοίξεις διάπλατα το παραθύρι της προσφοράς του εαυτού σου σε κάτι ανώτερο από την ύλη που κλέβει τις μέρες σου, αν θες να σε θυμάται που και που η ευτυχία και αν θες να λύσεις άκοπα το αίνιγμα της μοίρας. Οι δυνατές χαρές και οι μεγάλοι πόνοι, είναι για κείνους που δε φοβούνται να παραδοθούν. Κι ας πληγωθούν.
Άνθρωποι γεννιώνται και πεθαίνουν συνεχώς, όπως τα ρόδα. Οι πιο μετανιωμένοι από αυτούς είναι όσοι δεν έφτασαν στην καρδιά του ρόδου. Όσοι απαρνήθηκαν την ιερή λαχτάρα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Όσοι, φοβούμενοι την προδοσία, πρόδωσαν οι ίδιοι το μερίδιο της αγάπης που τους αναλογεί.
Ας χαράξει λοιπόν ο καθένας τον προσωπικό του δρόμο χαρίζοντας στο πρόσωπο της αγάπης την καρδιά ενός ρόδου για να φτάσει σε τοπία συνάντησης και αφοσίωσης, για να ανταμώσει με την ουσία της ζωής στη μικρή – έτσι κι αλλιώς- διαδρομή του βίου. Μόνο όσοι φανούν ικανοί να δώσουν μια αγκαλιά μοσχομυρισμένα ρόδα και καταφέρουν να ανοίξουν στη μέρα τους μονοπάτια χαράς, χρωμάτων και απόλαυσης ποτίζοντας με το νερό της στοργής την καρδιά των ρόδων, μόνο αυτοί θα δουν πως η καρδιά του ρόδου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ψυχή τους…
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ. Γράφει η Ολ.Τσικαρδάνη
3