Μία στιγμή έφθανε για να ανεβεί τον Γολγοθά του μετά από 820 χρόνια ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή μνημεία
στην καρδιά του Παρισιού και να γίνει στάχτη. Μπορεί οι καθολικοί την ερχόμενη Κυριακή να γιορτάζουν την Ανάσταση
αλλά η ανάσταση για το ιστορικό μνημείο του Παρισιού που είχε σταθεί όρθιο ακόμη και στον β΄παγκόσμιο πόλεμο …
αργεί πολύ.. Βέβαια το Πάσχα για τους δυτικούς δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό της Ορθοδοξίας και ιδιαίτερα
με το Ελληνικό
Απ’ όλες τις γιορτές της χριστιανοσύνης, στην Ελλάδα, εκείνη που είναι σχεδόν αποκλειστικά δική μας, είναι το Πάσχα.
Ίσως γιατί συμπίπτει με την Άνοιξη και η Ανάσταση ταυτίζεται με την αναγέννηση της Φύσης.
Αλήθεια πόσο δίκαιο έχουν αυτοί που λένε” Ο θεός βλέπει τα σχέδια των ανθρωπων και γελά”. Σχεδίαζα και εγώ
πώς θα περάσω το Πάσχα και φέτος στο χωριό αλλά… χωρίς τον ξενοδόχο και έτσι θα μείνω στην πόλη
Αυτές τις μέρες το μυαλό μου ταξιδεύει στην Κορυφή που δεν θα έχει απλώς ψύχρα ανοιξιάτικη, αλλά θα κάνει
κρύο, αφού η χρονιά φέτος είναι ψυχρή.
Κλείνω τα μάτια και νοερά πηγαίνω από νωρίς στην Ανάσταση, μετά την πρώτη καμπάνα,
και παρακολουθώ τους λιγοστούς συγχωριανούς μου που συρρέουν και ο καθένας μέσα στην εκκλησία παίρνει τη θέση
που πρέπει, οι γυναίκες από τη μία πλευρά και οι άνδρες από την άλλη.
Φαντάζομαι τις κινήσεις, τις εκφράσεις, τα βλέμματα, το πώς κρατούν τη λαμπάδα και να νομίζω ότι βρίσκομαι
στο χωριό μου.
Στο μυαλό μου έρχεται μια Ανάσταση των παιδικών μου χρόνων τότε που δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και το χωριό
βυθιζόταν στο σκοτάδι Παρακολουθούσα τα βήματα των συγχωριανών μου, καθώς έπαιρναν τον δρόμο για την εκκλησία
όλες τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας με την λαμπάδα στο χέρι για να τους φωτίσει το δρόμο
Φωτεινά ποτάμια από όλες τίς πλευρές του χωριού που έσβηναν μπροστά από τον Αγιο Δημήτριο
. Οι περισσότεροι τότε γνώριζαν ελάχιστα γράμματα και όμως καταλάβαιναν τα λόγια της εκκλησίας,
τη γλώσσα της. Ήξεραν ακριβώς τι συμβαίνει κάθε στιγμή, κάθε μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας
Ήταν εβδομάδα κατάνυξης, περισυλλογής, σκέψης, προβληματισμού ενδοσκόπησης, αυτοκριτικής.
Την εβδομάδα αυτή το γέλιο δύσκολο, η διασκέδαση άκαιρη, τα υλικά αγαθά, τα λαμπερά, τα περιζήτητα, τα επιθυμητά
δεν ελκύουν, δε συγκινούν, παραμερίζονται , μοιάζουν ασήμαντα κι ανούσια, ανίκανα να φέρουν απόλαυση και χαρά…
Στην εκκλησία ήταν διάχυτη η αίσθηση πώς ο καθένας παρακολουθώντας τις ακολουθείες της Μεγάλης εβδομάδος
συναντούσε την πιο ουσιαστική πλευρά της ύπαρξης του, την κάπως ξεχασμένη, την πνευματική και ψυχική
υπόστασή του.
Συχνά σκέφτομαι μήπως υπάρχει μια ευθεία γραμμή που διαπερνά τους αιώνες και συντηρεί μια άλλης τάξεως
ενστικτώδη επικοινωνία με το Μυστήριο, με τα Πάθη και την Κάθαρση! Όπως τα αποδημητικά πουλιά βρίσκουν με
σιγουριά τον δρόμο, διασχίζουν πολύ μεγάλες αποστάσεις και βρίσκουν αλάθητα την παλιά τους φωλιά. Και με άγνωστο
τρόπο η ικανότητα αυτή περνάει από γενιά σε γενιά. Ετσι πιστεύω ότι οι Ελληνες, όπου και αν ζουν, βρίσκουν το
μονοπάτι που τους οδηγεί στο Μυστήριο.
Πέρασαν τα χρόνια, ήρθαν άλλες εποχές και πολλοί χάσαμε την πίστη μας αλλά, αμφιβάλλω αν χάσαμε
τον δρόμο προς το Μυστήριο, την ενστικτώδη, άλλης τάξεως, επικοινωνία μαζί του. Είναι μια μορφή οικειότητας από την
οποία έχουμε ανάγκη και την αναζητούμε. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η Μεγάλη Εβδομάδα με τα πάθη και την κάθαρση της
Ανάστασης είναι μοναδική εμπειρία που τη βρίσκουμε όχι στο νόημα τόσο, όσο στην τελετουργική ακολουθία της
ορθόδοξης εκκλησίας
Βασίλης Παπαδημούλης
Η μεγάλη εβδομάδα των καθολικών σημαδεύτηκε φέτος από την καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων.
13