Μασκαράδες (ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ)

Ζούμε μια παρατεταμένη οικονομική (κατά τους περισσότερους), κοινωνική (για πολλούς) και πνευματική (για τους λιγότερους) κρίση. Μια κρίση δηλαδή, που παρουσιάζει αρκετές αναγνώσεις. Έτσι, για τους κρατούντες κοντεύει να τελειώσει (όσοι τη θεωρούν μόνο οικονομική). Για τους μνηστήρες της εξουσίας δεν έχει ακόμη τελειώσει (όσοι τη θεωρούν και κοινωνική). Για τους πιο … απαιτητικούς, θα αργήσει πάρα πολύ να τελειώσει (όσοι θεωρούμε ότι η κρίση είναι πρωτίστως πνευματική, με την οικονομική και κοινωνική διάστασή της να αποτελούν αποτελέσματα και όχι αίτια).
Στο πλαίσιο αυτό έχουμε χορτάσει η συντριπτική πλειονοψηφία του λαού μας, δέκα χρόνια τώρα, από αριθμούς, διαπιστώσεις και πειράματα, αλλά όχι από … ευρώ. Με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρει πλέον τον μέσο Έλληνα η «τύχη» της εθνικής του οικονομίας, αφού η οικογενειακή του αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο. «Από πίτα που δεν τρως, τι σε νοιάζει κι αν καείς;». Αυτή η παροιμία αναδύεται αυθόρμητα στον μέσο συμπολίτη μας, που αναρωτιέται εάν ο ίδιος και η οικογένειά του θα ωφεληθούν ουσιαστικά και όχι περιστασιακά από τις όποιες «εξόδους» από τα μνημόνια. Με άλλα λόγια, τον ενδιαφέρει πρωτίστως, εάν θα ανέβει ποιοτικά η καθημερινότητά του ή θα πρέπει να συνεχίσει να αναμένει την … ΕΛΠΙΔΑ!
Αυτή η ψυχρή οικονομιστική προσέγγιση των πραγμάτων, όπου το ένα τρίτο του πληθυσμού ευνοείται ενώ τα δύο τρίτα υποφέρουν, είναι που έχει διαμορφώσει μια βαθιά πολιτική κρίση. Αυτή εκφράζεται με τη μεγάλη αποχή στις εκλογές (απειλεί να ξεπεράσει το 50%), που εάν προσμετρηθεί στο ποσοστό ακραίων πολιτικών επιλογών διαμορφώνει ένα σύνολο της τάξεως του 65%, προσεγγίζοντας με τον τρόπο αυτό τα δύο τρίτα του εγγεγραμμένου εκλογικού σώματος.
Ασφαλώς και το εν λόγω φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά «ελλαδικό», αφού ισχύει στο μεγαλύτερο τμήμα των δυτικών «προηγμένων» κοινωνιών. Αυτό που θεωρούμε «ελλαδικό», είναι η ακραία υποκρισία και η υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών. Η διαδραματιζόμενη διαρκής «μασκαράτα»! Διότι, πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ο Υπουργός μιας αντιαμερικανικής και αντικαπιταλιστικής κυβέρνησης, που προσέρχεται και υπογράφει μια από τις σημαντικότερες διακρατικές συμβάσεις για την πατρίδα μας, με καουμπόικο καπέλο και παροτρύνοντας την ομήγυρη να τραγουδήσει το «Happy birthday», όχι σε κάποιο μικρό παιδί, αλλά στον ογδοντάχρονο εκπρόσωπο του σύγχρονου «Ρωμαίου Κοσμοκράτορα» και της Pax Americana…
Μετά από τριάμισι χρόνια διακυβέρνησης και δύο δεκαετιών ιδεολογικο-κομματικού αγώνα, το μόνο που απέμεινε στον πρωθυπουργό μας να θυμίζει τον «ανένδοτο» αγώνα του, ήταν η αποφυγή της … γραβάτας. Τελικά κι αυτό το «προπύργιο» αλώθηκε. Υποκλίθηκε ακόμη και στη … γραβάτα. Τουλάχιστον ήταν … κόκκινη!