Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η αναβιωση του εθίμου της γουρουνοχαρας που φιλοξενήθηκε στην πλατεία της Μόρφης και διοργανώθηκε από τον Συλλογος Βοιωτων Κοζάνης “Αγία Παρασκευή” ο οποιος όπως κάθε χρόνο ετσι και φέτος τίμησε την παράδοση
Ο κόσμος για άλλη μία φορά έδειξε την αγάπη και την υποστήριξη του στο όραμα του συλλογου να δώσει ζωή σε
κάποιο από τα χωριά του Βοίου και να προσφέρει στιγμές χαρά και γλέντιου στούς λιγοστούς κατοίκους του
Νωρίς το πρωί πολλοί πίστευάν πώς ο καιρός θα χαλάσει την φετεινή προσπάθεια του Συλλογου, Αλλά ευτυχώς
βελτιώθηκε γρήγορα τα συννεφα σκόρπισαν και έκανε την εμφάνησει του ο ηλίος ζεσταίνοντας τίς καρδίες
όλων . Τα καζάνια με τίς τσιγαρίδες στήθηκαν κι άρχισε η προετοιμασία. Σε λίγο άρχισε να καταφθάνει ο κόσμος
και οι διοργνωτές δεν πίστευα στα μάτια τους. Η πλατεία γέμισε και το κλαρίνο του Αγγελου Τσακνάκη αρχισε να
ρίχνει Βάλσαμο στίς καρδίες των παρευρισκόμένων,
Το γλέντι άναψε,το κέφι πλημμύρισε και οι χόροι κρατούσαν καλά παρά τίς δυνατές ριπές, κατά διαστηματα, του
ανέμου.
Αυτή την φορά όλα πηγαιναν ρολόι και στο γλέντι συμμετείχαν από μικρά παίδιά μέχρι και η αιωνόβιά μητέρα του Ηλία Διαμαντόπουλου που κουκουλωμένη με τόο παλτό της παρακολουθούσε με λαχτάρα τους χορούς και ισώς
ταξίδευε σε άλλες εποχές όταν το χωρίο της εσφυζε από ζωή και στούς χορούς συμμετείχαν μόνο συγχωριανοί της.
Γουρουνοχαρά ονομαζόταν η προετοιμασία για το σφάξιμο του γουρουνιού. Είναι ένα από τα σημαντικότερα έθιμα
διότι το αντιμετώπιζαν και ως τελετουργία. Η προετοιμασία αυτή, γινόταν με εξαιρετική φροντίδα. Τρεις – τέσσερις
συγγενικές οικογένειες καθόριζαν με τη σειρά ποια ημέρα θα έσφαζε το γουρούνι της.
Για κάθε σφαγή μεγάλου γουρουνιού απαιτούνταν πέντε με έξι άνδρες. Μετά το γδάρσιμο, άρχιζε το κόψιμο
του λίπους (παστού), για να γίνει έπειτα το κόψιμο του κρέατος σε μικρά τεμάχια. Το λίπος αυτό, αφού το έλιωναν
πρώτα, το έβαζαν σε δοχεία λαδιού ή πετρελαίου και αφού πάγωνε, διατηρούνταν σχεδόν όλο το χρόνο
.Οι κάτοικοι το χρησιμοποιούσαν όλο το χρόνο και σε όλα σχεδόν τα φαγητά. Υπήρχαν μάλιστα περιπτώσεις που
πολλοί δεν το αντικαθιστούσαν με τίποτα. Ακόμα και το καλοκαίρι στα φαγητά τους χρησιμοποιούσαν λίπος,
γιατί το θεωρούσαν δική τους παραγωγή και επομένως φθηνό, σε αντίθεση με το λάδι που το αγόραζαν μισή
ή μία οκά για να περάσουν ένα και δύο μήνες.
Μετά το σφάξιμο του γουρουνιού, σειρά έπαιρνα οι νοικοκυρές, οι οποίες άναβαν φωτιά και έβαζαν το καζάνι.
Τοποθετούσαν μέσα, το λίπος του γουρουνιού, τη «λίγδα», όπως την έλεγαν, σε μικρά κομματάκια και την έλιωναν.
Αφού έλιωνε ένα τμήμα από το λίπος έμεναν στο καζάνι μικρά κομματάκια από λίπος και κρέας. Πρόσθεταν και
τσιγαρισμένα πράσα και έφτιαχναν τις γνωστές τσιγαρίδες. Αγαπημένο φαγητό μικρών και μεγάλων.
Στη συνέχεια ακολουθούσε γιορτή με κρασί ή τσίπουρο
Το εθιμό εχει τις ριζες του πολύ παλία καθώς οι βοιώτες συνήθιζαν να εκτρέφουν χοίρους. Πρώτα από όλα, τα γουρούνια δε φορολογούνταν από τους Οθωμανούς κατακτητές και ήταν αναγκαία για την αγροτική οικονομία , αφού προσέφεραν το κρέας τους, το λίπος τους (λίγδα), που χρησιμοποιούνταν αντί του ακριβού και δυσεύρετου ελαιόλαδου και το δέρμα τους, που χρησίμευε για την κατασκευή υποδημάτων, τα γουρουνοτσάρουχα
Η Μόρφη των 25 κατοίκων του χειμώνα χΘες από το πρωί μέχρι τό βράδυ γλεντούσε και χόρευε καθώς μόλις έπεσε
ο ηλίος και άρχισε να σφιγγει το κρυο ο χορός συνεχιστηκε στο καφενείο. Καί όταν όλοι κουράστηκαν να χορεύουν
μαζευτηκαν σε ένα τραπέζι και άρχισαν το τραγούδι υπό τους ηχους του σαγινευτικού κλαρίνου του Αγγελου.
Συγχαρητήρια στους διοργανωτές και του…. χρόνου.
Βασίλης Παπαδημούλης