Μια κοινωνία που δεν πιστεύει  στον εαυτό της, έχει ιστορικά τελειώσει

Ένας λαός είναι περήφανος γι αυτό που είναι, όταν έχει – και το δείχνει – τον αέρα της περηφάνιας για την ιδιαιτερότητά του.

Η εικόνα που δίνει η σημερινή Ελλάδα, είναι εικόνα λαού που πιστεύει στον εαυτό του; Αν θέλει αυτή η χώρα να είναι περήφανη γι αυτό που είναι, δεν χρειάζεται ο μιμητισμός των έξωθεν παρεμβάσεων. Είναι μια χώρα με τον αρχαιότερο πολιτισμό και δεν χρειάζεται να γίνουμε οπωσδήποτε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε.

«Ζωγραφίζει» ο Χρ. Γιανναράς αυτό το «κάτι άλλο» μέσα από την από μακρού χρόνου διακήρυξη του Κων. Καραμανλή, του εθνάρχη: «Να γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι, για να γίνουμε άνθρωποι». Στιγματίζοντας τη φράση αυτή ο Χρ. Γιανναράς λέει «ένας λαός που ποθεί διακαώς να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι, δεν επιβιώνει ιστορικά, έχει τελειώσει».

Από την ημέρα που μας «στρίμωξαν» στη χοάνη της ΕΕ (ΕΟΚ τότε) τι καλό είδαμε; Με τόσα «πακέτα» που ήρθαν, είδαμε άσπρη μέρα; Έκλεισαν όλες οι παραγωγικές μονάδες, μας ρήμαξαν στην υπερχρέωση με τα δανεικά και χωθήκαμε στην κόλαση των μνημονίων.

Το μεσοδιάστημα της καλοπέρασης ήταν για «στάχτη στα μάτια», για να περάσουν το σχέδιό τους χωρίς αντίδραση. Στα 40 τόσα χρόνια της μεταπολίτευσης, το μοτίβο των πολιτικών ήταν ο διορισμός στο δημόσιο, αργόσχολοι υπάλληλοι, πρόωροι συνταξιούχοι και κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας. Τα δανεικά και τα «πακέτα» όμως τελείωσαν, αφού ο σκοπός επετεύχθη!

Όλα όμως αυτά τα χρόνια της ψεύτικής ευδαιμονίας, είχαν και μεγάλο κόστος για την οικονομία της χώρας. Σταματήσαμε να παράγουμε και τα δανεικά έγιναν μπούμερανγκ. Μας υποθήκευσαν για 99 χρόνια. Δημιούργησαν όμως και ένα άλλο σοβαρότερο πρόβλημα. Χάσαμε την εθνική μας ταυτότητα. Καλλιέργησαν το «ποθούμενο» για το επόμενο βήμα, που ήταν η παγκοσμιοποίηση.

Έγινε μόδα να το παίζουμε απάτριδες, διεθνιστές, αντικρατιστές, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αλληλέγγυοι, ανυπότακτοι στα σύμβολα (εθνικά και θρησκευτικά).

Όταν όμως αρνείσαι την ιστορία σου, τα σύμβολά σου, μπορείς να επιβιώσεις ως εθνική οντότητα; Αυτή η Γερμανική Ευρώπη – γιατί γι αυτό πρόκειται – έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Την επιβολή μιας υπερεθνικής εξουσίας στους πιο αδύναμους ευρωπαϊκούς λαούς. Μιας εξουσίας που θα εξυπηρετήσει διαχρονικά μέσα από την αθόρυβη άλωση των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, τα συμφέροντα μιας μοναδικής ισχυρής ευρωπαϊκής χώρας, δηλαδή της συνήθους υπόπτου, της Γερμανίας. Ειρηνική συνύπαρξη με τον Γερμανικό Τζέγκινς Χαν δεν μπορεί να υπάρξει. Όποιος όμως επικρίνει την ΕΕ, δεν σημαίνει πως είναι αυτομάτως και εναντίον της Ευρώπης.

Είμαστε βεβαίως κατά της κυριαρχίας μιας και μοναδικής δύναμης. Εναντίον της διαχρονικής επεκτατικής βουλιμίας των Γερμανών. Είμαστε εναντίον της καταπίεσης της εθνικής μας οντότητας-ταυτότητας από το διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Είμαστε υπέρ των εθνών της Ευρώπης με ταυτότητα (Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα, Ηνωμένο Βασίλειο…). Χώρες ελεύθερες, με τις παραδόσεις και τις ταυτότητές τους. Δεν μπορεί να υπάρξει μια μοναδική ευρωπαϊκή εθνικότητα. Δεν μπορεί να υπάρξει ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος υπό την κυριαρχία των Γερμανών.

Θέλουμε τη διατήρηση των διαφορετικών παραδόσεων, τις κοινοβουλευτικές εξουσίες, την εθνική υπερηφάνεια στην κάθε χώρα ξέχωρα. Κοινή ευρωπαϊκή στόχευση, αλλά χωρίς να χαθεί η εθνική μας ταυτότητα.

Για να το ξαναπούμε… Ένας λαός που θέλει να είναι κάτι άλλο ή να αποδεχθεί την μετάλλαξή του σε «κάτι άλλο» από αυτό που είναι, δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει ιστορικά. Έχει τελειώσει!

Σε αυτή την Ευρώπη, πλεονάζουν οι λέξεις και λείπει το μέτρο και η σοβαρότητα. Αν συνεχίσουμε υπάκουοι στο γερμανικό διευθυντήριο, κάποια στιγμή θα αναφωνήσουμε «τι ήμασταν οι Έλληνες και πώς καταντήσαμε»!

Αφού θα έχουμε χάσει τη γλώσσα μας, την πολιτισμική μας ταυτότητα, την ομοιογένεια της φυλής, την ιστορία μας, τη θρησκεία μας.

Πολιτισμικός αχταρμάς, πολυφυλετική κοινωνία, πανθρησκεία (την ευλόγησε ο πατριάρχης πέρυσι στο Κολυμπάρι Χανίων) και όλα τα συναφή… Η Ελλάδα τότε μια κουκίδα σε ένα παγκόσμιο χωριό χωρίς πυξίδα…

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ