Τριγύρω, όλα τα πρόσωπα χαρούμενα έμοιαζαν
κι όλα τα βλέμματα, καθώς έπεφταν πάνω του
είχαν μια χαμογελαστή γλυκύτητα.
Στην πιο φλύαρη μεγαλοπαρέα της παραλίας
σ΄ εκείνο το Αυγουστιάτικο δειλινό
η διάθεση όλων ήταν στα ύψη.
Ο ένας, όμως, μιλούσε με τη σιωπή του
και καθώς οι άλλοι μιλούσαν ακατάπαυστα
εκείνος στοργικά φρόντιζε τις κακοποιημένες λέξεις
τα μόνιμα θύματα μιας ασύμμετρης συζήτησης.
Για τη συντροφιά ολάκερη ήταν ο μοναχικός
ίσως και ο περίεργος τύπος της παρέας,
αλλά περιέργως και ο πιο αξιαγάπητος!
Ο ίδιος πολύ την απολάμβανε τη μοναξιά του
και τη βίωνε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια
όταν ήταν περισσότερες οι παρουσίες δίπλα του!
Κι όταν αραιά και που άνοιγε το στόμα του
και μονολογούσε συλλαβιστά, αλλά πολύ καθαρά
τότε όλοι με προσοχή τον αφουγκραζόταν.
Και τι έλεγε τάχα; Την αλήθεια της εποχής μας.
Ο σύγχρονος άνθρωπος της πολυπραγμοσύνης
όταν θεληματικά και ενσυνείδητα σιωπά
και κρατά κάπου- κάπου την ανασαιμιά του
μέσα του ακούει της μοναξιάς τους χτύπους!
Αυτό προσπαθούν να αποφύγουν οι πολλοί
αυτό είναι που φοβούνται να ομολογήσουν
και ασταμάτητα μιλούν για όλους και για όλα…….
Ηλίας Κ Μάρκου
