Δεν μας αστουχνάει κι κάθι χρόνου μας έρχιτι απ’ τ’ Γιρμανία ου Ντιόντιους τ’ Σιακαβάρα. Κι κάθι φουρά του παράπουνου τ’ είνι ότι όσου πααίν’ κι χαλνάει η Κόζιαν’. Γκριμούν τα καλά τα παλιακά τα σπίτια κι τα φκιάν’ μπιτόν κι ψηλά ντ’βάρια.
Φέτους όμους που ήρθιν ήταν πουλί αγριμένους. Καλ’μέρα δεν πρόφτασιν να μι πει κι μι χνήθκιν ένα κι ένα.
– Ωϊ, τουν λιέου, κάτσι ψίχα να σι κιράσου τουν καφέ κι να χιρίσουμι πρώτα απού γνουμ’κά κι ύστιρας να χιρίσουμι να λέμι ξίκα.
– Ιά, αυτόϊα π’ σι λιέου. Χαλέβου κράνους. Είχα τάμα, να πααίνου σ’ν ικκλησιά σ’τς Αϊ-Ναργυράδις κι ανιβαίνουντας τα σκαλοπάτια έπισιν μια κιραμίδα απ’ τ’ Ψαλίδα του σπίτ’ αμπρουστά στα πουδάρια μ’, π’ μι λαχτάρσιν τόσου, που χάλιψα νιρό. Κι δεν έφτανιν μούγκι αυτό, πήγα να πιω απ’ του νιρό τ’ς ικκλησιάς κι του ’χαν μι συρματόπλιγμα.
Ου μπαμπάκας μ’ μ’ ήλιγιν, όταν είμαν μ’κρός, ότι άμα γλέπ’ς νιρό να γκλάει, πιε του κι μη φουβάσι. Πού του είδαν τώρα κι έγραψαν ότι «του νιρό είνι φαρμακουμένου»; Ιά, πε μι ισύ ρα Νιάκου, του σπίτ’ αυτό τ’ Ψαλίδα τι του κρατούν; Άμα του κρατούν για διατηρητέου, ας του φκιάσ’ν. Δεν απιρνάει καμιάφρας απού κει ου δήμαρχους, να του ιδεί;
Κι μια π’ σ’ είπα αυτόϊα, να σι πω κι άλλα. Μι σκουπίδια τ’ν άφ’κα ν’ Κόζιαν’ ιπέρσ’, μ’ άλλα τόσα τ’ βρήκα ιφέτους. Χώρια π’ άλλαξαν τ’ς δρόμ’ κι δεν ξέρ’ς κατά που να πααίν’ς.
Τουν σταμάτ’σα.
– Ωϊ Ντιόντου, μη λιές άλλα κι μη σικλιτίζ’ς πουλύ. Άμα χιρίσου να σι λιέου ιγώ τα χάλια τ’ς Κόζιαν’ς, δε σώνουντι ούτι σι μια βδουμάδα.
– Πε μι ρα ψίχα, πόσου πααίν’ του μάρκου γιατί χαλέβου να φκιάσου καμόσις ιπινδύσεις
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
