Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ

Αγαπητοί,
Έχουμε πει πως ο όρος «εν τη Εκκλησία», περιέχει τόσο τον ιστορικό χρόνο και χώρο, όσο και ένα μοναδικό τρόπο, τον λατρευτικό τρόπο! Ο λατρευτικός τρόπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, κατ’ ουσίαν αποτελεί το μοναδικό μέσω με το οποίο δοξάζεται ο Θεός. Η Θεία Λειτουργία αποτελεί τον κατ’ εξοχήν Δοξολογικό τρόπο της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας που στην ουσία του είναι Προσευχητικός αφού συνδυάζει τόσο την Ευχαριστία, όσο και τη Δέηση. Η ομοιομορφία της Θείας Λειτουργίας, της τόσο απλής και ταπεινής, αποτελεί μέσα στον χρόνο και στον χώρο τον ένα και μοναδικό Δοξολογικό τρόπο (κοινό για αγγέλους και ανθρώπους) προς τον αληθινό Θεό. Το ταξίδι μας λοιπόν προς την πλήρη κοινωνία με τον Θεό είναι ένα και ξέρει να σέβεται τις μοναδικές πολιτικές και πολιτιστικές παραδόσεις των λαών και φυλών της γης που περιλαμβάνει ήδη στους κόλπους της αλλά περισσότερο και πάνω απ’ όλα σέβεται την ομοιομορφία της Θείας Λειτουργίας που αποτελεί τον μοναδικό τρόπο δοξολογίας του μόνου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εν παντί τόπο και χρόνο. «Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε, πηγῆς ἀθανάτου γεύσασθε. Ἀλληλούϊα» (Κοινωνικό Πάσχα)
Από την πρόσφατη συνάντηση αντιπροσωπείας του Φαναρίου με τον Πάπα Φραγκίσκο (με αφορμή την θρονική εορτή των Ρωμαιοκαθολικών στο Βατικανό) γίνεται δυστυχώς ολοφάνερη η ξεκάθαρη γραμμή πλεύσης προς την ένωση των «εκκλησιών» και την πλήρη μυστηριακή κοινωνία αυτών. Μη γένοιτο! Ο Μανώλης Κείου σε άρθρο του σημειώνει: «Ο Πάπας Φραγκίσκος όταν συναντήθηκε με την αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου υποστήριξε ότι “το ταξίδι τους προς την πλήρη κοινωνία είναι ένα και θα έπρεπε να σεβαστεί τις μοναδικές παραδόσεις τους περισσότερο από μια ομοιομορφία που τελικά θα έκανε την Εκκλησία πιο βαρετή”[1].
Σύμφωνα λοιπόν με την γνώμη του Πάπα η ομοιομορφία «τελικά θα έκανε την Εκκλησία πιο βαρετή»! Αλήθεια για ποια «ομοιομορφία» γίνεται ο λόγος; Ο Πάπας αλλά και οι οπαδοί του Οικουμενισμού δυστυχώς επιζητούν την γνωστή ένωση «εν τη ποικιλία» και όχι «Εν τη Εκκλησία» και είναι αλήθεια ότι αποσκοπούν σε ένα μόνο πράγμα, στην αλλοίωση της Θείας Λειτουργίας, κάτι που αποτελεί ύβρις προς τον Θεό της δόξης και μεγάλη προσβολή ενός ακόμη μυστηρίου της Εκκλησίας μας, της Θείας Ευχαριστίας.

Μπορεί για μας τους Ορθοδόξους ο ορισμός της Εκκλησίας ως «Σώμα Χριστού» να είναι πολύ γνωστός αλλά ότι η Δύση «θεωρούσε την Εκκλησία λιγότερο ως σώμα και περισσότερο ως μοναρχία-μοναρχία του Πάπα» (Κάλλιστος Ware), μας είναι παντελώς άγνωστο! «Στην Ανατολή υπήρχαν πολλές Εκκλησίες που η ίδρυσή τους αναγόταν στους Αποστόλους’ επίσης το αίσθημα της ισότητας όλων των επισκόπων, και του συλλογικού και συνοδικού χαρακτήρα της Εκκλησίας, ήταν πολύ ισχυρό. Η Ανατολή αναγνώριζε μεν τον Πάπα ως τον πρώτο επίσκοπο της Εκκλησίας, αλλά τον θεωρούσε ως πρώτο μεταξύ ίσων. Στη Δύση όμως υπήρχε μόνο μια μεγάλη επισκοπική έδρα που προέβαλλε το προνόμιο της αποστολικής ίδρυσής της – η Ρώμη-, που έφτασε έτσι στο σημείο να θεωρείται ως η Αποστολική Έδρα. Η Δύση, ενώ αποδεχόταν τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, δεν έπαιζε και πολύ ενεργητικό ρόλο στις ίδιες τις Συνόδους’ θεωρούσε την Εκκλησία λιγότερο ως σώμα και περισσότερο ως μοναρχία- μοναρχία του Πάπα» [2] (Σελ. 83).

«Ο Πάπας Φραγκίσκος στην ομιλία του προς την αντιπροσωπεία, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η παραδοσιακή ανταλλαγή αντιπροσωπειών στις θρονικές εορτές είναι κάτι που «αυξάνει την επιθυμία μας για πλήρη αποκατάσταση της κοινωνίας μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων». Αυτό, είπε, είναι κάτι «για το οποίο έχουμε ήδη μια πρόγευση στην αδελφική συνάντηση, στην κοινή προσευχή και στην κοινή υπηρεσία στο Ευαγγέλιο. Κατά τα άλλα οι Φαναριώτες και τα εξαπτέρυγά τους μας λένε πως συμπροσευχές δεν υπάρχουν και πως θα προστατεύσουν την Ορθοδοξία και πως έχουν γνώση οι φύλακες κλπ κλπ και πολλά ακόμη φαιδρά, όταν την ίδια στιγμή τα σχέδια είναι πλέον κάτι παραπάνω από ορατά!» (Μανώλης Κείου) [1].
Ο Κάλλιστος Ware στο βιβλίο του με τίτλο Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, (στο τρίτο κεφάλαιο όπου μιλάει γιατην αποξένωση μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης*) κάνει ολοφάνερη τη δυσκολία να παίζει κάποιος εντός της Δυτικής «Αποστολικής Έδρας»! Ως προοίμιο του κεφαλαίου για την αποξένωση ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος ξεδιαλέγει τα λόγια του Αλεξίου Χωμιάκωφ, «Δεν έχουμε αλλάξει’ είμαστε ακόμη οι ίδιοι μ’ αυτό που ήμασταν τον όγδοο αιώνα…. Ω, αν μόνο δεχόσασταν να γίνεται ξανά αυτό που ήσασταν κάποτε, όταν ήμασταν όλοι ενωμένοι στην πίστη και στην ευχαριστία!» [2] (Σελ.77)
Ενωμένοι στην πίστη και στην ευχαριστία!
Δυστυχώς αδελφοί, οι Οικουμενιστές επίσκοποι και πτυχιούχοι θεολόγοι μας, πανεπιστημιακοί και μη, προχωρούν πονηρά στην έμμεση αναγνώριση του παπικού πρωτείου μέσα από την ανάδειξη του κ. Βαρθολομαίου ως δεύτερου ”Πάπα” της Ανατολής! Αντί να υπάρχει συμφωνία «στην πίστη και στην ευχαριστία» μεταξύ ημών οι μανιακοί των οικουμενιστών ζητούν άμεσα το «κοινό ποτήριο» με τους αιρετικούς της Δύσης αγνοώντας ότι «Η Εκκλησία δεν είναι καράβι του κάθε επισκόπου να κάνει ό,τι θέλει… Η Εκκλησία είναι όπως το καράβι. Άλλος κοιμάται, άλλος χαζεύει. Αυτό τραβά το δρόμο του. Άλλος πάλι αγωνίζεται, παλεύει πάνω με τα κύματα. Όλοι μαζί προχωρούν. Φθάνει να είσαι μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό να φροντίζετε να είστε πάντα στις ακολουθίες. Να μη λείπετε»!!! ( Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης) [3].
Αδελφοί, να μείνουμε ενωμένοι στην πίστη και στην ευχαριστία! Να φροντίζετε να είστε πάντα στις Ορθόδοξες ακολουθίες μακριά από επισκόπους που ανέχονται την παραμονή αιρετικών μέσα σε Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία. Όσοι τώρα από τους επισκόπους μας συντάσσονται με τις αποφάσεις της κρητικής «Συνόδου» και έτσι προχωρούν μαζί με τους αιρετικούς της Δύσης προς την ένωση στην πίστη μέσα από την αποδοχή του νέου δόγματος της ποικιλομορφίας (ενότης εν τη ποικιλία) το οποίο νομιμοποιεί τη διαφορετικότητα και τους διαφορετικούς τρόπους λατρείας του ενός Θεού! Όσοι επίσκοποι άμεσα ή έμμεσα προχωρούν με τον πονηρό αυτόν τρόπο στην ένωση στην πίστη αλλά και στην ευχαριστία, δηλαδή στην «πλήρη κοινωνία», είναι αυτοκατάκριτοι και για τον λόγο αυτό άξιοι επαίνων όσοι διακόπτουν την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους, αμήν.

Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Ιεροψάλτης
ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Η αποξένωση μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης
«(…)Το σχίσμα επηρεάστηκε από πολιτιστικούς, πολιτικούς, και οικονομικούς παράγοντες. Η βασική του όμως αιτία δεν ήταν κοσμική αλλά θεολογική. Σε τελευταία ανάλυση η Δύση και η Ανατολή διαφωνούσαν σε δογματικά ζητήματα – και πιο συγκεκριμένα σε δύο: στις παπικές αξιώσεις και στο filioque… Στην Ανατολή υπήρχε μια ισχυρή κοσμική εξουσία, υπήρχε ο Αυτοκράτορας, για να στηρίζει την πολιτισμένη τάξη και να επιβάλλει τον νόμο. Στη Δύση, μετά την εισβολή των βαρβάρων, υπήρχαν μόνο οι διάφοροι αλληλοαντιμαχόμενοι φύλαρχοι, όλοι τους λίγο ή πολύ σφετεριστές. Μόνη η Παποσύνη είχε μείνει ουσιαστικά να ενεργεί ως κέντρο ενότητας, ως στοιχείο συνέχειας και σταθερότητας στην πολιτική και πνευματική ζωή της Δυτικής Ευρώπης. Υπό την πίεση των περιστάσεων, ο Πάπας ανέλαβε να παίξει έναν ρόλο που οι Έλληνες Πατριάρχες δεν χρειαζόταν να παίξουν, δίνοντας εντολές όχι μόνο στους εκκλησιαστικά υφιστάμενούς του αλλά και στους κοσμικούς άρχοντες. Η Δυτική Εκκλησία σταδιακά έγινε τόσο συγκεντρωτική, σε βαθμό άγνωστο στα άλλα τέσσερα Πατριαρχεία της Ανατολής (εκτός πιθανόν από την Αίγυπτο). Μοναρχία στην Δύση’ συνοδικότητα στην Ανατολή»…[2] (Σελ. 77-84)