Ο παραλογισμό του ελληνικού κράτους, σε σχέση με τον τρόπο που αντιμετώπισε μετά θάνατον τον Θάνο Μικρούτσικο. Του Ιωάννου Παπαδόπουλου

Δεν το έκανα πιό πρίν, θεωρώντας ότι η ώρα του θανάτου, δεν είναι η καλύτερη για να κρίνουμε κάποιον, γιατί στον κάθε νεκρό (άρα και στον μικρούτσικο), οφείλουμε σεβασμό, αυτή την την ώρα.
Για την ακρίβεια, περίμενα να περάσουν 40 μέρες, για να πω όσα νομίζω ότι πρέπει να ειπωθούν, αλλά και πάλι δεν θέλω να κρίνω τόσο τον μικρούτσικο, όσο τους υπουργούς, που τον τίμησαν κάνοντας “δημοσία δαπάνη” την κηδεία του.
Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι τεράστιο λάθος, όχι μόνο σε σχέση με τη λογική, αλλά και σε σχέση με τα πρότυπα που θέλουμε να αναπτύξουμε ως χώρα και ως κοινωνία.
Ο μικρούτσικος, αρνήθηκε να πάει στο στρατό, δηλαδή αρνήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα, προφασιζόμενος τον τρελλό. Ο ίδιος είπε αργότερα, ότι η πράξη του αυτή, ήταν πράξη αντίστασης απέναντι στη χούντα, μόνο που το τρελλόχαρτο το πήρε μετά το ΄74 (συγκεκριμένα το 1976). Άνθρωπο που αρνήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα του, δεν τον τιμάς ΠΟΤΕ, γιατί είναι πράξη ασέβειας, απέναντι σε όλους όσους υπηρέτησαν αυτήν την πατρίδα από τότε που υπάρχει, και ακόμα περισσότερο, απέναντι στα εκατομμύρια των νεκρών που έπεσαν γι αυτήν.
Μου λένε βέβαια κάποιοι, ως αντιστάθμισμα, ότι ήταν σπουδαίος καλιτέχνης, αλλά και γι αυτό έχω σοβαρές ενστάσεις. Ένας άνθρωπος που το έργο του ήταν κυρίως έργο που καλλιεργούσε τον διχασμό, δεν μπορεί να είναι σπουδαίος καλλιτέχνης. Σε μια εποχή που έπρεπε να ξεπεράσουμε τις διαχωριστικές γραμμές και να απογειωθούμε ως λαός, ο μικρούτσικος έξυνε πληγές.
Ανακάτευε ξερονήσια, διώξεις και ένα σωρό διχαστικές ιστορίες στο έργο του, που βάθαιναν τον διχασμό στην κοινωνία.
Δεν θα αμφισβητήσω βέβαια ότι είχε μουσικό ταλέντο, αλλά πολλοί μουσικοί, εφάμιλλοί του και καλύτεροί του πέθαναν άσημοι και δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν ούτε διευθυντές σε κάποιο επαρχιακό ωδείο.
Ειδικά για τον μικρούτσικο, πολύ αμφιβάλλω για το αν θα είχε την ίδια πορεία, αν το έργο του είχε άλλη θεματολογία.
Μουσικό ταλέντο πολύ μεγαλύτερό του, ήταν κατά τη γνώμη μου ο Γιάννης Σπανός. Ένας άνθρωπος που πήγε μόνος κι έρημος στη Γαλλία, χωρίς να γνωρίζει κανέναν, χωρίς κυκλώματα και σε λίγο καιρό, έφτασε να τραγουδιούνται τα τραγούδια του από τον Σερζ Γκενσμπούρ, την Ζιλιέτ Γκρεκό και την Μπριζίτ Μπαρντό.
Ο Γιάννης Σπανός, παρά το ότι μεγαλουργούσε στη Γαλλία, επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου σημάδεψε την εποχή του με τα τραγούδια του νέου κύματος. Ανέδειξε μέσα από τους στίχους του δεκάδες καλλιτέχνες. Ύμνησε συναισθήματα και αξίες και ένωσε αντί να διχάσει. Δεν στηρίχθηκε σε πλάτες, δεν πούλησε οπαδηλίκι σε ιδεολογίες και καταξιώθηκε μόνο μέσα από το μουσικό του έργο.
Αν και πέθανε δυό μήνες πριν το μικρούτσικο, η πολιτεία δεν είχε την ίδια ευαισθησία να τον τιμήσει, έστω όπως το μικρούτσικο. Η κηδεία του έγινε στην πατρίδα του, το Κιάτο, αντί (όπως έπρεπε) να γίνει στην Μητρόπολη Αθηνών, όπως αρμόζει στην περίπτωσή των ξεχωριστών ανθρώπων και φυσικά δεν έγινε δημοσία δαπάνη. Η πολιτεία απ΄ότι ξέρω δεν εκπροσωπήθηκε καν στην κηδεία του.
Βλέπετε, ο Γιάννης Σπανός έζησε, πέθανε και τάφηκε σαν άνθρωπος και σαν χριστιανός. Η εξόδιος ακολουθία του έγινε στον Ι.Ν.Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Κιάτο και τάφηκε κανονικά, όπως ορίζει η παράδοσή μας, εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Δεν επέλεξε να γίνει στάχτη!