Η κυβέρνηση έχει ένα ξεκάθαρο σχέδιο για την οικονομία, τη λειτουργία του κράτους, τις ΔΕΚΟ, την κοινωνία γενικότερα.
Το προεκλογικό «φύλλο συκής» έπεσε και το πρόγραμμα για όλα τα ζητήματα ξεγυμνώνεται. Όπως και άλλα ζητήματα, π.χ. εκείνο των εθνικών θεμάτων και του μεταναστευτικού, αρχίζουν να παίρνουν μορφή για τις προθέσεις της κυβέρνησης.
Ειδικά για το μεταναστευτικό, η στροφή του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη είναι 180 μοιρών. Μιλάει για άσυλο «express», για πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εργασία στους παράνομους μετανάστες, προνόμια που δεν έχουν οι Έλληνες πολίτες. Το μεταναστευτικό όμως είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα και το σημερινό μας θέμα είναι ο συνδικαλισμός. Επίκαιρο όσο ποτέ, διότι με τις εξαγγελίες του κ. Χατζηδάκη και τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών, δίνεται η ευκαιρία για κάποιες κριτικές σκέψεις.
Ο τρόπος όμως που αντιδρούν κάποιοι εξ αυτών, δείχνει και την ποταπότητα του χαρακτήρα τους και τον τρόπο λειτουργίας τους χρόνια τώρα. Όταν κάποιοι «ευλογούν» την απολιγνιτοποίηση και την «δολοφονία» της Δυτ. Μακεδονίας, αυτό είναι ένα περίεργο λιβάνισμα και όχι συνδικαλισμός. Όταν ο γνωστός «νεκροθάφτης της ΔΕΗ» σε άλλες εποχές κυκλοφορούσε με το φέρετρο για αυτοπροβολή και φωτογραφίες, τώρα που δολοφονείται η ΔΕΗ και η περιοχή μας, αυτός χωρίς τσίπα δηλώνει «αφού εγώ εξασφάλισα μια καλή σύνταξη, δεν με νοιάζει περισσότερο. Σε λίγο φεύγω και από εδώ…». Δηλαδή «εσείς πάτε να κουρευτείτε»!!
Ας πούμε όμως κάποιες σκέψεις για το συνδικαλιστικό κίνημα, το σκοπό που υπήρξε και πώς το κατάντησαν οι άθλιοι «νεκροθάφτες». Πως όσα αρνητικά έγιναν και συμβαίνουν, είχαν τη συνδρομή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, τόσο στο εργατικό, όσο και στο συνταξιουχικό κίνημα της ΔΕΗ και γενικότερα.
Ως συνδικαλισμός ορίζεται το σωματείο εργαζομένων σε κάποιο οργανισμό – επιχείρηση με σκοπό την βελτίωση των αμοιβών του, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης, καθώς και άλλες δραστηριότητες που διέπονται από το καταστατικό του.
Ωστόσο διαχρονικά παρατηρείται το φαινόμενο, η πλειοψηφία των πάσης φύσεως συνδικαλιστών κάθε χρώματος και ιδεολογίας, ενώ δείχνουν πως αγωνίζονται για τα δικαιώματα και το δίκαιο των συναδέλφων τους, στην πραγματικότητα, εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, συναλλάσσονται με την εργοδοσία!
Επίσης, έχει παρατηρηθεί πως οι περισσότεροι φροντίζουν και υλοποιούν τις κομματικές οδηγίες με περίσσια σπουδή, άσχετο αν αυτό μπορεί να λειτουργεί σε βάρος των συναδέλφων τους, αλλά και του ίδιου του οργανισμού στον οποίο εργάζονται.
Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ πιο έντονο, αν πρόκειται για επιχείρηση που ανήκει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Η ανωτέρω συμπεριφορά αποτελεί προϊόν ανταπόδοσης για τη σπουδή που επέδειξαν τα λειτουργούντα στη χώρα μας κόμματα, φροντίζοντας να διαχωρίσουν τα μέλη των συνδικαλιστικών σωματείων από το σύνολο των εργαζομένων.
Η συνδικαλιστική ιδιότητα απολαμβάνει ιδιαιτέρων προνομίων, όπως της απόσπασης από τον εργασιακό χώρο, ιδιαίτερες συνθήκες εργασίας που κατά βάση εστιάζονται στη συλλογή πληροφοριών γύρω από τις συνθήκες εργασίας, ενώ επιπροσθέτως εξασφαλίζεται η βαθμολογική και οικονομική ανέλιξή τους και απολαμβάνουν ιδιαίτερης προβολής στην επιχείρηση ή στον οργανισμό και με προεκτάσεις στην κοινωνία γενικότερα.
Απέναντι σ’ αυτήν την εξαίρετη προσφορά δεν θα μπορούσαν οι περισσότεροι να παραβλέψουν την εκτέλεση κομματικών εντολών.
Σε αντίθετη περίπτωση, η παραμικρή αμφισβήτηση των εντολών του οποιουδήποτε κομματικού ιερατείου, θα σημάνει αυτόματα την περιθωριοποίησή τους.
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο συνδικαλισμός λειτουργεί στη βάση εξυπηρέτησης των σκοπών ενός συστήματος ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, που αντιπροσωπεύεται από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Σύμφωνα με τους οικονομολόγους Adam Smith και David Ricardo, πολιτική και οικονομία αλληλοσυνδέονται.
Και για να γίνουμε πιο σαφείς, όταν μία λείαν αποδοτική αγορά προκύπτει μέσα από μια ιδιωτική αλλά και δημόσια δραστηριότητα, σίγουρα αναδύθηκε από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο την προστάτευε και την ανέδειξε, ενώ στη συνέχεια η διαμορφωθείσα οικονομική πραγματικότητα είναι υποχρεωμένη να βοηθά και να στηρίζει το πολιτικό σύστημα.
Η επιτυχία όμως μιας τέτοιας αλληλουχίας δεν θα ήταν δεδομένη, αν δεν συνέβαλλε προς την κατεύθυνση αυτή ο συνδικαλιστικός παράγων, ποδηγετώντας και αποπροσανατολίζοντας πολλές φορές το σύνολο των εργαζομένων. Και εν κατακλείδι, μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε πως αποτελεί την φθοροποιό δύναμη της πλήρους σήψεως παντός σκοπού ή στόχου. Ένα από τα αίτια, ευθυνόμενο για την κατάντια της χώρας μας.
Υ.Γ. Σε κύριο άρθρο της η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με τίτλο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ γράφει: Κανείς δεν αμφισβητεί την αξία του συνδικαλισμού, χωρίς τον οποίο οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε θέση ασύμμετρα μειονεκτική. Ο συνδικαλισμός, όμως, δεν υπάρχει για τα συμφέροντα των συνδικαλιστών.
Οι καλά δικτυωμένες μειοψηφίες που άνθισαν ως βραχίονες της κομματικής εξουσίας – όλων των κομμάτων – έχουν χάσει την νομιμοποίησή τους και την επαφή τους με τις ανάγκες των εργαζομένων…
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος