Η Ελλάδα χτυπάει κόκκινο στο θέμα των εκτρώσεων και δυστυχώς, δεν βλέπουμε να αλλάζει αυτή η κατάσταση. Το θέμα είναι ότι ασχολούμαστε ελάχιστα με το μεγάλο ερώτημα: ΓΙΑΤΙ συμβαίνει αυτό;
Παρατηρούμε πολλές αναλύσεις για προφύλαξη αλλά ελάχιστοι ασχολούνται με τα αρχικά στάδια του προβλήματος. Υπάρχει λόγος που ένα παιδί 13 χρονών για παράδειγμα, δεν μπορεί να χαρεί την ηλικία του χωρίς να μπλέκει σε μονοπάτια που μπορούν να δημιουργήσουν σοβαρά ψυχολογικά τραύματα, μαζί με οικονομικά, οικογενειακά, κοινωνικά προβλήματα;
Τα περισσότερα παιδιά ούτως η αλλιώς, δεν χρησιμοποιούν προφύλαξη αλλά το θέμα βρίσκεται αλλού…στο γεγονός ότι δεν χρειάζεται να σπρώχνουμε τα παιδιά μας στην απότομη δήθεν ωρίμανση. Ναι, τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν βασικά θέματα στο σχολείο, αλλά πρέπει να μάθουν να σέβονται το σώμα τους και το σώμα των άλλων. Είτε τους αρέσει είτε όχι, η προφύλαξη δεν εγγυάται ότι δεν θα μείνουν έγκυοι.
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν με την νοοτροπία ότι εάν η κοπέλα μείνει έγκυος ας το ρίξει και δεν τρέχει τίποτα… χτυπάμε τα πρώτα νούμερα στον κόσμο, και δυστυχώς πολλές φορές τα νούμερα μένουν κρυμμένα. Όταν αυτά τα ίδια παιδιά φτάσουν τα 25-30, εξακολουθεί να επικρατεί η ίδια νοοτροπία, μέχρι και στο στάδιο του γάμου.
Προτείνω να δείχνουν στα σχολεία φωτογραφίες από εκτρώσεις όπως και να υπάρχουν μαθήματα για το έμβρυο και την πραγματική αλήθεια…όχι, δεν ισχύει ότι δεν υπάρχει ζωή μέσα στην κοπέλα από τους πρώτους μήνες. Αυτός είναι μεγάλος μύθος. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να αποφεύγουμε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες παρά να λέμε στα παιδιά μας να ρίχνουν τα μωρά τους.
Ένα άλλο τεράστιο ζήτημα είναι ότι τα περισσότερα κορίτσια, δεν νιώθουν άνετες να μιλήσουν σε γονείς και συγγενείς. Νιώθουν φόβο και δεν έχουν άδικο, αφού η νοοτροπία μας είναι να φωνάζουμε στα παιδιά μας, να τα πιάνουμε από το αυτί για να ρίξουν το <λάθος>. Δεν είναι λίγοι οι γονείς που σπρώχνουν τα παιδιά τους σε αυτή την κατάσταση.
Ο απότομος τρόπος και η αμάθεια δεν έκανε ποτέ καλό σε κανέναν. Αυτά τα τόσο επίκαιρα θέματα έχουν τεράστια σημασία και δεν μπορούν οι γονείς να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Δεν μπορείς από την μία να αφήνεις το παιδί σου να ντύνεται με ελάχιστα ρούχα και από την άλλη να το βρίζεις. Η όλη μας φιλοσοφία είναι πολύ μπερδεμένη.
Κάποιοι θα πουν, και τι σημαίνει αυτό; Ότι εάν το παιδί πχ ντύνεται σεμνά, μάθει 2 πράγματα στο σχολείο, θα δούμε καλύτερες μέρες; Ίσως ναι ίσως και όχι…αλλά αυτά είναι ελάχιστα παραδείγματα, σαφώς και το ντύσιμο δεν είναι το θέμα, αλλά δείχνει ένα παράδειγμα από τα πολλά, ότι τα παιδιά μας τα μπερδεύουμε. Η όλη μας συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά μας μπορεί είτε να φέρει την καταστροφή, είτε μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα.
Το βασικότερο είναι ότι πρέπει τα παιδιά μας να νιώθουν ότι μπορούν να επικοινωνούν μαζί μας .Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, ακούμε για κορίτσια που, από τον φόβο τους, κρύβουν την εγκυμοσύνη τους από τους γονείς τους και γεννάνε μόνες, παρατάνε το βρέφος κάπου και είναι ένα ψυχολογικό ράκος.
Εάν δεν σου αρέσει αυτό που κάνει το παιδί σου, δες τον εαυτό σου στον καθρέπτη και πες ότι εσύ φταις. Δεν μπορούμε να αγνοούμε τις ευθύνες μας απέναντι στα παιδιά μας και να τους κατηγορούμε την στιγμή που δεν δίνουμε το καλό παράδειγμα.
Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να έχουν εκτίμηση για την ανθρώπινη ζωή…και από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε…όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη φάση.
Ειρήνη Α. Κουτάκη
Ιστορικός Διεθνολόγος
