«Πόλεμος» Γαβρόγλου-θεολόγων και όχι μόνον

Ένα ερώτημα προς τον υπουργό Παιδείας, και όχι μόνον!

Δημήτριος Β. Εμμανουήλ

Αγαπητοί αδελφοί και φίλοι εκπαιδευτικοί,
Είναι μεγάλη η πρόκληση των αθέων κυβερνητών αυτού του τόπου προς την εκπαιδευτική κοινότητα της οποίας μέλη δεν είναι μόνο τα στελέχη της εκπαίδευσης και οι δάσκαλοι αλλά και οι γονείς και κηδεμόνες των μαθητών, και αυτά τα ίδια τα παιδιά. Ο «πόλεμος» λοιπόν δεν είναι μεταξύ Γαβρόγλου και θεολόγων, αλλά Γαβρόγλου – δασκάλων, γονέων και παιδιών. Και όχι μόνον, εφόσον κάθε προδότης του ελληνοχριστιανικού μας πολιτισμού καθίσταται  θεομάχος και αγιομάχος, εχθρός δηλαδή της παγκοσμίου και υπερκόσμιου αλήθειας που είναι Αυτός, ο Ιησούς Χριστός.

Είναι φοβερό το πόσο γρήγορα τρέχουν σήμερα οι μηχανές των πονηρών ανθρώπων που κρατούν το σκήπτρο της εξουσίας στον τόπο αυτό των αγίων, των μαρτύρων, αλλά και των ηρώων. Η βαρβαρότητα σε όλο το μεγαλείο της! Σύγχρονες πρακτικές μάθησης και βιβλία που καταδικάζει ο πιστός λαός του Θεού (λόγο ότι καταλύεται το Πιστεύω του) και όχι μόνον επιβάλλονται και μέσα στο ελληνικό σχολείο με απειλές, κι όλα αυτά δήθεν για το καλό των παιδιών (μας). Μα είναι ποτέ δυνατόν να νομοθετεί ο δειλός το «δίκιο» του ήρωα, ο αμαρτωλός του αγίου, ο προδότης του πιστού μάρτυρα, και ο άθεος του θεωμένου ανθρώπου; Κι όμως! Αλλ΄ όμως δόξα τω Θεώ που πάνω από τον Τίμιο Σταυρό Του -καταδικασμένος κυρίως από τους νομοθέτες του Ισραήλ – μας δίδαξε τα λόγια: «Πάτερ άφες αυτοίς’ ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Πολύ ταιριαστά στην υπόθεσή μας είναι τα λόγια του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς επισκόπου Αχρίδος τα σχετικά με την «πρώτη φράση» που βγήκε από το στόμα του μεγάλου διδασκάλου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού:
– «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λούκ. 23,34). Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὸ ἔλεός του ἀπέναντι στοὺς ἐκτελεστές Του, τῶν ὁποίων ἡ µοχθηρία δὲν ὑποχώρησε οὔτεὅταν ὑπέφερε στὸν σταυρό. Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι βροντοφώναξε ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ βράχου τοῦ Γολγοθᾶ µία ἀποδεδειγµένη ἀλλά ποτὲ καλὰ συνειδητοποιηµένη ἀλήθεια, δηλαδὴ ὅτι αὐτοὶ ποὺπράττουν τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν. Σκοτώνοντας τὸν Δίκαιο στὴν πραγµατικότητασκοτώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ταυτόχρονα δοξάζουν τὸν Δίκαιο. Καταπατώντας τὸν νόµο τοῦ Θεοῦδὲν βλέπουν τὴ µυλόπετρα, ἡ ὁποία ἀόρατα κατεβαίνει πρὸς αὐτοὺς γιὰ νὰ τοὺς συνθλίψει. Ἐµπαίζοντας τὸν Θεὸ δὲν βλέπουν τὰ πρόσωπά τους νὰ µεταµορφώνονται σὲ θηριώδη ρύγχη. Διαποτισµένοι ἀπὸ τὸ κακὸ ποτὲ δὲν ξέρουν τί κάνουν.» [1]
Στον πόλεμο τώρα αυτό κατά του άθεου υπουργού Παιδείας καλόν είναι να μοιράσουμε (εξ αφορμής των πειθαρχικών διώξεων προς εκπαιδευτικούς που δεν θα εφαρμόσουν τα νέα προγράμματα «Γαβρόγλου» των θρησκευτικών!) λίγα ακόμη πολεμοφόδια από την δογματική αποθήκη του αεμνήστου Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα. Αν και ο τίτλος και μόνον του βιβλίου του με τίτλο:  «ΤΙΝΑ ΜΕ ΛΕΓΟΥΣΙΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ;» φτάνει για να γκρεμίσει το άθεο τείχος του αίσχους που θέλει να υψώσει ο άπιστος και άθεος υπουργός μας (για να διχάσει και να χωρίσει τους έλληνες θεολόγους, τους δασκάλους αλλά και όλους μας, από τα νέα παιδιά της Ελλάδας), καλό είναι να διαβάσουμε επιπλέον και τα εξής:
– «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου;» (Ματθ. 16,13). Δισχίλια περίπου έτη διέρρευσαν, αφ’ ότου αυτός ο Ιησούς έθετε το ερώτημα τούτο προς τους μαθητάς αυτού. Και ενώ τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, όσοι από της εποχής εκείνης μέχρι σήμερον είδον το φως της ημέρας, συμπαρασύρθησαν και εξηφανίσθησαν εις τον ωκεανών της λήθης, η μεγάλη φυσιογνωμία του Ιησού παρουσιάζεται ακόμη περισσότερον επιπλέουσα, κινούσα, όπως και τότε, την αυτήν προσοχήν και το αυτό ενδιαφέρον περί το μέγα και ζωτικώτατον ερώτημά της: «τίνα  με  λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;»… Όχι μόνον οι εντός του χριστιανικού περιβόλου και του φραγμού της χριστιανικής πίστεως, αλλά και οι έξω αυτού, αυτοί ακόμη οι πολέμιοι της πίστεως ταύτης εθεώρησαν το ερώτημα τούτο άξιον μεγίστης προσοχής… Υπέρ πάσαν δ΄άλλην περίστασιν και εποχήν, κυρίως οσάκις η ανθρωπότης ανακύπτει εκ μακράς τινος και σκληράς δοκιμασίας ή συγκλονίζεται υπό της απειλής τρομερού τινος κινδύνου, τότε ζωηρότερον και μάλλον σύντονον ελκύει την προσοχήν αυτής το πρόσωπον του νεαρού τούτου και συμπαθούς Ναζωραίου. Και αληθώς πως όχι; Εάν αληθώς αυτός είναι ο Σωτήρ του κόσμου και εάν αληθώς υπό το ταπεινόν σχήμα αυτού εγκρύπτεται δύναμις εις σωτηρίαν  π α ν τ ί  τω πιστεύοντι, προς ποιον άλλον θα έπρεπε να στραφή κλυδωνιζόμενος ο κόσμος και πόθεν άλλοθεν θα ηδύνατο να αναμείνη την θεραπείαν των ελκών του, ή την προστασίαν αυτού από οιουδήποτε σάλου παρά από Εκείνον; Ιδού λοιπόν διατί και ημείς ευρίσκοντες, ότι το υπό του Ιησού τεθέν ερώτημα είναι πάντοτε επίκαιρον…»[2], θέτουμε αυτό στον κ. Υπουργό αλλά και σε όποιον εκπαιδευτικό θελήσει να διδάξει τα αντισυνταγματικά και οικουμενιστικά-αιρετικά βιβλία «Φίλη-Γαβρόγλου».
Έχοντας τέλος όλοι μας κατά νου ότι χριστιανισμός ίσον Ιησούς Χριστός και μόνον Χριστός, δηλ. ο Υιός του Θεού του ζώντος, ας δούμε κι ας κατανοήσουμε (από τα παρακάτω) α) Ποιον αντιμάχεται ο κ. Γ. και β) ποιον κόσμο, υπερασπίζονται τα θρησκευτικά “βιβλία” που φέρουν την άθεη υπογραφή του! (Υπερασπίζονται φυσικά όχι τον ηθικώς νεκρό κόσμο: αλλά τον ηθικώς αδιάφορο-αμετανόητο! Ο Ιησούς Χριστός αληθώς ανάστησε τους νεκρούς! αλλά τους ηθικώς αδιάφορους;)…
Ο Π. Τρεμπέλας γράφει: “Είναι μοναδικόν εν τη ιστορία το φαινόμενον του Ιησού. Ηκούσθη το κατ’ αρχάς η διδασκαλία του εις μίαν γωνίαν της γης, εν τη οποία κατώκει λαός μισούμενος υφ’ όλων των εθνών. Και όμως εντός ολίγου κατεπλημμύρισε τον κόσμον. Εισέδυσεν εις όλας τας χώρας (ακούει άραγε ο Υπουργός;) και κατηύγασε πάντας τους λαούς. Και δεν ενθουσίασεν απλώς δι’ ολίγον χρόνον. Εκυριάρχησεν εφ’ ολοκλήρου του πνευματικού και διανοητικού βίου της ανθρωπότητας (πλην των αεί ψευδο διανοούμενων και νυν αριστερόστροφων ). Κατέστη η πνευματική εστία, η ζωογονήσασα και θερμάνασα τον ηθικώς νεκρόν κόσμον.
Ηκούσθη εις εποχήν, κατά την οποίαν η δουλεία (ή αλλιώς μνημόνια) εκράτει εις την αυτήν με το κτήνος βαθμίδα μέγιστον μέρος της ανθρωπότητας (θηρίο κατάντησε ο Έλληνας από τα άδικα μέτρα φορολογίας, την ανεργία, και όχι μόνον!). Η γυνή ήτο τότε η δούλη του ανδρός (σήμερα νοικιάζουμε και την μήτρα της…). Η οικογένεια ήτο σχεδόν άγνωστον τι (ακόμη κι αυτών των ομοφυλοφίλων;), τα δε τέκνα, εφονεύοντο (πες νόμιμες εκτρώσεις) ουχί σπανίως υπό των μητέρων των, ή ερρίπτοντο υπό των πατέρων των εις τας οδούς εις βοράν των χοίρων και των κυνών (ευτυχώς πάσχουμε από το δημογραφικό και δεν μας ζητούν να πετάξουμε τα επιπλέον τέκνα μας στο σκουπιδο – τενεκέ της αθεΐας). Οι μονάρχαι ωρθούντο κυρίαρχοι απόλυτοι, καθ΄ον χρόνον πάντες οι υπήκοοί των (ενν. και οι εκπαιδευτικοί) ίσταντο ενώπιόν των τρέμοντες, έχοντες το πρόσωπον κατά γης και το μέτωπον εφαπτόμενον επί του εδάφους.
[ΝΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΝ ΚΟΣΜΟ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ Ή ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΗΘΙΚΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ – ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ!)
Αλλ’ όταν η χριστιανική διδασκαλία εξαπέστειλε το παρήγορον φως της, οποίον θαύμα! Τα βαρέα του δούλου δεσμά συντρίβονται και ο ευγενής πατρίκιος εναγκαλιζόμενος αυτόν φιλοστόργως τω λέγει μετ’ αγάπης ειλικρινούς: είσαι ο εν Χριστώ αδελφός μου. Η γυνή αναβιβάζεται επί θρόνου τιμής και καθίσταται η αγνή παρθένος, η έχουσα νυμφίον τον Ιησούν, ή η έντιμος σύζυγος, η δικαιουμένη ως ασθενέστερον σκεύος ν’ απολαμβάνη την τιμήν του ανδρός αυτής. Ο οίκος καθαγιάζεται εις ναόν του Θεού αληθή, προωρισμένον να μεταδίδη τον αγιασμόν ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΜΟΡΦΩΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, οίτινες εν αυτώ θα ίδωσι το ΦΩΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Το φιλελεύθερον πνεύμα το εκπηγάζον από την μεγάλην αλήθειαν, ότι ΟΛΟΙ ΕΙΜΕΘΑ ΙΣΟΙ, ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΑΛΛΗΛΩΝ, αρχίζει να προσπνέη εις όλας τας χώρας, να επηρεάζη τα πολιτεύματα πάντων των λαών και να διενεργή βραδείαν, αλλ’ ασφαλή ζύμωσιν, εκ της οποίας θα προέλθη ειρηνική συνένωσις και αρμονική συμβίωσις όλου του κόσμου!” [2] (Σελ. 14-15)
Κύριε υπουργέ θα απαντήσετε ποτέ στο ερώτημα που σας θέτει ο ίδιος ο Σωτήρας του κόσμου, ο Ιησούς Χριστός;

Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Εκπαιδευτικός ΠΕ11