Γειά σας πιδιά μ΄καλά! Σ΄ όλ΄ τ΄ ζωή μ΄, ήμαν μάειρας σι χαρές. Όπ΄ κι να γένταν χαρά, έρουνταν κι μι γύρευαν. Πάηνα κι ιγώ. Κι στς χαρές απού πάηνα, κόμα κι στου καζάν΄, έφκιανα κι γκουρμεδιές, από τον κιρό που ου Μαμαλάκς δεν είχι γιννθεί κόμα.
Μι τ΄αυτά κι μι τ΄αυτά, μι λέει η μπάμπου μ΄ μια μέρα: «Κώτσιου μ΄, ισύ απού είσι τόσο καλός μάειρας, δε στέλτς ένα γράμμα, να σι πάρουν στα μαστερσέφια; Κι πρώτους μάειρας είσι κι όλνους αφνούς απού πααίνουν, τς έης μια χαψιά. Θα μι πάρς κι ημένα στ΄ν Αθήνα, να μι πας κι στου Ηρώδειο, που πήγι η Γούληνα κι τ΄ν άρεσε, να πάμι κι μια βραδυά στο Χίλτον, απ΄ δε μι πήγις ως τα τώρα, να ζλέψ΄ η Νάσαινα που ο Νάσιος μόνι στο χάν΄ τ΄Παπούλια τ΄ν πήγι, να μι πας κι σι κα΄να κλάμπ, από τα΄αυτά που γλέπουμι στς τηλεοράσεις, να πάμι κι ως τα΄Σταδίου, να πάρω μια κινούρια κοντούσια». Ήθιλα να τ΄ν πω ότι ημείς δεν είμηστι για τέτοια κι άμα είνι κάπ΄ να πάμι, είμηστι μόνι για το Αρχαιολογικό μουσείο, (Πατησίων 44) κι ικεί μόνι σαν εκθέματα, αλλά βαστάχκα.
Δεν είπα τίποτας, αλλά η μπάμπου έστειλι γράμμα στο μάστερσεφ τάχα ότι το στειλα ιγώ, έβαλι κι το Λία το γραμματκό κι θεώρσιν το γνήσιο τα υπογραφής, τον έδωκι κι πεσκέσ΄ το γκραβανό τον πέτ΄νο κι το στειλιν μι τ΄ν κούριερ, για να μη αργής΄ να πάει κι έτς μι πήραν.
Σαν πήγαμι κι μαζόχκαμι να μαειρέψουμι, σιούκουσα τα μανίκια κι μι ρωτάει ένας: Που είνι τα τατουάζια; Τι μάειρας είσι ισύ, χουρίς τατουάζια; Τον λέου: Ισύ απού έης τατουάζια, πε μι ποιος θα μαειρέψ; Αυτά ή ισύ;. Μι λέει: ιγώ. Τον λέου: κι που σι βοηθούν; Μι λέει στου ίματζ! Τον λέω: Αφκέμι άνθρωπε μ΄ να μαειρέψου, γιατί μι το ίματζ δε γένητι το φαΐ νουστμότιρο.
Μας λέει ο αρχιμάειρας: σέβατι στ΄ν αποθήκη κι τράβατι να πάρτι υλικά. Σέφκα κι γύρευα να βρώ μαυροπίππιρο, κοκκινοπίππιρο, γιόσμον, ρίγαν, τσιόμπριτσα κι μακαδονίσ΄. Δε βρήκα καν΄ τίποτας!! Αντίς για τ΄ αυτά, είχαν κατ΄ άλλα, απού τα λιγαν: τζίντζερ, κουρκουμά, κρέμα γάλακτος, μαγιονέζα, άλας Ιμαλαΐων κι κρέμα μπαλσάμικου. Αντράλλα μ΄ήρθιν!! Πώς να μαειρέψεις μι τ΄αυτά; Κι ποιος θα του φάει αυτό που θα φκιάης;
Πήρα ότ΄ βρήκα αμπροστά μ΄ κι ήρθα. Σα στάθκαμι όλ΄αντάμα μας λέει ου αρχιμάειρας: Σι 35 λιφτά να μαειρέψτι. Τουν λέου: Μόνι για να γεν η φουτιά θέλ΄ μια ώρα κι δε γλέπου καν π΄θινά ούτι ξύλα, ούτι πυροστιά, ούτι καζάν΄, ούτι τζιάκι, πως θα γένουν αυτά σι μσή ώρα; Μι τηρούσι σα χάχας!
Γινάτουσα!! Σκώθκα κι έφυγα όπως ήμαν. Τς λέου ισείς δε θέλτι μάειραν. Θέλτι έναν μι ζουγραφσμένα χέρια να ανακατών τα μουραμάρις απ΄ λέτι υλικά. Άμα ρθείτι ισείς να μαειρέψτι στου καζάν απ΄ μαειρεύου, κι σας καπνίσ΄ λίγο η φωτιά απού κάτ΄, θα γκουχάτι τρεις μέρις.
Έφυγα κι ησύχασα. Πήρα κι τ΄ μπάμπου μ΄ κι χήρσαμι να οργώνουμι τα φάληρα κι θα κάτσουμι ιδώ, μέχρι να σωθούν οι παράδες! Ούτι για εισιτήρια δε θα κρατήσουμι. Δε μας χρειάζουν. Όταν σωθούν, θα καβαλκέψουμι τον Ψαρρή κι θα γυρίσουμι πίσ΄!
Κωνσταντίνος Τσιαμίτης
