Τα πάντα για να ωριμάσουν θέλουν τον χρόνο τους. Πόσο μάλλον για να γαλουχηθεί η Ελληνική κοινή γνώμη να αποδεχτεί την προσφυγή στη Χάγη, με όσα πιθανά δεινά μπορεί να συνεπάγεται για τη χώρα μας.
Μέχρι πρότινος, θα προσέξατε φαντάζομαι, πως κανείς δεν την «άγγιζε». Οι στεντόρειες φωνές των πολιτικών μας, έστω και διστακτικά, έστω και κάτω από την πίεση μικροπολιτικών υπολογισμών, αναμασούσαν δειλά δειλά την απόφαση τους να υπερασπιστούν την Εθνική μας ανεξαρτησία, σε ένα απόλυτα όμως θολό περίγραμμα και χωρίς την παραμικρή παρρησία να στείλουν ξεκάθαρο το μήνυμα στην Τουρκία, πως έτσι και σταλεί ερευνητικό σκάφος ανατολικά της Κρήτης ή στο Καστελόριζο – χώρο Εθνικής μας κυριαρχίας σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας – θα μιλήσουν τα όπλα.
Μια ευθεία λοιπόν προειδοποίηση στον Ερντογάν, πως μια τέτοια κίνηση από μεριάς του, θα αποτελέσει για μας casus belli, αντίστοιχο του δικού τους, κάμποσα χρόνια πίσω, για να μην επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα, ως δικαιούμαστε, στα 12 ν.μ.
Αντί γι αυτό, έντεχνα ομολογουμένως και μεθοδικά, άρχισε να καλλιεργείται η λογική της «συνδιαλλαγής»… Μια απόλυτα φοβική επιλογή, ενδεδυμένη αριστοτεχνικά τον μανδύα της δήθεν σύνεσης και αυτοκυριαρχίας, τον οποίο κλήθηκαν με μαεστρία να ράψουν και να εναποθέσουν επί των κεφαλών μας ο κος Ντόκος, η κα Μπακογιάννη και κάμποσοι άλλοι θιασώτες των άνευρων επιλογών στα Εθνικά μας θέματα.
Η επιλογή του Πρωθυπουργού να ανοίξει με τον πιο επίσημο τρόπο την προοπτική της Χάγης, θεωρώ πως ανοίγει την κερκόπορτα της μελλοντικής μας άλωσης. Είναι η επιλογή των διεθνών εταίρων μας. Είναι η επιλογή της παγκοσμιοποίησης. Αυτή που υπηρετεί τις παγκόσμιες οικονομικές επιλογές και αδιαφορεί για τις Εθνικές οντότητες. Είναι η επιλογή, που μεθοδικά καλλιεργείται για να μας επιβληθεί, ως η μόνη επιλογή, πέραν του πολέμου.
Ακόμα και η στάση Τραμπ στην συνάντησή τους με τον Πρωθυπουργό, όπως και οι δηλώσεις του Πομπέο, περί ανάληψης πρωτοβουλιών το επόμενο δίμηνο προς την Τουρκία, ενέχουν το σπόρο της αποφυγής έντασης (που μόνο η Τουρκία καλλιεργεί), μέσα από την έναρξη διαλόγου και διερευνητικών επαφών με καταστάλαγμα, κάποια στιγμή, τη Χάγη, όπου θα κληθούμε μέσα από την πίεση ή την ανάγκη αποσυμπιεσης, να πάμε και να συζητήσουμε για όλα… και εννοώ όλα τα δικά μας, που αυθαίρετα η Άγκυρα βάζει στο τραπέζι του διαλόγου και τα διεκδικεί.
Αμφιβάλλει κανείς άλλωστε, πως αν φτάναμε, μετά από χρόνια ίσως, στη Χάγη, δεν θα διαπραγματευόμασταν τελικά, όσα νομίμως μας ανήκουν;
Πως δεν θα καλούμασταν να δώσουμε για να εξασφαλίσουμε την ησυχία μας;
Και αν εμείς δίναμε, τι είναι αυτό που θα απαιτούσαμε από τους Τούρκους για να εξισορροπήσουμε την κατάσταση; Μήπως την επιστροφή της Ίμβρου και της Τενέδου; Μήπως ίσως την Ανατολική Θράκη ή την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο μας; Μήπως την αναγνώριση της ποντιακής Ελληνικής μειονότητας στην Τραπεζούντα, τα βακούφια της Κωνσταντινούπολης ή την επιστροφή των Μικρασιατικών παραλίων στην Ελλάδα;
Τίποτα από όλα τα παραπάνω και το ξέρουμε προκαταβολικά όλοι. Θα έπρεπε μόνο να διαπραγματευτούμε για να δώσουμε τα δικά μας, όλα αυτά που αυθαίρετα και εκβιαστικά ο Ερντογάν απαιτεί, με αντάλλαγμα τον πρόσκαιρο – έτσι κι αλλιώς – καταλαγιασμό των εξωπραγματικών διεκδικήσεων του.
Αυτό θέλουμε λοιπόν; Αυτός είναι ο μέγας στόχος των πολιτικών μας; Κι εμείς, μπορούμε να συμβιβαστούμε σε μια τέτοια λογική;
Φρονώ, πως όχι. Και είναι η στιγμή ο κος Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση, να πάρουν ξεκάθαρο το μήνυμα. Η Ελλάδα δεν εκχωρείται και δεν παζαρεύει όσα δικαιωματικά και ιστορικά της ανήκουν. Αν έτσι εκλάβει το μήνυμα, έτσι θα υποχρεωθεί και να το εκπέμψει στους «παγκόσμιους επιχειρηματίες», που αυτονοήτως δεν νοιάζονται με ποιόν θα συνδιαλλαγούν (Τούρκους ή Έλληνες), αρκεί οι ίδιοι να κερδίσουν !
Ξεκάθαρες Εθνικές θέσεις λοιπόν κύριε Πρωθυπουργέ. Με κόκκινες γραμμές και casus belli. Με άμεση επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. και με εξίσου άμεση ανακήρυξη των συντεταγμένων της Ελληνικής ΑΟΖ. Με ισχυρά, αυθεντικά και πειστικά μηνύματα αποτροπής. Με συνεχή ενίσχυση των ενόπλων μας δυνάμεων, που όσο κι αν ακούγεται παράδοξο είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη. Με καλλιέργεια της Εθνικής μας αυτοπεποίθησης και εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της φυλής, στην ειρήνη, αλλά και στον πόλεμο, αν χρειαστεί.
Το ό,τι εστιάζουν στον φόβο ενός επερχόμενου μεγάλου κακού, θεωρώντας πως σαν λαός, ταλαιπωρημένος και καταπονημένος από την εξίσου δόλια φτωχοποίησή μας, δεν θα αντιδράσουμε, είναι μια δεδομένη πραγματικότητα.
Λανθάνουν όμως και θα αποδειχτεί. Μας θεωρούν εύκολους, αναλώσιμους και χειραγωγήσιμους και σε αυτό ομονοεί σχεδόν σύμπαν το πολιτικό μας σύστημα. Ευθύνη δική μας είναι, να τους διαψεύσουμε και να τους στείλουμε βροντερό το μήνυμα πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μισθούς και συντάξεις. Με οικονομία και μνημόνια. Εδώ διακυβεύεται η ύπαρξη της χώρας και του Ελληνισμού και εκπτώσεις κανενός είδους δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές.
Η υπογραφή της συμφωνίας Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ για τον East Med, θέτει τα όρια των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου έστω και έμμεσα για την ΑΟΖ Κύπρου Ελλάδας, όμως οφείλουμε να μη μείνουμε μόνο εκεί, καθώς πρέπει με τάχιστα βήματα να τα καταστήσουμε απόλυτα συγκεκριμένα.
Το θυμικό των Ελλήνων σας στέλνει κάθε μέρα και πιο έντονα το μήνυμα, που οφείλει να καθοδηγήσει τα βήματα σας…
Μην πατάτε τον Έλληνα εκεί που ποτέ δεν το ανέχτηκε…
Στην περηφάνια του και στον Εθνικό αυτοσεβασμό του…..!
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
