Νοσταλγούμε και συγκινούμαστε όταν κάποια Δημοτικά Σχολεία κοντά στις άλλες σχολικές γιορτές- εκδηλώσεις, στο τέλος του Σχολ. Έτους, διοργανώνουν και τις Γυμναστικές Επιδείξεις. Κι όλα αυτά, συγκινούν τους παλιότερους και μαθαίνουν οι νεότεροι, για τα σχολικά χρόνια των γονιών τους.
Οι αναφορές αυτές στο παρελθόν και οι σημαντικές καταγραφές τους στο σήμερα, συνθέτουν την πολιτιστική διαδρομή ενός τόπου στο διηνεκές. Ας αφήσουμε τη μνήμη μας να γυρίσει αρκετά χρόνια πίσω, ίσως περισσότερα από 60 κι ας προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε το νήμα του κουβαριού των παιδικών – μαθητικών μας χρόνων κι ας σταματήσουμε στο μήνα Ι ο ύ ν ι ο (το Θ ε ρ ι σ τ ή), όπως τον ήξεραν οι γονείς και οι παππούδες μας.
Τότε, παλιά, τα δημοτικά σχολεία τελείωναν για το Σχολ. Έτος, την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου. Είχαμε, όπως λέγαμε, τις Ε ξ ε τ ά σ ε ι ς. Κι ήταν για το Σχολείο, τους μαθητές, τους γονείς, τους δασκάλους και για όλους τους συγχωριανούς, μια μεγάλη γιορτή, που όλοι, ανεξαιρέτως, τη χαίρονταν! Νωρίτερα από τις εξετάσεις, είχαμε τις γραπτές εργασίες των μαθητών (Ε’-ΣΤ’) Τάξεων, τους διαγωνισμούς και τις Γυμναστικές Επιδείξεις, που το πρόγραμμά τους περιελάμβανε τα παρακάτω: Προσευχή, έπαρση της Σ η μ α ί α ς (τραγουδώντας ζωηρά τον Ε θ ν ι κ ό Ύ μ ν ο οι μαθητές), παρέλαση των μαθητών μπροστά από τις Τοπικές Αρχές, τους Γονείς και όλους τους συγχωριανούς, η παρουσίαση εκτέλεσης των ασκήσεων, τα αγωνίσματα και η όλη εκδήλωση έκλεινε με την υποστολή της σημαίας.
Οι Γυμναστικές Επιδείξεις είχαν ως σκοπό την προαγωγή του αθλητικού πνεύματος και την ευγενή άμιλλα μεταξύ των αγωνιζομένων. Τη σύσφιξη των σχέσεων και την καλή συνεργασία μεταξύ των μαθητών και την καλλιέργεια της ισχυρής θέλησης καθώς και την αύξηση της αυτοπεποίθησης, στοιχεία απαραίτητα για τη μετέπειτα νεανική και επαγγελματική ζωή τους. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, συνδυαζόμενα με την μετέπειτα επαγγελματική κατάρτιση και την πνευματική καλλιέργεια, αποτελούν τα απαραίτητα στοιχεία, για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας των αυριανών επιστημόνων και γενικότερα πολιτών. Λίγα λόγια, πρώτα για τις εξετάσεις: Η γιορτή των Εξετάσεων, δηλαδή το τέλος του Σχολ. Έτους, ήταν μια ιεροτελεστία. Άρχιζε με εκκλησιασμό στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, επιστροφή στο σχολείο, προσευχή, ομιλία από το Διευθυντή του σχολείου και ακολουθούσαν οι απαγγελίες των ποιημάτων, τα σκετς, οι διάλογοι , τα τραγούδια και με το τέλος της γιορτής οι ευχές για ‘καλές διακοπές’, όπου παρακολουθούσε κανείς κλάματα, συγκινήσεις, δάκρυα, αγνές αγκαλιές από τους μαθητές της ΣΤ’ Τάξης, λόγω, α π ο χ α ι ρ ε τ ι σ μ ο ύ.
Ι ο ύ ν ι ο ς του 1975, τελευταία χρονιά, ως Δ ά σ κ α λ ο ς στο Σχολείο του Χωριού μας και οι αναμνήσεις μένουν ακόμα ανεξίτηλες! Όλα τα χρόνια, υπεύθυνος δάσκαλος στις δύο μεγαλύτερες τάξεις του Σχολείου , πότε στην ΣΤ΄ Τάξη και πότε με συνδιδασκαλία των Ε’ και ΣΤ’ Τάξεων. Μνήμες, που σου κάνουν να συγκινείσαι και να δακρύζεις, από χαρά και ικανοποίηση για το έργο σου, το λ ε ι τ ο ύ ρ γ η μ α, γιατί είχες να κάνεις με ανθρώπους, με παιδιά, με τη διάπλαση της παιδικής ψυχής και λιγότερο με τις γνώσεις. Και τα λάθη που κάναμε στο έργο που μας ανέθεσε η Πολιτεία , λόγω, απειρίας τις περισσότερες φορές. Έστω και τώρα πολύ αργά, ένα ταπεινό συγνώμη………..
Οι Γυμναστικές Επιδείξεις γίνονταν στο χώρο της σημερινής Πλατείας, όπου ήταν και το παλιό Σχολείο, αργότερα στο Ρ ι ζ ό (που ήταν και το πρώτο γήπεδο, που παίζαμε ποδόσφαιρο με ά ρ β υ λ α, που τα έφτιαχναν οι τσαγγάρηδες του Χωριού μας), μετά στο χώρο του σημερινού Σχολείου, στον επάνω Ρ ο ύ μ π α λ ο και τελευταία στο γήπεδο ( ένα από τα καλύτερα της περιοχής).
Μια χρονιά, ίσως το Σχολ. Έτος 1954-1955, έγιναν και αθλητικοί αγώνες στο Λιβαδερό (Μόκρο το λέγανε τότε), μεταξύ των τριών γειτονικών Σχολείων: Λιβαδερού- Μεταξά και Τριγωνικού. Χώρος διεξαγωγής αυτών των αγώνων, το προαύλιο του παλιού Δημοτικού Σχολείου Λιβαδερού, κοντά στην είσοδο του Χωριού. Στο αγώνισμα της π ά λ η ς βγήκε νικητής το Σχολείο μας και αν θυμάμαι καλά, νικητής ήταν ο τότε συμμαθητής μου και ηρωική σειρά, ο Τάκης Νάκας. Μνήμες, που σου κάνουν να συγκινείσαι, να δακρύζεις και να χαίρεσαι μαζί!
Ημέρα, λοιπόν, Κυριακή με όλο το Χωριό μαζεμένο και με γιορτινή διάθεση. Θυμάμαι πρώτα τα παιδικά, μαθητικά μου χρόνια κι ακούω ακόμα τα παραγγέλματα των σεβαστών μου δ α σ κ ά λ ω ν. Ο χώρος γνωστός: η αυλή του παλιού Σχολείου, που δεν ήταν διαμορφωμένη, όπως είναι σήμερα. Από το Χαγιάτι μέχρι τη μέση της Πλατείας ήταν μια πλαγιά, που το Χειμώνα κάναμε γλίστρα, μετά στο Ριζό. Και σαν περάσανε τα χρόνια, δ ά σ κ α λ ο ς, πλέον, στο νέο Σχολείο (αλήθεια, πώς κατάντησε σ’ αυτή την κατάσταση σήμερα …….), στον επάνω Ρούμπαλο. Ακόμα και σήμερα με συναρπάζουν τα παραγγέλματα, που οι μαθητές μου υπάκουαν μηχανικά αλλά με ακρίβεια τα εκτελούσαν!
Θυμάμαι μερικά, όπως: Τάξη, προσοχή! Έτοιμοι προς παρέλαση! Εμπρός, μαρς! Αραιώσατε! Στοιχηθείτε! Διάσταση, έκταση των χειρών, ανάταση, πρόταση, μεσολαβή, ατενώς, προεισαγωγικόν άλμα, βαθιά εισπνοή και εκπνοή, σύμπτυξη, επίκυψη, ανάκαμψη, έκταση των χειρών …. στον τρίτο χρόνο κάθισμα βαθύ, τους ζυγούς λύσατε …… και πολλά άλλα.
Μια χρονιά, από τις πρώτες της διδασκαλικής μου πορείας, με πλησιάζει με τρόπο ένας γονιός, φίλος και λίγο μεγαλύτερος από μένα, μακαρίτης τώρα και μου λέει χαμηλόφωνα: «Μπράβο βρε δάσκαλε! Αλλά πώς τα θυμάσαι όλα αυτά τα παραγγέλματα απέξω ΄, Και τα λες με τόσο θάρρος!» Αυτό, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ηθική ικανοποίηση για έναν νέο δάσκαλο και μάλιστα συγχωριανό! Αυτά τρέφουν τον εσωτερικό σου κόσμο και σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις το έργο σου με περισσότερο μεράκι και πολλή όρεξη.
Μετά τις ασκήσεις, ακολουθούσαν σχολικά τραγούδια και χοροί παραδοσιακοί, όπως: – Χωριό μου όμορφο, με τις ραχούλες και τις ρεματιές ………. –Μισεύω και τα μάτια μου δακρύζουν λυπημένα ……………… – Μ α κ ε δ ο ν ί α ξακουστή του Α λ ε ξ ά ν δ ρ ο υ η χώρα……….. –Κίνησε η Γερακίνα για νερό κρύο να φέρει …………………………………….-Κάτου στου Β ά λ τ ο υ τα χωριά …………………………………………………… και πολλά άλλα …… Τώρα ακούς συχνά το «Μήλο μου κόκκινο, ρόιδο βαμμένο….…………..» Και φτάναμε στο τέλος της γιορτής-εκδήλωσης με την υποστολή της Σ η μ α ί α ς, τραγουδώντας, όσο δυνατά, μπορούσαν οι μαθητές, τον Ε θ ν ι κ ό Ύ μ ν ο !
Και τώρα, κάτι το εντελώς προσωπικό. Μια συγχωριανή μας, μαθήτρια τότε και τώρα κυρία στον Κ α ν α δ ά και γιαγιά με τρία χαριτωμένα εγγονάκια, μου ‘γραψε πέρυσι στο facebook, μια και γίναμε φίλοι, όπως και με πολλούς άλλους ………………………. «Κύριε, Παναγιώτη, θυμάμαι όταν ήμουν μικρή μαθήτρια στο χωριό μας, είχαμε ένα νέο δάσκαλο, μικρός ως προς το δέμας, που το σπίτι του ήταν λίγο πιο πάνω από το Σχολείο μας και κατά διαστήματα στην ώρα της Γυμναστικής, ως Δ/ντής του Σχολείου, μας έλεγε να βγάλουμε τις κάλτσες (τα σκούνια), για να δει αν είχαμε τα νύχια κομμένα……….. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ότι η καθαριότητα προείχε την εποχή εκείνη και μάλιστα, όσο γίνονταν πιο συχνά για το καλό όλων μας, μαθητών και δασκάλων.
Να ε υ χ η θ ο ύ μ ε «ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ» σ’ όλους τους μ α θ η τ έ ς των Σχολείων και το Σεπτέμβριο με όρεξη στα σχολικά θρανία!!!
Μεταξάς, 24 Ιουνίου 2018
Μπασιάς Παναγιώτης
(Συνταξιούχος Δάσκαλος)
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
