Ας λιεν όλ’, δε νηστέβ’ ου κόσμους κι τρώει ότ’ να ’νι. Τ’ Μιγάλ’ βδουμάδα σ’ν Κόζιαν’ όλ’ νηστέβ’ν.
Μια βραδά τ’ς Μιγάλ’ς βδουμάδας αν’ξιν αυτήν ν’ κουβέντα μια παρέα.
Ωϊ, λιέει ου Γιώρ’ς, αυτά τα νηστήσιμα ντιπ δε μι πιάνουντι. Έχου πέντι μέρις κι τι δεν έφαγα. Γιλιές, παλτιτζιάνια, μπουρανί, χαλβάν, ξιάφ’. Ιά σήμιρα έχουμι νιρόβραστα φασούλια. Τι να σι κάμ’ν, άμα δεν έχ’ν του λάδ’ ουπάν!
Ε ρα, λιέει ου Φώτ’ς, πέντι μέρις είνι π’ νηστέβ’ς. Τι να πω κι γω π’ έχου απ’ τ’ν Απουκρά; Είνι καλό ρα, όχι μούγκι για τ’ θρησκεία, αλλά κι για τ’ν υγειά μας.
Πόσις μέρις απόμ’ναν ακόμα; Τα ρθει η Πασκαλιά κι τα σουντίσουμι όλ’ στ’ αρνί σαν νησκοί.
Ωϊ, πητάχνιτι ου Κώτσιους. Ιπρουχτέ απέρασα απ’ τ’ Μπάρα. Έφαγα μια φασουλάδα, μα τι φασουλάδα.
Τουν χώθ’καν όλ’ ένα κι ένα.
Ε ρα, φασούλια ήταν, σάματ’ ήταν στιφάδου.
Ω ρα καταλαβαίν’τι νουστ’μάδα. Απου στιφάδου δυο φουρές καλύτιρ’. Κι ξέρ’τι νιρόβραστα ήταν.
Ι άϊντι ρα. Νησκός ήσαν.
Τι νησκός ήμαν! Ιδώ σι λιέει έρχουντι απ’ τ’ Σαλουνίκ’ να φαν’ φασουλάδα στ’ Μπάρα.
Ιά, άμα χαλέβτι, πααίνουμι τώραϊά, να φάμι μια μιρίδα. Ιά που είνι η Μπάρα. Κι ξέρ’τι, αυτά τα φασούλια είνι περιορισμένων αερίων.
– Τα να ’χ τέτοια ώρα;
– Μέρα νύχτα, ρα σι λιέου έχ’. Έρχουντι απού μακρά για τ’ φασουλάδα τ’ς Μπάρας.
Άλλου π’ δε χάλιβαν κι αυτοί. Κίντσαν για τ’ Μπάρα.
– Έχ’ς α ρα φασούλια νιρόβραστα;
– Αφού ξέρ’τι ρα, του σπέσιαλ τ’ς λουκάντας είνι ρα φασούλια. Τι ρουτάτι!
Τ’ς έβαλιν απού μια μιρίδα κι τ’ς ήφιριν κι δυο νιρουκρόμ’δα.
Ωϊ νουστ’μάδα! Τ’ν έφαγαν όλ’ τ’ μιρίδα κι χάλιψαν ακόμα μιαν.
Χίρσαν ύστιρας ν’ αρουτούν πώς φκιάν του φαϊ κι τι βάν’ μέσα.
Πιρίφανους ου μάειρας ιτότις τ’ς λιέει:
– Ε ρα ότ’ βάν’ όλ’. Σέλινου, καρότα, ψίχα αλάτ’, ια αυτάϊα.
– Ε δε μπουρεί. Κι κάτ’ άλλου τα ρίχ’ς. Κάτσι να σι κιράσουμι ένα κρασί.
Τουν κέρασαν ένα κι άλλου ένα, κι άλλου.
– Ω ρα τουν λιέν ξανά Τέτοια νουστ’μάδα πρώτ’ φουρά είδαμι. Απου πού τα παίρν’ς;
– Π’ του… τ’ς λιέει αυτός.
– – Καλά ρα, κι γένουντι τόσου νόστ’μα; Πε μας του μυστικό.
– Ωϊ σας αγάπ’σα κι σας συμπάθ’σα. Τα σας πω, αλλά μην πείτι σε κάναν. Η νουστ’μάδα έρχιτι απ’ του ζ’μί απ’ τα κόκκαλα π’ ρίχνου μέσα.
Γιάνν’ς τ’ς Λέγκους απ’ τα Κατσκάθ’κα
