Μιράκ’ του’χαν ου Χάμπον κι ου Πανίκας, φίλοι καρδιακοί, να πααίν’ σ’ν Τραπεζούντα για προσκύνημα.
Χρόνια άκουγαν απ’ τ’ς γουνίδις τ’ς, ότι απ’ τ’ ικεί ήρθαν πρόσφυγις κι ικεί ήταν η αρχουντιά κι τ’ άγια χώματα. Γι αυτό χάλιβαν να πααίν’.
Άκ’σαν στου ράδιου ότι τα γέν’ απ’ του σύλλουγου «Ποντιακοί παλμοί» μια ικδρουμί ν’ Πασκαλιά σ’ν Τραπεζούντα κι ξισκώθκαν ένα κι ένα ου Χάμπον κι ου Πανίκας.
Τ’ς είπαν ότι του λιουφουρείου τα κινήσ’ στς πέντι τ’ χαραή κι αυτοί ιπειδής φουβήθηκαν μη δε χτυπήσ’ του ξυπνητήρ’, πήραν τ’ς βαλίτσις κι στάθ’καν απ’ τ’ς δώδικα τα μεσάνυχτα όξου απ’ του δημαρχείου.
Μόλις φάνκιν του λιουφουρείου, σέφκαν μέσα κι έκατσαν αμπρουστά πρώτ’ θέσ’. Αρχίντσαν να μαζώνουντι κι άλλ’ κι ου αρχηγούς είπιν στου μικρόφουνου.
– Παρακαλώ οι νέοι να καθίσουν στα πίσω καθίσματα για να καθίσουν οι πιο ηλικιωμένοι μπροστά, γιατί ζαλίζονται.
Ου Πανίκας συμμουρφώθκιν κι έκατσι ουπίσου. Ου Χάμπουν όμους δεν σκώνουνταν.
– Βρε Χάμπον, τουν ίλιγιν ου αρχηγός, πες ότι είναι πατέρας σου. Δεν θα τον σεβαστείς;
– Όχι έλιγιν ου Χάμπουν. Εγώ θέλω να ελέπω πρώτος την Τραπεζούνταν. Κι ατός πα ο γέρον παράδες εδώκεν και γω το ίδιον.
– – Μα δε βλέπεις πως ο Πανίκας συμμορφώθηκε;
– Όχι , το θ’κότ ο Χάμπον.
Είδαν κι απόειδαν, τουν άφ’καν. Άξαφνα σ’κώντι ου Πανίκας κι τουν λιέει κάτ’ στου ’φτι. Πιτάχνιτι ο Χάμπον και παπαίν’ πχιαλτόν να κάτσ’ στα πίσου καθίσματα.
Απόρ’σαν όλοι. Βρε τι τουν είπιν ου Πανίκας, τι τουν είπιν κι σκώθκιν σιαπάν ο Χάμπον;
Δεν τ’ς ήλιγιν ου Πανίκας, ώσπου όξου απού ν’ Ξάνθη σταμάτησαν για καφέ. Ο Χάμπον δεν κατέφκιν ντιπ.
– Α ρα Πανίκα τα σκάσουμι, τι τουν είπις;
– -Ε τώρα θα λέγω σας. Είπα τον: Χάμπον έλα από πίσ’ μερέαν γιατί ατοίν που κάθουνταν σα εμπροστά καθίσματα πάνε σην Λάρισαν.
