Το έθιμο των καβαλάρηδων, ένα πατροπαράδοτο παραδοσιακό έθιμο, θεαματικό και μεγαλόπρεπο, όμως και με μια μεγάλη «δόση» πόνου και βασανισμού του αλόγου… όταν ο αναβάτης επιδιώκοντας την επίδειξη και διάκριση, τραβάει με δύναμη τα χαλινάρια με τις στομίδες… για μια «εντυπωσιακή» σούζα… λες και έχει να κάνει με σίδερα!!
Ένα έθιμο βγαλμένο από την παράδοσή μας, από τα πολύ παλιά χρόνια «γεννημένο, από τα αρχαία ακόμα, αναβιώνει μεγαλόπρεπα στην περιοχή μας, το έθιμο των καβαλάρηδων, κυρίως σε επετείους εορτασμού μεγάλων γεγονότων της Χριστιανοσύνης, με επίκεντρό τους το Δεκαπενταύγουστο, τη Γιορτή της Παναγιάς, το «Πάσχα του Καλοκαιριού», όπως αλλιώς ονόμασαν.
Στη Μεγάλη Γιορτή της Παναγίας Μικροκάστρου, οι καβαλάρηδες της Σιάτιστας και πάλι πρωταγωνίστησαν με την πομπή με τα άλογά τους, από τη Σιάτιστα προς την ΙΜ Παναγίας Μικροκάστρου για προσκύνημα στη Μεγαλόχαρη, ευχαριστώντας επισκέπτες και προσκυνητές και όλους όσους τους είδαν και τους θαύμασαν.
Μεγαλόπρεπο το έθιμο, μα και πάλι τα τσαλίμια των καβαλάρηδων, οι επιδιώξεις τους για διάκριση και περισσότερο θέαμα, με τις «σούζες» των αλόγων τους, δυσφόρησαν πολλούς, κυρίως τους πραγματικούς ζωόφιλους.
Το δυνατό τράβηγμα των χαλιναριών με τις στομίδες στα άλογά τους, είναι βέβαιο πως πονάει και βασανίζει τα ζώα, που υπακούουν και εκτελούν ως εκ τούτου τις εντολές των αναβατών τους και «σουζάρουν»!
Οι στομίδες σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν για να πονάνε, αυτό είναι αυτονόητο, ένας κοινός νους το αντιλαμβάνεται. Αλήθεια, πώς γίνεται να θαυμάζουμε τις κινήσεις ενός αλόγου, όταν αυτό είναι περιορισμένο και το πάνω μέρος του σώματός του είναι «κοκαλωμένο»; Και αυτό προέρχεται από τις στομίδες και έτσι το άλογο φαίνεται πως προχωράει και κινείται γενικά σαν «φρεναρισμένο».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το άλογο έχει ψυχή, χαρακτήρα και προσωπικότητα, είναι έξυπνο και υπάκουο στο αφεντικό του, δεν είναι από σίδερα φτιαγμένο, για να το αναγκάσουμε έτσι με βασανιστικούς τρόπους να κάνει σούζες, έτσι για το θέαμα!
Βλέποντας ένα άλογο χωρίς στομίδες και πολλά χαλινάρια να τρέχει και γενικώς πώς να συμπεριφέρεται και ένα άλλο με βαριά χαλινάρια και στομίδες, θα καταλάβουμε ποιο άλογο είναι πιο χαριτωμένο και ελεύθερο, αλλά και ποιο είναι πιο συνεργάσιμο με τον άνθρωπο.
Οι περήφανοι – κατά τα άλλα – καβαλάρηδες, που έχουν ένα ή και περισσότερα άλογα δικά τους και μάλιστα τα φροντίζουν όλο το χρόνο, σαν να είναι μέλη της οικογενείας τους, και ένα εύγε τους αξίζει, θα πρέπει ίσως να επαναπροσδιορίσουν και επαναδιατυπώσουν τις απόψεις και συμπεριφορές τους απέναντι στα συμπαθέστατα άλογα… για το καλό τους, αλλά και για την ενδυνάμωση της σχέσης εμπιστοσύνης απέναντι στους συνανθρώπους τους και δη τους αληθινά ζωόφιλους…
ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΒΕΤΤΑ