Όταν η «ευθύνη» συνάντησε το «μη» και το «φόβο»
Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε πως είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι Κρητικός. Γενικεύοντας όμως θα πούμε πως είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι Έλληνας. Είναι βαριά η ιστορία του Έθνους.
Ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς φοβικά σύνδρομα, αλλά τα πολλά «μη» στην πορεία της ζωής του, αν τον επηρεάσουν και τον κάνουν να σκύψει, τότε έχει γίνει ένα ανθρωπάκι. Το σύστημα τον έχει μεταλλάξει σε απλό υπηρέτη του και αφού δεν θα μπορεί να αλλάξει τίποτα, θα μάθει να ζει με το πρόβλημα!
Ο υπερήφανος άνθρωπος όμως πρέπει κυρίως να μάθει να λέει όχι σε πράγματα που δεν του αρέσουν, δεν τον εκφράζουν ή τα θεωρεί περιττά. Να μάθει πως είναι μεγάλη η ευθύνη να λέει «ναι σε όλα» και πως όταν λέμε ναι σε κάτι, λέμε όχι σε κάτι άλλο.
Το σύστημα είναι τόσο πολύπλοκο, που έχει κάνει την τεχνική της πειθούς να είναι μέρος της άσκησης της πολιτικής. Έλεγε ο Αμερικανός πρόεδρος Χάρρυ Τρούμαν: «Αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους». Αυτή την μέθοδο πολιτικής πόσες φορές δεν την έχουμε ζήσει στην Ελλάδα; Αλλά μήπως αυτό αφορά μόνον την Ελλάδα;
Επειδή το «σύστημα εξουσίας» φοβάται τον σκεπτόμενο άνθρωπο, έχει μετατρέψει την παιδεία σε εκπαίδευση. Δεν θέλει σκεπτόμενους ανθρώπους, αλλά εκπαιδευμένους αριθμούς για τις μηχανές του. Γι αυτό αντιστρατεύεται, από την αρχαιότητα ακόμη, κάθε απόπειρα αντίστασης. Ιστορικό παράδειγμα αντίστασης καταγράφεται με την Αντιγόνη, ενώ το αντίθετο είναι η αδελφή της Ισμήνη και στο χώρο της φιλοσοφίας, εκείνη του Σωκράτη.
Για τον άνθρωπο που σκέφτεται, ο δρόμος που θα ακολουθήσει είναι θέμα επιλογής. «Αιτία ελομένου θεός αναίτιος» (Πλάτων)… «ο θεός δεν έχει ευθύνη για τις πράξεις εκείνων που έχουν ελευθερία επιλογής».
Με όσα συμβαίνουν γύρω μας, με την Ελλάδα να έχει επιλεγεί ως το πρώτο πειραματόζωο της αποεθνοποίησης από τη «νέα τάξη», αλλά και αποθρησκειοποίησης, η Ελλάδα έχει ξεμείνει από πρότυπα.
Προωθείται ο «νανισμός» και θεωρούνται οπισθοδρόμηση οι αρχές και οι αξίες των προγόνων μας. Τα μικρά παιδιά ξέρουν τον Σπάϊντερμαν και όχι τον Ηρακλή, τον Μ. Αλέξανδρο, τον Λεωνίδα!
Τα φοβικά σύνδρομα που περνούν τα ΜΜΕ, σε συνάρτηση με τους νάνους της πολιτικής, έφεραν την οικονομική κατάρρευση, που είναι επακόλουθο της πνευματικής και ηθικής κατάρρευσης.
Για να σηκωθεί ο Έλληνας από τον καναπέ του, χρειάζεται αυτό το κάτι. Φάνηκε μια αναλαμπή με τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Είναι αυτό που φοβούνται οι υπηρέτες της πολύχρωμης «νεοφιλελεύθερης πολυπολιτισμικής θολοκουλτούρας», γι αυτό λασπολογούν και φοβερίζουν όταν κάτι ξεφεύγει από τους υπολογισμούς τους.
Λείπει το όραμα και ο φωτισμένος πολιτικός που θα φωτίσει στο γκρίζο και το μαύρο. Μακάρι η Ελλάδα να ξέφευγε από τους πολιτικούς με νοοτροπία «κλητήρα» και να είχε έναν Πούτιν, μία Μέρκελ, έναν Ερντογάν. Οι πολιτικοί του «συστημικού δημοκρατικού τόξου» ενδιαφέρονται μόνον για την καρέκλα τους, το τομάρι τους και το «μαύρο χρήμα».
Μπορεί η οικονομική κρίση να σκοτώνει την κοινωνία, να σβήνει το όραμα της νέας γενιάς, αλλά φαίνεται πως τα 400 χρόνια σκλαβιάς των προγόνων του Ερντογάν άφησαν σημάδια με λαδωμένα χνάρια.
Οι Έλληνες σε κατάθλιψη, αλλά οι ένοικοι του νεοκλασικού της πλατείας Συντάγματος, με τη συνδρομή των ΜΜΕ, περνούν το φόβο μη χάσουμε το Ευρώ. Και ο κάφρος ψηφοφόρος ιδρώνει μη χάσει αυτό που δεν έχει!
Με τα «μη» οι άνθρωποι γίνονται ανθρωπάκια, βλέπουν συνέχεια στις λάσπες κάτω, ενώ γεννήθηκαν για να βλέπουν ψηλά. Στον ουρανό και στ’ αστέρια. Είναι η «μεγάλη ευθύνη» που θα έλεγε ο Ν. Καζαντζάκης.
Τα «μη» βολεύουν τους έχοντες και ο φτωχός υπηρέτης προσαρμόζεται με το εισιτήριο της οικονομικής θέση. Έτσι οι έχοντες συνεχίζουν στην πρώτη θέση, τις μπίζνες κλας!
Είναι ζήτημα επιλογής. Κανείς δεν θα έρθει να μας σώσει. Η σωτηρία βρίσκεται στα χέρια μας!
Όποιος γελάει με τον εαυτό του, θα έχει πάντοτε λόγους να γελάει. Και ο Έλληνας θα έχει πολλούς λόγους να γελάει με τον εαυτό του, αλλά και να κλαίει για την κατάντια του. Για τους πολιτικούς που ψήφιζε και ξανα-ξαναψηφίζει!
Λέει ο Επίκτητος των Στωικών φιλοσόφων «ο χτίστης δεν μας λέει «άκουσέ με, θα σου κάνω μία διάλεξη πάνω στο χτίσιμο». Αναλαμβάνει την υποχρέωση να χτίσει ένα σπίτι και το χτίζει. Έτσι αποδεικνύει πως ξέρει την τέχνη…».
Οι πολιτικοί της «γενιάς του Πολυτεχνείου» κάνουν συνεχώς διάλεξη πάνω στο χτίσιμο και ποτέ δεν χτίζουν. Μια διάλεξη που κρατάει πολλά χρόνια και σωρεύει ερείπια. Μια διάλεξη του συρμού και του χυδαίου ωφελιμισμού. Μια διάλεξη που είχε την έγκριση των ψηφοφόρων, που όμως τώρα πληρώνουν το τίμημα. Ψηφοφόροι που επένδυσαν σε ένα κόμμα και τώρα πληρώνουν το λογαριασμό!
Αυτοί όμως που για 40 τόσα χρόνια έκαναν τη διάλεξη δεν πρέπει να πληρώσουν; Τόσα χρόνια έκαναν θόρυβο σαν άδειοι τενεκέδες, δεν έχτισαν τίποτα, αντίθετα χάλασαν και ό,τι υπήρχε.
Με «άρτον και θεάματα», την τεχνική της αποβλάκωσης, κατάφεραν να διαλύσουν την Ελλάδα και να την καταντήσουν προτεκτοράτο. Κατάντησαν την Ελλάδα «ανοχύρωτη πολιτεία» χωρίς ασφάλεια, τους νέους να εγκαταλείπουν τη χώρα για να γλυτώσουν τις συνέπειες της κρίσης και τους υπόλοιπους να βράζουν στο ζουμί τους!
Γύρω μας να υπάρχει πολεμική ανάφλεξη και είναι ερώτημα αν ποτέ αυτή η φωτιά εισέλθει εντός των συνόρων, αν η Ελλάδα μπορεί να την αντιμετωπίσει. Μια χώρα που έμεινε χωρίς εξοπλιστικό πρόγραμμα για πάνω από 12 χρόνια, που θα παραμείνει πτωχευμένη για πολλά χρόνια ακόμα, με όλες τις τράπεζες και ζωτικές της υπηρεσίες, όπως λιμάνια, αεροδρόμια, ΔΕΗ, ΟΤΕ, στους ξένους!
Σε περίπτωση γενικευμένης σύρραξης στην περιοχή μας, θα μπορέσει η Ελλάδα να αντισταθεί; Οι πολιτικοί μας που θησαύρισαν όλα αυτά τα χρόνια θα μείνουν τότε ή θα φύγουν στο εξωτερικό, όπου έχουν «αποθηκεύσει» τα κλεμμένα;
Επιλέγουμε την απάντηση που δίνει ο δημοσιογράφος Όμηρος Αλεξάνδρου: «Θα το πω και ας χαρακτηριστώ ακραίος. Ούτε νέο Γουδί για να κρεμαστούν οι προδότες, αλλά ούτε και φακέλους τύπου προδοσίας του 1974 και νέες διερευνητικές επιτροπές και χειραγωγημένους από την εξουσία δικαστές και εισαγγελείς χρειαζόμαστε, για να μας υποδείξουν τους δοσίλογους και προδότες! Τους ξέρουμε όλους πολύ καλά και θα πρέπει ο Ελλαδικός και Κυπριακός Ελληνισμός να δράσει και να τους λιντσάρει με τα ίδια του τα χέρια. Όσοι καταφέρουν και γλιτώσουν, να το βάλουν στα πόδια και να εξαφανιστούν από την Ελληνική επικράτεια, μόνο έτσι θα μπορέσει επιτέλους ο Ελληνισμός να απαλλαγεί και να ανακάμψει»!
Η κατάσταση είναι δύσκολη. Οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι έλεγαν, να προχωράς προς το θάρρος με εφόδιο τη φιλοσοφία. Όταν φτάσουμε στην άκρη του σχοινιού – και εμείς εκεί βρισκόμαστε – σε αδιέξοδο, να προχωρήσουμε με θάρρος δίνοντας λύσεις. Και αν ο κόμπος είναι μπερδεμένος και δεν λύνεται, τότε τον κόβουμε.
Η μοναδική ελπίδα είναι στο νησί απέναντι
Γιατί τόση πολιτική απάθεια; Τι χρειάζεται για να ενεργοποιηθούν οι πολίτες; Ίσως το βασικό ζήτημα είναι πως η πολιτική δεν ανήκει στους πολιτικούς, αλλά στους πολίτες. Οι πολιτικοί είναι απλά το εργαλείο, οι εκπρόσωποι.
Πολιτική είναι η επιστήμη της διακυβέρνησης και της διοίκησης ενός κράτους. Είναι ο τρόπος χειρισμού των κρατικών υποθέσεων, το κυβερνητικό πρόγραμμα για τα ζητήματα της χώρας.
Και είναι οι πολιτικοί αυτοί που σχεδιάζουν τον προεκλογικό τους κύκλο και τον «ξεφωνίζουν» από τα μπαλκόνια. Είναι ο λόγος αυτός που συνήθως τον ξεχνάνε στην πορεία της κυβερνητικής θητείας. Εάν οι πολίτες αποφασίσουν να απαιτήσουν την εφαρμογή των προεκλογικών λόγων, τότε ίσως κάτι αλλάξει. Πρέπει στην περίπτωση της αθέτησης των «προεόρτιων», ο πολίτης να σταθεί απέναντί τους. Εάν οι προεκλογικές υποσχέσεις δεν υλοποιηθούν, τότε τη λέξη «πολιτική» αντικαθιστά το ουσιαστικό «πολιτικιά», που σημαίνει η πόρνη, η γυναίκα του δρόμου.
Είναι σαν να βρισκόμαστε σε ένα λιμάνι προβληματικό και να θέλουμε να φύγουμε από αυτό. Η λύση είναι να περάσουμε στο απέναντι νησί. Ο μόνος τρόπος είναι η βάρκα που υπάρχει στο μόλο, αλλά έχει τρύπες. Μπαίνουμε στη βάρκα έστω με κίνδυνο να βουλιάξει και αφού κλείσουμε τις τρύπες, ξεκινάμε για το νησί απέναντι. Ή ζεις παλεύοντας με την ελπίδα όμως να φτάσεις στο νησί και να σωθείς ή πεθαίνεις στο λιμάνι. Εκεί πίσω έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ζωή.
Η πολιτική της μεταπολίτευσης έχει αποδείξει πως η βάρκα δεν έφυγε ποτέ από το λιμάνι. Μόνο γύρους κάνει και αυτό είναι το πρόβλημα του πολιτικού λόγου, διαφορετικού κάθε φορά, αλλά πάντα ψεύτικου και παραπλανητικού. Οι βόλτες στο λιμάνι είναι ο μεγάλος κίνδυνος, όταν δεν καταφέρεις να ξεφύγεις στο νησί απέναντι. Το λιμάνι είναι δικό τους και εσύ δεν έχεις καμία ελπίδα. Αυτό είναι που έκανε τους πολίτες να απομακρυνθούν από την πολιτική. Αν η «γενιά της μεταπολίτευσης» δεν κατάφερε να σε περάσει απέναντι, θα έρθει μια άλλη γενιά να το κάνει. Είναι ο μόνος δρόμος. Η μοναδική ελπίδα στο νησί απέναντι!
