Τ’ Νιούλ’ του πηγάδ’. Άκ’σα  ότ’ τ’ Νιούλ’ του πηγάδ’ τα του βάλ’ν συρματουπλέγματα. Όταν έγραφε ο Γιάνν’ς τ’ς Λέγκους απ’ τα Κατσκάθ’κα το 1994 στην εφημερίδα μας

Άκ’σα κι γω ότ’ τ’ Νιούλ’ του πηγάδ’ τα του βάλ’ν συρματουπλέγματα, να μην πίν’ ου κόσμους νιρό, γιατί είνι φαρμακουμένου.

Ένα βράδ’ πήγα να ιδώ τι γέν’τι ικεί.

Δεν είχαν απ’ αλόϊρα συρματούπλιγμα, αλλά είχιν απάν στου ντ’βάρ’ μια νταμπέλα π’ ήλιγιν «νερό μη πόσιμο».

Ου κόσμους όμους καρτιρούσιν σ’ν ουρά, να πάρ’ νιρό μι τα γκιούμια, τα κακάβια κι τα μπακράτσια.

Σταματώ ιτότις μιαν κι τ’ λιέου:

–          Καλά μαρ’, δε γλέπ’ς τ’ νταμπέλα π’ γράφ’ ότ’ του νιρό δεν πίνιτι;

–          Άϊντι μπρε, φέβγα απ’ τ’ ιδώ, να μη σ’ αμπόξου, π’ τα μι πεις ιμένα ότ’ του νιρό δεν πίνιτι. Τ’ νταμπέλα τ’ν έβαλιν ου Δήμους, για να ξουδεύουμι του θ’κό τ’ του νιρό, π’ έχ’ μέχρ’ σκ’λήκια κι κυλούν’ μέσα κι να του πληρώνουμι χρυσό. Ιγώ κι η φαμπλιά μ’ πινήντα χρόνια πίνουμι νιρό απ’ τ’ ιδώ κι δόξα τουν Θ’ό δεν έπαθιν καγκάνας καντίπουτα. Κι να τ’ς πεις αφνούς π’ έβαλαν τ’ νταμπέλα ότ’ του θ’κό τ’ς του νιρό είνι φαρμακουμένου.

–          Ύστιρας απού λίγου γλέπου κάτ’ μ’κροί που ’ρθαν πχιαλτόν να πιούν νιρό.

–          Τι πίν’τι ρα, τ’ς λιέου. Δε γλέπ’τι τ’ νταμπέλα; Δεν ξέρ’τι γράμματα;

–          Λίγου ήπιαμι θείου. Δίψασάμι. Πού να πάμι; Τ’ αναψυκτήριου στουν Αϊ Δημήτρ’ του έχ’ του μπουκάλ’ του νιρό δυόμ’σ κατουστάρκα.

Στου κατόπ’ απ’ τα μ’κρά, ια κι ένας π’ γιόμ’ζιν τ’ς ντραματζάνις.

–          Για πλύσιμου του παίρ’ς αρα ή για πχι;

–          Για πχί του παίρνου κι για όλ’ τ’ φαμπλιά μ’. Κι μούγκι ισένα τα πω. Έχου έναν αν’ψιό στου χημείου, π’ τουν έστειλα ένα δείγμα κι αφού του ξίτασιν μ’ είπιν ότ’ του νιρό δεν έχ’ καντίπουτα κι όποιους λιέει ότ’ δεν είνι καλό έχ’ κουλουβακτηρίδια στου κιφάλ’.

Απού μακρά γλέπου κι τουν Ντιαντιαμπάτια μι τα γκιούμια.

–          Πού ρα, κι ’σύ για νιρό;

–          Τι ρα λουγαριασμό τα σι δώσου; Σάματ’ είνι θ’κό σ’.

–          Ω ρα δε γλέπ’ς π’ γράφ’ ότ’ δεν πίνιτι;

–          Άϊντι ρα σιαπέρα. Αυτά είνι όλα μπαγκαμπουντιές απ’ τ’ς τρανοί. Ξέρ’ς ότ’ απ’ απχάτ απ’ τα’ βρύσ’ έχ’ν ένα τρανό τιπόζιτου, π’ μαζών’ νιρό κι μ’ ένα μηχανάκ’ του στέλ’ν σιαπάν στουν Αϊ Δημήτρ’. Φτάς ιδώ, του παίρν’ του μηχανάκ’, του πααίν’ στουν Αϊ Δημήτρ’, τσακών’ ου μ’κρός του λάστιχου κι πίν’. Ικεί είνι καλό; Πέτι δόξα τουν ρα, που έχουμι νιρό στ’ θύρα μας. Ικεί σιακάτ’ σ’ν Αφρική πιθαίν’ απ’ τ’ δίψα σαν τ’ς μύγις.

Πιέ ρα Λιάκου δυο πουτήρια νιρό απ’ του σπίτι τ’ κι τα φουσκώ’εις σα μπαλόν’. Πιέ απ’ τ’ ιδώ πέντι ουκάδις κι τα χαλέψ’ς κι άλλου.

Μέχρ’ κι ου Δισπότ’ς, έμαθα, έρχιτι κρυφά κι παίρν’ απ’ τ’ ιδώ νιρό.

Ύστιρας απ’ όλα αυτά ξαπόστασα στουν Πατσώνα.

–          Λέγι ρα Κώτσιου, τουν λιέου, τι γίν’τι ιδώϊα μι του νιρό; Πίν’ς ισύ απ’ τ’ αυτό;

–          Ια, απ’ τ’ αυτό πίνου κι κρατιούμι κι δε χουντραίνου. Ξέρ’ς τι τα πει ρα, να σκάει’ειζς απ’ του φαϊ, να πίν’ς ένα πουτήρ’ νιρό κι να ξαναπ’νάς; Τουν γλέπ’ς αυτόνια τουν Αβραάμ; Τέσσιαρ’ς ριτσίνις ήπχιν μέχρι τώραϊά. Μόλις πιεί τ’ μιαν, πααίν’ ρίχν’ μια κούπα νιρό, ξιθυμέν’ κι έρχιτι ξαναρίχ’ν τ’ν άλλ τ’ ριτσίνα κι συνιχίζ’.

Δεν είνι θαύμα αυτό του νιρό;

Μι σπλίντσιν. Πήγα κι ’γω κι τίναξα ένα κρέχτου. Αλλ τ’ν τ’ μέρα μι πουνούσιν η φτέρνα.

Λιές να είνι απ’ του νιρό;