Γράφει ο Βασίλης ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ
Οι πασχαλινοί επισκέπτες στα ορεινά χωριά του Βόιου, σίγουρα θα μελαγχόλησαν βλέποντας την εγκατάλειψη σε πολλά σπίτια, αρκετά μισογκρεμισμένα, όλα με χορταριασμένες αυλές και μεγάλα λουκέτα στις ξύλινες εξώπορτες.
Σε αρκετά χωριά άκουσαν τις καμπάνες να τους καλούν σε ώρες ασυνήθιστες και όχι τις καθιερωμένες… για τον Επιτάφιο ή την Ανάσταση.
Σε κάποια χωριά δεν βρήκαν ούτε τα παραδοσιακά καφενεδάκια.
– Ποιός να τα λειτουργήσει, αφού το ίδιο το κράτος τα στραγγάλισε;
-Από που να εισπράξουν οι άνθρωποι, από ποια πελατεία;
-Τα δυό τρία γεροντάκια που πίνουν ένα καφέ;
Τι κι αν το καφενείο ήταν επιπλέον το ταχυδρομείο ή το ιατρείο του χωριού, και διατίθονταν δωρεάν για την εξυπηρέτηση των λίγων κατοίκων;
Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, έχουν επισκεφθεί τα καφενεδάκια των χωριών για να ξέρουν πώς λειτουργούν;
Αντί να δώσουν κίνητρα για αυτά τα καφενεία ωθούν στο κλείσιμο, αδιαφορώντας αν …«χωριό χωρίς καφενείο, είναι χωριό χωρίς κοινωνική ζωή»…
Οσοι όμως βρέθηκαν παρά τις οικονομικές δυσκολίες στα χωρία του Βοίου πέρασαν τις άγιες αυτές μέρες, με αγαπημένα τους πρόσωπα και με κινηματογραφική ταχύτητα αναπόλησαν το παρελθόν που τα χωριά έσφυζαν από ζωή .
Συνεχίζεται εδώ : https://www.scribd.com/document/384428949/%CE%9C%CE%A0%CE%9F%CE%A1%CE%95%CE%99-%CE%9D%CE%91-%CE%A3%CE%A9%CE%98%CE%95%CE%99-%CF%84%CE%BF-%CE%92%CF%8C%CF%8A%CE%BF
