Θεόδωρου Κωνσταντινίδη
Εκλώστεν κι ετέρεσεν άλαλος το μωρόν ατ’,
πικρά χαμογελώντας…
Η Ανδρομάχη, η έμορφος, εκράτεσεν το χέρν’ ατ’ τρυφερά,
μπροστά τ’ εστάθεν κι είπεν:
Ν’ αλί, ν’ αλί, χιλάχαρε, θα τρώει σε το φιλότιμον…
Αρ’ πέει, ατό το σπλάχνο σ’ τ’ άκλερον, έναν ξα’ κι λυπάσαι;
εμέναν κι πονείς με, σ’ αού’ τον κόσμον τον σκληρόν
π’ αφήντς μας ορφανούς και μαυροφορεμέντς;
Πολλά καλά εξέρτς: αλήγορα οι Δαναοί θα κόφτνε το κιφάλι σ’.
Μ’ αν εν εσέν να χάνω, πολλά καλλίον γα τ’ εμέν
το χώμαν να σκεπάζ με.
Εσύ αν αποθάντς, στήριγμαν άλλο κι έχω:
την μάνα μ’, τον πατέρα μ’, τ’ εφτά τ’ αδέλφα μ’,
ούλτς εντάμαν, σ’ έναν ημέραν έσπαξεν
του Πηλέα ο γιον, ο άκαρδον Αχιλλέας.
Έκτορα, άντραν, πατέραν, μάναν κι αδελφόν
ατώρα, εσέναν μόνον έχω, θερμά παρακαλώ σε:
εξ α’ σο κάστρον μη εβγώντς, εμέν και το παιδί σ’
ορφανόν και χέραν μη αφήντς..