Ταξίδι… Λέξη και πράξη σαγηνευτική, μία διαδικασία μετάβασης από το «οικείο» προς την αναζήτηση της διαφορετικότητας, λαών, ανθρώπων, ζώων, τόπων και αισθήσεων.
Είναι ο προσωπικός σου σχεδιασμός μια περιπέτεια προσωπική που έχει ανάγκη την φυγή την περιέργεια, μια υλιστική και πνευματική υποχρέωση για την αποταμίευση γνώσης και εικόνας .Ταξίδι είναι η μετακίνηση ,είναι μια αμφίδρομη σχέση του ταξιδιώτη και του επισκεπτομένου τόπου…δεν είναι ο προορισμός .
Αυτό έκανε και ο Klaus αφήνοντας τα πάντα πίσω του ξεκίνησε ένα ταξίδι οδικώς πριν μια τριετία από την Βόρεια Ευρώπη διασχίζοντας την Γαλλία , Ισπανία , Πορτογαλία γυρνώντας έφτασε στα Βαλκάνια, Κροατία, Βοσνία, Σερβία, Κόσοβο, Αλβανία και τώρα Ελλάδα .
Συναντηθήκαμε σε επαρχιακό δρόμο Καστοριάς – Κορεστείων και ανταλλάξαμε δέκα χαμογελαστές κουβέντες, το μόνο εφόδιο που είχε ήταν το παλιό παιδικό καροτσάκι του και ένα χοντρό σημειωματάριο.
Τον ρώτησα που πάει, χαμογελώντας σήκωσε το χέρι του και μου έδειξε τον δρόμο … αυτός ήταν ο προορισμός του .
Φεύγοντας τον παρακολουθούσα με κρυφή ματιά από τον καθρέπτη του αυτοκινήτου να είναι σκυφτός σε κάτι που είδε και να σημειώνει, άλλωστε μου το είχε πει …
Ταξιδεύω με τα πόδια για να βλέπω το ταξίδι μου.
Του Νίκου Παναγιωτόπουλου
–
–
–
–
