Στις αιρέσεις, από τους πρώτους αιώνες επικράτησης του χριστιανισμού, δόθηκε η σημασία της πλάνης, του εξοστρακισμού και της παρέκκλισης από την ορθή πίστη και έτσι διατηρήθηκε ίσαμε σήμερα.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν πολέμιοι των αιρέσεων, όταν ακόμα ο χριστιανισμός προσπαθούσε να επεξεργαστεί, να αναλύσει και να προσδιορίσει το περιεχόμενο της πίστης και των δογμάτων. Ποτέ, όμως, ο όρος δεν έπαψε να έχει φιλοσοφική αλλά και πολιτική έννοια.
Έτσι αν επιχειρούσαμε σήμερα να δώσουμε έναν ευρύτερο ορισμό στην αίρεση θα λέγαμε πως πρόκειται για ένα σύνολο αντιλήψεων, δοξασιών, θέσεων και στάσεων ζωής, που απομακρύνονται, αμφισβητούν και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με κατεστημένες ή γενικότερα παραδεκτές, θρησκευτικές, φιλοσοφικές ή και πολιτικές απόψεις, ιδέες και αρχές. Στις ελεύθερες κοινωνίες του σύγχρονου κόσμου, τις αυτοαποκαλούμενες και δημοκρατικές, είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος δέχεται από παντού έναν καταιγισμό πληροφοριών.
Ζούμε στην εποχή της υπερπληροφόρησης αλλά και της παραπληροφόρησης. Μέσα, λοιπόν, σ΄αυτή τη σύγχυση που δημιουργούν οι ανεξέλεγκτες πληροφορίες που ποτέ δε διασταυρώνονται και που δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι διαστρεβλωτικές της αλήθειας, πολλοί αιρετικοί, ιδίως όταν πρόκειται για ανθρώπους του πνεύματος, όσοι δηλαδή ερμηνεύουν διαφορετικά και ασκούν κριτική στα τεκταινόμενα, απολαμβάνουν την κοινωνική εκτίμηση, αλλά και μια ευρεία δημοσιότητα, στο βαθμό που αυτή επιτυγχάνεται κάτω από την πίεση των χειραγωγούμενων μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας.
Κοντολογίς, οι αιρετικοί σήμερα είναι οι μόνοι που αντιστέκονται στην προπαγάνδα, που αμφισβητούν λανθασμένες επιλογές και αντιλήψεις του παρελθόντος, παγιωμένες στο παρόν και οι μόνοι που κρατούν την κριτική σκέψη της κοινωνίας σε εγρήγορση για ν΄ αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Ηλίας Κ Μάρκου
Από το βιβλίο ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ
