Η αφουρμή ήταν για ένα κλουνάρ’ απ’ τ’ γιουργουβανιά π’ έπιφτιν στου νουβουρό τ’ς Τιάτιους κι γέγκιν ου χατάς. Του είδιν η Κουκούλα κουμένου κι χίρσιν να τ’ χουϊάζ’.
Κ: Τι μαρ’ σι πείραξιν η γιουργουβανιά κι τ’ν έκουψις; Ιδώ ου κόσμους αραδάει ν’ πρασ’νάδα, π’ να τσιουγκαθεί του χέρι σ’. Δεν ακούς μαρ’ του Μπέσσα π’ μάλιασιν η γλώσσα τ’ τουν καημένου να λιέει κι να ξαναλιέει «μην κόβ’τι τ’ς κλουνάρις»; Δεν άκ’σις μαρ’ τ’ φασαρία π’ γέγκιν για του κλουνάρ’ τ’ς Γιτιάς απ’ του μουσείου; Πε μι μαρ’ γιατί;
Τ: Κάτσι μαρ’ Κουκούλα, μη σκούειζ’ς προυί-προυί. Μι σφαλνούσιν του παραθύρ’ κι δεν μπουρούσα να τ’νάζου τα σιντόνια κι τ’ς κουβέρτις τ’ χαραή
Κ: Ναι, δε γλέπου. Κάθι μέρα τ’νάειζ’ς. Για τ’ αυτό φίρινις, χόλμπου, α χόλμπου.
Τ: Ποια μαρ’ τα πεις χόλμπου; Ιμένα; Πο ’χου του μέτουπου καθαρό; Ισύ μαρ’ δυο άντρις πέθανις κ’ ίσια μι άλνους δέκα πήγις φανιρά. Αλλά τώρα δεν απιρνάει η μπουϊά σ’. Σούφρουσις κι γίγκις σα μπάμια. Δεν σι τηράει καγκάνας, ζβαρνιάρου.
Κ: Έχ’ς μούτρα μαρ’ χόλμπου κι ουμιλάς; Π’ άμα δεν είχις νάχτ’ δεν χα να σι πάρ’ ούτι ου χαϊμπές ου γρουνουτσάρουχους ου άντρας σ’ που είνι σαν στ’χειό τ’ Αϊ Λάζαρ’! Σι γλέπ’ν τα μ’κρά κι φρίγουντι κι φέβ’ν. Ιγώ μαρ’ τα να ’χου ν’ αδουκιούμι τα γλέντια μι τ’ς άντρις π’ έφκιασα κι τα χαίρουμι τα γιράματα μ’. Ισύ μαρ’ δεν τα να ’χ’ς καντίπουτας άλλου απ’ τουν άχρηστου τουν άντρα σ’, π’ λιεν ότ’ είνι κι ντιγκιντόγκας κι σ’κών’ κι του σακάκ’.
Αρπάθ’καν στα χέρια κι άμα δεν ήταν η Σανούκου απού δίπλα να τ’ς χουρίσ’ χα να ξιμαλ’θούν.
Του βράδ’ στου χουρατά λιέει η Τιάτιου: «Άκ’σις μαρ’ Σάνα τι μ’ είπιν η ζητλάρου η τσουρουκλέφτρου; Ιμένα τ’ν αρχόντ’σα, τ’ νοικουκυρά; Πο ’βγαλα πιδιά μουρφουμένα! Δεν ξέρ’ς πόσου σειίσκα!
– Ε μαρ’ τώρα, τ’ λιέει η Σανούκου, μην τ’ν συνιρίζισι. Ξέρ’ς τώρα τι χαλές άπλυτους είνι. Σ’ είπιν χόλμπου κι σκρόφα κι κάτ’ τρέχ’ στα γιούφτ’κα. Ιά, είσι ψίχα γιουμάτ’. Πε ότ’ σι καλουταϊζ’ ου άντρα σ’ κι παχαίν’ς.
– Ου ου ου, ζιούρου Σανούκου! Δεν σειίζουμι για τ’ αυτό. Ικείνου π’ μι πείραξιν είνι π’ μ’ είπιν, πως γλέντσιν αυτήν μι άντρις κι γω μούγκι μι του θ’κό μ’. Αυτό μι σκάνιασιν παραπάν’.
