ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΑ’
ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
ΙΙΙ. ΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ
Επισημάναμε εισαγωγικά στις αρχές του ΙΑ’ κεφαλαίου ότι είναι επιτακτική η ανάγκη συνεργασίας των διαφόρων ομάδων που προέκυψαν ως τάσεις στο πεδίο της αποτείχισης αλλά και των παλαιοτέρων παρατάξεων που προέκυψαν με την εορτολογική μεταρρύθμιση και ότι θα πρέπει να βρούμε την κοινά αποδεκτή βάση συνεννόησης που υπάρχει ως η διαχρονική Παράδοσις της Εκκλησίας, ώστε να προχωρήσουμε στην συγκρότηση μιας Πανορθόδοξης Συνόδου. Κατ’ αρχήν να σημειωθεί ότι δεν κάνουμε χάρη σε κανέναν αλλά είναι πνευματική μας υποχρέωση ή μάλλον οντολογική αναγκαιότητα να συμπορευθούμε, τουλάχιστον, μέχρι της συγκλήσεως μιας Συνόδου που θα διευθετήσει τα εκκλησιαστικά πράγματα. Όπως τα μέλη στο σώμα δεν σκέφτονται, αν θα μείνουν ενωμένα με αυτό αλλά συλλειτουργούν φυσιολογικά σε μια οργανική ενότητα και συμφυΐα, έτσι και τα μέλη του Σώματος του Χριστού δεν στήνουν εξωτερικά μία νοησιαρχική συνεργασία αλλά ρυθμίζονται ενδογενώς οι λειτουργίες τους από το ενδοκρινικό σύστημα που μαζί με το ανοσοποιητικό και το νευρικό, καθώς αποτελούν δίκτυο συντονισμού στο σώμα, κρατούν σε ισορροπία τον οργανισμό, ώστε να αποκρίνεται φυσιολογικά όχι μόνο στους έξωθεν εισβολείς αλλά και στις συνθήκες του εξωτερικού και του εσωτερικού περιβάλλοντος που διαρκώς μεταβάλλονται ή τείνουν να μεταβάλλονται αντίστοιχα λόγω εντροπίας προκειμένου να διατηρηθεί ομοιόσταση, ουσιαστικά, για την άμυνα του συντονίζοντας τις αποκρίσεις του σε κάθε είδους ερέθισμα. Και όπως όταν πάσχει ένα μέλος στο σώμα, συμπάσχει όλο μαζί αλλά υποφέρει και η ψυχή που συνέχει το σώμα που έχει το πρόβλημα, έτσι και στην Εκκλησία με την αίρεση, μάλιστα του Οικουμενισμού που αποτελεί καρκίνο στα μέλη της συμπάσχει όλο το σώμα. Υποφέρουν οι πνευματικοί άνθρωποι που γνωρίζουν τι συμβαίνει και προσεύχονται με πολύ πόνο ψυχής, όμως δεν φτάνει αυτό! Γράφουν πολλοί και επισημαίνουν καίρια σημεία αλλά, επίσης, δεν αρκεί αυτό!
Υπάρχει μεγάλη αγωνία για την έκβαση των εκκλησιαστικών εξελίξεων. Η Εκκλησία οπωσδήποτε δεν θα χαθεί! Ποιός όμως μας διαβεβαιώνει ότι ο καθένας μας εξετέλεσε το καθήκον του στο ακέραιο και με τον σωστό τρόπο; Ποιός μας εγγυάται ότι οι χειρισμοί που κάνουμε δεν θα γίνουν αιτία να προκληθεί πνευματικό ναυάγιο να χαθούν ψυχές που έχουν σκανδαλιστεί αλλά και εμπόδιο να προχωρήσει η αποκατάσταση της Ορθοδοξίας συνοδικά; Εδώ, τώρα, είναι η κατά Θεόν λύπη ως κατώτατο όριο όσων δεν θέλουμε οι Χριστιανοί και το πνευματικό πένθος για την όλη εκκλησιαστική κατάσταση που δείχνει και μαρτυρεί πως αντιμετωπίζουμε την αίρεση, την αποτείχιση και τους αδελφούς μας. Είναι μία εστία αντιπαραθέσεως ο χώρος της αποτείχισης ή μήπως βρισκόμαστε σε ένα πνευματικό ναρκοπέδιο που θα πρέπει η κάθε κίνησή μας να γίνεται με πολύ περίσκεψη, νηφαλιότητα και φωτισμό; Από την μία δεν θα πρέπει να χαριζόμαστε ο ένας στον άλλο, διότι αυτά έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια την ζημία να απλωθεί ο Οικουμενισμός και να ρίξει βαθιές τις ρίζες του μέσα στην Εκκλησία για την εκρίζωση των οποίων θα είναι πλέον πολύ οδυνηρή η εμπειρία της αφαίρεσή τους, και από την άλλη με την συνεχή επισήμανση των κακών χειρισμών από πρόσωπα της αποτείχισης μπορεί να οδηγήσουμε τους αδελφούς μας που αγωνίζονται στην αποθάρρυνση, ακόμη, και στην παραίτηση τους από τον αγώνα που σαφώς συνιστά γι’ αυτούς πτώση αλλά και με την δική μας υπαιτιότητα. Αυτές οι “ποιμαντικές ανάγκες”, οι “οικονομίες”, η αδιάκριτη “σύνεση”, όπως και οι”γνωμοδοτήσεις” του μακαριστού πλέον πατρός Επιφανίου οδήγησαν στο να παύσει τελικά η αποτείχιση, λίγους μήνες έπειτα από την ενθρόνιση του Πατριάρχου Δημητρίου ενώ είχε ξεκινήσει δυνατά, επί Πατριάρχου Αθηναγόρα μετά την άρση των Αναθεμάτων το 1965, με τον οποίο Δημήτριο τάχα θα άλλαζαν τα πράγματα ενώ ο ίδιος στον ενθρονιστήριο λόγο του δήλωσε με σαφήνεια ότι θα ακολουθήσει την γραμμή του προκατόχου του Αθηναγόρα, και να τώρα που προχώρησαν τόσο πολύ οι Οικουμενιστές με τον διάδοχο αυτού, τον Βαρθολομαίο, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει αξιόλογη αντίσταση, αφού δεν υπάρχουν καν άνθρωποι να αγωνιστούν στην πράξη με την αποτείχιση. Προς τούτο οι Αγιορείτες πατέρες που έχουν βγει στον αγώνα διδαγμένοι από το πάθημα του παρελθόντος κράτησαν σοφά μία σοβαρότητα στην αποτείχιση τους -πέρα από τις όποιες διαφωνίες μας- και δεν περιορίστηκαν μόνο στην διακοπή μνημόνευσης του Πατριάρχη αλλά έπραξαν αυτό που προβλέπει η Παράδοσις της Εκκλησίας. Όσοι όμως δεν έκαναν αληθινά αποτείχιση, μήπως αποτέλεσαν το χειρόφρενο για να μην προχωρήσει ο αγώνας αυτός; Δεν αντιμετωπίζεται έτσι με ημίμετρα η προς Θάνατον αμαρτία. Σαφώς, όλοι αμαρτωλοί είμαστε αλλά η προς Θάνατον αμαρτία είναι κάτι που μας διαφοροποιεί από εκείνους που συμμετέχουν στην αίρεση. Γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: “Ἐάν τις ἴδῃ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἁμαρτάνοντα ἁμαρτίαν μὴ πρὸς θάνατον, αἰτήσει, καὶ δώσει αὐτῷ ζωήν, τοῖς ἁμαρτάνουσι μὴ πρὸς θάνατον. Ἔστιν ἁμαρτία πρὸς θάνατον· οὐ περὶ ἐκείνης λέγω ἵνα ἐρωτήσῃ.Πᾶσα ἀδικία ἁμαρτία ἐστίν· καὶ ἔστιν ἁμαρτία οὐ πρὸς θάνατον”(Α’Ιω. 5, 16-17). Ο Μέγας Φώτιος επισημαίνει ποια είναι η προς Θάνατον αμαρτία! Ρητώς λέγει:”Ἐν τοῖς περί πίστεως και το παρεκκλῖναι μικρόν, ἁμαρτεῖν ἐστιν ἁμαρτίαν την πρός θάνατον”(Μ.Φώτιος P.G. 102, 604C). Για να δώσεις στον άλλο να καταλάβει πόσο σοβαρό είναι αυτό που γίνεται με την αίρεση του Οικουμενισμού πρέπει να είσαι έτοιμος να υποστείς ακόμη και θάνατο, πολύ περισσότερο για ξυπνήσουν οι κοιμώμενες συνειδήσεις των Μητροπολιτών και, μάλιστα των “ευσεβών” που πολύ “χαβαλέ” αντιμετωπίζουν το θέμα. Και όπως τους “ντατεύουν” όσοι είναι της “Οικονομίας” δεν πρόκειται να τους ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους ποτέ! Ακόμη και “Κοινωνία Ποτηριού” να γίνει θα βρουν λόγους για να αναβάλουν, στην πραγματικότητα να μην αγωνισθούν, διότι ο θρόνος τους είναι πολύ βολικός! Και το θέμα είναι ότι ενώ τα πράγματα τρέχουν με ασύλληπτη ταχύτητα, και ήδη χάσαμε πολύτιμο χρόνο, το πνευματικό μπλοκάρισμα του δυνητισμού με τον 15ο κανόνα της Α’ & Β’ Συνόδου δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε στην επίτευξη του κυρίου στόχου μας που είναι να γίνει Σύνοδος. Διότι, όταν οι επίσκοποι ψάχνοντας δικαιολογίες να αμνηστεύουν την συνείδησή τους, διαπιστώνουν επιπλέον και διάσπαση στο αντι-οικουμενιστικό μέτωπο πώς να βρουν το θάρρος οι ταλαίπωροι να βγουν στον αγώνα; Αυτοί είναι οι λέοντες! Όταν πάλι οι Ιερείς, οι μοναχοί, οι λαϊκοί βλέπουν αυτό το ανακάτεμα, πώς να μην έχουν σύγχυση για το τι πρέπει να κάνουν στην πράξη ως αγώνα; Έτσι όμως περιοριζόμαστε στα λόγια και τον χαρτοπόλεμο. Αυτά μαθαίνουν με την κατήχηση της Οικονομίας στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα που γίνονται οι συνάξεις τους στην Φλώρινα και την Θεσσαλονίκη. Κατά τα άλλα ο πιστός λαός είναι ακοίμητος φρουρός της Ορθοδοξίας! Εσείς αποκοιμίζετε το ποίμνιο με τον δυνητισμό του 15ου κανόνος και ψάχνετε τώρα να δείτε ποιός φταίει που δεν προχωρά ο αγώνας; Οπωσδήποτε, όλοι στην αποτείχιση έχουμε ευθύνη προς τούτο, άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο, πρέπει όμως να επισημανθεί επιπλέον, πως αυτό δεν αίρει καθόλου και την ευθύνη όσων δεν συμμετέχουν, διότι η αποτείχισις ως διακοπή κοινωνίας ενός εκάστου, ακόμη και λαϊκού, κλονίζει συθέμελα το Οικουμενιστικό περιβάλλον, διότι τους ελέγχει με τον καλύτερο τρόπο και βγάζει από το αίσθημα της ασφαλείας τους βολεμένους επισκόπους και ιερείς που μένουν στην κατάσταση της αγρανάπαυσης επειδή δεν έχουν διόλου πίστη. Όταν προσωπικά ο ίδιος δεν ζητώ από τον πνευματικό μου πατέρα που δεν έκανε αποτείχιση να παύσει να με μνημονεύει στην Ιερά Πρόθεση κατά την προσκομιδή, πως θα του δημιουργήσω κρίση στην συνείδηση να νιώθει αληθινά ότι δεν έχει μέρος στην Εκκλησία μένοντας με τους νεοταξικούς Οικουμενιστές και όσους μνημονεύουν τον Βαρθολομαίο; Αυτές τις ώρες δεν γίνονται εξαιρέσεις! Παύση μνημοσύνου του επισκόπου, παύση κοινωνίας και στον πνευματικό που τον μνημονεύει, και έτσι τον ακολουθεί. Αλλά δεν έχει ευθύνη μόνο ο πνευματικός. Έχουν ευθύνη και τα περιβάλλοντά τους, ειδικά εκείνες οι γυναικείες μονές, που δεν αφήνουν να εκδηλωθεί το ανδροπρεπές φρόνημα των Γεροντάδων τους που έγιναν υποτακτικοί στα γύναια, σαν να έχουν μόνο αυτές ανάγκη από γαλήνη και ευταξία. Όλοι οι αποτειχισμένοι περιπλανώνται να λειτουργηθούν απο εδώ και από εκεί, και ψάχνουν μέσα στην τόση σύγχυση να βρουν πνευματικό και οι μοναχοί και οι μοναχές -ντροπή- δεν υπομένουν την παραμικρή όχληση για την πίστη, τίποτε. Αχ! “Σήκω, πάτερ Αυγουστίνε από τον τάφο, δράξε την ράβδο σου και περίλαβέ μας όλους ξεκινώντας από τον Θεόκλητο”! Προδόσαμε την αποστολή και τον Γέροντά μας. Τρέχουν τα εκκλησιαστικά πράγματα με τον Οικουμενισμό και θα έπρεπε όσοι συνειδητοποιούμε τον κίνδυνο αλλιώς να σκεφτόμαστε για να προλάβουμε άμεσα τις κακές εξελίξεις τις οποίες μάλλον δεν έχουμε αντιληφθεί σε βάθος.
Το βαρυσήμαντο και πολύ αξιόλογο κείμενο του Παναγιώτη Κατραμάδου:”70 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ «ΚΑΤΑ». Τὸ Σχίσμα -ποὺ ἀπεφεύχθη τὸ 2016- θὰ γίνη τώρα πρὸς χάριν τῆς «Νατοϊκῆς Ὀρθοδοξίας»;”μολονότι, δεν συμφωνούμε με την δήλωση του τίτλου του, ότι 70 Μητροπολίτες θα ψηφίσουν κατά, όμως διεισδύει ασυνήθιστα στο πρόβλημα των σύγχρονων εκκλησιαστικών γεγονότων και επισημαίνει την προοπτική των εξελίξεων των οικουμενιστικών πραγμάτων, ωστόσο πάλι, δεν δίνει το αντίδοτο! Το οποίο όμως όλοι οι αποτειχισμένοι όχι μόνο προτείνουν με τα λόγια τους αλλά με τα έργα τους γίνονται παράδειγμα σε όσους είναι δειλοί επειδή δεν είναι Χριστοκεντρικοί.
Γράφει ο Π. Κατραμάδος: “Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμη καταστῆ ἀντιληπτὸν εἶναι ὅτι δὲν ἔχομεν νὰ διαχειρισθῶμεν ἁπλῶς παραβάσεις Ἱ. Κανόνων ἢ συγκρούσεις συμφερόντων. Ἂν ἦσαν μόνον αὐτὰ ἀσφαλῶς δὲν θὰ ἀπείχαμεν πολὺ ἀπὸ τὴν λύσιν. Ὅμως, ἡ παροῦσα κρίσις ἀγγίζει τὰ θεμέλια τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι ἐκεῖνο ποὺ βαθύτερα ἀλλάζει εἶναι τὸ τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ταυτότης της, ἡ ἀποστολή της, ὁ προορισμός της.Δὲν εἶναι ἕνα «Game of Thrones», ὅπως τὸ παρουσιάζει ὁ κοσμικὸς ἀνίδεος τύπος, ἀλλὰ ζῶμεν τὴν ἀπόπειραν ἐνθρονίσεως τῆς ΑΝΤΙ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦτο τὸ πρῶτον στάδιον αὐτῆς τῆς πορείας. Πολὺ ὀρθότερα ἀπεκλήθη ὡς «Ἀθηναγορισμός», καθὼς ἑδραιώθη μὲ τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων. Αὐτὸ τὸ πρῶτον στάδιον ἦτο μία σύγκλισις εἰς ἐπίπεδον «ἀγαπολογίας» καὶ συναναστροφῶν. Πλέον εὑρισκόμεθα εἰς τὸ ἑπόμενον στάδιον, τὸ στάδιον τοῦ Ὀρθοδόξου «ΕΠΑΝΑΚΑΘΟΡΙΣΜΟΥ». Θὰ ἀκολουθήση τὸ τρίτον στάδιον τῆς ἐμφανοῦς«ΕΝΩΣΕΩΣ». Τὸ στάδιον τοῦ «ἐπανακαθορισμοῦ» τῆς Ὀρθοδοξίαςπεριλαμβάνει τὴν ἀνάδυσιν ἑνὸς πανορθοδόξου«Πρώτου», τὴν μετάλλαξιν τῆς «Αὐτοκεφαλίας» καὶ τὴν ἀναθεώρησιν τῶν «ἱερῶν μυστηρίων». Ἡ «θεολογία» τοῦ Σεβ. Περγάμου ἐκάλυψε κυρίως τὸ πρῶτον σκέλος. Οἱ μαθηταὶ καὶ θιασῶται αὐτοῦ ἀναπαράγουν τὰς κακοδοξίας τοῦ «πρωτείου» τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ Ἐπισκόπου ὡς ἀποκλειστικοῦ κέντρου κ.λπ. Ἡ «θεολογία» τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου, ἀνεξαρτήτως τῶν κινήτρων αὐτοῦ ἢ τοῦ ποσοστοῦ συνειδητότητος τῶν γραφομένων, ὑπηρετεῖ κυρίως τὸ δεύτερον σκέλος. Τὰ προσφάτως ἐκδοθέντα κείμενά του διὰ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν Αὐτοκεφαλίαν εἶναι συνέχεια ἀπόψεων ποὺ ἐκφράζει πολλὰ ἔτη καὶ ἐξέδωσεν ὡς κείμενα ἀπὸ τὰς ἀρχὰς τῆς νέας χιλιετίας. Ὁ Σεβ. Ναυπάκτου εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ ὁδηγεῖ εἰς τὸν νέον ὁρισμὸν τοῦ Αὐτοκεφάλου, μὲ ἀφορμὴν τὸ οὐκρανικόν. Ἡ προπαγάνδα ὑπὲρ δῆθεν ὑπερορίων δικαιωμάτων τοῦ προβαλλομένου σκοπίμως ὡς «Πρώτου» τῆς Ὀρθοδοξίας ἐλαχιστοποιεῖ ἐπικινδύνως τὴν ἔννοιαν τοῦ «Αὐτοκεφάλου». Πρόκειται ἀκριβῶς διὰ ἐκεῖνο ποὺ συνέβη εἰς τὴν Οὐκρανίαν. Ὅσα ἐδήλωσεν ὁ ψευδοπατριάρχης Κιέβου Φιλάρετος σχετικῶς μὲ τὸν Τόμον εἶναι πραγματικότης: δὲν πρόκειται διὰ μίαν «Αὐτοκέφαλον» Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ διὰ μίαν ἐξαρτημένην Ἐκκλησίαν! Ἁπλῶς ἤλλαξαν «ἀφεντικὸν» καθὼς ἀντὶ νὰ ἀναφέρωνται εἰς τὴν Μόσχαν ἀναφέρονται εἰς τὸ Φανάρι. Αὐτὸ εἶναι τὸ νέον καθεστὼς ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ ἐγκαθιδρύσουν: ἐξηρτημένας Ἐκκλησίας! Διὰ τοῦτο δὲν θέλουν καμίαν «αὐτοκέφαλον» Ἐκκλησίαν τῆς Ἀμερικῆς ἢ τῆς Εὐρώπης. Ἄς συνυπολογίσωμεν ὅτι τὰ πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα εὑρίσκονται ὑπὸ ὁμηρείαν, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διηρημένη εἰς πέντε συστήματα καὶ προσφάτως ἠκούσθη εἰς τὸν ἐπίσημον λόγον ποὺ ἀπηύθυνεν ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εἰς τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς Κύπρου ὅτι τὸ Φανάρι ἐξασφαλίζει τὸ «Αὐτοκέφαλον» τῆς Κύπρου! Εἰς τὴν πολιτικὴν ὁμοσπονδοποίησιν τῆς Εὐρώπης, τὸ ὁποῖον εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ στάδια τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἔχουν δημιουργηθῆ κράτη-πόλοι καὶ κράτη-δορυφόροι. Τὸ ἴδιον σχῆμα ἐπικρατεῖ καὶ εἰς τὴν ἡγεμονικὴν συμμαχίαν τοῦ ΝΑΤΟ. Τὸ σχέδιον εἶναι προοδευτικῶς αὐτὸ νὰ ἐπικρατήση καὶ εἰς τὰ ἐκκλησιαστικά. Δημιουργεῖται ἑπομένως μία «Νατοϊκὴ Ὀρθοδοξία» μὲ κέντρον τὸ Φανάρι καὶ δορυφόρους τοὺς ὑπολοίπους, μὲ ἄλλας Τοπικάς Ἐκκλησίας νὰ ἔχουν μεγαλυτέραν καὶ ἄλλας μικροτέραν αὐτονομίαν, ὄχι ὅμως «Αὐτοκεφαλίαν». Μοναδικὸν ἐμπόδιον ἡ Ρωσία καὶ διὰ τοῦτο πρέπει «νὰ βγῆ ἀπὸ τὴν μέση». Ὄχι ὅτι δὲν εἶναι ἀρκετὰ οἰκουμενιστική, ἀλλὰ ἐπειδὴ θὰ πρέπη νὰ ἀπομείνη μόνον ἕνα κέντρον”.
Σε σχετικό σχόλιο του ο Διονύσιος πολυμενόπουλος πολύ ορθά διακρίνει, (το παραθέτω αυτούσιο): “Ο δρόμος αντιμετώπισης τέτοιων μεγάλων προβλημάτων, όπως ορθά αναφέρονται στο δημοσίευμα, δεν είναι ο ” κλεφτοπόλεμος ” κάποιων Μητροπολιτών ή άλλων κληρικών Ορθοδόξων φρονημάτων. Χρήσιμη είναι και αυτoύ του είδους η αντίσταση και πρόσκαιρα έχει φέρει κυριολεκτικά στη γωνία τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο στο Ουκρανικό, αλλά είπαμε πρόσκαιρα. Ο δρόμος είναι η Ορθόδοξη Αποτείχιση, όχι ελλιπής Αποτείχιση να μην Μνημονεύουν ορισμένοι π.χ. τον Μητροπολίτη τους, γιατί μνημονεύει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αλλά στην Αγία προσκομιδή , πιθανόν, να μνημονεύουν άλλους Μητροπολίτες και κληρικούς ” Ορθοδόξων φρονημάτων ” που επίσης άμεσα ή έμμεσα έχουν Κοινωνία με τους εν Φαναρίω. Αλλά μη ξεχνάμε, ο δρόμος της Αληθινής Αποτείχισης είναι δρόμος ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ και η Εκκλησιαστική αποκατάσταση, των αληθινών αγωνιστών, μπορεί να έλθει και μετά τον επίγειο θάνατό τους, όπως συνέβη σε πολλούς Αγίους Της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ορθές οι σκέψεις του συγγραφέα του άρθρου , αλλά το αντίδοτο δύσκολο, γιατί προϋποθέτει αληθινή θυσία.” Όπως ήταν φυσικό το σχόλιο μου δεν δημοσιεύθηκε στις Ακτίνες και ίσως να μην δημοσιευθεί καθόλου, βλέπετε η Αλήθεια ελευθερώνει και λυτρώνει μεν , αλλά συγχρόνως πονά εκείνους που την αρνούνται. (Πολυμενόπουλος Διονύσιος Πάτρα).
Πάντως, όλοι όσοι είμαστε εντός της Εκκλησίας με το να κρατούμε απαραχάρακτη την καθολική Πίστη της Εκκλησίας, επομένως, και την κοινωνία μας με την Κεφαλή μας τον Κύριο μας Ιησού Χριστό αλλά συνάμα τασσόμαστε και στην πράξη κατά της αιρέσεως του Οικουμενισμού με την ορθόδοξη αποτείχιση, δεν θα δεχθούμε την μομφή ότι αντιλαμβανόμαστε μυωπικά τα εκκλησιαστικά πράγματα! Γι’ αυτό και κάναμε αποτείχιση, και μάλιστα, με διακοπή κοινωνίας, αφού η αίρεσις χωρίζει τον άνθρωπο από τον Παράκλητο που μας αποκαλύπτει την Αλήθεια και μας κρατά συνδεδεμένους με την Κεφαλή της Εκκλησίας. Εδώ πλέον τίθεται το ζήτημα: Αν οι όντως Ορθόδοξοι έχουμε αληθινές προθέσεις να συνεργασθούμε,έχοντας αγαθή προαίρεση και αποσκοπώντας στην αλήθεια αποκλειστικά και μόνο για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, θεωρώντας πλέον πνευματικό καθήκον μας να ενωθούμε οι διασπασμένοι ενώ είμαστε διηρημένοι εντός της Εκκλησίας, χωρίς σκοπιμότητες. Υπάρχει περίπτωση να βρούμε μία βάση να συνεργασθούμε στα κρίσιμα θέματα που αφορούν την Ορθοδοξία, αν δεν αφήσουμε την ώρα αυτή τις προσωπικές ερμηνείες;
Πονούμε γι’ αυτή την κατάσταση και θα είμαστε ακριβείς χωρίς επιθετικότητα. Ο σκοπός μας άλλωστε δεν είναι να εξουθενώνουμε ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι η Ορθοδοξία καθαρά λόγια με αγνή καρδιά! Η διατύπωση ο«κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται» δεν μπορεί άλλοτε να εφαρμόζεται και άλλοτε να μην εφαρμόζεται. Όταν εφαρμόζεται για συγκεκριμένο πρόσωπο που αποτελεί φορέα αίρεσεως όσοι κοινωνούν μαζί του, κοινωνούν και στην αίρεση του! Τελεία και παύλα. Απλή λογική. Όλα τα άλλα είναι λόγια προκειμένου να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα!Το ότι όμως, αν και δεν γνωρίζουμε τι κάνουν οι αποτειχισμένοι πατέρες όταν προσκομίζουν, ωστόσο, το ότι δηλώνουν -αυτοί της Συνάξεως της Θεσσαλονίκης- πως έχουν κοινωνία με κληρικούς που δεν αποτειχίστηκαν προς το παρόν είναι ζήτημα για τους άλλους αποτειχισμένους, διότι δεν γνωρίζουμε πώς την εννοούν και επομένως δεν ξέρουμε, αν πρέπει να τους μνημονεύουμε. Παλεύουμε την ώρα της Ιεράς Προσκομιδής. Να τους μνημονεύουμε επειδή αποτειχίστηκαν και κάνουν αγώνα ή μνημονεύοντάς τους τελικά συγκοινωνούμε με τη αίρεση δια μέσου των κληρικών και μάλιστα “ευσεβών” επισκόπων που μνημονεύουν δια των διπτύχων ή έμμεσως ή και στην πρόθεση τον Πατριάρχη και έτσι δεν ξεχώρισαν την θέση τους από την αίρεση; Θεωρώ ότι αυτός ο προβληματισμός συνέχει όλους τους αποτειχισμένους, τουλάχιστον, τους ιερείς και τους μοναχούς. Οι λαϊκοί, συνήθως, δεν τα βιώνουν αυτά όσο και αν έχουν αγνές προθέσεις, διότι δεν μπορούν να έρθουν στην θέση των λειτουργών και μάλιστα να έχουν ευθύνη για τις ψυχές των άλλων, όπως οι ποιμένες. Επειδή όμως δεν έχω το δικαίωμα να εκπροσωπώ κανέναν από τις άλλες ομάδες αποτείχισης, ερωτώ για την αναξιότητά μου και θέλω να γνωρίζω αν μνημονεύετε στην Ιερά Πρόθεση επισκόπους ή κληρικούς που δεν αποτειχίστηκαν. Ασφαλώς, και δεν έχετε ανάγκη από την δέηση μας, όμως επειδή εκφράζεται έτσι εκκλησιαστική κοινωνία σας παρακαλούμε να μας ενημερώσετε όλοι:
Αν μνημονεύετετε μη αποτειχισμένους κληρικούς και επισκόπους
Αν δεν μνημονεύετε όσους είναι στο Πάτριο Εορτολόγιο
Αν μνημονεύεται όσους μεν είναι στο Πάτριο Εορτολόγιο αλλά δεν ανήκουν σε κάποια παράταξη ή Σύνοδο Επισκόπων
Αν απορρίπτεται όλες τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών
Αν δεν κοινωνείται με καμία από τις άλλες ομάδες αποτειχισμένων, όπως:
α. Του Ιερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά
β. Του πρεσβυτέρου Γεωργίου Αγγελακάκη
γ. του πρεσβυτέρου π. Σταύρου Βάϊου
δ. των αγωνιζομένων Αγιορειτών πατέρων μαζί με τον Σάββα τον Λαυριώτη
ε. των Αγιορειτών που έχουν χωριστεί από τους παραπάνω
του Γέροντος Μαξίμου του Καραβά με την συνοδεία του
του Ιερομονάχου Μοδέστου με την συνοδεία του
Και όποιων άλλων αδελφών που δεν γνωρίζω, ίσως όμως εσείς να γνωρίζετε!
Αν εννοούμε αυτό που λέμε ότι η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, επομένως, είναι ένα Σώμα και όχι πολλά, όλοι όσοι έχουμε την αυτή Πίστη, το αυτό Βάπτισμα και μετέχοντας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, τότε οπωσδήποτε, αφού είμαστε μέλη του αυτού Σώματος, δεν μπορούμε να αποτελούμε ομάδες, παρατάξεις ή και ακόμη να είμαστε απομονωμένοι από την εκκλησιαστική μεταξύ μας κοινωνία ως μεμονωμένα πρόσωπα. Σε κάθε περίοδο της εκκλησιαστικής ιστορίας που η Εκκλησία αντιμετώπιζε αίρεση κάποιοι έμεναν στην Ορθοδοξία, ωστόσο, αυτοί λίγοι κοινωνούσαν μεταξύ τους. Πάνω σ’ αυτό, οπωσδήποτε, θα έχετε ένσταση ορισμένοι από την αποτείχιση ισχυριζόμενοι: “ότι υπάρχουν αποτειχισμένοι που κοινωνούν με μή αποτειχισμένους κληρικούς”. Και ενδεχομένως, ενώ δεν μνημονεύουν τους επισκόπους τους, οι οποίοι στις Νέες Χώρες μνημονεύουν τον αιρετικό Πατριάρχη, να μνημονεύουν αυτοί στην ιερά πρόθεση όταν προσκομίζουν άλλους “ευσεβείς” επισκόπους. “Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν εν προκειμένω να έχουμε εκκλησιαστική κοινωνία με μία τέτοια ομάδα αποτειχισμένων κληρικών”; Όντως, εδώ, υπάρχει θέμα! Θα πρέπει να μας διευκρινίσουν οι πατέρες της Συνάξεως της Θεσσαλονίκης, πώς το εννοούν όταν λένε ότι κάνουν αποτείχιση; Γνωρίζω καλά την διάκριση που έθεσαν λέγοντας ότι έκαναν “διακοπή μνημονεύσεως όχι διακοπή κοινωνίας”! Όμως υπάρχει ένα θέμα και χρειάζεται περισσότερη διευκρίνιση -και δεν ερωτώ γιατί θέλω να επιτίθεμαι και αυτό το γνωρίζουν καλά όλοι όσοι διαβάζουν τα κείμενα που δημοσιεύω- επειδή εμείς δεν κάνουμε μόνο διακοπή μνημονεύσεως αλλά διακοπή κοινωνίας, η διατύπωση ο«κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται» θεωρούμε με βάση την Παράδοση, τα λεχθέντα και τα πραχθέντα όχι των Οικουμενιστών αλλά των Αγίων Πατέρων, ότι δεν μπορεί άλλοτε να εφαρμόζεται και άλλοτε να μην εφαρμόζεται. Όταν εφαρμόζεται για συγκεκριμένο πρόσωπο που αποτελεί φορέα αιρέσεως, όσοι κοινωνούν μαζί του, κοινωνούν και στην αίρεσή του. Όσοι κοινωνούν, έστω και εμμέσως, όπως ο Πειραιώς, ο Ναυπάκτου, κ.λπ στην Ιερά Πρόθεση ή δια μέσου της Συνόδου τους που έχει κοινωνία με τον Πατριάρχη θεωρούμε, με βάση όσα γνωρίζουμε, ότι κοινωνούν στην αίρεση του Οικουμενισμού. Δεν λέμε ότι είναι εκ πεποιθήσεως Οικουμενιστές, όμως δεν έκαναν και κάτι εναντίον της Παναιρέσεως στην πράξη. Επειδή, λοιπόν, δεν θέλουμε ούτε εμμέσως να μνημονεύουμε τον Κωνσταντινουπόλεως, ούτε και όσους έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί Του, έστω και έμμεσως, ζητούμε να μάθουμε αν τους μνημονεύετε στην Ιερά Πρόθεση. Δεν σας αναγκάζουμε να μας απαντήσετε. Θέλουμε όμως να μας πληροφορήσετε για να πράξουμε δεόντως. Αν, πάλι, δεν θέλετε να μας ενημερώσετε, εφόσον δεν γνωρίζουμε τι εφαρμόζετε, δεν μπορούμε αδελφοί να σας μνημονεύουμε. Συγχωρέστε μας! Δεν είναι απειλή αυτό αλλά αδελφικά σας καταθέτω ότι προσωπικά απασχολεί την συνείδησή μου. Βλέπετε, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όταν ο αποτειχισμένος κληρικός πηγαίνει στην πρόθεση να προσκομίσει έχει πρόβλημα με την συνείδησή του. Ποιούς να μνημονεύσει; Εκεί ενώπιον Θεού ζητά να πληροφορηθεί τι πρέπει να κάνει. Διότι, αυτό είναι το τίμιο να βγει ο κάθε αποτειχισμένος και να πει τι εφαρμόζει στην πράξη για να γνωρίζουν και οι άλλοι αποτειχισμένοι, τί πρέπει να κάνουν. Θα τον μνημονεύουν ή δεν θα τον μνημονεύουν; Όμως δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος, αν δεν υπάρχει ειλικρίνεια και διαφάνεια. Προσωπικά αναρωτιέμαι, αν πρέπει να τους μνημονεύω, διότι κοινωνούν με τους άλλους τους μη αποτειχισμένους. Θα πρέπει, λοιπόν, να μας πουν -όχι γιατί μας έχουν ανάγκη- αλλά από φιλαδελφεία για να γνωρίζουμε τι θα κάνουμε εμείς. Ζητούμε επισήμως και δημοσίως από τους αποτειχισμένους πατέρες να γνωρίζουμε όλοι μεταξύ μας και το ποίμνιο που έκανε αποτείχιση -απευθύνομαι σε όλους- αν οι αδελφοί μας μνημονεύουν μη αποτειχισμένους επισκόπους και κληρικούς στη αγία πρόθεση.
