Δεν ξέρ’τι ρα πόσου χάρ’κα π’ τα μαζουχτήτι όλ’ οι Κουζανιώτ’δις ικεί στου Τουρόντου, για να φκιάσ’τι του προυσινέδριου. Ιά όμους π’ χάλιβα να ρθω κι γω κι μ’ ήρθαν όλ’ ανάπουδα κι δεν μπουρώ.
Κίντσιν η Κατίγκου μ’ αγκαστρουμέν’ κι ξιρνιέτι όλ’ τ’ μέρα.
Σ’τς δικαπέντι τ’ Νοέμβρ’ τα βάλου καζάν’ να βγάλου τ’ ρακή, χίρσιν τσιουτσιούρια κι ακόμα δε μάζουξα τα ξύλα. Τα μ’κρά πααίν’ σκουλειό κι του ένα του γκαβαμένου δε νουάει ντιπ. Ιπρουχτές μας έσκασιν. Ήταν μια φουτουγραφία κι έδειχνιν ένα δέμα, απ’ τ’ αυτά π’ στέλν’ στα γιουρτάσια. Απού κατ’ έγραφιν τ’ λέξ’ ΔΕΜΑ
Του ’λιγιν η μάνατ’: Δ κι Ε ΔΕ, Μ κι Α ΜΑ, πώς τα του πούμι μάνα μ’ όλου αντάμα;
– Κ’τι, ήλιγιν αυτό.
Σκώθ’κιν σιούσκα απ’ τ’ς καρκαλιές π’ εφαγιν. Χώρια π’ δε μας λιέει καλά του «ρ» κι πααίνουμε στουν Αϊ Λια, έτσ’ μας είπιν ένας γιατρός κι λιέει λέξεις π’ χιρνούν απού «ρ», αλλά φουναχτά, για να πάρ’ τουν αέρα.
Του γλέπ’ς του καημένου, κάθι φουρά π’ πααίνουμι, φουνάζ’: Ρουγκαλίζου, ρουμπώνου, ριχτίμ’, ρουφτέινιου, ρουχαλίζου, ρουκώνου, ράμπα, ρόπουτους.
Πααίνουμι σπίτ’ τα λιέει μαλακά, πάλ’ δε λιέει του «ρ».
Γλέπ’τι πόσα προυβλήματα έχου.
Δεν ξέρ’τι όμους πόσου χάλιβα να ρθω.
Να ιδώ του φίλου μ’ του Νίκου τ’ Νιβισκιώτ’, ν’ αδουκθούμι ιτότις π’ πάεινάμι στου Βιλβιντό γιατί αγαπούσιν τ’ Μαρκέλα, να ιδώ του φίλου μ’ του Δημητρούλ’ τ’ Γιαντσιούλ τουν τραπεζίτ’ που ’νι παραπάν’ απ’ τ’ ιμάς Κουζανιώτ’ς, ν’ αδουκθούμι ιτότις π’ κάθουμάσταν στουν ίδιου του μαχαλά κι μ’ έδ’νιν κάνα κωκ στα κρυφά. Να πειράξου τουν Θουδουρίδη τουν Κρουκιώτ’ τουν καψαλιάρ’. Να πειράξου τουν πρόιδρό σας τουν Μπάμπη του Μουτουσίδη κι να του θυμίσου ιτότις που ήταν μ’κρός κι χαίρουνταν όταν πέθινιν κάνας σ’ν Κόζιαν, για να τουν πααίν’ μι ν Πανδώρα κι να βαρέσ’ του πινιντάρ’κου.
Σας εύχουμι, αυτά π’ τα πείτι στου Πανκουζιανώτ’κου συνέδριου, να ’νι γνουμ’κά κι σουφά. Να ’στι καλά.