Δίχως χρώμα είναι όλες οι μέρες τους και οι νύχτες τους αξημέρωτες πάντα! Ηλία Κ. Μάρκου

Δίχως χρώμα είναι όλες οι μέρες τους
και οι νύχτες τους αξημέρωτες πάντα!
Πεζοπορούν δίχως προορισμό ασταμάτητα
με ακίνητους τους δείχτες του ρολογιού
και με βήματα σχεδόν ασήκωτα
φορτωμένοι την εγκατάλειψη στην πλάτη τους!
Αβοήθητοι διαβαίνουν της μοναξιάς την έρημο
και από την αναλγησία τσακισμένοι
σφίγγουν όσα δόντια τους έχουν απομείνει
για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους!
Αν και τα γόνατά τους λυγίσουν και διπλωθούν
θα ριζώσουν για πάντα στην ακινησία του πόνου!
Είναι οι άστεγοι των μεγαλουπόλεων
που κανείς πλέον δεν τους βλέπει
και δεν ακούει τους στεναγμούς τους.
Άστοργα τα βλέμματα παντού και από όλους!
Παγωμένες και αδιάφορες καρδιές!
Γυρισμένες πλάτες και πόρτες κλειστές!
Άστεγοι, πεινασμένοι και διψασμένοι
αόρατοι στην κοινωνία της κατανάλωσης
και στην εποχή της αφθονίας!
Άνθρωποι με συντροφιά τα αδέσποτα
περιφρονημένοι και αποξενωμένοι
σε χαρτοκούτες μαζί τους πλαγιάζουν
και με την εκκωφαντική σιωπή τους
ταράζουν τον ύπνο των εφησυχασμένων!
Αδιαμαρτύρητα βιώνουν την απόρριψη
και με άτρωτη την αξιοπρέπειά τους
κεντρίζουν τον κοινωνικό παχυδερμισμό!
Σ΄έναν παράξενο σύγχρονο κόσμο
όταν δεν παραξενεύει η απανθρωπιά
μπορούν τα πάντα να συμβούν
ακόμα και τα χειρότερα!