Μας ταλαιπωρεί δεκαετίες. Οι κομίζοντες λύσεις στη φαρέτρα τους σημερινοί κυβερνώντες, μιλάνε για ιστορική ευκαιρία. Το «Μακεδονικό» οφείλει να λυθεί εδώ και τώρα με υποτιθέμενες αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Όμως, αυτοί που δίνουμε ή έστω καλούμαστε να δώσουμε, είμαστε εμείς κι όχι εκείνοι που εδώ και λίγες δεκαετίες καπηλεύονται ιστορία, γλώσσα και ταυτότητα, αναζητώντας τρόπο να συσπειρώσουν το πολυεθνικό μωσαικό τους και να παραμείνουν ζωντανοί. Παρ όλα αυτά, είναι αυτοί οι ίδιοι, που χωρίς κανέναν ενδοιασμό προαποφάσισαν να θέσουν στην κρίση του κυρίαρχου λαού τους, υπό μορφή δημοψηφίσματος, όποια απόφαση επεξεργαστούν και καταλήξουν οι πολιτικοί των δύο χωρών. Το μέγα ερώτημα που γεννάται λοιπόν, είναι γιατί δεν κάνουν το ίδιο και οι δικοί μας πολιτικοί; Γιατί αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, οποιαδήποτε κουβέντα για παραπομπή της τελικής απόφασης τους στον δικό μας κυρίαρχο λαό;
Οι απαντήσεις φαντάζουν και είναι πασιφανείς.
Δεν διαπνέονται προφανώς στην πράξη από τα δημοκρατικά ιδεώδη που πομφωδώς και λεκτικώς μόνο διακηρύσσουν.
Λειτουργούν ως εντολοδόχοι τρίτων, με απόλυτα συγκεκριμένη αποστολή την οποία οφείλουν με επιτυχία να διεκπεραιώσουν.
Ξεπληρώνουν γραμμάτια με πρωθύστερες άνομες συμφωνίες, όπου κυριαρχεί ο νόμος όχι του γενικού κοινωνικού και Εθνικού καλού, αλλά του ιδιοτελούς προσωπικού συμφέροντος.
Σύσσωμη η Ελληνική πολιτική τάξη, πέρα από ιδεολογικές και όποιες άλλες διαφορές, ομονοεί στην ανάγκη μιας «λύσης–επιβολής», κατά παρέκκλιση του σεβασμού της λαικής κυριαρχίας, που κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο προβάλλεται στο Συνταγμά μας, ως η πηγή κάθε εξουσίας, πόσο μάλλον απόφασης, που παραχωρεί θέσφατα Εθνικά, όπως η μακραίωνη χιλιετής ιστορία μας, η γλώσσα και η ταυτότητα μας.
Σε όλα σχεδόν τα Ελληνικά κόμματα, ακούγονται φωνές αμφισβήτησης της δρομολογημένης λύσης, που από την μια υπονομεύουν την συνοχή τους, ενώ από την άλλη, μεθοδεύεται το πνίξιμο κάθε φωνής αντίδρασης, χωρίς όμως οι τριγμοί που προκαλούνται να σταματήσουν να έρχονται στην επιφάνεια.
Στα μεγάλα Εθνικά θέματα και δη σε εκείνα που αποτελούν το θεμέλιο της ύπαρξης της ίδιας της οντότητας ενός Κράτους, δεν είναι δυνατόν οι αποφάσεις να λαμβάνονται από έναν υπουργό ή έστω, έναν Πρωθυπουργό (που κάλλιστα μπορούν να εμφορούνται από περίεργες ιδεοληπτικές ματιές προσέγγισης των Εθνικών μας θεμάτων), δεσμεύοντας για δεκαετίες ή και εκατονταετίες το μέλλον και την υπόσταση ενός λαού.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα, που πιθανά να μου διαφεύγουν, το αδιέξοδο, οφείλει να βρεί διέξοδο. Κι αυτή δεν είναι άλλη, από την προσφυγή στην κρίση του Ελληνικού λαού. Με ένα δημοψήφισμα, που είναι δεδομένο, πως και τους πολιτικούς μας θα απαλλάξει από την τεράστια ευθύνη να συνομολογήσουν το ξεπούλημα της Πατρίδας – με ό, τι αυτό συνεπάγεται την επαύριο για την πολιτική και προσωπική τους επιβίωση – και θα πειθαναγκάσει διαπρύσιους υποστηρικτές και αντιπάλους μιας προτεινόμενης λύσης, να σεβαστούν την κυρίαρχη και αδιαμφισβήτητη άποψη του κυρίαρχου λαού και φυσικά, θα λύσει τα χέρια των πολιτικών μας, ώστε χωρίς την δαμόκλειο σπάθη των μελλούμενων να συμβούν, θα επιχειρήσουν το καλύτερο για την χώρα, τα Εθνικά της δίκαια και τον λαό της.
Ειλικρινά απορώ, για ποιο λόγο αυτά τα πασιφανή και αυτονόητα, δεν γίνονται κατανοητά από το πολιτικό μας σύστημα, ώστε με μια φωνή να συναποφασίσει για το αυτονόητο…
Δημοψήφισμα uber alles.
Δημοψήφισμα ανοιχτό, πλουραλιστικό, δημοκρατικό.
Δημοψήφισμα αδιαμφισβήτητο και δεσμευτικό.
Δημοψήφισμα σαν εκείνα, που στο παρελθόν, αποτέλεσαν κατακλείδα εξελίξεων και αλλαγών, αν αναλογιστεί κανείς τα έξη δημοψηφίσματα που αφορούσαν το πολιτειακό και το ένα την αλλαγή Συντάγματος ή εκείνο στη Κύπρο μας για την αποδοχή του κατάπτυστου Σχεδίου Ανάν (αποφεύγω απόλυτα συνειδητά την αναφορά στην παρωδία δημοψηφίσματος του Τσίπρα, ως μέγιστο παράδειγμα κακοποίησης και προσβολής της επιθυμίας των πολιτών).
Δημοψήφισμα τέλος, καταλυτικό για την ίδια την συνοχή του πολιτικού μας συστήματος και την αυθυπαρξία μας ως Κράτους όπως σήμερα το γνωρίζουμε, στο εγγύς και απώτερο μέλλον.
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΛΟΙΠΟΝ…. Εδώ και τώρα και μόλις οι συνομιλίες των πολιτικών καταλήξουν σε μια σαφή και ολοκληρωμένη πρόταση προς αξιολόγηση και κρίση.
Κι ο Ελληνικός λαός – νάστε σίγουροι – θα πράξει το καθήκον του, αναλαμβάνοντας φυσικά και την ευθύνη, που σε αυτόν και μόνο πλέον, θα αναλογεί…………!!!
