Μια μητέρα από το Ντομπρίνοβο που ξέρει να θυσιάζεται για το παιδί της, είναι ο πολιτισμός. Έτσι όρισε το περιεχόμενό του, γνωστός διανοητής, σε σχετικό ερώτημα με περίπλοκες απαντήσεις.
Η Μάγδα Φύσσα, μητέρα του αδικοχαμένου μουσικού, Παύλου Φύσσα, από το ναζιστικό χέρι της Χρυσής Αυγής, θυσίασε το πένθος για το γιο της στον αγώνα για την τιμωρία των ενόχων και τη δικαίωση της μνήμης του.
Μετουσίωσε, έτσι, το θρήνο της, τη νυχτερινή της αγρύπνια, σε αδιάλειπτη παρουσία στην πολύχρονη και βασανιστική δίκη.
Μετασχημάτισε τον κοπετό της σε αντοχή στις λεπτομέρειες του αφανισμού του, της δραματικής πορείας του κάτω από το χώμα.
Στέγνωσε το δάκρυ της για να κρατήσει ζωντανό το γεγονός της δολοφονίας.
Κι έκανε τη δική της απώλεια συνώνυμη κάθε άδικου χαμού.
Πώς ο πόνος της μητέρας για το άδικο, το απρόσμενο, το αιφνίδιο γιγάντωσε μια εύθραυστη γυναίκα, χωρίς πορεία στα πολιτικά κι αντιπαρατέθηκε με σθένος με μια εγκληματική, όπως αποδείχτηκε, οργάνωση;
Πώς ο σπαραγμός της έγινε πολιτική σκέψη κι αποτέλεσε την απαρχή της διάλυσης της Χ.Α., αφού της πέταξε το φερετζέ;
Πώς με μοναδικό της εφόδιο τον τρυφερό, αιώνιο ομφάλιο λώρο απέτρεψε κι άλλες επιθέσεις κι άλλα πιθανά θύματα;
Στις μέρες μας, σημαδεμένες από την πανδημία και την οικονομική κατάρρευση, είναι η μορφή της που μας καλεί να προτάξουμε το αίτημα δίκαιης δίκης και να συνδεθούμε εναργέστερα με το δημόσιο βίο .Κι εμείς στοιβάζουμε στο χαράκωμά της τους δικούς μας σάκους που έχουν ήδη διαφανεί στο διαδίκτυο με τα πορτραίτα μας και την αναγραφή: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ. Από την ακροαματική διαδικασία προκύπτει η βεβαιότητα της ενοχής. Υπάρχει, όμως, η αγωνία του μεγέθους της ποινής.
Στον πλούτο της γλώσσας μας οι λέξεις έχουν το σαφές αντώνυμό τους: ΑΘΩΟΣ- ΕΝΟΧΟΣ. Εάν υιοθετήσουμε ως αντίθετο του ΑΘΩΟΣ το ΜΗ ΑΘΩΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ συμβάλουμε στο ν ΄ακούγεται ηπιότερα η ενοχή, ν΄αποχρωματίζεται και ν΄ατονεί. Επομένως, δεν ισοζυγίζεται το ΕΝΟΧΟΣ με το ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ, αφού η άρνηση συνδέεται με λέξη θετικού νοήματος.
Υπαίτια, λοιπόν, υπόλογη, ΕΝΟΧΗ η Χ. Α.
Κι εμείς συνένοχοι, αν σωπάσουμε και δεν αξιώσουμε, έστω με τα πορτραίτα μας, που συνθέτουν μιας νέας μορφής κοινωνικό κίνημα, την ετυμηγορία που τους αξίζει, στις 7 Οκτωβρίου.
Τάσα Σιόμου
