Η «ανθρωποποίηση» της φύσεως

 Μάρκου Ηλία

Κι αν μετά τη χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος για την παρέμβαση και την τροποποίηση του γενετικού κώδικα προεξοφλούνται και τα ευεργετικά αποτελέσματα που θα έχει στην ποιοτική αναβάθμιση της υγείας και της ζωής μας, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μας επιτρέπει να αγνοούμε ή να παραβλέπουμε το ό,τι η αιτία της υπάρξεως κάθε ανθρώπου βρίσκεται έξω από τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος του 21ου μ.Χ αιώνα είναι αντιμέτωπος με την επιτακτική αναγκαιότητα για εσωτερική αναδίφηση, για την αναζήτηση κάποιας αρμονίας και ενότητας με τον εαυτό του, με τους άλλους και την κτίση ολόκληρη.
Η επιστημονική πρόοδος και η τεχνολογική εξέλιξη μας δίνουν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αναζήτησης επαφής και κοινωνίας του ανθρώπου με την κτίση, όσο κι αν στα μάτια και στα μυαλά των αιρετικών αυτής της άποψης αυτό φαντάζει ως κάτι ενδιάμεσο μεταξύ των δύο, κάτι το ξεχωριστό. Μέρος από το όλο μυστήριο του ανθρώπου είναι και η τεχνολογία αφού αποτελεί δημιούργημά του.
Με αυτή τη θεώρηση ο σκοπός και στόχος της δεν μπορεί να είναι άλλος από την «ανθρωποποίηση» της φύσεως και την υπέρβαση της διάσπασης, της αντιπαλότητας, του φόβου του θανάτου και αυτού του ίδιου του θανάτου, για να κατορθώσει ο άνθρωπος να θεμελιώσει την ενότητά του με τους συνανθρώπους του σε σταθερές βάσεις και να αποδεσμευτεί από τη φυσική αναγκαιότητα.
Η όποια επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη θα πρέπει να υφαίνει τις ανθρώπινες σχέσεις και η ίδια να υφαίνεται από αυτές, θα πρέπει να τις μεταλλάσσει και η ίδια να μεταλλάσσεται από αυτές.
Μόνον έτσι σφυρηλατείται με σαφήνεια η ενότητα της ανθρωπότητας και μόνον έτσι αποκτά σάρκα και οστά το όνειρο της ιδεατής παγκοσμιοποίησης σε επίπεδο ανθρώπων, σύμφωνα με το οποίο η παγκόσμια κοινότητα διαμορφώνεται ως ένας πολύπλοκος οργανισμός, που στηρίζεται στην αλληλοπεριχώρηση των λαών και των πολιτισμών, της ανάπτυξης της επιστήμης, του εμπορίου, των διαφόρων ιδεολογικών κινημάτων και συστημάτων.