Παναγιώτη Μπασιά
ΟΙ ΣΛΑΒΟΦΩΝΟΙ-ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Κατά τα τελευταία χρόνια η προπαγάνδα των Σκοπίων προσπαθεί να αποδείξει ότι υπάρχει στη χώρα μας μία πολυάριθμη μειονότητα «Μακεδόνων», οι οποίοι δήθεν καταπιέζονται από τους Έλληνες. Πρόκειται περί ψεύδους. Η προπαγάνδα αυτή παρουσιάζει ως βασικό επιχείρημα την ύπαρξη Σλαβοφώνων (στην πραγματικότητα διγλώσσων, διότι μιλούν και τα Ελληνικά) κατοίκων σε ορισμένες περιοχές της Βορείου Ελλάδος. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι Σλαβόφωνοι-Δίγλωσσοι σήμερα είναι λίγοι και το κυριότερο: Στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν ελληνική συνείδηση. Αλλά και στις αρχές του 20ου αιώνος, όταν ήταν περισσότεροι σε αριθμό, και πάλι είχαν κατά μεγάλη πλειοψηφία ελληνική συνείδηση. Ουδέποτε οι Σλαβόφωνοι Έλληνες δήλωσαν ότι ανήκουν σε «Μακεδονικό» έθνος. Τέτοιο έθνος δεν υπήρξε ποτέ στα Βαλκάνια, αλλά κατασκευάστηκε το 1944 από τον δικτάτορα Τίτο, όταν επεβλήθη στην ενιαία τότε Γιουγκοσλαβία το κομμουνιστικό καθεστώς.
Για να καταδείξουμε τη θρασύτητα των Σκοπιανών είναι χρήσιμο να διευκρινίσουμε ορισμένα σημεία:
Α) Πώς δημιουργήθηκε αυτό το γλωσσικό ιδίωμα; Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας πολλοί Έλληνες κάτοικοι της Μακεδονίας, Λόγω εμπορικών συναλλαγών με Σέρβους και Βουλγάρους και λόγω της ανυπαρξίας – μέχρι το 1700- ελληνικής εκπαιδεύσεως, άρχισαν να ομιλούν ένα γλωσσικό ιδίωμα ανάμικτο με Βουλγαρικές και αρχαιοελληνικές λέξεις. Σιγά-σιγά το ιδίωμα αυτό άρχισε να ομιλείται και από άλλους λαούς που ζούσαν στην περιοχή, π.χ. από Μουσουλμάνους (Τούρκους). Έγινε κατά κάποιο τρόπο μία διεθνής γλώσσα για τους κατοίκους της Μακεδονίας, ώστε να συνεννοούνται μεταξύ τους. Το Σλαβόφωνο αυτό ιδίωμα δεν έχει γραφή, είναι μόνο προφορικό. Διαφέρει δε κατά πολύ από την κατασκευασμένη Σερβοβουλγαρική διάλεκτο που χρησιμοποιείται σήμερα στα Σκόπια. Η χρήση του δεν αποδεικνύει σε καμία περίπτωση εθνική καταγωγή, όπως ήθελαν παλαιότερα οι Βούλγαροι εθνικιστές να παρουσιάσουν και όπως λέγουν σήμερα τα φερέφωνα των Σκοπίων. Ακόμη και οι Τούρκοι που έφυγαν το 1923 από τη Μακεδονία, όταν επεσκέπτοντο την Ελλάδα μιλούσαν αυτό το ιδίωμα. Αλλά και οι Αθίγγανοι της Έδεσσας και των Γιαννιτσών, οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν κατάγονται από τα Βαλκάνια, μιλούν αυτό το ιδίωμα. Έτσι και πολλοί Έλληνες το χρησιμοποίησαν μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνος. Σήμερα το γνωρίζει ένας μικρός αριθμός των Ελλήνων της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας και το χρησιμοποιούν κυρίως για να συνεννοούνται με τους ηλικιωμένους παράλληλα, βεβαίως, με τα ελληνικά, τα οποία γνωρίζουν άριστα.
Β) Η γλώσσα ναι, μεν, έχει αποδειχθεί ότι είναι για τους Έλληνες ισχυρό στοιχείο εθνικής ταυτότητος, υπάρχουν, όμως, ορισμένες περιπτώσεις που δεν αποτελεί το μοναδικό κριτήριο εθνικής συνειδήσεως. Οι Σέρβοι, οι Κροάτες και οι Μουσουλμάνοι της Βοσνίας ομιλούν την ίδια γλώσσα, αλλά η θρησκευτική τους ένταξη έχει διαμορφώσει διαφορετικές εθνικές ταυτότητες και μάλιστα με πρόσφατο ιστορικό συγκρούσεων. Στην ιστορία του έθνους μας είχαμε περιπτώσεις Ελλήνων που αναγκάστηκαν να μιλούν μόνο τουρκικά, π.χ. στην Καππαδοκία και στον Πόντο, αλλά δια της Ορθοδοξίας διετήρησαν την ελληνική τους συνείδηση. Όπως επίσης είχαμε και Ελληνόφωνους πληθυσμούς, οι οποίοι μετά τον εξισλαμισμό τους έγιναν φανατικοί διώκτες του Ελληνορθοδόξου Γένους, όπως οι Τουρκοκρητικοί, πολλοί Τουρκοκύπριοι κ.ά. Η γλώσσα μιας ομάδος γηγενών Ελλήνων Μακεδόνων και συγκεκριμένα μία Ελληνοσλαβική διάλεκτος με ποιμενικό-αγροτικό λεξιλόγιο, η οποία δεν είχε ποτέ δικό της αλφάβητο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί κριτήριο κατασκευής τεχνητών εθνικών μειονοτήτων. Οι Σλαβόφωνοι-Δίγλωσσοι της Μακεδονίας διεμόρφωσαν την εθνική τους συνείδηση πρωτίστως με της ψυχής το πύρωμα, με την περηφάνια για την καταγωγή τους, με την εμμονή τους στην Ορθοδοξία, με το σεβασμό τους στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, με την αγάπη τους για την Ελληνική Παιδεία και φυσικά με το αίμα τους.
Γ) Σε κρίσιμες στιγμές οι Σλαβόφωνοι-Δίγλωσσοι της Μακεδονίας κατέδειξαν κατά πολύ μεγάλο ποσοστό την ελληνική τους συνείδηση. Το 1903 οι κάτοικοι του Μοναστηρίου (σημερινά Μπίτολα των Σκοπίων) απέστειλαν επιστολή προς την Γαλλική κυβέρνηση τονίζοντας: «Λαλούμεν ελληνιστί, είτε σλαβιστί, είτε αλβανιστί, είτε βλαχιστί, αλλ’ ουχ ήττον εσμέν Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν όπως αμφισβητήσει τούτο»! Στην ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνος (1904-1908) πολλοί εντόπιοι Μακεδονομάχοι ήσαν Σλαβόφωνοι-Δίγλωσσοι και προσέφεραν την ζωή τους, την περιουσία τους και κάθε δυνατή βοήθεια στον διπλό αγώνα κατά του Οθωμανικού Ζυγού και της Βουλγαρικής Σχισματικής Εξαρχίας. Ο Καπετάν Κώττας (Κωνσταντίνος Χρήστου) ήταν Σλαβόφωνος και γνώριζε μόνο λίγα ελληνικά. Βοήθησε τον Παύλο Μελά και απηγχονίσθη από τους Τούρκους το 1904 στο Μοναστήρι φωνάζοντας τις τελευταίες λέξεις του στο Σλαβόφωνο ιδίωμα: Ζήτω ο Ελληνισμός. Ο Παύλος Κύρου, ο Δημήτριος Νταλίπης, ο Βαγγέλης Στρεμπενιώτης, ο Γεώργιος Γιώτας Γκόνος, ο Δημήτριος Γκογκολάκης-Μητρούσης, ο Λάκης Πύρζας, ο Γιάννης Ράμνιαλης και πολλοί άλλοι αγωνίσθηκαν μαζί με τους εξ Ελλάδος αξιωματικούς και με τους λοιπούς εθελοντές για μια Μακεδονία Ελληνική και Ορθόδοξη. Η Βουλγαρική προπαγάνδα είχε ενοχληθεί από τη στάση τους, διότι πίστευε ότι οι ομιλούντες αυτή την Βουλγαρίζουσα διάλεκτο θα προσήρχοντο με προθυμία στις τάξεις των Βουλγαρικών Κομιτάτων. Γι αυτό τους ονόμαζαν περιφρονητικά «γραικομάνους», δηλαδή μανιώδεις λάτρεις του Ελληνισμού, τυφλά προσηλωμένους στην Ελλάδα.
Είναι αστείο, λοιπόν, να γίνεται σήμερα λόγος για «Μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα. Αντιθέτως είναι καιρός να μιλήσουμε για την πραγματική μειονότητα που είναι ο ξεχασμένος Ελληνισμός των Σκοπίων.
….συνεχίζεται…..
