Στη δημοκρατία οι απόψεις είναι σεβαστές. Το πολίτευμα αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να έχεις άποψη και να τη λες. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, πριν μια εβδομάδα περίπου και με πρωτοβουλία του συντοπίτη μας δημοσιογράφου κ. Κουταβά, παρουσιάστηκαν απόψεις που ήθελαν «θετική» τη συμφωνία των Πρεσπών. Τις απόψεις αυτές κατέθεσαν τρεις άνθρωποι της επιστήμης και της δημοσιογραφίας. Σεβόμαστε τις απόψεις τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι τις αποδεχόμαστε.
Το πρόβλημα αυτό δεν είναι σημερινό. Υφίσταται από τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου με πρωταγωνίστρια τη Βουλγαρία, ζεστάθηκε πιο πολύ το 1920 περίπου, όταν τα βαλκανικά κομμουνιστικά κόμματα έθεσαν θέμα αυτόνομης Μακεδονίας, για να έχει συνέχεια με τον Τίτο από το 1944-1945. Από τότε η Βαρντάσκα «παίζει» το αλυτρωτικό της παιχνίδι ως Μακεδονία. Εδώ πρέπει να τονίσουμε και την καταγγελία του ηγέτη του ΚΚΕ για τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων, του «συντρόφου» Κουτσούμπα.
Όλο το κουβάρι βρίσκεται μπλεγμένο στο όνομα Μακεδονία. Τι κι αν έχει το πρόθεμα «Βόρεια». Τι κι αν αλλάξουν σύνταγμα, βιβλία, χάρτες κλπ. Τα αλυτρωτικά στοιχεία στηρίζονται στο όνομα. Τους δίνει το δικαίωμα να διεκδικήσουν «μειονότητα», αφού θα υπάρχει «Μακεδονικό κράτος». Χωρίς το όνομα δεν υπάρχει αλυτρωτισμός. Το σύνταγμα μετά από χρόνια το αλλάζουν πάλι. Το όνομα είναι που τους νοιάζει κι αυτό παίρνουν με τη «συμφωνία της λίμνης»!
Ο Ανδρέας Παπανδρέου διορατικός πάντα, είχε πει το 1994 «σε ό,τι αφορά την ονομασία, για μας το θέμα είναι κρίσιμο. Για μένα δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να δεχτώ τον όρο «Μακεδονία», υπό οιανδήποτε μορφή αυτός περιέχεται στην ονομασία των Σκοπίων.
Πολλοί ξένοι ρωτούν, γιατί επιμένετε τόσο στο θέμα της ονομασίας; Τι είδους μονομανία είναι αυτή, τι μανία καταδίωξης; Κι όμως υπάρχει λόγος. Πολλές δεκαετίες τώρα υπάρχει το «σλαβομακεδονικό λόμπι», πανίσχυρο στον Καναδά, ισχυρό στην Αυστραλία, ισχυρό στις ΗΠΑ.
Αυτό το λόμπι δουλεύει γι αυτό που λέγεται «Μεγάλη Μακεδονία». Που περιέχει τη Μακεδονία του Πιρίν, τα Σκόπια και την Ελληνική Μακεδονία. Η προπαγάνδα είναι πολύχρονη και καλά χρηματοδοτημένη. Αλλά για να πετύχει ένα τέτοιο σενάριο, δεν θα το αφήσουμε να βγει πέρα. Για να υπάρξει όμως αυτό το σενάριο χρειάζεται μια άγκυρα, χρειάζεται ένα όχημα αλυτρωτισμού, όπως ειπώθηκε, χρειάζεται να υπάρχει ένα κράτος που να λέγεται Μακεδονία.
Αυτή είναι η σημασία του να μην υπάρχει στα σύνορά μας κράτος που να λέγεται Μακεδονία, διότι αποτελεί απειλή εν δυνάμει. Αυτό είναι ένα σενάριο για τη Βαλκανική Χερσόνησο.
Απειλή, λοιπόν, εν δυνάμει το όνομα. Εκεί βρίσκεται ο αλυτρωτισμός και όλα τα άλλα είναι ιστορίες στο παιχνίδι της «συμφωνίας της λίμνης». Πρώτα το όνομα, μετά η «Μακεδονική μειονότητα» και η «Μεγάλη Μακεδονία».
Ο Αντρέας το έβλεπε… Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος
