Η μεταπολίτευση σταθεροποίησε μεν την Δημοκρατία ,αλλά στην ουσία έφερε στην εξουσία δύο αστικά κόμματα που είχαν βασικό στρατηγικό σκοπό τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυρίως τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα.
Αυτά τα κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία και απορροφούσαν εναλλάξ, το κόστος του κάθε εκσυγχρονισμού και τη δυσαρέσκεια των κοινωνικών ομάδων που υφίσταντο τις συνέπειες.
Η αλλαγή του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει την εναλλαγη για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστικής εξουσίας. Διότι το ΠΑΣΟΚ και τα αντιστοιχα κόμματα της Ευρώπης δεν ήταν σοσιαλιστικά.
Ήταν αστικά κόμματα, που ντύνονταν τον μανδύα του σοσιαλισμού για να νομιμοποιηθούν σε αριστερές μάζες του λαού, έτσι ώστε να περάσουν την εκσυγχρονιστική πολιτική του καπιταλισμού χωρίς κοινωνικές εντάσεις και αναταραχές.
Η ιδεολογική πολιτική παραπλάνηση, προωθούταν από τους εγχώριους και τους διεθνείς μηχανισμούς της αστικής εξουσίας και κυρίως από ένα ενσωματωμένο μεγάλο μέρος της διανόησης, κατά προτίμηση πρώην αριστερής ή εμφανιζόμενης ως αριστερής, με προνομιακή πάντοτε πρόσβαση στα συστημικά ΜΜΕ και προβολή στον δημόσιο χώρο.
Επίσης η μεταπολιτευτική αριστερά εξέφραζε την αντιδεξιά της θέση με όρους παρελθόντος (εμφύλιος, κράτος δεξιάς, χούντα), με αποτέλεσμα να μην αντιμάχεται τη σύγχρονη δεξιά στη σύγχρονη δικομματική της έκφραση αλλά το (φάντασμά) της.
Όλα τα προηγούμενα δημιούργησαν νοσηρές καταστάσεις όπως ,την ολιγαρχία, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και την αναξιοκρατία.
Δηλαδή, υπέταξαν τη Δημοκρατία στα συμφέροντα των λίγων, μετέτρεψαν τους θεσμούς υπηρέτες της ολιγαρχίας και δημιούργησαν ένα παρακράτος μέσα στο κράτος και στον δημόσιο τομέα που καταπατά τη νομιμότητα και στηρίζει μικρά και μεγάλα συμφέροντα, που η ικανοποιησή τους βλάπτει το κοινό συμφέρον.
Αυτό το πολιτικό σύστημα δημιούργησε μία κάστα «πολιτικών», «δημοσίων λειτουργών», «επιχειρηματιών», «δημοσιογράφων» και «πνευματικών ταγών», που είχαν ενιαίο σχεδιασμό, ενιαία δράση και είναι ένοχοι για την επί δεκαετίες λεηλασία κάθε υλικού πόρου της κοινωνίας, την ηθική παρακμή της και την καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων μέσα από την φτωχοποίηση, την αναγκαστική μετανάστευση και την πλήρη ισοπέδωση των συνθηκών ζωής.
Και επιπλέον αυτή η κάστα είναι ένοχη για τη συρρίκνωση της γεωπολιτικής ισχύος της Πατρίδας που έχασε τεράστιες ιστορικές ευκαιρίες, ιδιαίτερα στα χρόνια των μεγάλων ανακατατάξεων, να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στα Βαλκάνια και στην Μεσόγειο.
Αντί για μια εποχή ανάπτυξης και ευημερίας, αυτή η κάστα μας καταδίκασε σε μια δεκαετία βασανισμού, υποβάθμισης και δημογραφικής συρρίκνωσης.
Η κυβερνησή μας με μπροστάρη τον Αλέξη Τσίπρα βγάζει επιτέλους τη χώρα μας από τα μνημόνια διαψεύδοντας όλες τις κασάνδρες, αλλά αυτό δεν επιτρέπει κανέναν εφυσυχασμό, όλες οι υγειείς δυνάμεις της χώρας πρέπει να είναι σε εγρήγορση.
Αν λοιπόν θέλουμε πράγματι η 21η Αυγούστου να είναι η ημέρα της εξόδου από τα μνημόνια και αφετηρία μιας νέας πορείας για τη χώρα, η επιλογή είναι μία και μοναδική:
Σύγκρουση χωρίς όρια με τις δυνάμεις της παρακμής, της υποτέλειας, της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Σύγκρουση χωρίς όρια με την ανομία, το πελατειακό κράτος, τους επίορκους, τους αγορασμένους και τους πουλημένους.
Και όλα αυτά χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη το πολιτικό κόστος.
Χωρίς σύγκρουση δεν υπάρχει καμία προοπτική αναγέννησης της κοινωνίας, της οικονομίας, της ίδιας της Δημοκρατίας.
Δεν πάμε πουθενά αν δεν ξεκινήσουμε μια πορεία ολοκληρωμένης παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα βασίζεται στην δίκαιη ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και τούτο : Το έθνος να λυπάστε:
Αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Ντζιμάνης Γεώργιος Αντγος ε.α.
Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Π.Ε. Κοζάνης
Μέλος της Επίτροπής Εξωτερικών και Άμυνας.
Μέλος της Επιτροπής του Ελληνισμού της Διασποράς.
Μέλος της Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης.
Γραμματέας της Επιτροπής Εξοπλιστικών Προγραμμάτων.
