Πόσο επίκαιρος είναι πάντα ο Παπαδιαμάντης! Δεν σταμάτησε ποτέ η γλαυξ να θρηνεί πάνω στα ερείπια της πατρίδας μας. Τελειώνει ο ένας θρήνος αρχίζει ο άλλος. Θα την άκουγε από ψηλά ο Παπαδιαμάντης (τη γλαυξ) να θρηνεί πάνω στην χρεοκοπημένη πατρίδα, από τους ίδιους πλάστες, τους κυβερνήτες της Ελλάδος. (ανίκανοι θα έγραφε και σήμερα ή κάτι άλλο…………!!!)
Τώρα η γλαυξ είναι στο δρόμο. Έρχεται στο λεκανοπέδιο της Δυτικής Μακεδονίας.
Οσμίζεται , διαισθάνεται τι θα συμβεί στην περιοχή και θέλει να είναι στην ώρα της εκεί, για να αρχίσει το θρήνο. Για χρόνια ο γκιώνης θα θρηνεί στον τόπο της εγκατάλειψης και της ερημίας. Γιατί οι άνθρωποι της, ούτε να θρηνούν δεν τολμούν, παρά μόνο να χειροκροτούν τους θύτες του εγκλήματος που συντελείται.
Οι ηγέτες της Δυτικής Μακεδονίας. Περιφερειάρχης, βουλευτές, δήμαρχοι, φορείς, αντί να ενημερώσουν τον λαό της περιοχής για το τι θα συμβεί στον τόπο τους και να προτείνουν τρόπους αντίστασης, μουγγάθηκαν όλοι ξαφνικά (μουγγοί μακεδονομάχοι της Δυτικής Μακεδονίας στα δύσκολα, αλλά ενεργοί μακεδονομάχοι, φωνασκούντες, των πολιτικών επιλογών και συμφερόντων)
Και οι άνθρωποι, ένας σερνάμενος όχλος, που προχωρά με σκυμμένα κεφάλια, στην κοίτη που χάραξαν οι σωτήρες του, χωρίς να γνωρίζουν που οδηγεί και τι τους επιφυλάσσει το τέλος της κοίτης
«Όσο μακριά και να κοιτάξω βλέπω γονατιστούς ανθρώπους –λες κάνουνε την προσευχή τους» γράφει ο Σεφέρης. Πάντα όμως ο Έλληνας όρθιος έκανε την προσευχή του και γονάτιζε κατά πως γράφει και ο Ρίτσος, μονάχα στους νεκρούς του.
Είναι τόσο σοβαρό και μεγάλο το θέμα και τα λόγια είναι μικρά, ασήμαντα αφού δεν μπορούν να αποτρέψουν αυτό που θα συμβεί.
Η Ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αφήγηση για τον τρόπο που οι πολιτικοί έχουν χρησιμοποιήσει για δικό τους όφελος το αίμα και τα αγαθά των ανθρώπων, γράφει η διανόηση.
Μετά από αυτό που θα συμβεί στην περιοχή , ακόμα κι αν περάσουν πολλά χρόνια, το ουράνιο τόξο στην Δυτική Μακεδονία θα είναι ασπρόμαυρο………..
Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θ αλλάξει ποτέ…
